คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Detective BB : 1
เสียงรถตำรวจ รถพยาบาลดังขึ้นกลางดึกในซอยที่เต็มไปด้วยตึกระฟ้าที่เรียกกันว่าคอนโด
จะให้พูดกันง่ายๆก็คือซอยนี้เป็นย่านของคนมีเงินนั่นเอง
เหตุผลที่ตำรวจแทบจะมากันทั้งโรงพักก็เพราะเหตุสะเทือนขวัญหญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่งถูกใครบางคนใช้มีดแทงอย่างเหี้ยมโหดที่ห้องพักแต่ที่น่าแปลกใจก็คือมันไม่ใช่ห้องพักของเธอเอง
แต่มันเป็นห้องของคนข้างห้องต่างหาก…
“ชื่อของผู้ตายคือปาร์ค ฮาอึนอายุ 24ปี เป็นโมเดลอิสระที่ตอนนี้มีชื่อเสียงมากครับหมวดซง” เสียงเข้มรายงานคนตำแหน่งสูงกว่าอย่างขันแข็ง
“แล้วผลชันสูตรเวลาเสียชีวิตล่ะ”
ร่างโปร่งที่ดูอายุไม่มากน่าจะจบมาใหม่ๆแต่กับดูน่าเกรงขามถามคนเป็นลูกน้อง
“เวลาเสียชีวิตคือช่วงเวลา 2 ทุ่มถึง 2 ทุ่มครึ่งครับ” คนถูกถามก้มอ่านผลชันสูตรที่เจ้าหน้าที่รายงาน
“โอเค ขอบคุณมากครับ
แล้วคนพวกนี้คือ…..”
ผู้หมวดพูดกับลูกน้องก่อนจะหันไปมองเด็กหนุ่มที่ยืนกันอยู่ 3 คน
พร้อมกับผู้ชายอีกคนนึงที่น่าจะอายุเท่ากับตนเอง
“คนพวกนี้คือผู้ต้องสงสัยน่ะครับ
เด็กสามคนนี้คือคนที่มาพบศพเป็นกลุ่มแรกครับ เด็กผู้ชายตัวสูงที่ยืนทางขวาสุดนั่นเป็นเจ้าของห้องนี้ครับ
ส่วนอีกสองคนเป็นเพื่อนของเขาครับ” ตำรวจวัยกลางคนชี้ไปยังเด็กหนุ่มตัวสูงที่ยืนทางด้านขวาสุดของกลุ่ม
“แล้วผู้ชายคนนี้ล่ะ”
ผู้หมวดชี้มาที่ชายหนุ่มที่น่าจะอายุเท่าตัวเองที่ยืนส่งยิ้มแห้งๆมาให้เขา
“คนนี้คือคนที่จะมาหาผู้ตายหลังจากเกิดเหตุครับ เขามาถึงหลังจากที่พวกเรามาถึงที่เกิดเหตุประมาณ
10 นาทีครับ”
คนเป็นลูกน้องอธิบาย
“แล้วนี่ศพไปไหนแล้วล่ะ ผมยังไม่เห็นสภาพศพเลยนะครับ”
ผู้หมวดถามขึ้นอีกครั้งทำให้คนเป็นลูกน้องรู้สึกลำบากใจไม่น้อยที่จะตอบ
ก็ใครมันจะกล้าไปบอกล่ะว่า หมวดมาช้าเป็นชั่วโมงศพคงจะอยู่ให้ดูหรอก
“เอ่อคือ….”
“นี่คุณตำรวจครับคุณตำรวจพวกนี้เขามาถึงตั้งแต่ 3 ทุ่ม
แต่คุณน่ะมาตอน 4 ทุ่ม 10 นาที
คุณคิดว่าพวกเขาจะวางศพไว้รอหรอครับ ?”
เด็กหนุ่มตัวสูงที่เป็นเจ้าของห้องสถานที่เกิดเหตุที่พูดแทรกในขณะที่เขากำลังคุยกับลูกน้อง
“นี่ นายเป็นใครถึงกล้ามาพูดกับฉันแบบนี้” ผู้หมวดซงมองคนพูดที่ตอนนี้อยู่ในสภาพเสื้อนักเรียนที่หลุดออกนอกกางเกงยืนล้วงกระเป๋าแล้วสวนขึ้นทันที
“ผมหรอ ผมบ็อบบี้ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับผู้หมวดซง”
เด็กหนุ่มที่เรียกตัวเองว่าบ็อบบี้ตอบแล้วยิ้มกว้างจนเห็นฟันกระต่ายของตัวเอง
“แต่ฉันไม่ยินดีที่ได้รู้จักนายสักนิด นายเจ้าของห้องที่เกิดเหตุ!”
