[Fic Naruto] ตัณหารัก

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 : สามวันก่อน (2)

© themy butter

C h a p t e r 2

 

นารูโตะยืนมองฮินาตะ พลางคิดไปด้วยว่า เขาไปรู้จักกับเธอตอนไหน

ทั้งใบหน้า สีผม รูปร่าง สาบานเลยเถอะ ว่าเขาไม่รู้จักเธอ

ฮินาตะเอาแต่ยืนร้องไห้สะอึกสะอื้น ไม่ว่านารูโตะจะพูดอะไรไป เธอก็ไม่ฟังหรือเอ่ยปากตอบกลับใดๆ ทั้งสิ้น

‘หยุดร้องไห้ก่อนได้มั้ย’

‘ฮือออ!!!’

‘ให้ตายสิ วันนี้เป็นวันอะไรวะ’ เขาสบถพร้อมทึ้งหัวตัวเอง

ทั้งที่เขาเคยเห็นผู้หญิงร้องไห้มานักต่อนักแล้วก็ตาม แต่ทำไมกัน  ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาแบบนั้น ทำให้เขารู้สึกสงสาร จนอยากจะดึงเธอเข้ามากอด

บ้าน่า แต่งตัวสไตล์นี่เนี่ยนะ ไม่ตรงสเปคเลยซักนิด

‘ฉันว่าเธอเมาจนทำคนผิดแล้วล่ะ’

‘ฉันไม่ได้เมานะ’ ในที่สุดเธอก็ตอบ ‘แล้วฉันก็จำคนไม่ผิดด้วย นายก็คือนายสิ’

ไม่เมาได้อย่างไง กลิ่นแอลกอฮอล์แรงซะขนาดนี้

เขาถอนหายใจดังพรืด ช่างสิ! เธอเป็นใครจะไปสนใจทำไม เพราะเขาก็ไม่คิดจะทำความรู้จักกับเธออยู่แล้ว ในเมื่อไม่รู้จักกัน เขาก็ไม่มีความจำเป็นที่จะคุยกับเธอต่อ

ติ๊ด... ติ๊ด...

เสียงข้อความเข้าดังมาจากโทรศัพท์ของนารูโตะ

‘อยู่ไหนวะ เรนะอาละวาดใหญ่แล้ว รีบกลับมาซักที’

ข้อความจากคิบะ ทำให้นารูโตะเปลี่ยนความคิดที่จะกลับเข้าไปในผับทันที เขาหันมามองฮินาตะ สำรวจร่างกายเธอ ก่อนจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง

......................................................................

                ในห้องสี่เหลี่ยมที่มืดสนิท เมื่อนารูโตะอุ้มหญิงสาวร่างบางที่กำลังหลับตาพริ้มตั้งแต่อยู่ในรถ เดินเข้ามา ไฟทั้งห้องก็เปิดสว่างอัตโนมัติ เขาอุ้มเธอผ่านห้องนั่งเล่น ตรงเข้าไปยังห้องในสุด ก่อนจะวางเธอลงบนเตียง

มันเป็นเรื่องปรกติสำหรับเขาไปแล้ว เมื่อเขากลับจากสถานที่บันเทิง  มักจะต้องมีของติดไม้ติดมือมาด้วยทุกครั้ง

แม้ครั้งนี้จะไม่ค่อยตรงสเปคเขาเท่าไหร่ แต่เสียงนุ่มๆของเธอยังดีกว่าเสียงแหลมๆของเรนะเป็นไหนๆ

‘เฮ้ ตื่นได้แล้ว’ นารูโตะเขย่าแขนของร่างบาง แต่ก็ไร้ซึ่งการตอบกลับใดๆ ทั้งสิ้น

‘เธอ!’ เขาลองเปลี่ยนมาตบแก้มอมชมพูเบาๆ

‘อือออ...’ แอลกอฮอล์ที่ยังคงท่วมท้นอยู่ในร่างกาย ยังคงออกฤทธิ์ต่อเนื่อง มันช่างยากนักในการเรียกสติที่วิ่งหนีหายไปกลับมา

แต่การถูกสัมผัสด้วยมือเย็นๆ บริเวณแก้ม ทำให้เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อยๆ เปิดออก ภาพที่เห็นช่างเบลอจนแทบไม่รู้เลยว่าคนตรงหน้าเป็นใคร

ไม่ว่าจะเป็นใคร  ในหัวของฮินาตะตอนนี้ก็เต็มไปด้วยใบหน้าของคนที่เธอรัก ลอยอยู่ทั่วสารทิศ

