กุกมินคนเลว #kookmin จบแล้ว

ลำดับตอนที่ #6 : แค่เรียกหา 100%

TB

                                                  

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

ขณะที่เวลากำลังผ่านไปอย่างรวดเร็ว  จีมินเองก็รู้สึกว่าแต่ละวันมันน่าเบื่อหน่อยๆแต่ก็...ดี

เพราะจองกุกได้ทำตามที่เคยบอกไว้เรื่องที่เขาจะไปทำธุระหลายวัน   ในช่วงแรกๆจีมินเคยคิดว่าการที่จองกุกไม่อยู่บ้านคงหลับเต็มตาและนอนเต็มอิ่มมากๆ 

มันก็ใช่แหละถ้าไม่ติดว่ามันน่าเบื่อตรงที่เขาให้โทรออกได้เพียงเบอร์เดียว 

คือชื่อ จอน จองกุก เท่านั้น

ถึงจะเป็นอย่างนั้นจีมินก็ไม่เคยโทรหาเขามีไอ้บ้านั่นโทรมาดึกๆ ช่วงที่กำลังเข้านอน 

ไม่กวนก็ชวนทะเลาะมีแค่สองอย่างนี่แหละ บางทีจีมินก็หลอนจนรู้สึกกลัวเสียงโทรศัพท์ 

ร่างเล็กเดินวนกลับไปกลับมารอบห้องโถงบริเวณห้องรับแขกนานสองนาน  ถ้าไม่ติดว่าไอ้หมอนั่นขู่ไว้ว่าอย่าแตะต้องข้าวของให้เสียหายละก็....จีมินคงมีความสุขมากกว่านี้

นอนแล้วก็เดิน

เดินแล้วก็กิน 

กินแล้วก็นอน 

ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านี้  เพื่อนเล่นก็ไม่มีแถมโดนจับตามอง 

ขนาดว่าแอบเดินไปยืนเล่นระเบียงหลังห้องจองกุกก็ยังรู้  ร่างเล็กก็สงสัยอยู่ว่าเขาแอบติดสัญญาณจับการเคลื่อนที่ไว้ในตัวรึไง 

"โว้ยยยยยยยยยย เบื่อ" 

หลังจากกินข้าวเย็นไปแล้ว นอนดูทีวีสักพักเท้าเล็กก็เดินกลับขึ้นชั้นสองเดินเข้าห้องนอนไปตามเคย

ไม่ใช่อะไร.....จีมินต้องรีบขึ้นไปนอน  'บ้านหลังใหญ่เกินไปมันน่ากลัว'

จีมินเดาไว้เลยว่าวันนี้จองกุกต้องโทรมา เพราะเขาไม่ได้โทรหาจีมินมาสามวันแล้ว  ทุกครั้งที่โทรหาก็จะพูดแต่ประโยคเดิมๆ

'ล็อคบ้านดีๆ  อย่าให้ขโมยขึ้นบ้าน'

ไม่ต้องคิดว่าเขาจะโทรหาเพราะห่วงแบบคู่รักทั่วไปหรอกน่า  มันไม่มีโมเม้นต์นั้นหรอก 

จีมินไล่เปิดไฟทุกดวงในบ้านให้สว่าง เพราะตอนนี้ฝนเหมือนจะตกลงมาซะแล้ว  ในห้องไม่มีไฟฉายหรืออุปกรณ์ให้แสงสว่างเลยแม้แต่ชิ้นเดียว  และจีมินก็แอบคิดอยู่ไม่น้อยว่าทำไมจองกุกไม่ให้อุปกรณ์ป้องกันตัวไว้เลย 

ไม่ต้องถึงขั้นว่าปืนหรอกเพราะจีมินยิงปืนไม่เป็น  อย่างเครื่องช็อตไฟฟ้าหรือเครื่องให้แสงสว่างอะไรซักอย่างก็ถือว่าไม่เลว

หากไฟเกิดดับขึ้นมา  ไฟฉายจากโทรศัพท์เครื่องเดียวกับห้องกว้างๆก็ไม่สมดุลกันเท่าไหร่นัก  แม้จะมีเครื่องสำรองไฟเยอะแยะ จีมินก็ไม่ค่อยรู้วิธีใช้งานมันแถมสวิตช์ควบคุมก็ยุ่งเหยิงไปหมด

