กุกมินคนเลว #kookmin จบแล้ว

ลำดับตอนที่ #7 : ยาปลุก 100%

TB

                 

 'ขอเรื่องเดียว อย่าทำให้คลั่งตาย'  ....JK

 

พอออกมาจากห้องนอนแล้ว ร่างสูงก็จับมือจีมินวิ่งฝ่าความมืดลงมาทางบันไดบ้าน  เมื่อมั่นใจแล้วว่าเก็บเอาของสำคัญออกมาด้วยครบทุกชิ้นแล้ว

ตอนนี้กระเป๋าเป้หนังสีดำด้านที่สะพายบนหลังจองกุกมันมีขนาดใหญ่พอสมควร แต่จีมินไม่ทันมองว่ามันถูกบรรจุอะไรเข้าไปในนั้นบ้าง  เพราะจองกุกเล่นวิ่งหยิบนั่นนี่ในลิ้นชักวุ่นวายไปหมด 

ร่างแกร่งของจองกุกเคลื่อนไหวด้วยความรวดเร็ว  จนเขาวิ่งไล่ปิดสัญญาณต่างๆรอบตัวบ้านจนครบ โดยที่จีมินยังยืนรอด้วยใจจดจ่อกลางห้องโถงที่เต็มไปด้วยรอยเลือดเป็นทางยาว หัวใจดวงน้อยก็แป้วขึ้นมาทันที 

แต่ก็ทำให้คลายข้อสงสัยว่าทำไมจองกุกใช้ปืน GLOCK ถึงสองกระบอก  ยิงจนพรุนขนาดนี้ ไม่ตายก็ไม่ใช่คนละ

พอเอียงหน้าออกไปมองแถวหน้าบ้าน ก็มีพวกเศษสวะอีกสองคนนอนจมกองเลือดอยู่แถวโซฟาอีก 

"นี่มันอะไรกันเนี่ย"

จอน จองกุกโหดกว่าที่คิดไว้เยอะเลยแฮะ

"ตามมานี่"

จองกุกวิ่งกลับมาฉุดเอามือเล็กแล้วออกแรงดึงไปทางหลังบ้าน

ปังงงงงงง

ปืนกระบอกเดิมถูกยกขึ้นมาลั่นไกไปที่กล้องวงจรปิดตัวสุดท้าย  เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วภายในเวลาไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ 

ตุบ

จองกุกกระโดดลงจากกำแพงสูงทางด้านหลัง  ส่วนคนที่ชั่งใจไม่กล้าโดดสักทีเพราะมันสูงเกินไป กำลังทำให้เขาหงุดหงิดมากๆ เขาเลยยืนเท้าสะเอวมองแล้วถอนหายใจเล็กน้อย 

'โดด' 

จองกุกขยับปากแบบไม่มีเสียง จีมินที่นั่งอยู่บนกำแพงสูงกำลังลนลานแต่ไม่ยอมโดด จองกุกไม่รอให้เสียเวลาเขาเลยรีบเดินไปยังรถสปอร์ตสีแดงที่จอดอยู่ข้างๆ  พยายามยัดกระเป๋าลงไปด้านหลังคนขับ

จากนั้นเขาก็วิ่งกลับมายืนกะระยะห่างแล้วเรียกจีมินเบาๆ 

"โดดลงมาสิวะ"

ในทีแรกร่างเล็กลังเลเล็กน้อยแต่หูได้ยินเสียงไซเร็นแว่วมา จีมินจึงตัดสินใจกระโดดลงมาทันที

"อึ่ก"

ร่างสูงเซเล็กน้อยส่วนมือแกร่งก็กอดประคองร่างเล็กไว้แน่นหนา เพราะกลัวว่าจีมินจะตกลงไปบนพื้น  แต่วินาทีต่อมาเขาก็ปล่อยร่างเล็กลงไปยืนห่างๆ กลับเป็นจีมินเองที่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากคอเสื้อจองกุก  

จีมินยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเหมือนไม่อยากออกห่างจากตัวเขา จองกุกก็ชะงักมือไปนิดหนึ่งแล้วพูดต่อ

"รอมันมาตัดริบบิ้นอีกรึไง   ไปดิ๊"

.

.

.