ผู้หมวดซงกระแทกเสียงดังเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปในห้องที่เกิดเหตุ
“ก่อนที่เราจะเริ่มสอบปากคำกันผมต้องขอแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมหมวดซง
ยุนฮยอง เป็นเจ้าที่หน้าที่ของฝ่ายสืบสวนครับ”
“ครับ ผมชื่อคิม กงยู เป็นพนักงานธนาคารแล้วก็เอ่อ…”
“เป็นแฟนกับพี่ฮาอึนผู้ตายน่ะครับ” เด็กหนุ่มที่ชื่อบ็อบบี้แทรกขึ้น
“ที่พวกผมรู้เพราะว่าพวกผมกับพี่ฮาอึนสนิทกันน่ะครับเลยได้เจอพี่กงยูบ่อยๆ” เด็กหนุ่มมอปลายอีกคนพูดขึ้น
“นี่นายบ็อบบี้ฉันสอบปากคำอยู่นะ นายเข้ามาวุ่นวายแบบนี้ถือว่านายเข้ามาขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่นะ นายก็ด้วยอีกคน”
“ผมบีไอครับ
เป็นเพื่อนไอ้หมอนี่แล้วก็เป็นคนที่พบศพกับมันพร้อมกับจินฮวาน คนที่นั่งอยู่ตรงโน่นไงครับ”
บีไอพูดแล้วชี้ไปที่โต๊ะทำงานภายให้ห้องที่ยุนฮยองคิดว่าน่าจะเป็นห้องนอนของเจ้าของห้อง
“เอาล่ะ ฉันเข้าใจแล้ว เพราะงั้นขอเชิญพวกนายไปนั่งกับจินฮวานเพื่อนของพวกนายด้วยมันรบกวนการทำงานของฉัน” ผู้หมวดซงพยายามอดกลั้นพูดอย่างใจเย็น
“นี่ฮันบิน จีวอนฉันบอกแล้วว่าอย่าออกมากวนผู้หมวดเขาน่ะ ไปเถอะ”
คนตัวเล็กที่ผู้หมวดซงคิดว่าคงเป็นจินฮวานเพราะบีไอแนะนำให้รู้จักออกมาจากห้องแล้วลากแขนของบีไอให้ตามตัวเองไป
“รู้แล้วน่าจินฮวาน
จะลากฉันทำไมเนี่ย”ถึงปากจะบ่นแต่บีไอก็ยอมทำตามแต่โดยดี
“นายก็ตามเพื่อนไปสิ” ผู้หมวดซงหันไปสั่งคนที่ยังยืนอยู่ไม่ไปไหน
“เฮ้อ เด็กพวกนี้วุ่นวายจริงๆ”
“แกคิดว่าไงว่ะฮันบิน”
บ็อบบี้ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานถามฮันบินหรือบีไอที่นั่งอยู่บนเตียงโดนมีหัวเล็กๆของจินฮวานที่เข้าสู่ห้วงนินทราไปสักพักอยู่บนตัก
“นอกจากแกฉัน จินฮวานแล้วก็พูดฮาอึนก็ไม่มีใครรู้รหัสห้องแกนี่
ใช่ไหม?”
บีไอตอบพร้อมกับส่งมือลูบไปยังกลุ่มผมนิ่มมือบนหัวเล็กของจินฮวาน
“ใช่คนร้ายมันต้องสนิทกับพี่ฮาอึนมากๆซึ่งฉันคิดว่านะ…..”