"อยู่ห้องไหนนะ"

ตาเล็กคอยสอดส่องหาจุดควบคุมกระแสไฟหลัก  ขณะที่เท้าเล็กๆเดินดุ่มๆไปที่ห้องหนึ่ง ประกายแสงจากฟ้าก็แวปผ่านผ้าม่านเข้ามา 

"เฮ้ยๆ"

ร่างเล็กตกใจเล็กน้อย ก่อนที่เท้าเขาจะหมุนกลับและวิ่งเข้าห้องนอนด้วยความเร็ว

"จะตกก็รีบตก  ไม่ต้องฟ้าร้องฟ้าผ่าได้ป่ะ"

เสียงฟ้าร้องและฟ้าแลปเป็นระยะตัวขาวๆก็ซุกในผ้าห่ม โผล่แค่หัวออกมาคอยสอดส่องไปรอบๆ 

ครืดดดดดดดดด  

ครืดดดดดดดดดดดดดดด

ก่อนหน้านี้จีมินเคยเบ้ปากใส่โทรศัพท์เมื่อนึกถึงจองกุก ต่างกับตอนนี้ที่อยากได้ยินเสียงจองกุกบ้างเหมือนกัน

มือเล็กกดรับสายไปแล้วแต่ไม่ได้พูดอะไรเป็นการทักทาย จนอีกฝ่ายต้องตะโกนใส่

"มึงมีปากมั้ยเนี่ย  ได้ยินก็ตอบหน่อย"

"อะ...เออ   ได้ยิน"    

เสียงใสตอบตะกุกตะกัก เพราะดีใจแปลกๆที่จองกุกโทรหา

"มึงนอนยัง   โจรไม่ได้ขึ้นบ้านกูใช่มั้ย"

"ไม่" 

จีมินเบ้ปากให้ประโยคคำถาม

"มึงทำอะไรอยู่" 

"กำลังจะ-

บรึ้มมมมมมมมมมม.  

เปรี้ยงงงงงงง

"เฮ้ย  แค่นี้นะฟ้าร้องกูจะวางแล้ว" 

ปากเล็กๆรีบๆพูดบอกปักไปเพราะเขากลัวฟ้าจะผ่าลงมาจริงๆ

"ไม่ต้องวาง"

"มึงจะบ้าหรอ กูยังไม่อยากตายหรอกนะ"

ว่าแล้วก็ไม่รอคำตอบ  รีบกดตัดสายทิ้งแล้วปิดเครื่องหนีจองกุกทันที 

ผมสีน้ำตาลค่อยๆจมหายลงไปผ้าห่มสีขาวบนเตียง และกอดร่างเล็กของตัวเองไว้ในนั้น 

ฝนที่ตกหนักเหมือนพายุเข้ากำลังเพิ่มความน่ากลัวให้คนที่หลับไม่ลง  ไหนจะเสียงฟ้าร้องไม่ยอมหยุดนั่นอีก 

"อุ้ย"

ตาใสโผล่ออกมานอกผ้าห่มนวมเมื่อจู่ๆไฟก็ดับลง  แถมเสียงเครื่องสำรองไฟในบ้านยังส่งเสียงติ้ดๆพร้อมกันตั้งหลายเครื่อง 

มือน้อยรีบควานหาโทรศัพท์เมื่อรู้สึกคล้ายว่าหูกำลังได้ยินเสียงคนเดินใกล้เข้ามา  ร่างเล็กรีบถลาลงจากเตียงและลงไปซ่อนอยู่ใต้เตียงอัตโนมัติ 

'เจอมั้ยวะ' 

เสียงเข้มๆของผู้ชายดังขึ้นในระยะใกล้ซึ่งเป็นเสียงที่ไม่คุ้นเคย 

'ไม่ว่ะ' 

เสียงชายอีกคนตอบกลับเขาผู้นั้น

'หาดีๆสิวะ' 

เสียงเข้มๆตะคอกเสียงดัง ทำเอาคนที่แอบฟังอยู่ถึงกับตกใจ

ได้ยินแบบนั้นยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อย ที่ซ่อนร่างเล็กของตัวเองภายใต้เตียงเกิดสั่นไหวขึ้นมา 

