คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : prologue
Intro
When I saw your face I fell in love.
It took a minute boy to steal my heart tonight.
มีคำกล่าวที่ว่า
พวกเราเกิดมาจากอดีต แต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะต้องจมอยู่กับมัน
หึ ได้แต่หัวเราะอยู่ในลำคอ คำพูดพวกนี้ใช้ไม่ได้กับเขาซักหน่อย
คิมจีวอนจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอายุสิบแปดปีมากี่รอบแล้ว ร่างกายของเขาซูบผอม เสียงครางอื้ออึงในลำคอและความเบื่อหน่ายฉายแววชัดอยู่บนสีหน้าของเขาเองก็ด้วย ร่างสูงมีใบหน้าที่อิดโรยเพราะเขาไม่เคยได้นอน อย่างมากก็แค่หลับตาลงเล็กน้อย ไม่มีแม้กระทั่งความฝันมาห้าร้อยกว่าปี จีวอนไม่มีความรู้สึก เขาไม่มีหัวใจและไร้สมอง
เขาเป็นแค่ซอมบี้ ใช่ ซอมบี้ที่กินสมองมนุษย์เป็นอาหาร มันอาจจะฟังดูโหดร้ายแต่ เฮ้ ความรู้สึกของจีวอนก็เหมือนตัวเองเป็นสิงโตกำลังจับเหยื่อในทีวีช่องสัตว์โลกน่ารัก ถ้าสิงโตปล่อยอาหารอันโอชะของมันไปแล้วใครจะรู้ว่าวันถัดมาสิงโตตัวนี้อาจจะหิวตาย มันคือความจริงที่น่าสะอิดสะเอียน ถึงชายหนุ่มจะรังเกียจตัวเองแต่พอท้องว่างเมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีทั้งร่างของเขาก็เต็มไปด้วยเลือด รวมทั้งในปากตัวเองยังเคี้ยวสมองของเหยื่ออยู่เลย
กิจวัตรประจำวันของจีวอนอย่างแรกเลยคือการนั่งคุยกับเจย์สัน เพื่อนสนิทที่รู้จักกันมานาน นานก่อนที่พวกมนุษย์จะคิดค้นโทรศัพท์มือถือซะอีก.. แม้ว่าจีวอนจะพูดไม่ได้ พวกเขาก็ยังสามารถสื่อสารกันผ่านเสียงครางต่ำในลำคอ อืม .. และการเดินอย่างไร้จุดหมายวนไปมาอยู่ในสนามบินที่ครั้งหนึ่งถูกจัดให้เป็นหนึ่งในสนามบินที่สวยที่สุดในเกาหลี เพียงแค่ตอนนี้ทิวทัศน์รอบๆกลายเป็นกองศพของมนุษย์ที่เผ่าพันธุ์เขาเขมือบซะหมดก็เป็นงานอดิเรกอีกอย่างของเขา
ถึงมันจะดูปัญญาอ่อนไปหน่อย แต่วันทั้งวันของเขาก็มักจะหมดลงไปแค่นี้
จีวอนเดินออกจากสนามบินไปทางเหนือกับเจย์สันและกลุ่มเพื่อน ซอมบี้ออกล่าเป็นกลุ่ม พวกเขาจำเป็นต้องรวมตัวกันเหมือนฝูงสิงโต ด้วยเหตุผลด้านความปลอดภัย แหม ถึงเขาจะเป็นซอมบี้แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะตายไม่ได้นะ การระวังระหว่างหาอาหารก็คงดีกว่าการมีลูกซองเจาะเข้ากลางหัวแทนที่จะมีซากมนุษย์สำหรับปาร์ตี้อาหารเย็นแน่ๆ
ร่างสูงแสยะยิ้มช้าๆเมื่อได้ยินเสียงกลุ่มมนุษย์ในห้องที่พวกเขากำลังเดินเข้าใกล้
"ไอ้พวกศพนั่นน่ารังเกียจชะมัด ฉันไม่อยากจะเข้าใกล้พวกมันเลย!"
"เงียบซะจุนฮเว ก่อนที่พวกนั้นจะโผล่พรวดมากินสมองนายตรงนี้"
"ชิ ก็ฉันเกลียดพวกมันนี่ดงดง"
"เลิกเรียกฉันอย่างงั้นซะ"
...น่ารังเกียจ...
