กุกมินคนเลว #kookmin จบแล้ว

ลำดับตอนที่ #4 : จะไปหรือไม่ไปดีนะ 100%

TB

 

"เรียบร้อยดีมั้ย"  

จองกุกกรอกเสียงนิ่งๆลงไปในสายและเขาปรายตามามองคนตัวเล็กแวปเดียวสั้นๆ จากนั้นขายาวก็ก้าวหนีออกไปคุยต่อที่ระเบียงห้อง

 

จีมินที่รู้ว่าตัวเองหมดหน้าที่แล้วก็เดินออกมาจากห้อง เพื่อปิดประตูห้องให้เขาคุยธุระต่ออย่างเป็นส่วนตัว

ขาเล็กเดินตรงไปยังอีกห้องที่อยู่เยื้องกัน  เปิดประตูเข้าไปแล้วเดินดุ่มๆไปทิ้งตัวที่เตียงหลังใหญ่ ตาเรียวก็พลันปิดลงพักสายตา

หลังจากจองกุกใช้ไปจัดกระเป๋า จัดที่นอน ทำความสะอาดบ้าน ร่างกายก็เริ่มล้าขึ้นมานิดๆ  จึงไม่แปลกที่จีมินจะเผลอหลับไปบนเตียงนุ่มแบบนี้

ผ่านไปยี่สิบนาที

เหมือนแว่วว่าหูทั้งสองข้างจะได้ยินเสียงบางอย่าง เสียงที่เหมือนกับว่า...

'อ่าาาาาาา อ๊ะ'

จีมินรู้สึกว่าตัวเองเหมือนกึ่งหลับกึ่งตื่น แต่ก็ยอมเปิดเปลือกตาขึ้นมา ในใจคิดตลกว่าอาจจะมีคนเปิดการ์ตูนหรือไม่ก็ดูหนัง ประเภทแฟนตาซีต่อสู้กันแบบบ้าคลั่งล่องหนได้หรือเปล่านะ 

แต่เสียงนั้นยังคงดังต่อเนื่องไม่หยุดคนตัวเล็กตัดสินใจเดินตามเสียงไป  ยิ่งใกล้มากเท่าไหร่หัวใจก็ยิ่งเต้นระรัว 

เหมือนกลัวก็ไม่ใช่ เหมือนจะเสียใจก็ไม่เชิง 

พอเท้าเล็กๆหยุดยืนที่ประตูหน้าห้องของจองกุก  เสียงน่าเกลียดๆนี่ยิ่งดังขึ้นคล้ายต้องการบีบหัวใจเล่น 

'อ่ะ อ่าาาา'

ในทีแรกก็ว่าจะนึกสนุกยกมือขึ้นมาเคาะประตู เลยเปลี่ยนใจยกมือขึ้นปิดหูทั้งสองข้างไว้แทน  เสียงนั้นก็ค่อยๆหายไปเท้าเล็กจึงหมุนกลับไปยังห้องเดิม

 

"เหอะ...เพิ่งจะเข้าหอเมื่อคืน.......เช้ามาก็เล่นบทรักแสนน่าเกลียดกับผู้หญิงคนอื่น    แบบนี้เรียกเลวรึเปล่าล่ะ"

ถึงจะเป็นผัวเมียกำมะลอ ร่างเล็กก็ยังไม่เข้าใจว่ามันสมควรหรือไม่ที่เขาทำแบบนี้

จีมินฟึดฟัดเดินกลับเข้าห้องเดิมมาแล้วทิ้งตัวลงนอนต่อ  พลิกตัวกลิ้งไปมาเหมือนเด็กแล้วลุกขึ้นนั่งอีกครั้งเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

'ลืมไปเลยว่ามีโทรศัพท์'

ตั้งแต่เมื่อวานจนกระทั่งตอนนี้   จีมินยังไม่ได้จับโทรศัพท์มือถือของตัวเองเลย เพราะได้แต่ทิ้งมันไว้ในห้องนี้หลังจากโดนจองกุกบังคับให้ไปนอนในห้องของเขา

 'พี่นัมจุน'   

จีมินกดรับสายทันทีเมื่อรู้ว่าใครโทรมา 

"จีมิน  จองกุกอยู่นั่นมั้ย" 

ยังไม่ทันได้ฮัลโหล นัมจุนก็รีบพูดสวนมาก่อน

"เอ่อ.....อยู่ฮะ" 