ชายชุดดำทั้งสองคนที่ปิดบังใบหน้าตนเองอย่างมิดชิด กำลังพูดคุยกันเบาๆในระยะใกล้  จีมินก็แทบจะกลั้นหายใจเมื่อรับรู้ได้ว่าฝีเท้าของใครบางคนกำลังเดินใกล้เข้ามา 

ร่างเล็กรีบหลับตาและภาวนาให้ใครสักคนมาช่วยก่อนที่คนพวกนี้จะหาเจอ และคนๆนั้นจะเป็นจอนจองกุกก็ได้

'มึงหาให้ทั่ว' 

ชายผู้นั้นสั่งย้ำคนของเขาอีกครั้ง ก่อนชายอีกคนจะเดินหนีหายออกไปจากห้องนี้ แต่มีบางสิ่งกระตุกหัวใจอย่างมาก เมื่อมองไปเห็นวัตถุสีดำที่ตกกระทบแสง    เมื่อยามฟ้าแลปเข้ามาทางหน้าต่าง 

มันย้ำให้รู้ว่าพวกเขามี   'ปืน'

มือเล็กกำโทรศัพท์แน่นทั้งๆที่ยังไม่ได้กดเปิดเครื่องด้วยซ้ำ  และจีมินในตอนนี้กำลังจะสติแตก

เฮือก

สัมผัสเย็นๆที่เท้าทำเอาหัวใจดวงน้อยสั่นเหมือนจะหลุดออกมาให้ได้ 

'ออกมา' 

เสียงเข้มสั่งขึ้นพร้อมจับข้อขาเล็กๆลากออกมาจากใต้เตียง 

เกมส์โอเว่อร์.......จีมินถูกจับได้แล้ว 

'ลาก่อนจองกุก   ถ้ากูตายกูจะมาหลอกมึงคนแรกเลย' 

'ตั้งแต่เจอมึงกูก็โชคร้ายมากจริง  ผิดหวังและคาดหวังอะไรต่อไม่ได้เลย   ไอ้ตัวอับโชค  ไอ้จองกุก   ไอ้เลว'

ตาเรียวหลับตาลงเมื่อชายตรงหน้ากระชากร่างตัวเองขึ้นมานั่ง  และเมื่อจ้องดูดีๆพบว่าชายผู้นี้นั่งประจันหน้าอยู่ บริเวณคอขาวได้รับสัมผัสเย็นๆจากวัตถุบางอย่างที่จีมินเดาว่ามันคือปืนกระบอกนั้น

"ยอมเป็นเมียฉันดีๆมั้ย แล้วฉันจะไว้ชีวิต"  

วัตถุนั้นไล้วนที่คอเบาๆ จนจีมินสะดุ้งตกใจ พอมองเข้าไปในดวงตาที่ดูมีเสน่ห์และสันจมูกคมๆ  แม้จะมีสิ่งปกปิดใบหน้าไว้จีมินก็คิดว่าเขาคงหน้าตาดีอยู่ไม่น้อย

"กะ  กู.. เอ่อ ผมเป็นผู้ชาย เป็นเมียใครไม่ได้" 

จีมินรวบรวมสติตอบอย่างชั่งใจ มือหยาบจับเข้าที่ท้ายทอยก่อนจะโน้มหน้าลงมาใกล้  จีมินหันหน้าหนีและชายคนนี้ก็กระซิบประโยคที่น่ากลัวออกมา

"ฉันชอบผู้ชาย" 

เออซวยไปสิไอ้เ_ี้ยนี่

"คุณเป็นใคร ต้องการอะไร" 

สถานการณ์พร้อมตายทุกวินาทีแบบนี้ ควรทำใจดีสู้หมาไว้ก่อน 

"ไม่จำเป็นต้องรู้  นายรู้แค่ว่าฉันต้องการนาย" 

"ผะ ผม..คือผมมีเจ้าของแล้วนะ ถ้าคุณทำแบบนี้คุณจะเดือดร้อนนะ"

"งั้นหรอ ฮ่าาาาาาๆๆๆ" 

เขาหัวเราะเยาะคำที่จีมินพูด  ก่อนจะถากถางกลับไปด้วยประโยคนึง

"อย่ามั่นใจไปหน่อยเลยคนสวย  ตอนที่ฉันกำลังจะได้เมียมันเนี่ย  ไอ้จองกุกมันไปมุดหัวอยู่ไหนล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ" 