ตั้งแต่จองกุกขับรถออกมา จีมินนั่งเงียบและมองออกไปนอกกระจกรถตลอดทางไม่ยอมหันมาคุยกับเขา

จองกุกจึงหันไปถามขึ้นเมื่อเห็นว่าขับมาไกลพอสมควร  และอยู่ในระยะปลอดภัยจนไม่มีใครตามมาแล้ว

"กินอะไรมั้ย กูจะลงไปซื้อของพอดี....เดี๋ยวซื้อติดมือมาให้ด้วย" 

เขาถามจีมินขณะที่มือหมุนพวงมาลัยเลี้ยวเข้าไปจอดหน้ามินิมาร์ทแห่งหนึ่ง  จีมินส่ายหน้าเบาๆแทนคำตอบแต่ไม่ยอมหันหน้ามา 

เขาก็เข้าใจว่าคงไม่มีกะจิตกะใจอยากกินอะไรหรอก  แค่ไม่อยากให้จีมินเงียบมากไป  พอเห็นว่าจีมินยังไม่อยากตอบคำถามเขาจึงเลิกถาม

"ง้ั้นรอในนี้ กูลงไปแปปเดียว" 

จองกุกกำลังจะเปิดประตูรถลงไปก็ถูกมือเล็กจับเข้าที่แขนก่อน  เขารอฟังว่าจีมินจะพูดอะไร เจ้าตัวก็เอาแต่เม้มปากก้มหน้าลงไม่สบตาเขา

"เดี๋ยวกูมาน่า" 

จองกุกดึงแขนออกไปจีมินจึงค่อยๆลดมือลง และวางมันไว้ที่หน้าตักตัวเองตามเดิม 

ร่างบางรออย่างใจจดใจจ่อนานเกือบสิบนาทีเห็นจะได้จองกุกก็กลับมา  ตาเล็กรีบหันไปมองจ้องเขาอยู่อย่างนั้น  จนเขาเปิดประตูรถเข้ามานั่งในรถแล้วจึงหันไปมองข้างหน้าทำทีไม่สนใจเขา

กริ๊ก

จองกุกไม่ได้พูดอะไรและก้มเปิดขวดน้ำเปล่า เสียบหลอดลงไปแล้วเขาก็ยื่นมันมาให้จีมิน 

"อ่ะน้ำ  กินไปก่อน"

ตาเรียวหันไปมองแล้วรับมาดื่มเงียบๆ จองกุกก็ทิ้งถุงในมือที่มีของอยู่ในนั้นไปข้างหลังเบาะ  เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ปากเล็กละออกจากหลอด 

เขาจึงเอื้อมมือไปเอาขวดน้ำคืนและดูดมันสองสามอึก ปิดฝาไว้แล้ววางลงข้างๆ

จีมินก็หน้าแดงขึ้นมาดื้อๆ  เหมือนได้จูบกันทางอ้อมเลยให้ตายสิ

สมองของจีมินประมวลภาพเหตุการณ์เดิม ที่จองกุกเคยจูบตัวเองบนห้องนอนวันนั้นแม้สติจะหลุดลอยไปบ้าง แต่กลับจำได้ดีว่ามันแปลกใหม่แค่ไหน

พอนึกไปแล้วจีมินก็สะบัดศีรษะไล่ความคิดพวกนี้ออกไป 

แค่แวปไปมองเสี้ยวหน้าคมของจองกุก  หัวใจเล็กๆก็เต้นรัวขึ้นมาเฉย 

ณ บ้านพักตากอากาศ 

เมื่อถึงที่หมายจองกุกก็เปิดไฟหน้าบ้าน ยืนบิดตัวไล่ความเมื่อยเพราะขับรถมาค่อนข้างไกล  ไม่นานเขาก็เรียกจีมินเข้าไปในบ้าน  ล็อคประตูเสร็จก็เดินตัวปลิวเข้าห้องนอนไปก่อน ทำให้อีกคนต้องรีบเดินตามเข้าไปเองโดยไม่ต้องรอให้เขาสั่ง

ร่างเล็กก้าวตามมาติดๆ แบบก้าวต่อก้าว  พอเขาหยุดเดินกะทันหันทำให้ร่างเล็กชนกับแผ่นหลังแข็งแรงนั่น 