“พี่กงยู…” บีไอพูดออกมาเบาๆ
“อื้ม ฉันก็ไม่อยากจะคิดนะเว่ย แต่ทุกอย่างมันเห็นได้ชัด”
บ็อบบี้ทึ้งหัวตัวเองอย่างหงุดหงิด เขารู้สึกผิดหวังที่คิม กงยู
คนที่สนิทกับเขาพอๆกับฮาอึนที่อยู่ข้างห้องกันเพราะกงยูมาหาฮาอึนบ่อยทำให้เขาพลอยสนิทกับกงยูไปด้วยจะเป็นคนร้ายที่ฆ่าคนรักของตัวเอง
“ฉันมั่นใจว่าเป็นพี่กงยูแน่ๆ คดีแบบนี้มันง่ายนิดเดียว
แต่เรายังไม่มีหลักฐาน”
บีไอพูดอย่างมั่นใจก่อนจะค่อยๆใช้มือดันหัวเล็กของจินฮวานอย่างเบามือลงไปที่พื้นเตียงพร้อมใช้มืออีกข้างประคองไม่ให้คนตัวเล็กรู้สึกตัวตื่น
“กลัวจะตื่นขนาดนั้นเลยรึไง จินฮวานน่ะ”
บ็อบบี้ที่มองอยู่อดไม่ได้ที่จะแซว
“ก็โดนสอบปากคำตั้งนานจนมันถึงเวลานอนของเขาแล้วนี่ แกก็อย่าพูดมากไปหาหลักฐานได้ละไป” บีไอลุกขึ้นก่อนจะดันหลังบ็อบบี้ให้ออกไปนอกห้อง
“นี่พวกนายจะไปไหน” ในขณะที่เด็กหนุ่มตัวสูงสองคนกำลังค่อยๆย่องออกจากห้อง
ผู้หมวดซงที่กำลังนั่งคุยกับคิม กงยู เรื่องคนที่น่าสงสัยรอบตัวปาร์ค ฮาอึน
ถามขึ้น
“ก็พวกผมสองคนถูกสอบปากคำแล้ว
แล้วนี่มันก็ดึกแล้วผมเลยว่าจะไปหาอะไรกินหน่อยน่ะครับ” เป็นบีไอที่ตอบ
“งั้นก็เชิญ แล้วรีบกลับมาล่ะ”
ผู้หมวดซงกำชับก่อนจะหันไปคุยกับกงยูต่อ
“ครับแล้วจะรีบกลับ ไม่ต้องคิดถึงผมนะครับ”
บ็อบบี้พูดแหย่เล่นผู้หมวดซงก่อนจะรีบวิ่งออกมาเพราะกลัวจะโดนปืนที่ผู้หมวดซงเหน็บไว้ข้างเอวเจาะหัวเอา
“โชคดีของเรานะที่พวกคุณตำรวจเข้าไปห้องแกจนหมด” บีไอที่กำลังสะเดาะกลอนประตูห้องข้างๆบ็อบบี้พูดขึ้น
“เออดิ แล้วก็โชคดีมากที่ประตูห้องพี่ฮาอึนใช้การล็อคแบบกุญแจ
ไม่งั้นเราคงต้องปีนหน้าต่างเข้าห้องพี่ฮาอึนแน่ๆ”
บ็อบบี้ส่ายหน้าเมื่อนึกถึงภาพที่เขากับบีไอต้องปีนหน้าต่าง
มันคงเป็นสถานการณ์ที่แย่มาก
“เฮ้ย ได้แล้วๆ” บีไอที่สะเดาะกลอนประตูเสร็จแล้วรีบเปิดนำเข้าไปก่อนทันที
“ห้องปกติไม่มีการรื้อค้น”
บ็อบบี้ที่เดิมตามเข้ามาสำรวจไปรอบๆก่อนพูดพูดขึ้นมา
“ส่วนไอ้ของพวกนี้ก็เป็นของที่พี่ฮาอึนใช่ทำเล็บก่อนจะไปห้องแก
คงกะว่าไปแปปเดียวแล้วกลับมาสินะ” บีไอพูดขึ้นเมื่อเห็นน้ำยาทาเล็บและเล็บปลอมที่วางอยู่บนโต๊ะ
“นั่นสิเล็บปลอมพวกนี้ยังติดอยู่ที่นิ้วพี่ฮาอึนอยู่เลย” บ็อบบี้พูดขึ้นด้วยเสียงเศร้า
“ใช่
ฉันถึงบอกแกไงว่าฉันมั่นใจว่าคนที่ฆ่าพี่ฮาอึนน่ะคือพี่กงยู” บีไอพูดขึ้นก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมั่นใจ
“แกก็เห็นใช่ไหม เศษเล็บปลอม”
“เห็นสิ ในขากางเกงที่พี่กงยูพับขึ้นมาน่ะ หึ”
“ถึงเวลาจับคนร้ายแล้วล่ะ”
“กลับมากันสักทีนะพวกนายน่ะ”
ทันทีที่เปิดประตูห้องตัวเองเข้าไปบ็อบบี้ก็ได้ยินเสียงผู้หมวดซงทันที
“ทำไมครับ?