ยิ่งเห็นหน้าคนรัก ภาพเจ็บปวดก็หวนกลับมา เหมือนกับมีคนเอามีดมีกรีดแผลรอยเดิมซ้ำแล้วซ้ำเรา

‘...เป็นฉันได้มั้ย’ ฮินาตะพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า

‘เมื่อกี้เธอว่าพูดอะไรนะ’

‘คนคนนั้น อึก... เป็นฉันไม่ได้หรอ’ แล้วหยดน้ำใสก็ไหลออกมาอีกครั้งพร้อมกับเสียงสะอึกสะอื้น

‘เฮ้ย ร้องไห้ทำไมเนี่ย’ คนตัวสูงเลิกคิ้วขึ้นด้วยใบหน้าที่สงสัย

‘ทำไมถึงไม่เป็นฉัน ฮือๆ’

‘เป็นอะไรวะ… ยังไม่ส่างเมาอีกหรอ’

‘ฮือออๆๆๆ’ เสียงสะอื้นดังระงมไปทั่วท้อง ร่างสูงขยี้หัวตัวเองจนผมยุ่งเหยิง ไม่รู้จะทำอย่างไงให้หญิงสาวนิรนามที่อยู่ตรงหน้าเงียบเสียงลงได้ ตกลงเขาคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่ที่พาเธอมา

‘เลิกร้องได้แล้ว!’ เขาตบหน้าเธอเบาๆ อีกครั้งเพื่อเป็นการเรียกสติ

แต่มันก็ไม่เป็นผล ฮินาตะยังคงส่งเสียงคร่ำครวญต่อไป น้ำตาที่ไหลทะลักออกมาเหมือนเขื่อนแตกเป็นสิ่งที่บ่งบอกว่าไม่มีทางที่เธอจะหยุดร้องได้ง่ายๆ

‘ถ้าเธอไม่หยุด ฉันจะ...’

‘ฮือออๆๆๆ’

‘หยุดซักทีสิวะ!’

ร่างใหญ่โน้มตัวลงมา ประทับรอยจูบลงบนริมฝีปากรูปกระจับ เสียงสะอื้นที่ดังไปทั่วห้องถูกกลืนกินหายเข้าไปในลำคอ ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามา เมื่อได้สัมผัสรสชาติของแอลกอฮอล์ที่ยังตกค้างอยู่ จากจูบธรรมดาๆ กลายเป็นจูบที่เร้าร้อนดุเดือด นารูโตะควานลิ้นไปทั่วปาก เพราะดันเป็นรสชาติที่เขาชอบ

ยัยนี่ดื่มของแรงขนาดนี้เลยหรอ มิน่า... ถึงยังไม่ได้สติซักที

แม้ว่าเขาจะตวัดลิ้นเลียทั่วปาก ดูดกลืนแอลกอฮอล์จนหมดแล้วก็ตาม แต่เขาก็ยังดำเนินจูบที่ร้อนแรงต่อไป เป็นเวลายาวนาน นานจนเขาจำเป็นต้องถอดปากออกเพื่อหายใจ ลมหายใจหอบถี่กระเส่า

เป็นครั้งแรก... ที่เขาจูบนานจนลืมหายใจแบบนี้

แสงจันทร์ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามากระทบกับใบหน้าขาวนวลปราศจากคราบน้ำตา เผยให้เห็นสีชมพูระเรื่อบนแก้มทั้งสองข้าง ริมฝีปากรูปกระจับที่ก่อนหน้านี่บึ้งตึงได้แยกออกเป็นรอยยิ้มเคลิบเคลิ้ม ดวงตาที่หรี่ขึ้นเล็กน้อยกำลังจับจ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาหวานเกินจะต้านทานไหว

ภาพใบหน้าหญิงสาวตอนนี้ช่างสวยยิ่งกว่าสิ่งใด ใครที่มาเห็นต้องใจสั่นเหมือนเขาแน่ๆ

‘ในที่สุด... นายก็มองฉันแล้ว’ ฮินาตะว่าพลางเอื้อมมือประคองใบหน้าเรียวคม ก่อนจะส่งรอยยิ้มแสนหวาน ประนึงจงใจร่ายมนต์สะกดให้คนที่พบตกอยู่ในภวัง

‘รักนะคะ’

คำบอกรักที่กลั่นกรองมาจากความรู้สึกทั้งหมดที่มีอยู่ภายในจิตใจ มันเต็มไปด้วยความจริงใจและความบริสุทธิ์ ความรู้สึกที่ใสสะอาดแบบนี้ นารูโตะไม่เคยสัมผัสมาก่อน หัวใจของเขาเต้นดังระรัว เลือดสูบฉีดจนทำให้ความหนาวเหน็บที่อยู่ในใจมะลายหายไป