'โอ้ยย' 

มือเล็กลูบจมูกเบาๆเพราะรู้สึกเจ็บ เขาก็หรี่ตามองจีมินเมื่อจับสังเกตร่างเล็กมาสักพักแล้ว 

เท้าของเขาที่จงใจเดินไล่ต้อนจนจีมินถอยหลังชนกับขอบเตียงและทรุดตัวลงนั่ง  จองกุกก็หยุดยืนตรงหน้าและถามขึ้นชัดๆ

"มีอะไรอยากบอกกูมั้ย" 

ใบหน้าจิ้มลิ้มส่ายไปรัวๆเป็นการปฏิเสธ และหลบตาพยายามเสมองไปทางอื่นไม่สบตา 

"เหอะ"

เขารู้ดีว่าจีมินไม่ได้โดนล่วงเกินอะไร เพราะเขาดูจีมินจากกล้องอยู่ตลอด แค่มีบางอย่างที่ยังอยากถามให้แน่ใจ เมื่อจีมินไม่ยอมบอกอะไรเขาก็ไม่เซ้าซี้ต่อ

จบบทสนทนาจองกุกก็ไล่อีกคนไปอาบน้ำอาบท่า ส่วนเขาก็เลี่ยงไปอาบอีกห้อง 

.

.

.

เกือบชั่วโมงที่คนตัวเล็กใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำไม่ยอมออกมา  กระทั่งเสียงกรี๊ดของจีมินดังขึ้นจนเขาต้องไปเคาะประตูเรียกเป็นการใหญ่

"เปิด" 

เสียงที่เข้มขึ้นเพราะเรียกเป็นครั้งที่สามเห็นจะได้ แต่ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา 

"จีมิน  อย่าให้โมโหนะ" 

สิ้นเสียงนี้ประตูก็ถูกเปิดออกทันที  เหมือนว่าเจ้าตัวจะยืนอยู่หน้าประตูตั้งนานแล้ว ส่วนเสื้อผ้าบนร่างกายก็ถูกเปลี่ยนเป็นชุดนอนสีขาวแล้ว

"ร้อนอะไรขนาดนั้น"

จองกุกก้มลงไปหาแล้วช้อนตามองอีกคนที่ไม่ยอมสบตาเขา สายตาคมก็ไล่มองเม็ดเหงื่อที่ไหลตามกรอบหน้าหวาน  ร่างเล็กจึงรีบเดินเลี่ยงเขาออกมาแล้วตรงไปยังเตียงนอน 

"นอน...ตะ..ตรงนี้ได้มั้ย" 

ปากเล็กๆถามเสียงสั่นๆ เพราะกลัวว่าจองกุกจะไล่ให้ไปนอนที่อื่น   บอกตรงๆก็ได้ว่าจีมินยังคงกลัวเหตุการณ์ที่ผ่านมาอยู่ไม่หาย  หากว่าจองกุกไม่ให้นอนในห้องนี้จีมินคงจะหลับไม่ลงทั้งคืนแน่ๆ

"นอนสิ"

เขาพยักหน้าให้เบาๆ แล้วทำทีเดินไปข้างนอกปล่อยให้จีมินนอนไปก่อน

มือบางก็ยกขึ้นมาจับชายเสื้อตัวเอง กัดฟันข่มใจไว้อย่างลำบากแต่มันก็ทรมานใจเกินไปจนจีมินต้องลุกขึ้นมานั่งอีกครั้ง เพราะไม่สามารถข่มตาให้หลับได้ น้ำตาเม็ดโตจึงได้ร่วงลงมาที่แก้มเนียน 

ถึงจะรู้สึกมาสักพักแล้วแต่ก็อดทนเอาไว้อย่างยากลำบากและคิดว่าจะหลับไปซะ สุดท้ายจีมินก็ทำมันไม่ได้

เมื่อจองกุกเดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมถุงพลาสติกของมินิมาร์ท แล้วร่างสูงของเขาก็ยืนอิงประตูถามอย่างไม่นึกเดือดร้อน  

"ให้ช่วยรึเปล่า" 