คิดถึงผมหรอครับคุณตำรวจ” บ็อบบี้พูดเล่นตามนิสัยของตัวเอง แต่เหมือนอีกคนจะไม่เล่นด้วยเพราะดูจากสายตาของคู่สนทนา
“ฮันบินไปไหนมาน่ะ”
จินฮวานที่เดินออกมาจากห้องนอนตรงเข้ามาหาบีไอทันที
“อ้าวตื่นแล้วหรอ”
บีไอยิ้มให้คนที่เดินมาหาตัวเอง
“สะดุ้งตื่นอ่ะ แต่ตื่นมาก็ไม่เจอพวกนายเลยไม่กล้านอนต่อ”
“รออีกแปปเดียวนะเดี๋ยวจะได้นอนแล้ว”
บีไอส่งมือไปลูบผมคนตัวเล็กเบาๆก่อนจะหันหน้าไปพยักหน้าอย่างรู้กันกับบ็อบบี้
“คุณตำรวจครับ” บ็อบบี้เรียกผู้หมวดซง
“อะไร” ผู้หมวดซงตอบอย่างไม่สบอารมณ์ เขาไม่ชอบเลยจริงๆไม่ชอบบ็อบบี้ ไม่ชอบหน้า
ไม่ชอบสายตาไม่อยากได้ยินแม้กระทั่งเสียงพูด
ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมทั้งๆที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก
“ผมกับบีไอรู้แล้วล่ะครับ” บ็อบบี้พูดต่อ
“รู้อะไร”
“ก็รู้คนที่ฆ่าพี่ฮาอึนไงล่ะครับ”
เป็นบีไอที่พูดขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มแบบที่แปลกไปจากทุกครั้ง
“ใครหรอฮันบิน
ใครกันที่ใจร้ายฆ่คนดีแบบาพี่ฮาอึนน่ะ” จินฮวานที่ยืนอยู่ข้างๆถามขึ้นทันที
“ก็คุณนั่นแหละครับ คุณคิม กงยู พี่กงยูนี่แหละที่ฆ่าพี่ฮาอึน”
“นายพูดอะไรของนายน่ะบีไอ พี่จะฆ่าฮาอึนทำไม”
คิม กงยูรีบท้วงขึ้นด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าความคิดของไอ้เด็กพวกนี้มันตลกเป็นบ้า
“ผมไม่รู้หรอกนะว่าพี่ใช้วิธีไหนหลอกให้พี่ฮาฮึนพามาที่ห้องผมแล้วพี่ก็แทงพี่ฮาอึนทันที
แต่พี่ฮาอึนเธอไม่ตายไปทันทีหรอก
เธอฝากหลักฐานไว้ให้เรารู้” บ็อบบี้พูดขึ้นบ้าง
“อะไรของพวกนาย พวกนายพูดอะไรกัน
พี่จะฆ่าฮาอึนได้ยังไงกันพี่มาหลังจากพวกคุณตำรวจอีกนะ”
“ถ้าพี่จะแก้ตัว
พี่ช่วยอธิบายเรื่องเล็บปลอมที่อยู่ในขากางเกงที่พี่พับขึ้นมาด้วยนะครับ”บ็อบบี้พูดถึงหลักฐานที่ทำให้คนร้ายอย่างคิม
กงยู แก้ตัวไม่ได้
“ผมขอดูที่ขากางเกงคุณหน่อยนะครับ คุณคิม กงยู”
ผู้หมวดซงเดินตรงเข้ามาหาคิม กงยู ก่อนจะก้มลงดูตามที่บ็อบบี้บอก
“ขอคำอธิบายด้วยครับ”
ผู้หมวดซงใช้มือที่สวมถุงมือขาวหยิบเศษเล็บปลอมที่แต่งลายเป็นรูปดอกเดซี่ตามที่บ็อบบี้ออกมาชูให้คนร้ายดู
“มันอาจจะติดมาจากที่อื่นก็ได้นี่ครับ