ที่จริงอยากบอกว่ามันเอากันกับคนอื่นอยู่   แต่เป็นคนดีไงไม่พูดดีกว่า อุ๊ปส์

"งั้นพี่วานจีมินหน่อยละกัน   ช่วยเอาโทรศัพท์ให้มันทีสิ  พี่ต้องการคุยกับมันตอนนี้ขอแบบด่วนๆเลยนะ" 

นัมจุนรีบแรปรัวใส่จนปฏิเสธไม่ออก

"ได้ฮะ กำลังไป" 

ถึงจะบอกแบบนั้นจีมินก็ยังกลอกตาอย่างเหนื่อยใจ  จีมินเอามือถือแนบหูข้างนึงมือข้างที่ว่างก็ยกขึ้นมาปิดหูอีกข้างทันที เพื่อป้องกันเสียงสะท้อนอันน่าเกลียดนั่นไว้ก่อนจะถึงห้องจองกุก

นัมจุนยังคงถามเรื่อยๆว่าเจอจองกุกรึยัง  เลยต้องรีบเคาะประตูตามคำขอพี่เขา 

ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ

รอไม่นานนักประตูก็ถูกเปิดออกโดยคนข้างใน  แม้ว่าจีมินไม่ได้ตั้งใจจะสังเกตอะไรแต่ก็พบว่าจองกุกยังคงสวมเสื้ออยู่  แล้วเขาก็สวมผ้าขนหนูปิดเบื้องล่างไว้

"มาทำไม"   เขากระชากเสียงเหมือนไม่พอใจใส่

"พี่นัมจุนจะคุยด้วย" 

"อือ..ว่าไงพี่" 

เขาปรายมามามองจีมินเล็กน้อยเป็นเชิงว่าอยากคุยธุระ  จีมินก็ลอบถอนหายใจเหนื่อยหน่าย แต่ขาเล็กก็ยอมเดินหนีไปที่ราวบันได 

ที่จริงก็ยังคงงงๆอยู่ว่าจองกุกไม่อยากให้จีมินได้ยิน แต่ไม่คิดว่าอีคนที่อยู่ข้างในห้องมันจะได้ยินบ้างรึไง....มันก็เกินไป๊

"มาเอากลับไปได้ละ"

น้ำเสียงเข้มก็ดังมาเรียกจีมินให้กลับไปเอาโทรศัพท์  แถมยังขู่อีกว่าหากมาช้า จะโยนมันทิ้งให้แตกละเอียด 

"นั่นมันไอโฟน 7+รุ่นลิมิเต็ดเอ็ดดิชั่น ที่เก็บเงินมาแรมปีเพื่อซื้อมันเลยนะ"

จีมินรีบวิ่งมาคว้าไว้ แต่ก็พลาด เพราะจองกุกชูมันขึ้นเหนือหัว  ตัวก็เล็กกว่าเขาเป็นไหนๆจึงต้องกระโดดดึ๋งๆอยู่แบบนั้น 

"เอามาได้ละ รีบกลับเข้าห้องไป เดี๋ยวเมียใหม่มึงจะรอนาน"

เขาเลิกคิ้วขึ้นเพื่อเป็นเชิงว่าเมื่อกี้พูดอะไร  

"เมียกู?" 

"ก็เออสิ    เสียงดังขนาดนี้มึงไม่ต้องปิดประตูละ" 

จองกุกลดมือลงมาแล้วยื่นคืนให้ง่ายๆ  ก่อนจะเอียงตัวไปพิงประตูไว้ใช้เท้าเขี่ยประตูเปิดออกกว้างขึ้น  จีมินมองตามประตูที่เปิดออกสายตาก็โฟกัสไปที่เตียงนอน 

ก็ไม่พบหญิงสาวคนใดอย่างที่คิดไว้ 

จีมินก็อ๋อในใจว่าเขาน่าจะเพิ่งเสร็จกิจกันแล้วให้ไปอาบน้ำ

"กูประชดมั้ยล่ะ มึงจะเปิดเพื่อ" 

ร่างเล็กรีบเดินหนีหวังจะกลับไปในห้องเดิมแต่ก็ต้องชะงักฝีเท้า

"เดี๋ยว" 