จีมินทิ้งตัวลงไปนอนและไม่ได้หันไปตอบคำถามเขา ได้แต่ส่ายหน้าช้าๆให้โดยไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากเขา และเหมือนว่าร่างกายนี้จะเริ่มต้านทานไม่ไหว ด้วยเม็ดเหงื่อที่ไหลซึมออกมาเพราะร่างกายรุ่มร้อนผิดปกติ 

แม้ว่าร่างเล็กจะพยายามไม่แสดงอาการใดๆให้เห็นแล้ว แต่คนอย่างจองกุกไม่ได้โง่ 

เขาเดินเข้ามาและวางถุงนั่นลงบนลิ้นชักข้างหัวเตียง จากนั้นเขาก็นั่งลงบนเตียงเพื่อเอื้อมมือมาจับแขนจีมิน 

"แน่ใจนะ??"

เขาดึงมือตัวเองออกมาแต่ร่างเล็กก็ดันรู้สึกชอบมันไปแล้ว  จิตใต้สำนึกของจีมินจึงกำลังต่อสู้กับความต้องการอยู่นาน และตอนนี้จีมินก็เกลียดร่างกายตัวเองที่สุด  และก็เกลียดที่มันเป็นฝ่ายอยากจะสัมผัสตัวจองกุกมากๆ

"จองกุก...กะ....กูร้อนในตัว"

จีมินลุกนั่งอย่างฉับพลันและยกมือขึ้นโอบกอดรอบคอของจองกุกเบาๆ อย่างคนที่เริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้   

จองกุกเองก็ตกใจกับการกระทำของอีกคนไม่น้อย และถึงแม้ว่าเขาจะอยากยิ้มมากแค่ไหน  แต่เขาก็ไม่แสดงอาการใดๆและแสร้งทำหน้านิ่งๆให้เท่านั้น 

ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าจีมินโดนยาปลุกเซ็กส์ ที่จริงเขารู้ตั้งแต่เห็นหน้าครั้งแรกแล้ว 

หน้าแดงๆที่เหมือนโดนมอม แถมยังยอมให้เขาสัมผัสตัวโดยที่ไม่โดนด่าเหมือนทุกครั้ง นั่นก็บ่งบอกได้ชัดแจ๋วอยู่แล้วตั้งนาน

ผลั่ก

เสี้ยวความรู้สึกคนตัวเล็กก็ผลักจองกุกออก และคลานหนีไปที่หัวเตียง  จีมินไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำตัวแบบไหน  รู้แค่ว่าทรมานและอยากอยู่ใกล้จองกุก 

อยากกอด 

อยากจูบ 

และอยากมี........(ละไว้ในฐานที่เข้าใจ)

พรึ่บ

ไม่ทันที่จีมินจะหลีกหนีไปไกลมือแกร่งของเขาก็กอดกระชับที่เอวบาง  เพียงแค่ต้องการแกล้งเล่นเท่านั้น 

"ฮึ่กๆๆ"

ร่างเล็กรู้สึกถึงอะไรบางอย่างในตัวเอง และเลือกที่จะร้องไห้ออกมาเพื่อสะกดกลั้นความต้องการในใจ  พอเห็นจีมินเป็นแบบนี้เขาชักจะแกล้งไม่ลง

ยิ่งอีกคนร้องไห้จนตัวโยนแบบนี้มันก็น่าสงสารอยู่เหมือนกัน

"ร้อน....จองกุก กูเป็นอะไรก็ไม่รู้....มันร้อนมากๆ" 

มือเล็กปัดป่ายที่ร่างกายตนเอง เพราะอยากถอดเสื้อผ้าออกหลังจากมันทำให้ร้อนรนเกินไป

ปึ่กๆๆๆ

มือเล็กทุบที่อกแกร่งของเขาเพื่อคลายความร้อนรนในตัว  กำปั้นน้อยๆจะทุบกี่ทีก็ไม่ได้สะทกสะท้าน  เขาจึงปล่อยให้อีกคนทำตามใจไม่ว่าอะไร  

และมันแปลกที่จีมินกำลังชอบร่างกายจองกุก  ชอบการสัมผัสตัว  และอยากที่จะทำมากกว่านั้น

.............................

 

JUNGKOOK  PART

..............................