ขำพ่องงงสิ  นี่ไม่ขำนะเว้ย 

กูกลัวมึงแล้ว

"เขามาช่วยผมแน่" 

จีมินเถียงอย่างถือดีและไม่ยอม  มือใหญ่หยาบเลยจับเข้าที่ใบหน้าหวานและผลักสิ่งแปลกปลอมขนาดเล็กเข้าปากจีมิน โดยใช้กำลังมือบีบที่ใบหน้าของจีมินเพื่อบังคับให้กลืน 

ร่างเล็กส่ายหน้าหนีและขัดขืนแต่สิ่งนั้นก็ไหลเข้าปากเขาไปแล้ว

"จองกุก ช่วยด้วยยย จองกุกกกกกกก"

จีมินตะโกนเรียกชื่อจองกุกพร้อมน้ำตาคลอที่เบ้าตา พร้อมจะไหลออกมาทุกเมื่อ 

จีมินกำลังกลัว...แล้วจอน จองกุกอยู่ไหน???

ร่างเล็กตัวสั่นและเหงื่อออกทั้งๆที่ฝนตกหนักจนอากาศเย็นตัวลงขนาดนี้  หัวใจกลับร้อนระอุราวกับไฟลุก

ชายผู้นี้กำลังถอดเสื้อออกจีมินเลยรีบลุกขึ้นวิ่งไปทางระเบียง   แต่โดนกระชากกลับมาด้วยแรงที่มากกว่า 

"โอ๊ย"

ใจจีมินกำลังเรียกหาจองกุกเสียงดังมาก  ไม่รู้ว่าจองกุกจะได้ยินเสียงนั้นบ้างมั้ย 

"จองกุกกก ช่วยกูด้วย    ฮะ.. ฮึก.. จองกุก" 

เสียงสุดท้ายที่ตะโกนออกมา  ก็คือชื่อของจองกุกอีกแล้ว

"รำคาญชื่อนี้จัง   นายควรเลิกเรียกหามัน.....หันมาสนุกกับฉันดีกว่านะ"

น้ำเสียงลอดไรฟันที่ฟังดูเยือกเย็นที่บีบหัวใจหนักขึ้นไปไม่หยุดหย่อน  เพราะคนๆนี้กำลังจะสัมผัสจะร่างกายของจีมิน  และเจ้าตัวก็ดิ้นไปมาจนชายผู้นี้ใช้ปืนจี้เข้าที่ศีรษะอีกครั้ง

"ฮึก..จองกุก"

เสียงร้องไห้กำลังก่อตัวขึ้น ตาที่เริ่มพร่ามัวเพราะน้ำตาก็ยังไหลไม่หยุด 

ปึ้กกกกกกก

เสียงรองเท้ากระทบบริเวณระเบียงห้อง แล้วก็ตามด้วยเสียงปืน

ปังงงงงงงงงง

กระสุนนัดแรกเจาะกลางลำตัวทางด้านหลังตรงขั้วหัวใจชายคนนั้น  จนกลิ่นเลือดคาวๆฟุ้งไปทั่วห้องด้วยปืน GLOCK 23 ที่มีไฟฉายและเลเซอร์ช่วยยิง 

 ชายรูปร่างสมส่วนคนนั้นเดินออกมาจากระเบียง แล้วใช้เท้าเขี่ยชายชุดดำที่ถูกยิงให้ห่างจากตัวจีมิน ร่างเล็กก็เอามือปิดหูและนั่งหลับตาด้วยความตกใจ ค่อยๆถอยหลังไปเรื่อยๆจนชนขอบเตียงโดยไม่ยอมลืมตาขึ้นมา 

พรึ่บ

สัมผัสที่คุ้นเคยจับเข้าที่มือเล็กเพื่อออกแรงดึงให้จีมินลุกขึ้นยืนตาม  แล้วมือแกร่งนั้นก็ควานเข้ามากอดลำตัวของจีมินให้แนบชิดกัน  ก่อนจะเลื่อนมาจับศีรษะจีมินดึงเข้าหาอกแกร่งของเขา 