อาจจะมาจากผู้หญิงที่ทำงานผมก็ได้นี่ครับ คุณมีหลักฐานแน่ชัดพอแล้วหรอถึงมาสงสัยผมน่ะ”
คิม กงยูที่สติแตกเริ่มพูดไปเรื่อย
“ผมให้ลูกน้องโทรไปเช็คกับฝ่ายชันสูตรเมื่อกี้แล้วนะครับหลังจากที่นั่งคุยกันมันทำให้ผมสังเกตเห็นมันที่ขากางเกงของคุณ”
“ถึงผมจะดูไม่เอาไหนแต่คุณคิดว่าการทำงานเพียงแค่ปีกว่าๆ
แต่ได้เลื่อนขั้นมาเป็นผู้หมวดของผมมันซื้อมางั้นหรอครับ” ผู้หมวดซงพูดต่อ
“หมวดซงครับ
ฝ่ายชันสูตรบอกว่าเล็บปลอมของผู้ตายหลุดไปหนึ่งเล็บครับเป็นเล็บของนิ้วก้อย
ส่วนเล็บปลอมที่ติดอยู่ทุกอันเป็นลายรูปดอกเดซี่ครับ”
ลูกน้องของหมวดซงเข้ามารายงานผลพอดี
“หวังว่าพี่คงไม่มีอะไรจะแก้ตัวอีกแล้วนะครับ” เป็นบีไอที่พูดขึ้นทำลายความเงียบที่มีมาสักพักหลังจากที่ลูกน้องของผู้หมวดซงรายงานผล
“ยัยนั่นน่ะ มันคิดจะทิ้งฉัน
มันได้ดีแล้วมันก็จะถีบหัวฉันส่ง” คิม กงยู พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น
“พอมันเริ่มดังเริ่มมีเงินมันก็คิดจะทิ้งฉัน ฉันได้ยินที่นังสารเลวนั่นมันพูดกับแกไอ้บ็อบบี้ มันบอกว่ามันไม่อยากจะเป็นแฟนกับฉันแล้ว มันไม่อยากให้ฉันดูแลมันแล้ว” คิม
กงยูพูดแล้วชี้หน้าบ็อบบี้
“แกก็เห็นดี เห็นงามกับมัน เพราะฉันมันเป็นแค่พนักงานในธนาคารธรรมดาๆ
ที่ทำงานแทบเป็นแทบตายเพื่อเอาเงินมาให้มันแต่งสวยจนได้ไปเป็นนางแบบ
จนมันดังมันมีเงิน มันก็คิดจะเขี่ยฉันทิ้ง โดนที่มีแกให้ความร่วมมือกันมัน ฉันเลยให้มันมาตายที่ห้องแก เพื่อป้ายความผิดให้แกไง! ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ”
คิม กงยูเล่าความจริงออกมาทุกอย่าง อย่างไม่รู้สึกผิดสักนิด
‘ผลั๊วะ!’
เป็นบ็อบบี้ที่ตรงเข้าไปปล่อยหมัดใส่หน้าคิม
กงยูเพื่อให้ได้สติ
“ผมจะบอกอะไรพี่ให้นะ
ถ้าพี่ฟังให้ดีสักนิดพี่จะรู้ว่าที่พี่ฮาอึนพูดมันหมายความว่ายังไง”
บ็อบบี้กำมือแน่นก่อนจะค่อยๆพูด
“พี่ฮาอึนเก็บเงินจนพอแล้ว
เธอจะแต่งงานกับพี่แล้วกลับไปที่เชจูไปบ้านของเธอ
เธอจะได้อยู่กับพี่ เธอจะสร้างรีสอร์ทเล็กๆเพื่อให้พี่เป็นเจ้าของดูแลแบบสบายๆ
จะได้ไม่ต้องเหนื่อยเหมือนทุกวันนี้
พี่ฮาอึนน่ะเธอรักพี่มากกว่าอะไรในโลกนี้ซะอีก รู้ไว้ซะ ! ไอ้โง่เอ้ย!”