ริมฝีปากเล็กๆเคลื่อนเข้าหาใบหน้าของผมและจูบลงบนอวัยวะเดียวกัน   โดยไม่มีการรุกล้ำเข้ามา

แต่มันก็...เร้าใจดีนะ

ผมนั่งนิ่งอยู่แบบนั้นและไม่เคลื่อนไหวร่างกาย  มองคนใจร้อนที่อยากจะกอดจูบผมแต่ดันไม่รู้วิธีทำนี่สิ  

น่าขำชะมัด

"พูดสิว่าต้องการกู" 

จีมินส่ายหน้าและร้องไห้เงียบๆ เมื่อผมพูดออกไป  ผมจึงแกล้งทำท่าว่าจะเดินหนีออกไปจากห้องอีก จนมือนั้นต้องดึงชายเสื้อผมไว้แล้วส่งสายตามาอ้อนวอน

"พูดมาสิ  กูจะช่วยมึงทุกอย่างเลย" 

ปากเล็กเม้มเข้าหากันอย่างใช้ความคิดไม่ยอมพูดออกมา ผมจึงลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินดุ่มๆไปหยิบกุญแจมือจากตู้เสื้อผ้า  เอามันมาล็อคมือจีมินไว้กับหัวเตียงซะ  

"ไม่เอานะ  ปล่อยกู...อย่าล็อคไว้เลย"

เอะอะก็จะหนีเข้าห้องน้ำอย่างเดียวผมเลยต้องใช้ไม้แข็งบ้าง

ตอนนี้ผมเดินออกมาหยิบน้ำเย็นในตู้เย็น กะไว้ว่าจะเอามาให้กินเผื่อจะได้คลายร้อนบ้าง  พอกลับเข้ามาก็เห็นจีมินนอนหันหลังให้ผมอยู่บนเตียง 

มันไม่ยอมปริปากขอร้องผมแม้แต่คำเดียว ก็นับว่าใจแข็งใช้ได้

มือเย็นๆของผมสัมผัสลงที่แก้มจีมิน  มันสะดุ้งตัวนิดหน่อย จากนั้นก็ทำเป็นเมินผมแล้วหลับตาลงไป

แก้มที่ขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะพิษยา ไหนจะเม็ดเหงื่อที่ซึมจนเสื้อสีขาวเริ่มเปียกนั่นอีก 

"หลับลงมึงก็เทพละ"

ผมยืนดูได้ไม่นานนักหรอกจึงเดินไปปิดไฟรอบบ้าน แล้วตามด้วยการปิดไฟหัวเตียง  ตอนนี้รอบห้องมืดสนิท มีแค่แสงไฟหน้าบ้านที่ส่องลอดเข้ามาจากหน้าต่าง

ดูเหมือนว่าต่างคนต่างเงียบจนได้ยินเสียงแอร์  และจีมินมันก็เงียบมากเกินจนผมต้องคอยชำเลืองมองเป็นระยะ 

มืออีกข้างที่ถูกใส่กุญแจมือ คงทำให้มันนอนลำบากพอสมควรแหละ 

ช่างเหอะ...ผมจะทำเป็นไม่สนใจบ้าง

ผมปิดเปลือกตาลงไปแล้วกำลังดึงผ้าห่มมาคลุมตัว  จู่ๆมืออีกข้างที่ว่างของจีมินก็จับเข้าที่แขนของผมแล้วเขย่าไปมา 

"มัน......มันทรมาน"  

น้ำเสียงสั่นๆทำให้ผมลุกขึ้นมานั่งมองดีๆ แล้วผมก็เปิดไฟหัวเตียงจับอีกคนลุกขึ้นนั่งตาม

"ไปอาบน้ำมั้ย  กูไม่ทำไรมึงหรอก" 

มันหอบหายใจแรงๆน้ำตาก็ไหลออกมาช้าๆแต่สม่ำเสมอ 

ผมรู้ว่ามันโดนครอบงำด้วยความรู้สึกไม่ดี และน่าจะควบคุมตนเองไม่ได้เมื่อยาออกฤทธิ์เต็มที่

"จะ..จอง จองกุก" 

"จีมิน เดี๋ยวก่อน" 

ผมพยายามรวบมือที่ปัดป้ายไปทั่วให้อยู่นิ่งๆ

"จองกุก...มึง..มึงหล่ออ่ะ" 