นารูโตะเอื้อมมือทาบกับมือเรียวบางที่ประคองหน้าของเขา

...อบอุ่นเหลือเกิน

เขาไม่สามารถอดกลั้นความต้องการที่มีท้วมท้นจนแทบทะลักออกมาได้อีกแล้ว นารูโตะโน้มตัวลงประทับริมฝีปากอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ช่างแตกต่างจากครั้งแรกยิ่งนัก  มันเป็นจูบที่เนิบนาบและยาวนาน แม้จะไม่ร้อนแรง แต่ก็แฝงไปด้วยความดุเดือนผสมกับรสชาติที่หอมหวานอย่างลงตัว ริมฝีปากไล่เกลี่ยสัมผัสทุกสัดส่วนของร่างบาง

ไม่นานนัก เสียงครวญครางก็ดังระงมไปทั่วห้อง สลับกับเสียงหายใจหอบกระเส่าเป็นเวลาหลายชั่วโมง และดูแล้ว เปลวไฟกองนี้ท่าทางจะไม่ดับลงง่ายๆ

ยิ่งสัมผัมเธอมากเท่าไหร่ ความต้องการก็ยิ่งพอกพูนเพิ่มขึ้นมากเท่านั้น ทุกทวงท่า ทุกทำนอง ของเธอ เขาอยากจะเก็บมันไว้เพียงคนเดียว

เขารู้สึกอิจฉาคนที่เธอมอบหัวใจให้ ‘หัวใจบริสุทธิ์’ มันเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยได้

อิจฉาหรอ... นี่เขากำลังอิจฉา หึ! คนอย่างเขาไม่มีวันอิจฉาใครหรอก

และเมื่อเขาต้องการอะไร เขาก็ต้องได้ครอบครอง

สีหน้า ท่าทาง เสียงร้อง ความรู้สึก ทุกทุกอย่างทั้งร่างกายและหัวใจของเธอ จะต้องเป็นของเขาคนเดียว

คนเดียวเท่านั้น!

..................................................

เช้าวันต่อมา

ฮินาตะพยายามยกเปลือกตาอันหนักอึ้งขึ้น เธอหรี่ตาลงเมื่อต้องกับแสงแดด ความรู้สึกอย่างแรกของเช้าวันนี้คือปวดหัวจนแทบจะระเบิด เธอเอนตัวขึ้นอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน แม้จะพ้นข้ามวันแล้วแต่ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่เธอโหมกระหน่ำดื่มเข้าไปก็ยังไม่จางหาย เธอกุมศรีษะตัวเองพยายามไล่ความเจ็บปวดออกไปให้หมด

หลังจากที่ใช้เวลาชั่วครู่ในการฝืนคืนชีพให้ร่างกาย ฮินาตะลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะรู้สึกแปลกใจอย่างมาก เมื่อบรรยากาศและรูปลักษณ์ของห้องเธอเปลี่ยนไป

ที่นี่คือที่ไหน?

หลังจากที่กวาดสายตาสำรวจรอบห้อง เธอก็แน่ใจเต็มร้อยเลยว่า ที่นี่ไม่ใช่ห้องของเธอ หลังจากนั้นสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับกองเสื้อผ้าที่วางระเนระนาดอยู่ที่พื้น

นั่นมันเสื้อผ้าเธอหนิ

เมื่อคิดได้แบบนั้น สมองก็สั่งการให้ก้มมองร่างกายตัวเองทันที

เธอก้มมองสำรวจตัวเอง แล้วก็พบว่าไม่ได้ใส่อะไรเลยซักชิ้นเดียว ถ้าเป็นปรกติเธอคงส่งเสียงกรีดร้องเพราะความตกใจไปแล้ว แต่ตอนนี้เธอทั้งปวดหัว และรู้สึกคอแห้งเผือด เหมือนก่อนหน้านี้ได้ใช้เสียงไปอย่างมาก จนตอนนี้แทบไม่เหลือเสียงให้เธอได้ใช้เลย

ระหว่างนั่นสายตาผลันไปเห็นอวัยวะมนุษย์ส่วนหนึ่งโผล่พ้นมาจากด้านบนผ้าห่มที่อยู่ข้างๆ ฮินาตะไม่ลังเลที่จะเปิดออกดู

สิ่งที่ปรากฏก็คือ ชายหนุ่มร่างกายกำยำ ผมสีเหลืองอร่าม กำลังนอนหลับตาพริ้ม หน้าอกที่ไร้เครื่องนุ่มห่มกระเพื้อบขึ้นลงตามจังหวะลมหายใจ

นะ นารูโตะ!!?