บ็อบบี้พูดอย่างเหลืออดก่อนจะพุ่งเข้าไปต่อย คิม กงยูอีกครั้ง
“เฮ้ย ใจเย็นๆสิว่ะ” เป็นบีไอที่ดึงไว้ก่อนที่หมัดหนักๆของบ็อบบี้จะไปถึงหน้า
คิม กงยู
“ท…. ทำไม
ฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย” คิม
กงยูที่ได้ฟังความจริงจากปากบ็อบบี้ก็ช็อคจนพูดอะไรไม่ออก
“เพราะความรักมันบังตาพี่ไงครับ ความรัก ความหวงที่มันบังตาทำให้พี่ไม่รู้ความจริง
ความโกรธที่มันปิดหูของพี่ ทำให้พี่ไม่รับรู้ความรักที่พี่ฮาอึนมีต่อพี่” บีไอพูดก่อนจะเดินไปแตะไหล่ของ คิม
กงยูที่กำลังสั่นเทาและร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร
“คุณซน เอาตัวคนร้ายไปเลย” เป็นผู้หมวดซงที่หยุดฉากอันน่าปวดใจนี้
“ขอบใจพวกนายมากนะบีไอ บ็อบบี้” ผู้หมวดซงเอ่ยคำขอบคุณที่ไม่ค่อยจะหลุดออกมาจากปากของเขาบ่อยนัก
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณตำรวจ” บีไอพูดก่อนจะโค้งให้คนอายุมากกว่า
“งั้น
ฉันขอตัวนะ ลาก่อน”
“ขับรถกลับดีๆนะครับคุณตำรวจ “
จินฮวานพูดแล้วโค้งให้ก่อนจะถูกบีไอลากเข้าไปในห้องนอน
“งั้น
ฉันลาล่ะ” ผู้หมวดซงกล่าวลาก่อนจะยกมือขึ้นมาโบกให้คนตรงหน้าที่ยืนเงียบ
“ครับ ขับรถกลับดีๆนะครับ
แล้วก็กลับบ้านไปนอนพักผ่อนด้วยล่ะ”
“อื้ม
นายก็ด้วยอาบน้ำนอนซะพรุ่งนี้ไปโรงเรียนนี่”
“ครับ
แล้วเจอกันนะครับหมวดซง ยุนฮยอง”
เรียกชื่ออีกคนเต็มยศก่อนจะยิ้มให้จนเห็นฟันกระต่ายของตัวเอง
“อื้ม ฉันก็หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก
คิม จีวอน” นายตำรวจหนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนจะยื่นกระเป๋าสตางค์หนังสีดำที่มองก็รู้ทันทีว่าเป็นของเขาให้ก่อนจะเดินออกจากประตูไปทันที
“หึ
ผมก็หวังเป็นอย่างยิ่งเลยล่ะครับว่าเราจะต้องเจอกันอีก” บ็อบบี้พูดกับตัวเองคนเดียวด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มก่อนจะเก็บกระเป๋าสตางค์ของตัวเองลงไปในกระเป๋ากางเกงนักเรียน
“จินฮวาน ไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยมานอน” บีไอดุอีกคนทันทีเพราะเข้ามาถึงก็มานอนขดเป็นก้อนกลมๆบนเตียงของบ็อบบี้ทันที
“อาบไม่ไหวแล้วฮันบินอ่าาา ง่วงมากๆเลย” จินฮวานพูดทั้งๆที่ยังหลับตา
“ไม่ได้จะนอนทั้งชุดนักเรียนแบบนี้ได้ยังไง”
บีไอพูดแล้วดึงแขนของจินฮวานให้ลุกขึ้นตามที่ตัวเองต้องการ
“ไม่เอาอ่า ฮันบินก็ลงมานอนด้วยกันเถอะนะ เดี่ยวพรุ่งนี้เช้าเราค่อยตื่นมาอาบกัน”
แต่แล้วก็ถูกจินฮวานดึงให้ตัวเขาเองลงมานอนแถมยังถูกแขนเล็กนั้นรัดไว้แน่นไม่ให้ไปไหน
“เฮ้อ
ให้ตาย งั้นพรุ่งนี้ฉันจะเรียกมาอาบน้ำแต่เช้านะห้ามต่อรอง”
“รู้แล้วน่า อย่าบ่นเลยนะฮันบินนอนๆ”
แล้วเขาก็ต้องเชื่อเพื่อนตัวเล็กอีกตามเคยให้ตายเถอะต้องมานอนเตียงคนอื่นทั้งๆที่ยังไม่ได้อาบน้ำ
แต่เชื่อเถอะไอ้เจ้าของห้องมันก็ไม่อาบเหมือนกันแหละ
talk;
อันยองง อันนี้เป็นคดีแรกน้าา เลยยังจิ๊บๆง่ายๆอ่อนข้อให้คู่หู BB ก่อน
คดีต่อๆไปจะยากขึ้น ยากขึ้น อันตรายมากขึ้น เสี่ยงมากขึ้น มาคอยเอาใจช่วยนักสืบคู่หู BB ของเรากันนะคะ
อย่าลืมคอมเม้นให้กำลังใจ แนะนำ ติชม เราจะได้เอาไปปรับปรุงแก้ไขนะ
ความคิดเห็น