กุกมินคนเลว #kookmin จบแล้ว

ลำดับตอนที่ #5 : คู่มือดูแลเมีย 100%

TB

รถยนต์คันหรูที่แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านเขาในเวลานี้คือรถของนัมจุน จองกุกเลยเดินออกมาหาอย่างไวแต่ยังไม่ปิดประตูบ้านไว้

"ไว้คราวหน้านะพี่" 

นัมจุนพยักหน้ารับแล้วยิ้มให้พร้อมกับรับกระเป๋าสีดำใบเล็กจากมือจองกุก ก่อนจะนำไปวางเบาะข้างคนขับ

"กูไปคนเดียวก็ได้   ว่าแต่......ทำไมมึงเปลี่ยนใจ"   

นัมจุนยังคงไม่หายสงสัยเพราะเขารู้ว่าคนอย่างจองกุกไม่เคยลังเล และนี่คือสิ่งแรกที่นัมจุนรู้ดี 

"ช่างเหอะน่า   รีบไป"   

จองกุกปัดมือไล่นัมจุนเพื่อหลีกเลี่ยงคำถาม

"ดูเหมือนจะตกหลุมพรางตัวเองนะ"   นัมจุนยังคงเซ้าซี้ไม่หยุด

"ช่างหัวแม่งเหอะ  มึงรีบไปได้แล้วครับพี่" 

ดวงตากลมโตกำลังจ้องเขม็งที่พี่ชายคนสนิทอย่างออกรส นัมจุนก็เลยหัวเราะร่าแล้วโบกมือให้น้องชาย

"ไปแล้วครับ น้องมึง ฮ่าๆๆ"

.

.

.

จองกุกกลับเข้ามาในตัวบ้านอีกก็ได้เดินตรงไปชั้นสอง ซึ่งไม่ใช่ห้องของเขา

บานประตูห้องถูกเปิดเข้าไปอย่างเบามือ  และเขาได้ยินเสียง...

เสียงของคนร้องไห้

"ล็อคทำไมวะ"  

เขาหมุนลูกบิดดูพบว่ามันถูกล็อคไว้ เลยเดินเลี้ยวกลับออกไปเอาพวงกุุญแจในห้องนอนตัวเอง  ก่อนจะกลับมายืนหน้าประตูห้องน้ำใหม่

แอ๊ดด

บานประตูถูกเปิดออกอย่างช้าๆ คนตัวเล็กหันไปมองตามเสียงแล้วสะดุ้ง  มือเล็กยกขึ้นรีบเช็ดน้ำตาออกลวกๆ หันหน้าหนีไปไม่ให้เขาได้เห็น

ร่างสูงก็ตกใจเล็กน้อยที่เห็นอีกคนอยู่ในสภาพนี้

"ร้องไห้อยากได้อีกหรอ"   

เขาพูดไปอย่างต้องการให้อีกคนผ่อนคลาย และนานเกือบสองนาทีที่ต่างคนต่างไม่มีใครพูดอะไรออกมา 

"ฮึก"

จีมินไม่ได้เงียบแต่หลุดเสียงสะอื้นเป็นพักๆให้ได้ยิน

"แค่นี้ทำเหมือนจะตาย    มึงเป็นเ-ี้ย ไรนักหนา"

ร่างเล็กที่พยายามกลั้นเสียงสะอื้น แต่ยิ่งอดทนเท่าไหร่มันก็ยิ่งไหลพรั่งพรูออกมา

"ไม่หยุดร้องมึงโดนแน่" 

มือหนาหมุนเปิดฝักบัวให้ไหลลงมา  ไหล่เล็กๆที่สั่นไหวก็กำลังสะอื้นหนักขึ้นไปอีก  ไม่มีการลุกหนีหรือขยับร่างกายใดๆ และจีมินยังคงนั่งเฉยๆให้ตัวเปียกก็เท่านั้น

เสียงร้องไห้แข่งกับเสียงน้ำไหลกระทบพื้นกำลังบีบใจจองกุกเพียงเล็กน้อย  แต่มันก็มากพอที่จะทำให้เขาหมุนปิดฝักบัวไว้ 

"กูเกลียด ฮือ.. มึง  ฮึก..จองกุก"

น่าประทับใจจริงๆ ประโยคแรกที่ได้ยินจากปากคนร้องไห้ก็คือเกลียดเขาอีกแล้ว

"ดี.....วันนี้ก็เกลียดกูให้มากๆ" 

