คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 : รักแรก
C h a p t e r 4
“งั้นเรามาทบทวนความจำกันหน่อยมั้ย”
นารูโตะยืนหน้าเข้าใกล้ใบหน้าหวานก่อนจะเอ่ยกระซิบ กระตุกยิ้มเมื่อเห็นร่างบางยืนนิ่งหยุดเคลื่อนไหว ก่อนจะใช้ริมฝีปากงับลงที่ใบหู
“อย่านะ!”
“ใครมาวะ”
คิบะ เพื่อนสนิทของนารูโตะเดินหาเพื่อนที่เป็นเจ้าของห้องเมื่อรู้สึกว่าเขาหายไปนาน พอเลี้ยวตัวพ้นผนัง เห็นสภาพของนารูโตะกับแขกที่เพิ่งเข้ามาก็ถึงกับชะงักทันที
ฮินาตะอาศัยจังหวะนี้ผลักนารูโตะจนล้มลงไปนั่งกับพื้นก่อนที่ตัวเองจะรีบวิ่งออกมาจากห้องโดยที่ไม่คิดจะหันกลับไปมอง
ฮินาตะปิดประตูพร้อมล็อคห้องอย่างแน่นหนา รู้สึกโล่งอกทันทีเมื่อส่องตาแมวดูแล้วไม่เห็นว่ามีใครตามมา ร่างบางยืนพิงผนังทรุดลงนั่งกับพื้น หอบหายใจถี่รัว มือข้างขวาขยำเสื้อที่บริเวณหน้าอก ส่วนมือซ้ายจับใบหูที่ยังคงมีความรู้สึกอุ่นๆ อยู่
เธออยู่ที่นี่ไม่ได้
ร่างเล็กลุกขึ้นเดินมาหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะก่อนจะกดเบอร์โทรเข้าล่าสุดที่เพิ่งโทรมาเมื่อกี้
“มะ แม่คะ”
“ว่าไงฮินาตะ ลูกเอาขนมไปให้เพื่อนบ้านหรือยัง”
“หนู หนูอยู่ที่นี่ไม่ได้ค่ะ”
“หือ? ทำไมล่ะ มีอะไรเกิดขึ้นกับลูกงั้นหรอ” เสียงผู้แม่รู้สึกตกใจ
“…”
“ฮินาตะ” เรียกชื่อเมื่อเห็นว่าลูกสาวเงียบไป
“เขาเป็นโรคจิตค่ะ” เธอบอกความจริงไม่ได้ ถ้าเธอบอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง คุณแม่ต้องเป็นห่วงแน่ๆ
“จริงหรอ แต่คุณป้าบอกว่าเพื่อนบ้านน่ารักมากเลยนะ นิสัยดีแล้วก็สนิทกับคุณป้าด้วย”
ไม่จริงค่ะ เขาไม่ใช่คนดีเลยสักนิด
“ลูกไปทำอะไรให้เขาโกรธหรือเปล่า” เหมือนว่าแม่จะเชื่อคุณป้ามากกว่า ก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว เพราะเธอต่างหากที่เป็นคนโกหก “ฮินาตะไปทำอะไรเขาใช่มั้ยฮะ แล้วมาโกหกแม่ว่าเขาเป็นคนไม่ดี”
“ปะ ป่าวค่ะ หนูแค่ได้ยินคนอื่นเขาพูดกัน”
“งั้นแสดงว่าลูกยังไม่ได้เอาขนมไปให้เขาล่ะสิ ลูกคนนี้หนิ”
“ตะ แต่ว่าหนูไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว หนูกลับไปอยู่ที่บ้านได้มั้ยคะ”
“ไม่ได้ หอนี้อยู่ใกล้มหาลัยลูก เดินทางสะดวกไม่ต้องนั่งรถนานๆ แล้วที่สำคัญแม่เองก็รับปากคุณป้าไว้แล้วว่าจะช่วยดูแลห้องให้”
“แต่...”
