เยว่หมิน สุภาพสตรีจอมเสน่ห์

ตอนที่ 1 : บทนำ

"ท่านพ่ออย่าทิ้งข้าไป"

"ท่านแม่อย่าทิ้งข้าไป"

"ข้าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพวกท่าน"

คำพูดของเด็กสาวในวันวาน ซึ่งเต็มไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจอย่างหาที่สุดไม่ได้ หากผู้ใดได้ฟัง ต่างก็พลันใจสลายไปพร้อมๆกับเด็กสาวผู้นี้ 

เยว่หมินต้องทนทุกข์ทรมานจากเหตุการณ์ที่ต้องเสียบิดามารดาทั้งสองไปอย่างที่ไม่มีวันกลับมา ต่างก็ได้รับคำด่าทอ และคำกล่าวหาต่างๆมากมาย หากเป็นสมัยที่ยังมีท่านพ่อและท่านแม่อยู่เคียงข้าง เธอจะไม่มีวันได้เจอสิ่งเหล่านี้ เธอเป็นเพียงเด็กสาวตัวเล็กๆ บุตรธิดาคนเดียวของตระกูลขุนนางจาง ผู้ซึ่งได้รับความเคารพจากผู้คนต่างๆมากมาย เพราะทั้งความสามารถและสติปัญญาของพ่อของเยว่หมิน ถึงแม้เยว่หมินจะเป็นบุตรสาวที่'ไร้ค่า'หากแต่ไม่เคยมีใครมาว่ากล่าวเธอเลยแม้แต่น้อย หากแต่วันนี้มันไม่เหมือนกับวันก่อนๆที่จางเยว่หมินเคยมีบิดามารดา 

"เด็กไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ เป็นแค่เศษสวะ!เสียดายที่พ่อแม่ของมันออกจะเก่งกาจ"

"พ่อแม่เก่ง แต่ลูกเป็นเศษสวะ"

"เสียดายแทนพ่อแม่จริงๆ มีลูกเศษสวะ"

"พวกเศษสวะ ก็ได้แค่เกาะพ่อแม่"

คำพูดด่าทอต่างๆ ทะลุเข้ามาภายในหูของจางเยว่หมินด้วยน้ำเสียงรุนแรงเหยียดหยาม และดูหมิ่น น้ำเสียงเหล่านั้น เยว่หมินฟังทุกวันและทุกครั้งที่เดินออกพ้นจากจวนตระกูลจาง ถึงแม้ว่าตระกูลของนางจะเหลือเพียงเยว่หมินเด็กสาววัยเพียงสิบสองปีเพียงคนเดียว หากแต่เพราะสมบัติที่สั่งสมมาตลอดหลายสิบปีของผู้เป็นบิดามารดา ทำให้เยว่หมินไม่ต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก สามารถเรียกได้ว่าใช้อีกสิบปีก็ยังเพียงพอ แต่แล้วเพราะเธออ่อนแอเกินไป อ่อนแอเกินที่จะปกป้องของรักของหวง สมบัติของผู้เป็นบิดามารดา ...

"เห้ย! อย่าบังอาจขโมยของท่านพ่อท่านแม่ข้าไป! ฮือออ" เสียงใสแต่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าก้องกังวาลไปทั่วจวนอย่างห้ามไม่ได้ 

"เศษสวะดูแลไปก็ไม่ได้ประโยชน์ ถือว่าให้พวกข้าดีกว่า จะดูแลอย่างดี ฮ่าฮ่าฮ่า" เสียงของชายหนุ่มในชุดดำ ปกปิดใบหน้าอย่างมิดชิดเอ่ยขึ้น ในขณะที่ตา

กำลังแวววาวจ้องมองไปยังลังสมบัติซึ่งเต็มไปด้วยของมีค่า ทั้งเพชรพลอย เงินทองคำ และอื่นๆอีกมากมายอย่างกระหาย พร้อมกับรีบยกลังสมบัติออกไปอย่างรวดเร็ว เยว่หมินพยายามทุกวิธีทางที่จะทำให้ของอันเป็นที่รักนั้นกลับคืนมาสู่อ้อมแขนของตน แต่สุดท้ายนางก็เป็นเพียงเด็กสาวไร้วรยุทธ์ผู้หนึ่ง จะไปต่อสู้กับเหล่าโจรพวกนั้นได้อย่างไรกัน

"ฮืออออ ๆๆๆ ท่านพ่อท่านแม่ ข้าขอโทษ" 

เสียงสะอื้นดังไปทั่วโดยรอบ 

ไม่เหลือ ไม่เหลืออีกแล้ว สมบัติของบิดามารดา ที่ตนนั้นรักและหวงแหนมานาน และเฝ้าดูแลมันอย่างทะนุทะนอม กลับตกไปอยู่ในอ้อมแขนของผู้อื่น เพราะตนเองปราศจากความแข็งแกร่ง 

จางเยว่หมินในวัย12 ปีที่ต้องเจอภาระเพียงลำพัง ไม่มีญาติพี่น้อง ไม่มีคนที่ไว้ใจได้..  

ในขณะที่เสียงร้องไห้เศร้าโศกเสียใจดังไปทั่ว ก็พลันปรากฏสาวใช้ในชุดสีดำปกปิดหน้าตาและพวกของมันขึ้นต่อหน้าของเยว่หมิน 

"เจ้า ใครน่ะ เข้ามาในเรือนข้าทำไม!" เสียงอันเศร้าโศกกลับกลายเป็นเสียงแข็งกระด้าง เย็นชา และลุ่มลึก ให้ความรู้สึกน่าเกรงขาม หากแต่ยังมีความสั่นสะเทือนเล็กน้อย ซึ่งเกิดจากความหวาดกลัวภายในจิตใจของเยว่หมิน 

"หึ บังอาจนักนะ ที่แย่งองค์รัชทายาทจากคุณหนูของข้า เจ้าบังอาจมาก!" สาวในชุดดำตอบกลับพร้อมกับปล่อยรังสีฆ่าฟันจำนวนมากออกมา ทำให้เยว่หมินสั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว น้ำตาซึ่งแห้งเหือดหายไปเพียงชั่วครู่ ก็กลับมาเอ่อล้นบนดวงตาคู่งามอีกครั้งหนึ่ง

"ข้าไม่รู้ไม่เข้าใจ!" เยว่หมินส่ายหน้าปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

"หึหึ งั้นก็ไปตายในป่าซะเถอะ!"

พวกที่บุกรุกเข้ามาในของจวนจางนั้นได้ลากตัวของเยว่หมินเข้าไปอยู่ภายในกระท่อมเล็กๆ ภายในป่าแห่งหนึ่ง