ร่างสูงพูดจบก็เดินไปหยิบเชือกในลิ้นชักมามัดมือเล็กทั้งสองข้างไว้ใต้ฝักบัว แล้วเปิดน้ำให้หยดลงมาเบาๆทิ้งให้จีมินนั่งเปียกอยู่อย่างนั้น

หลังจากนั้นจองกุกก็เดินออกมาคุยโทรศัพท์ในห้องตัวเอง เกือบสามชั่วโมงที่เขาเคลียร์เรื่องงานของเขา ที่มันคั่งค้างก่อนหน้านี้หลายอย่าง 

จนลืมไปว่ามีอีกหนึ่งชีวิตที่เขาต้องจัดการเหมือนกัน

21.30 น. 

จองกุกรีบวิ่งไปปิดฝักบัวจนสนิท และใช้มืออังหน้าผากคนตัวเล็กที่นั่งหลับไปพร้อมไอร้อนที่ตัว

"แม่ง!!" 

เขาสบถออกมาอย่างไม่รู้จะใช้คำไหน 

บางทีเขาอาจจะประเมินความเข้มแข็งของจีมินไว้เยอะไป 

จนลืมนึกว่าใครๆก็มีมุมอ่อนแอเหมือนกันหมด

คนตัวเล็กที่มีสภาพเปียกปอนไปทั้งตัว มีหยดน้ำเกาะที่กลุ่มผมและมันค่อยๆไหลหยดลงมาตามกรอบหน้าเรียวตลอดเวลา ทั้งที่เปลือกตายังปิดสนิท

เขานั่งมองภาพนี้ไม่นานนัก เพราะไอร้อนที่ตัวอีกคนกำลังแผ่ซ่านมาจนถึงตัวเขา

"ซวยละ"

มือเรียวยาวของจองกุกกำลังจับเข้าที่ใบหน้าหวาน และเขาก็ออกแรงเขย่าตัวจีมินไปด้วยเพื่อเรียกสติ

ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดๆ

"มึงจะไม่ตื่นจริงดิ"

เขาตัดสินใจใช้มือแกร่งช้อนตัวบางขึ้นมา  เดินตรงดิ่งไปที่ห้องของตัวเองแล้ววางร่างเล็กลงบนโซฟา จากนั้นจองกุกรีบเดินจ้ำอ้าวไปเปิดตู้เสื้อผ้าของตัวเอง ควานหาเสื้อกับกางเกงได้แล้วเขาก็กลับมายืนตรงหน้าจีมินอีกครั้ง

"ปาร์คจีมิน"

 "...."

"มึงได้ยินกูมั้ย"

 "...."

เขาพยายามเรียกชื่อและเขย่าตัวจีมินอีกครั้ง ในขณะที่ตัวเขาเองขาก็รอไม่ไหวที่จะให้จีมินตื่นมาเพื่ออนุญาต 

"ต้องถอดแล้วล่ะ"

จองกุกไปคว้าเอาผ้าพันคอที่หัวเตียงมามัดปิดตาตัวเองจนแน่นสนิทและมองไม่เห็นคนตรงหน้า  ต่อมาเขาก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อีกคนอย่างยากลำบาก

"ตรงไหนแขนตรงไหนขาวะ"

จองกุกเพิ่งรู้ว่าจีมินตัวบางแค่ไหน ก็ตอนที่เขาจำเป็นต้องใช้ผ้าเช็ดตัวซับน้ำที่ตัวให้แห้งนี่แหละ 

"ฮื่อ"

เสียงหวานที่เริ่มส่งเสียงตอนเขาเปลี่ยนกางเกงให้  กำลังจะทำให้จองกุกสติแตก 

"อยู่เงียบๆดิวะ"

ใจจริงเขาเองก็อยากกระชากผ้าปิดตาออกด้วยซ้ำ 

แต่จิตใต้สำนึกฝั่งดีกำลังทำงานหนัก เลยจำใจเปลี่ยนเสื้อผ้าให้จีมินจนเรียบร้อย เขาถึงได้ลืมตาขึ้นมามองคนป่วยที่ยังหลับไม่รู้เรื่อง หลังจากนั้นเขาก็เก็บเสื้อผ้าคนตัวเล็กไปตากไว้ที่ระเบียง 