“ไม่มีแต่ แค่นี้ก่อนนะ แม่กำลังยุ่งอยู่ แล้วเราก็อย่าลืมเอาขนมไปให้เขาด้วยล่ะ”
แม่ของเธอวางสายโดยไม่ฟังคำขอร้องอ้อนวอนอะไรจากเธอเลยทั้งนั้น หนำซ้ำยังดูเป็นห่วงขนมมากกว่าซะอีก
ขนมกล่องนั้นก็คงหล่นอยู่แถวหน้าห้องของเขาล่ะมั้ง
ฮินาตะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่
เธอจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อย่างปลอดภัยได้อย่างไงเมื่อห้องข้างๆ ที่มีเพียงแค่ผนังกั้นคือห้องของเขาคนนั้น
จะทำอย่างไงดี
กล่องขนมสีชมพูถูกห่อด้วยความประณีตวางอยู่บนโต๊ะด้านหน้าโซฟา ตอนนี้ฝาของมันได้ถูกเปิดออก นารูโตะเอื้อมมือหยิบคุกกี้เข้าปาก เคี้ยวมันอย่างช้าๆ ในหัวก็พรางนึกถึงคนที่นำมาให้
ปกติแล้วหลังจากที่พระอาทิตย์ลาหลับขอบฟ้าประมาณสามถึงสี่ชั่วโมง เขามักจะออกไปสังสรรค์กับเพื่อนเกือบทุกวัน วันนี้เจ้าคิบะก็ชวนออกไปเหมือนเคย แต่ว่าเขาปฏิเสธ
‘ทำไมไม่ไปวะ’
‘ขี้เกียจ’
‘อะไรๆ อย่าบอกนะว่าที่หลายวันมานี้มึงไม่แอ้มสาวๆ เลย ก็เพราะผู้หญิงคนเมื่อกี้’
‘…’
‘เฮ้ย? เอาจริงดิ’
‘เมื่อไหร่มึงจะไปซักทีวะ’
‘เออ ไล่กูหรอ กูไปก็ได้ อย่ามาง้อกูนะ’
'F*ck you'
พอนึกถึงไอ้เพื่อนตัวดีที่เมื่อคืนมานอนค้างเพราะเมาจนกลับไม่ได้ก็รู้สึกโมโห ถ้าไอ้เจ้าบ้านั่นไม่มาขัดจังหวะซะก่อนนะ ยัยนั่นไม่มีทางหนีรอดไปได้หรอก
นารูโตะเอนศีรษะทาบไปกับผนักพิงของโซฟา แหงนหน้ามองเพดาน
ตอนนี้มีบางอย่างเกิดขึ้นภายในตัวเขา เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคืออะไร ปกติเวลาไปเที่ยวสังสรรค์ที่ไหน เขามักจะหยิบของติดไม้ติดมือกลับมาด้วยทุกคืน ของว่าที่นั่นก็คือสาวๆ นั่นแหละ แต่พักนี้เขารู้สึกไม่มีความสุขเรื่องบนเตียงเอาซะเลย มันน่าเบื่อไปซะหมด ทั้งๆ ที่สาวที่เขาพามาแต่ละคนนั่นรูปร่างก็ตรงสเป็คทุกอย่าง
แต่มันไม่ใช่
ต่อให้ลีลาเด็ดเร้าร้อนแค่ไหน เสียงครางเซ็กซี่เย้ายวนใจเพียงใด แต่กลับไม่รู้สึกถึงความตื่นเต้นอะไรเลย
ไม่เหมือนกับคืนนั้น คืนที่เขาได้บังเอิญเจอกับใครบางคน ทั้งที่เธอไม่ได้มีลีลาเด็ดอะไร มีเพียงแค่เขาเป็นผู้กระทำเท่านั้น แต่ทุกสัมผัสที่เขาได้พบ มันกลับร้อนแรง ตื่นเต้นจนหัวใจแทบระเบิด เขาอยากได้ความรู้สึกแบบนั้นอีก อยากเจอเธออีก แต่ว่าเขาไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร
และเหมือนว่าเขายังมีโชคอยู่บ้าง ต่อมาไม่นานเขาก็ได้พบเธอ น่าตลกตรงที่ว่าเธอกับเขาอยู่มหาลัยเดียวกัน แต่เพียงแค่คนละคณะเท่านั้นเอง แน่นอนว่าเขารีบไปหาเธอที่ตึกคณะแม้ว่าตึกเรียนของเธอจะอยู่คนละฝั่งเลยก็ตาม แต่ว่าเธอก็ไม่มาเจอเขา หลังจากวันนั้นเขาก็ยังคงวนเวียนอยู่แถวๆ คณะเธอ แต่ทุกครั้งที่เวลาเจอกันเธอก็เอาแต่หนี ดูท่าแล้วเธอคงจะเกลียดเขาเข้าไส้
มันน่าสนุกตรงนี้นี่แหละ
นานๆ ที ออกแรงตะครุบเหยื่อเองบางจะเป็นอะไรไป มันคงจะตื่นเต้นมากกว่านอนอยู่เฉยๆ ให้เหยื่อเดินเข้ามาหา
และครั้งนี้เขาไม่เพียงแค่ตะครุบ แต่จะจับให้แน่น ไม่ปล่อยให้เธอหนีไปได้ง่ายๆ แบบคราวนั้นแน่นอน