น้ำเสียงหวานที่เรียกชื่อผม เอามือลูบแก้มผมไปมา แถมยังชมผมหล่ออย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน 

อยากยิ้มมากครับ 

"มึงไม่มีสติ"  

ผมตบแก้มมันเบาๆเพื่อเรียกสติ  แต่จีมินยังมีหน้ามายิ้มหวานให้ผมอีก 

รอยยิ้มบ้าๆนี่ทำผมชะงักไปอีกจนได้  เพราะมันเป็นยิ้มที่ผมไม่เคยได้รับในช่วงเวลาปกติ

"กูจอนจองกุก  คนที่มึงเกลียดนักเกลียดหนาไง"   

ผมพูดย้ำให้มันฟัง เมื่อความต้องการของจีมินกำลังพุ่งขึ้นสูงจนมันลืมตัว ผมก็ข่มใจตัวเองไม่ให้เผลอไผลไปกับอารมณ์ของมัน 

"ยอมง่ายก็ไม่สนุกสิ" 

"แต่จองกุก ฮึก กู..กูเหมือนจะตายเลย"   มันตอบกลับผมทันที

"ยังไม่ได้เงินกูเลย   มึงจะยอมตายแล้วหรอ"  

พูดจบรอยยิ้มผมก็ปรากฏแวปนึง

ข้อมือเล็กขึ้นสีแดงจางๆจากการขยับไปมาบ่อยๆ  เหมือนลูกแมวที่โดนเจ้าของลงโทษไม่มีผิด   ผมจึงควานหาลูกกุญแจมาไขให้เพราะสภาพน่าสงสารเกินไป

ถ้าตัวจริงจีมินเป็นแบบนี้ รับรองว่าผมคงทำดีด้วยตั้งนานแล้ว

ฟึ่บ

พอได้อิสระทันใดนั้นมือจีมินก็คว้าเข้าที่คอเสื้อของผมทันที  และมันค่อยๆปลดกระดุมเสื้อผมทีละเม็ดอย่างใจจดใจจ่อ

ผมก็นอนนิ่งๆรอให้อีกคนควบคุมร่างกายตามสบาย  แต่นานสองนานก็ยังไม่ได้เรื่องอะไร

ชักช้าชะมัดเลย

"อยู่เฉยๆ  กูทำเอง"

ผมก็ให้ความร่วมมือโดยการถอดมันออกเอง เผยให้เห็นซิกแพคเรียงตัวสวย  จีมินก้มมองมันนิดนึงก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมอย่างพิจารณา

มือนั้นรั้งต้นคอผมเข้าไปหา กดจูบลงริมฝีปากผมอย่างเชื่องช้า ซึ่งเป็นจูบที่ไม่ประสาเอาซะเลย 

แต่มัน...กำลังทำให้ผมตบะแตก

"จองกุกช่วยจีมินด้วย" 

ปกติจีมินไม่ใช่คนหวานมุ้งมิ้ง พูดจาเพราะกับผม 

ไม่ใช่เลย

สรรพนามที่ใช้เรียกผมนั้นก็แปลกไปอย่างเหลือเชื่อ

ยาแม่งวิเศษชิบหาย 

ผมจะขอบคุณไอ้พวกเปรตนั่นดีมั้ยนะ  ถึงมันจะตายไปก็ยังทิ้งอะไรดีๆไว้บนโลกให้ผมขนาดนี้  

น่าขอบใจจริงๆ

"ยามันทำให้กลายเป็นคนละคนได้   หรือที่จริงมึงเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ววะจีมิน"

ให้ตายเถอะ ....... จีมินฮอตเป็นบ้า

"อย่ามาด่ากูทีหลังนะ"  ผมบอกเมื่อแววตายั่วยวนถูกส่งมายังผม 

ร่างเล็กที่สมส่วนถูกผมสัมผัสเข้าที่สะโพก ก่อนจะลากไล้นิ้วมือขึ้นไปยังท้ายทอย มันก็ส่งเสียงพึมพำออกมาคล้ายพอใจ 

ไม่นานเสียงนั้นก็หายไปเมื่อผมเป็นฝ่ายรุกล้ำเข้าไปพร้อมจูบที่ดูดดื่ม  มือของจีมินทุบหลังผมเบาๆเป็นการประท้วงตอนที่มันรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจ

"อ่อ....ยังไม่เคยจูบแลกลิ้นสินะ"

แค่จูบยังส่งเสียงหอบหายใจหนักๆขนาดนี้  ถ้าผมทำมากกว่านี้จะเป็นยังไงกัน

ผมใช้ความชำนาญในการจูบ แล้วค่อยๆถอดเสื้อผ้าออกมาทีละชิ้น  คนที่เผลอไปเริ่มรู้ตัวบ้างจึงแสดงอารยะขัดขืนเล็กน้อย 

สุดท้ายก็ยอมผมอยู่ดี

ตอนนี้เหมือนว่าจีมินจะกลายเจ้าแมวน้อย ให้ผมเล่นสนุกบนเตียงได้ตามต้องการ

"อือ"

เสียงหวานยังคงส่งเสียงออกมาเป็นระยะ เพราะสัมผัสที่ไม่คุ้นชินจนผมแทบจะระเบิดตัวเองออกมา ถ้าไม่ใช่เพราะยานั่นผมคงไม่มีทางได้เห็นอะไรดีๆแบบนี้แน่ๆ

ผมลากมือผ่านมายังสะโพกกลม ค่อยๆดำเนินบทรักมาเรื่อยๆ เพื่อไม่ให้จีมินรู้สึกตื่นกลัวมากไป 

แต่ทว่าเสียงใสนั้นกลับเงียบไปดื้อๆ

ผมจึงเงยหน้าขึ้นมามองอีกที ก็พบว่าอีกคนหลับไปแล้วจริงๆ

"ให้มันได้อย่างงี้สิ"

ยังพอจะเป็นคนดีอยู่บ้างอ่ะนะ ผมเลยจำใจหยุดไว้แค่นั้น

แถมผมยังต้องลำบากหาเสื้อผ้าของผมมาใส่ให้ใหม่ เพราะเสื้อมันชื้นเหงื่อ 

จากนั้นก็ได้แต่ปล่อยให้มันนอนต่อทั้งๆที่เนื้อตัวผมตอนนี้แทบจะล่อนจ้อนอยู่แล้วเชียว

ถึงจะแกล้งมานักต่อนักแล้ว ผมคงไม่ชั่วขนาดลักหลับคนหรอก 

แม้ว่าร่างกายอีกคนจะทำให้ผมแทบจะคลั่งตายไปตรงนี้  ยิ่งแสงสลัวจากข้างนอกส่องมายังร่างเล็กภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวบาง  ยิ่งปะทุความต้องการของผม

แต่ผมคงไม่ทำมากไปกว่านี้แล้ว เพราะมันไม่สนุก

'ไอ้ตัวแสบ'  

กลายเป็นผมเองที่ต้องดิ่งตรงเข้าห้องน้ำ  และโลกสวยด้วยมือเรา

"มึงทำกับกูได้ไง"

ผมผละตัวออกมานอนข้างๆ แล้วเกลี่ยไรผมออกให้คนหลับเบาๆ 

น้ำตายังติดบนแก้มมันอยู่เลย 

จีมินร้องไห้เป็นว่าเล่นเลยวันนี้  ที่จริงมันร้องไห้ทุกวันแหละ  ร้องตั้งแต่วันแรกที่มาอยู่กับผม

"คราวหน้าไม่รอดแน่มึง" 

แล้วเรื่องนี้อ่ะ.....ห้ามขยาย

อย่าให้พี่นัมจุนรู้เด็ดขาด 

**จงเหยียบมันให้จมดิน  ด้วยตีนจองกุกเอง

แม่งเอ๊ย

เท่ห์มาตั้งแต่เปิดเรื่อง จะมาตายเพราะเมียหลับไม่ได้

เสียมาดมาเฟียสัดๆ

!!  End.part//

TALK

พี่กุก พ่อบ้านใจกล้า 55555 ไรต์ก็เขียนไปขำไป 

กระซิบ

**ตอนหน้าพี่กุกเขาไม่อ่อนโยนแล้วนะ 

อย่าลืมเม้นต์ให้กำลังใจด้วยน๊าาา 

ถ้าอ่านแล้วชอบ เราก็จะมาแต่งต่อให้อ่านเรื่อยๆ จุ๊ปๆ