จีมินรีบหันไปตามเสียงเรียกและสาวเท้าเดินกลับไปหาเขาใหม่

"อะไรอีกล่ะ......กูบอกให้รีบกลับเข้าไปไง  จะมาคุยกับกูทำไมเสียเวลาเล่นเลิฟซีนมึง" 

จีมินร่ายยาวๆด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิด

"อ้อ.....แล้วก็เรื่องที่สั่งห้ามกูออกไปข้างนอกบอกจะไปกับพี่นัมจุน     กูก็นึกว่าจะไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว.......จนถึงตอนนี้มึงก็ยังไม่ได้ไปไหนเลย หรือบอกไว้ก่อนล่วงหน้าสามสัปดาห์" 

จีมินยังบ่นเขาไม่ยอมหยุด  เขาก็ยินฟังอยู่เงียบๆ

"เรื่องพาคนอื่นมากูก็ไม่ใส่ใจอยู่แล้ว  อยากทำอะไรกับใครก็แล้วแต่"

"เป็นอะไรของมึง" 

จองกุกถามไปทั้งที่ยังยืนพิงขอบประตูด้วยท่าทีสบายๆ

"ไม่ได้เป็นอะไร  ไม่ได้หงุดหงิดด้วย" 

พอพูดจบก็เชิดหน้าใส่เขาทีนึง และจีมินก็ผายมือให้ทำนองว่า  'เชิญตามสบาย' 

"อืม  ไม่ได้หงุดหงิดงั้นหรอ" 

จองกุกพยักหน้าขึ้นลงเหมือนล้อเลียน

"เออดิ   กูปกติดีทุกอย่างเลยเห็นมะ" 

จองกุกก็อยากขำเหลือเกิน เขาจำได้ว่าเรียกจีมินด้วยคำว่า  'เดี๋ยว' แค่คำเดียว   แต่จีมินเป็นฝ่ายพูดไม่ยอมหยุดตั้งแต่หันหน้ามาหาเขา

"โกรธที่กูดูหนังโป๊คนเดียวรึไง"    

จีมินหันขวับแล้วเดินกลับมาทันทีที่จองกุกพูดจบ 

"อย่าตลก เสียงจัญไรนั่นกูได้ยินเต็มสองหู" 

ขาเล็กเตรียมเดินเลี่ยงไปอีกทางอย่างไม่ใส่ใจเขาเท่าไหร่นัก 

"ไม่ต้องมาจับตัวกู"

จองกุกดึงข้อมือจีมินให้พ้นขอบประตูเข้ามา   พอมองไปรอบๆห้องก็ไม่เห็นใครในห้องก็ไม่มีร่องรอยสมรภูมิรักเลยซักนิด มีแค่โทรศัพท์เครื่องเดียวของจองกุก

"คราวหน้ากูจะเรียก" 

เขาแกล้งเชยคางมนขึ้นมาเพื่อแกล้งอีกคนเล่น  จีมินจึงสะบัดหน้าออกอย่างรังเกียจสัมผัส

"ดูหนังเห้อะไรดังไปสามห้อง ไม่มีหูฟังหรอ? ยืมกูได้"

จองกุกเดินอ้อมไปหยิบเอียร์โฟนข้างเตียง  โยนใส่จีมินที่ยืนอยู่อีกฝั่ง

"ยืมทำไม ของกูสามแสนห้า" 

พูดจบจองกุกก็นั่งลงบนเตียง ใช้เท้าเขี่ยมือถือเข้าหาตัวเอง

"สามแสนห้า?" 

จีมินก้มเก็บเอียร์โฟนที่พื้นมาลูบเบาๆอย่างปราณีต  เพราะถ้าจองกุกพูดจริงก็มีส่วนน่าเชื่อ  มันมีเกล็ดเล็กๆระยิบระยับไปหมดและดูแพงจริงๆด้วยสิ

ในใจก็พลางคิดเล่นๆไปด้วยว่า  'ถ้ามึงไม่ยืมกู งั้นกูจะยืมมึงเอง'   คิดได้ดังนั้นก็ยกขึ้นคล้องคอตัวเองไว้กันลืม

"สามแสนห้า  คนสติดีซื้อไม่ได้นะเนี่ย"  

จองกุกยักไหล่แล้วกดเล่นวิดิโอต่อแล้วมันก็......ชัดมาก

ชัดล้านเปอร์เซ็นต์ เสียงนี้ใช่เลย

"มึงจะเปิดเสียงทำไมล่ะ" 