ผ่านไปเกือบสิบนาทีจองกุกก็เดินกลับเข้าห้องมาอีกพร้อมเม็ดยากับแก้วน้ำ

"ลำบากกูอีก....เฮ้อ"

เสียงถอนหายใจของจองกุกดังขึ้นอีก  เนื่องจากงานหนักกว่าเปลี่ยนเสื้อผ้าน่าจะเป็นการป้อนยา

"อือ"

จีมินเริ่มขยับตัวเพราะร่างกายกำลังปรับตัวจากความเย็นในห้อง  ตาเรียวพยายามอย่างมากในการปรือตาขึ้นมามองคนข้างๆ

ภาพของจองกุกค่อยๆชัดขึ้นในสายตาจีมิน  และรู้ว่าตอนนี้เขากำลังยื่นเม็ดยามาให้โดยใช้สายตาบังคับให้กินยา แต่ขณะนี้ร่างบางไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะเอื้อมมือไปด้วยซ้ำ  

แต่ไม่เป็นไรหรอก จองกุกจะเป็นคนช่วยเอง

ในยามที่จีมินกำลังอ่อนล้า เขาชอบมากเลยนะ 

ชอบรังแก

"กินผ่านปากกูละกัน"

เขายิ้มมุมปากก่อนจะยัดเม็ดยาเข้าปากตัวเองแทน   แล้วประกบริมฝีปากเพื่อป้อนยาให้คนตัวเล็ก  ก่อนจะละริมฝีปากออกมาเร็วๆเพื่อใช้ความชำนาญในการป้อนน้ำตามไปด้วย 

ครั้งสุดท้ายเขาก็ผละออกอย่างอ้อยอิ่งคล้ายรู้สึกเสียดาย   แต่เขาก็ไม่อยากจะหักหาญน้ำใจอีกคนไปมากกว่านี้  ขนาดว่าป่วยอยู่จีมินยังส่งสายตาอาฆาตมาถึงเขาได้ 

หึ...ลูกแมวตัวนี้ช่างร้ายกาจจริงๆ

"อยากให้จูบซ้ำก็บอก"

นี่คือเสียงสุดท้ายที่จีมินได้ยินก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไป

00.00 น.

จองกุกยืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียงห้อง ปล่อยให้จีมินได้พักผ่อนในห้อง 

"เค้ารักษาคนป่วยกันยังไงวะ"

"มึงลองเอาปรอทวัดไข้ดูอุณหภูมิก่อน  แล้วก็....เช็ดตัวกินยาไง"

"เลยตรงนั้นมาละ  แล้วกูต้องทำไงต่อ" 

"เดี๋ยวนะไอ้ห่า...นี่มึงปล้ำจีมินจนป่วยหรอ"

"กูว่าแม่งไม่ได้อะไรจากการถามมึงเลย   ไอ้สัด"

หลังจากตัดสินใจต่อสายหาเจโฮปเพื่อนสนิท จองกุกก็รีบกดตัดสายในไม่กี่นาทีถัดมา

เรื่องพื้นฐานเขาก็พอจะรู้อยู่ว่าต้องเช็ดแบบไหนหรือเช็ดตรงส่วนไหนของร่างกายบ้าง  อย่างการเช็ดหน้า  ซอกคอ  ข้อพับ  ขาหนีบ  รักแร้อะไรพวกนี้ก็ทำครบหมดแล้ว   

เขาแค่กะว่าจะลองถามดูเผื่อเพื่อนจะมีวิธีดีๆให้หายป่วยเร็ว 

แต่ก็นั่นแหละ ไม่ได้อะไรเลย

  

03.40 น.

จองกุกปิดแอร์แล้วถอดเสื้อออกหลังจากที่อีกคนพึมพำว่าหนาวนักหนา  เขาก็เลยต้องทนร้อนแล้วคอยเช็ดตัวให้เรื่อยๆจนพิษไข้ลดลง

"กูควรนอน"

ขายาวพาตัวเองกลับมาที่เตียงแล้วทิ้งตัวลงเบาๆอย่างเกรงใจคนที่หลับอยู่  แม้ด้านร้ายๆในใจเขาจะก่นด่าอยู่ว่าไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ 

วิถีคนคูลอย่างเขาไม่จำเป็นต้องทำอะไรอ่อนโยน

"กูไม่อยากมีเมีย   กูขี้เกียจดูแล.......เฮ้อ"