ทำไมเธอถึงรู้จักนารูโตะได้น่ะหรอ? ก็เพราะพวกเขาอยู่มหาลัยเดียวกันน่ะสิ และนารูโตะก็ดังมาก แทบไม่มีใครที่ไม่รู้จักเขาเลย เพราะเขาเป็นหนึ่งในห้าหนุ่มที่ฮอตที่สุดในมหาลัย

แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่ห้องนารูโตะได้ล่ะ

นั่นคือคำถามแรกหลังจากที่เห็นใบหน้าของเจ้าของห้อง และอีกหลายๆ คำถามตามมาจนเธอต้องทึ้งหัวตัวเองอีกครั้งเพราะรู้สึกปวดหัว

เธอพยายามตั้งสติ เริ่มไล่เหตุการณ์ทั้งหมดขึ้นใหม่ และภาพทรงจำคร่าวๆ ได้ทยอยเข้ามาเรื่อยๆ ตั้งแต่เธอไปเจอกับกลุ่มเพื่อน อิโนะชักชวนให้เธอดื่ม เธอดื่มไปหลายแก้ว เธอเดินไปเข้าห้องน้ำ และหลังจากนั้นเธอเจอคนเธอที่รัก

ไม่สิ ...ไม่ใช่เขา คนที่เธอเจอ คือนารูโตะต่างหาก

ฤทธิ์แอลกอฮอล์ถึงกับทำให้เธอมองนารูโตะเป็นคนที่เธอรักเลยหรอเนี่ย ทั้งที่ลักษณะทั้งคู่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ให้ตายเถอะ อยากจะตบหน้าตัวเองสักร้อยรอบพันรอบ

ฮินาตะหันมองนารูโตะ ที่ยังคงนอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว

ยิ่งเห็นหน้าเขา เรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นภายในห้องนี้ก็ถาโถมเข้ามา จนน้ำใสๆ เอ่อล้นเต็มขอบตา

ใจนึงก็คิดที่จะโกรธแค้นเขา แต่จะทำแบบนั้นได้อย่างไง ในเมื่อเขาไม่ผิดอะไรที่จะสนองเพราะเธอเป็นคนเสนอตัวของเธอเอง

คนร่างใหญ่พลิกตัวหันด้านหน้าเข้าหาเธอ เธอรีบใช้มือปิดปากโดยพลัน กลัวเสียงหายใจของตัวเองจะทำให้เขาตื่น ถ้าเขาตื่นขึ้นมา เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำหน้าอย่างไง ทำตัวอย่างไง

เธอต้องรีบออกไปจากที่นี่

ฮินาตะลุกจากเตียง ตัวเธอเกร็งไปทั้งตัว ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าใส่ และออกไปจากที่นี้ด้วยเสียงที่เงียบที่สุด และไม่คิดจะหันหลังกลับมามองอีกเลย

…………………………………………………………

      ภาพเหตุการณ์เมื่อสามวันก่อน ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวฮินาตะ ไม่ว่าจะพยายามสลัดทิ้งแรงแค่ไหน แต่เรื่องราวต่างๆ ก็ไม่ยอมหลุดออกไปจากความคิดเธอเลย

           แม้ทั้งเธอและนารูโตะอยู่มหาลัยเดียวกันก็ตาม แต่ด้วยพื้นที่ที่ใหญ่มหาศาลของมหาลัย และบวกกับพวกเขาทั้งสองต่างเรียนคนละคณะ ตึกเรียนของแต่ละคนห่างไกลกัน ทำให้ฮินาตะไม่ได้เจอนารูโตะเลย

           นั่นถือว่าเป็นเรื่องที่ดีสำหรับเธอมาก!

“…ตะ ฮินาตะ นี่! ฮินาตะ!”