เขาไม่ตอบคำถาม   แต่ดันโยนมือถือมาให้ดูกิจกรรมเข้าด้ายเข้าเข็มของคู่รักในหนังแทน

"ไอ้ห่าเอ๊ย"

จีมินยกมือปิดหูสองข้างไว้แล้ววิ่งหนีไปนอกห้อง พร้อมทั้งตะโกนด่าว่าจองกุกไม่หยุด

ที่จริงแล้วจองกุกไม่ได้อยากจะทำอะไรแบบนี้หรอก เขาก็แค่อยากแกล้งเล่นก็เท่านั้น บังเอิญว่ามันได้ผลดีซะด้วย   แบบนี้ค่อยน่าสนุกหน่อย

17.00 น.

 

จีมินงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะหลับไปนาน   ตั้งแต่ด่าจองกุกเสร็จก็นอนหลับไปเลย 

เห็นมั้ยว่าการด่าคนก็เหนื่อยนะ

ก็อกๆๆๆ

เท้าเล็กเดินลุกไปเปิดประตูอย่างจำใจ  คนมาเคาะจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก..

หมับ 

ตาเรียวเบิกกว้าง เมื่อถูกจองกุกดึงเข้าไปกอดจนแทบจะหายใจไม่ออก

"เอ่อ ปล่อยได้ละ" 

"ทำไมล่ะ" 

น้ำเสียงหยอกล้อที่ฟังก็รู้ว่ากำลังแกล้งอยู่  ทำให้จีมินไม่ชอบจึงพยายามขืนตัวออกไป

"กูไม่ชอบแบบนี้"    

จีมินพูดจบร่างสูงก็ยอมให้ผละออก

"แล้วแบบนี้ล่ะ" 

ยังไม่ทันจะหายใจโล่งริมฝีปากบางเฉียบก็ประกบลงที่อวัยวะเดียวกันของคนตัวเล็ก   เขาปรับองศาใบหน้าให้พอดีแล้วจงใจบดขยี้อย่างรวดเร็วและรุนแรง 

คนตัวเล็กสมองพล่าเบลอไปไม่คุ้นเคยสัมผัสแปลกใหม่  แม้จะไม่ได้ล่วงล้ำเข้าไปแต่ก็รู้สึกวาบหวามไม่น้อย

กระทั่งคนตัวสูงผละออกมา ปากเล็กๆถึงรู้สึกได้ถึงความเจ็บและรู้ชัดแจ้งว่าโดนจองกุกแกล้งอีกแล้ว

"ชอบมั้ย?" 

เขาถามแล้วเหยียดยิ้มให้เล็กน้อย  แต่จีมินยืนนิ่งและไม่ยอมขยับตัว ไม่ตอบคำถามแต่ส่ายหน้าช้าๆแทนคำตอบ  ทั้งสองคนเงียบอยู่พักหนึ่งจองกุกจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน

"กูจะไปแล้วนะ" 

จีมินก็พยักหน้าเบาๆอย่างคนไม่มีสติ  มือหนาเลยจับเข้าที่แก้มขาวแล้วบีบเบาๆ  ร่างเล็กก็ไม่ได้ต่อต้านอะไรเหมือนคนที่ยังตั้งสติไม่ได้

เมื่อจองกุกเดินห่างออกไปจนถึงบันไดแล้วก็เป็นจังหวะที่คนตัวเล็กเริ่มรู้สึกตัว   ทำให้เจ้าตัวรีบหมุนตัวหนีเข้าห้อง   เท้าเล็กวิ่งเข้าไปในห้องน้ำและปิดประตูขังตัวเองอยู่ในนั้น

พอจองกุกก้าวเท้าลงบันไดมาถึงชั้นล่าง  เขาหยิบกระเป๋าใบเล็กขึ้นมาถือก่อนจะชั่งใจ

"หรือกูจะไม่ไปวะ"

Talk : 

มาแบบ งง งง  กลัวรีดเดอร์ลืมฟิคเรื่องนี้ 

ขอบคุณที่ให้กำลังใจกันมาตลอด สำหรับคนที่ตามอ่านฟิคเรา 

เราจะไม่ทิ้งฟิคนี้แน่นอน 

แต่ขอเม้นต์ ขอไลค์ให้กำลังใจบ้างเนอะ ขอนิดเดียวเอ๊ง อิอิ