อา.. จีวอนครางเสียงต่ำในลำคอ เขารู้สึกขยะแขยงตัวเองมากพอแล้ว และพวกมนุษย์ไม่จำเป็นต้องเข้ามาเกลียดเขาเพิ่มหรอกน่า
"พวกนายเลิกคุยเล่นกันซักที ฉันรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงพวกมันใกล้ๆนี้ รีบๆหยิบของที่จำเป็นซะ"
"ผมก็รีบอยู่น่า ไม่มีอะไรหรอกมั้ง พี่คงคิดไปเองน่ะฮันบิน"
"ชู่.."
เสียงในห้องเงียบไป เหมือนเช็คความปลอดภัย แต่ดูเหมือนจะสายไปหน่อยเพราะเจย์สันเอื้อมมือไปเปิดประตูเข้าหาเหยื่อในวันนี้แล้วเรียบร้อย พวกมนุกษย์ส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ การปะทะกันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว จีวอนจู่โจมเข้าที่ชายร่างเล็กคนนึงจนล้มลง เขาขึ้นคร่อมแล้วกัดเข้าที่เส้นเลือดบริเวณข้อมือของเหยื่อ ของเหลวสีแดงสดทะลักออกมาพร้อมกับเสียงกรีดร้อง ไม่กี่อึดใจชายผู้น่าสงสารก็สิ้นชีวิต จีวอนไม่สนใจ เขายังฉีกร่างคนตัวเล็กข้างล่างเรื่อยๆ แล้วล้วงเข้าไปในกระโหลกเพื่อหยิบส่วนที่อร่อยที่สุดในร่างกายมนุษย์ออกมา
สมอง
ก้อนเนื้อสีขาวเปื้อนเลือดของเหยื่อไม่ได้มีแต่ความนุ่มอร่อย มันยังมีความทรงจำของเหยื่ออยู่ด้วย ราวกับจีวอนได้กลับมาฝันอีกครั้ง เขาเห็นภาพต่างๆเข้ามาในหัวของตัวเอง ความตื่นเต้นดีใจเมื่อชายร่างเล็กคนนี้ได้รับนาฬิกาสีขาวเรือนใหม่เป็นของขวัญวันเกิดจากคนรัก
หอมหวาน
จีวอนกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ความรู้สึกนี้กลับมาทุกครั้งที่สมองนุ่มๆเละอยู่ในปากของเขา
ปัง!
"แกทำอะไร!"
"ฮึม ฮืออ ฮึมม" จีวอนครางในลำคอ เมื่อลูกกระสุนฝังเข้าที่ต้นคอ แม้จะไม่รู้สึกเจ็บแต่ชายหนุ่มก็เงยหน้าด้วยความรำคาญ หมายจะจู่โจมผู้ขัดขวางความสุขของเขา
แต่การกระทำนั้นก็หยุดลง ตาคมเบิกกว้าง ร่างสูงหยุดหายใจไปพักนึง จีวอนพูดอะไรไม่บอก หัวสมองอื้อเหมือนจมน้ำ ถึงแม้ว่าปกติเขาจะทำได้แค่กระดิกเท้านั่งอยู่ในสนามบิน รู้สึกเหมือนร่างกายตัวเองสูบฉีดยังไงไม่รู้ ทันทีที่ดวงตาคมสบเข้ากับแววตาแข็งกร้าวของอีกคน
...หัวใจของจีวอนก็เต้นแรงขึ้นอีกสเต็บนึง
*แก้ไขคำผิด*
Talks
เป็นไง สั้นไหม.. อือ สั้นมาก 555555555555
เป็นอินโทรของพี่บ็อบเราเนาะ เรื่องนี้เอามาจาก warmbodies นิดหน่อย
จบตอนนี้ไปจะไม่เหมือนกับเรื่องนี้อีกเลย55555555555555
พอดีเพิ่งดูหนังเรื่องนี้เมื่อวันก่อนค่ะ
สนุกมากไหมอันนี้ไม่รู้ รู้แต่พระเอกหล๊อหล่อ.. (ไม่ใช่และ)
555555555555555555555 ชิปคู่นี้นะ ดับเบิ้ลบี กับจุนฮยอกค่า
ว่าแต่ อ่านแล้วช่วยเค้าเม้นหน่อยสิตัว พลีสนะพลีส T // T
ความคิดเห็น