มือข้างที่ว่างก็ล้วงลงไปหยิบปืนสั้นขนาดพกพาในกระเป๋าเสื้อ  เล็งปลายกระบอกปืน GLOCK 17  ออกไปยังเป้าหมายคือชายอีกคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาใหม่ 

ปลายนิ้วชี้ออกแรงลั่นไกยิงไปก่อนหนึ่งนัด  พอมันล้มตัวลงเขาก็ยิงซ้ำอีกสามนัดติดๆ

ปังงง. ปังงง  ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง 

จมูกเล็กเผลอดมที่คอเสื้อก็ได้กลิ่นตัวที่หอมบางๆของเขา   ซึ่งเป็นกลิ่นที่จีมินคุ้นเคยดีว่ามันคือกลิ่นเฉพาะตัวของใคร 

"ไม่เป็นไรแล้ว"   

น้ำเสียงนุ่มเอ่ยบอกเบาๆ น้ำตาที่รื้นอยู่บนใบหน้าก็อาบแก้มเนียนลงมาเปื้อนเสื้อสีดำของเขา และมันคงเป็นคำตอบให้แล้วว่าจีมินกำลังกลัวมากแค่ไหน

จีมินผละออกมามองฝ่าความมืดไปยังใบหน้าคม   ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างเหลืออดที่สุดท้ายแล้วจองกุกก็มาช่วยได้ทันเวลา

"ฮึก    มึงมา..ฮึก จริงๆด้วย"  

จีมินสะอื้นหนักขึ้นและซบหน้าลงที่อกข้างซ้ายของจองกุกพอดี  ส่วนมือเล็กก็กอดเข้าที่ลำตัวของเขาอย่างลืมตัว 

หัวใจจองกุกที่กำลังเต้นผิดจังหวะไป  กำลังทำให้เขาแสดงอาการออกมาแบบไม่ทันได้คิด มือหนาจึงยกขึ้นมาและไม่แน่ใจว่าจะวางมันตรงไหน จึงค่อยๆวางลงบนศีรษะอีกคน

เขาลูบผมจีมินเบาๆอย่างไม่รู้จะทำยังไงต่อ เพราะจองกุกไม่เคยต้องมาปลอบใจใครทั้งนั้น

เกิดมาเขายังไม่เคยปลอบโยนคนร้องไห้เลย

"กู..." 

จองกุกถอนหายใจเฮือกใหญ่  เขาเกือบจะพูดขอโทษไปแล้วเชียว ยังดีที่มันติดที่ปลายลิ้น 

อีกอย่างเขาพูดมันตอนนี้ไม่ได้หรอก  เอาเป็นว่าช่างมันก่อนเถอะ

เพราะจริงๆแล้วเขาไม่จำเป็นต้องขอโทษซะหน่อย  ให้จีมินได้เห็นซะบ้างว่าการที่ไม่มีเขาอยู่ด้วยมันเป็นยังไง  อย่างน้อยๆเขาเองก็สแตนด์บายตัวเองไว้ สำหรับเรื่องนี้เสมอนั่นแหละ 

เขาถึงได้คอยติดตามดูจีมินจากกล้องวงจรปิด  และกล้องเล็กๆที่เขาแอบติดไว้ทั่วบ้าน

"รีบไปกัน"

จองกุกผละจีมินออกเบาๆ เมื่อเห็นนานพอที่จะปลอบประโลมจิตใจของจีมินบ้างแล้ว  เนื่องจากสิ่งแวดล้อมรอบตัวพวกเขาในตอนนี้ มันไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่ต่างหากล่ะ 

ไหนจะกลิ่นเลือดคาวๆที่คลุ้งมาแตะจมูกเป็นพักๆแล้ว

"อืม"

มือเล็กก็ยกขึ้นเช็ดน้ำตาออกเร็วๆและสูดจมูกทีนึง  แล้วพยักหน้าให้จองกุกว่าโอเคแล้ว จองกุกจึงจับมือชื้นเหงื่อของจีมินแล้วเดินนำออกไปจากห้อง โดยที่ไม่ลืมหยิบเอาของสำคัญมาด้วย

TALK

จีมินร้องไห้อีกแล้ว

ยังดีที่จองกุกยังปลอบเป็นอยู่บ้าง

เอาเป็นว่าให้อภัยพระเอกได้อยู่

งั้นไปอ่านตอนถัดไปเลยดีกว่า