มือที่โบกสะบัดไปหน้าอยู่ด้านหน้าของฮินาตะ และเสียงที่ตะเบ่งจนเกือบสุดเสียงทำให้ฮินาตะสะดุ้งโหย่ง

“จะ จ๋า ว่าไงหรอซากุระ” เธอกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะหันไปยิ้มแหยๆ ให้คนที่เรียกเธอเมื่อกี้

“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า เห็นเอาแต่นั่งเหม่อ”

“ปะ เปล่า ไม่ได้เป็นอะไรจ่ะ ฉันสบายดี”

“แน่หรอ หลายวันมานี้ฉันเห็นเธอดูแปลกๆไปนะ หน้าตาก็ดูโทรมๆ ” เท็นเท็นกล่าว

“สงสัยช่วงนี้ฉันคงนอนดึกมากไปหน่อยนะจ่ะ แหะๆ” รอยยิ้มเจือนๆ ของฮินาตะ ช่างขัดกับสิ่งที่เธอพูดซะจริง

“แต่ว่า ตั้งแต่เธอหนีกลับบ้านคนเดียวในคืนที่เราไปผับด้วยกัน ฉันรู้สึกว่าเธอไม่ค่อยโอเคนะ หลังจากวันนั้นมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอรึเปล่า ตานั่นทำให้เธอเสียใจอีกแล้วใช่มั้ย!!” อิโนะเสริม

ทุกคนต่างมองมาที่ฮินาตะเป็นจุดเดียวกัน สีหน้าที่แสดงออกถึงความห่วงใยของบรรดาเพื่อนทั้งหลายทำให้ฮินาตะรู้สึกคิดหนัก โดยเฉพาะคำถามของอิโนะ นั่นจี้จุดเลยล่ะ

“เปล่าจ่ะ ไม่มีอะไร เขาไม่ได้ทำอะไรฉันเลย ฉันสบายดีนะ สบายดีจริงๆ” ฮินาตะพูดรัวเร็วๆ เธอพยายามจะเก็บอาการให้เป็นปกติที่สุด แต่นิสัยที่โกหกไม่ค่อยเก่ง ทำให้เธอดูมีพิรุธ

“แต่ดูเหมือนเธอกำลังปิดบังบางอย่างกับพวกเราอยู่นะ” ซากุระกอดอก จ้องหน้าฮินาตะเขม็ง เธอรู้สึกได้เลย ว่าเพื่อนของเธอดูไม่ปรกติ

หญิงสาวผมยาวที่ถูกจ้อง ไม่รู้จะหาคำพูดไหนมาบอกเพื่อน เพราะเธอโกหกไม่เก่งซะด้วยสิ เธอจึงเลี่ยงด้วยการหลบหน้าหนี

“มะ...ไม่มีอะไรจริงๆนะจ๊ะ”และหักเหความสนใจของเพื่อนด้วยการยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา

“อุ้ย! ใกล้ถึงเวลาเรียนแล้ว ฉันว่าพวกเราเข้าห้องเรียนเถอะจ่ะ”

“จริงด้วย อีกห้านาทีเอง ตายแล้วๆ คลาสนี้เช็คชื่อตรงเวลาด้วยสิ ไปกันเถอะ” เพราะคำพูดของเท็นเท็น ทำให้ทุกคนเปลี่ยนประเด็นสนใจทันที และเก็บข้าวของบนโต๊ะ มุ่งหน้าตรงเข้าห้องเรียน

ฟู่~ เกือบไปแล้ว

ไม่ใช่ว่าฮินาตะต้องการจะปิดบังเพื่อนตัวเองหรอกนะ แต่เรื่องบางเรื่องก็ไม่สามารถที่จะให้ใครรับรู้ได้แม้กระทั่งเพื่อนสนิท และที่สำคัญ เธอต้องการจะเขวี้ยงมันทิ้ง ให้ลอยหายไปตามอากาศ อย่างไงซะ เขาคือนารูโตะ ผู้ที่ชื่อเสียงโด่งดังเรื่องผู้หญิง เป็นเพลบอยตัวพ่อเลย เพราะฉะนั่นเขาคงไม่มีทางมาใส่ใจตัวเธออยู่แล้ว เผลอๆ เขาคงจำหน้าตาเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ

แล้วเธอจะไปใส่ใจกับเขาทำไม

          ต่างคนต่างไม่รู้จักกัน และอีกอย่างเธอกับเขาคงไม่มีวันได้เจอกันอีกแล้ว

ลืมๆ มันไปซะ ฮินาตะ!

                ………………………………………………………………

เลิกเรียนคลาสสุดท้าย ฮินาตะกำลังเดินออกจากห้องพร้อมกลุ่มเพื่อน แต่ขณะนั้น ได้มีเพื่อนคณะเดียวกัน วิ่งมาหาเธอ

“ฮินาตะๆ มีคนรอเธออยู่ที่ข้างล่างตึกแน่ะ”

“ใครหรอ”

“นารูโตะ”

_______________________________________
จบไปอีกตอนแล้วนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน อ่านแล้วช่วยเม้นกันด้วยน้า
คำสองคำก็ได้ ไรท์เตอร์จะดีใจมากๆเลย >__<