เสียงถอนหายใจหนักๆเมื่อหันไปมองคนข้างๆ ที่สีหน้าเริ่มดีขึ้นมาก   คาดว่าตอนเช้าจีมินอาจจะหายป่วยแล้วก็ได้ พอโล่งใจแล้วร่างสูงจึงปิดเปลือกตาลงช้าๆก่อนจะหลับไป ทั้งที่มือยังคงจับอยู่ที่ผ้าผืนเล็กที่เขาคอยเอาไว้เช็ดตัวให้จีมินอยู่

07.00 น.

จีมินค่อยๆปรือตามองคนที่มีเหงื่อเกาะบนกรอบหน้าคม และเขากำลังเปลือยท่อนบนอยู่  

จีมินก็รีบหันหน้าหนีไม่มองเนื้อตัวเขาและก้มมองเสื้อผ้าตัวเองแทน  ซึ่งคอนนี้ได้ค้นพบแล้วว่ามันถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดสีขาวของจองกุก

เท้าเล็กลองแตะลงบนพื้นเบาๆ สะบัดศรีษะเล็กน้อยและยืดตัวขึ้นเพื่อไล่อาการปวดตามตัว  เพื่อเดินไปหยิบรีโมทมาเปิดแอร์ให้จองกุก ก่อนจะไปอาบน้ำอาบท่าเสร็จเรียบร้อยถึงได้กลับมาที่เตียง

ตาเรียวแอบเห็นผ้าผืนเล็กตกข้างเตียง ก็อดคิดไม่ได้ว่าคนอย่างจองกุกจะดูแลคนอื่นเป็นจริงๆด้วยหรือเนี่ย

"ฝนต้องตกหนักแน่เลย"

จีมินเดินไปเก็บมันขึ้นมา แล้วยืนมองจองกุกอยู่แวบนึงพร้อมคำถามในหัวที่กำลังตีรวนกันวนไปมาหลายเรื่อง

ถ้าหากว่าจองกุกคิดจะทำให้หลงรักแล้วตัดเยื่อใยให้รู้สึกเจ็บทีละน้อยมันคงแย่มาก 

เพราะตอนนี้จีมินกำลังเข้าใกล้ความรู้สึกนั้น   

ซึ่งมันคือรูปแบบที่จีมินไม่ต้องการและควรต่อต้านให้ถึงที่สุด

"มึงคิดจะทำอะไรอยู่.....จองกุก"

ประโยคนี้ถูกถามขึ้นอย่างแผ่วเบา  และไม่ได้ต้องการจะให้คนที่ปิดเปลือกตาสนิทได้ตื่นมาตอบมัน

แม้จะยอมรับว่ารู้สึกแปลกไปอย่างมาก  เพียงแค่จองกุกทำดีด้วยนิดหน่อยก็จะหวั่นไหวแล้ว จีมินก็ยังต้องหลบหลีกความรู้สึกบ้าๆนี้ให้ได้ก่อนที่มันจะฝังรากลึกลงไปให้หัวใจบอบช้ำ 

"บ้าชะมัด"

ใจดวงน้อยก็ช่างอ่อนไหว เหมือนมันพร้อมปลิวลู่ลมได้ง่ายถึงเพียงนี้  แม้ไม่ได้รู้จักมักคุ้นเขาในมุมนี้มาก่อน จีมินก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าอบอุ่นใจมากจนไม่สามารถบรรยายมันออกมาได้หมด

ด้วยความที่จีมินมองเห็นเขาเป็นผู้ร้าย  ตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอกัน ณ เวลานี้จองกุกนั้นยังถูกรู้จักในคราบของปีศาจร้ายไม่เปลี่ยน

คนที่จิตใจโหดเหี้ยมและป่าเถื่อนแบบนี้  เขาไม่มีอะไรให้ชื่นชมแม้เพียงเล็กน้อย

แต่มันก็นะ....บางทีก็รู้สึกดี

และบางทีก็รู้สึก.............เกลียด

TALK

เราจะแต่งต่อเรื่อยๆละกัน

ไม่อยากหายไปไหนเลย

คิดถึงรีดเดอร์

ปล.เดี๋ยวมาอัพให้อีกตอนแบบด่วนๆเลย จุ๊บ