เตรียมตัวไว้ซะ ฮินาตะ
อยากจะหยิบสมุดออกมาจดบันทึกเลยว่าวันนี้เป็นวันในรอบหลายปี ไม่สิ ตั้งแต่เกิดเลยก็ว่าได้ที่ฮินาตะมาเรียนเช้าขนาดนี้ นาฬิกาข้อมือบ่งบอกเป็นเวลาหกโมงเช้า สำหรับบางคนอาจจะเพิ่งตื่น หรือบางคนอาจจะยังไม่ตื่น แต่ตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่ในโรงอาหารด้วยชุดนักศึกษาเต็มยศอย่างถูกระเบียบ ตอนนี้พูดได้เลยว่าเช้ามาก เช้าขนาดที่ว่าร้านข้าวบางร้านตระเตรียมของยังไม่เสร็จด้วยซ้ำ
ถ้าพวกเพื่อนสนิทรู้ว่าเธอมาเรียนเช้าขนาดนี้ คงหาว่าเธอบ้าแน่ๆ เพราะวันนี้มีเรียนแค่ช่วงบ่าย
ที่จริงก็ไม่อยากจะมาเช้าขนาดนี้หรอกนะ แต่เป็นเพราะเธอไม่รู้ว่าคนที่ไม่อยากเจอมากที่สุดมีเรียนกี่โมง ถ้าหากว่าเดินออกมาจากห้องพร้อมกันหรือว่าลงลิฟต์พร้อมกัน เธอคงไม่มีทางหนีแน่ๆ เลยเลือกทางที่ปลอดภัยที่สุด โดยการมามหาลัยตั้งแต่เช้าตรู่ ที่จริงเธอเป็นคนนอนเร็วตื่นเช้าอยู่แล้ว แต่ว่าเมื่อคืนเป็นคืนแรกที่นอนในห้องใหม่ ทำให้รู้สึกไม่ชินกับสถานที่เลยนอนไม่ค่อยหลับ แต่สาเหตุหลักจริงๆ คงจะเป็นเหตุการณ์จากเพื่อนข้างห้อง ไม่ว่าจะหลับตาหรือลืมตาก็เจอแต่ใบหน้าและการกระทำของเขาคนนั้นเต็มไปหมด พลิกตัวไปพลิกตัวมา หันมองนาฬิกาอีกทีก็เกือบเช้าแล้ว จึงตัดสินใจลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเลย
ฮินาตะนั่งรอให้ร้านข้าวเปิดก่อนที่จะซื้อมาทาน คิดว่าพอทานเสร็จเธอคงย้ายไปอยู่ที่ห้องสมุดตลอดทั้งช่วงเช้า
พอช่วงบ่ายก็ไปเรียนตามปกติ แล้วผลของการนอนไม่ค่อยหลับทำให้ตลอดทั้งคาบเรียนฮินาตะรู้สึกง่วงมากเป็นพิเศษ เผลอหลับจนสัปผงก เพื่อนๆ ต่างสงสัยเนื่องจากฮินาตะไม่ค่อยหลับในเวลาเรียน แต่ก็ไม่ว่าอะไรปล่อยให้เธอหลับแล้วปลุกอีกครั้งหลังหมดคาบ
อิโนะอยากซื้อเสื้อผ้าใหม่จึงชวนเพื่อนทุกคนไปเที่ยวห้าง ทุกคนตกลงยกเว้นฮินาตะที่ขอตัวกลับห้องก่อนเพื่อจะพักผ่อน อิโนะไม่ว่าอะไร หลังจากล่ำลากันเสร็จแล้วฮินาตะก็ปลีกตัวออกมา
ระหว่างทางที่กำลังเดินไปหน้ามหาลัย พลางคิดไปด้วยเธอจะทำอย่างไงกับการใช้ชีวิตในที่พักใหม่ดี เธอคงมามหาลัยเช้าตรู่แบบนี้ทุกวันไม่ไหว แต่ไม่ว่าจะคิดอย่างไหนก็หาวิธีไม่เจอเลย
“ฮินาตะ!!”
ระหว่างที่เดินอยู่บนทางเท้า ก็ได้มีเสียงตะโกนเรียกชื่อดังขึ้นมาจากข้างหลัง ดวงตาเบิกโผลงขึ้น จังหวะหัวใจเต้นถี่รัว เพราะเสียงนั่นเป็นเสียงที่เธอคุ้นเคยและคิดถึงตลอดเวลา ไม่รอช้า ฮินาตะรีบหันมอง พอได้เห็นใบหน้าของเจ้าของเสียงทุ้ม ปากบางก็ยิ้มกว้างขึ้นมาทันที
ใช่เขาจริงๆ ด้วย เขาที่เป็น 'รักแรก' ของเธอ
“พี่เนจิ”
_________________________________________________________________________
กราบขออภัยอย่างแรงที่เราหายไปนานมาก
หลังจากนี้จะพยายามมาอัพต่อให้เรื่อยๆ
ขอโทษจริงๆนะคะสำหรับคนที่รอ
เดี๋ยวเรามีของมาให้แทนการขอโทษ
ซึ่งอยู่ในตอนต่อไป อาจจะไม่ได้พิเศษอะไรมาก
แค่มีฉากตัดเท่านั้นเอง แฮ่
ขอบคุณที่คอมเมนต์และติดตามมาโดยตลอดนะคะ
ความคิดเห็น