คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Adrenaline 1 - 100%
- 01 -
‘ตอนนี้อยู่ไหนหน่ะลูก เสียงรถดังเชียว’
“เพิ่งออกมาจากตลาดครับมาซื้อวัตถุดิบทำอาหารเช้า” ผมยกถุงพลาสติกที่เต็มไปด้วยผักหลากหลายชนิดและเนื้อสดขึ้นมาดูก่อนจะยิ้มเล็กน้อย อย่างที่เขาว่ากันเลยว่าตลาดตอนเช้าเนี่ยของจะถูกมากเหมาะแล้วสำหรับคนตังค์ในกระเป๋าไม่ค่อยจะมีอย่างผมหล่ะนะ
ไม่ใช่ว่าทางบ้านของผมจนไม่มีจะกินหรือร่ำรวยมหาศาล ฐานะทางบ้านผมก็แค่ปานกลางได้เงินเดือนตามพอเหมาะมีอะไรที่พอจะประหยัดตังได้บ้างก็ต้องทำ
‘งั้นแม่วางสายก่อนดีกว่า เดินถือโทรศัพท์ริมถนนแบบนี้มันอันตรายนะเดี๋ยวมีคนคว้าไปนี่แย่เลย’ เสียงปลายสายพูดด้วยความเป็นห่วง คนเป็นแม่งี้แหละครับ .. ก็เราสองคนอยู่กันตั้งไกลนี่นาปกติแม่จะคอยคุมอยู่ข้างๆตลอดพอห่างไปเลยเกิดความเป็นห่วงบ้างเป็นธรรมดา`
“งั้นถ้าถึงหอพักแล้วจะส่งข้อความไปหานะ รักแม่ครับจุ้บๆ”
‘จ้า รักลูกจ๊ะ’
ผมมองหน้าจอโทรศัพท์เพื่อรอให้แม่วางสายก่อนจะเก็บมันเข้ากระเป๋ากางเกงด้านหลัง ระหว่างนั้นก็สัมผัสได้ถึงอะไรแข็งๆในกระเป๋า พอหยิบออกมาดูก็ร้องอ๋อขึ้นมาในใจ พลิกไปพลิกมาก่อนจะยิ้มขึ้นนิดๆ
หน้าเราบนบัตรนักเรียนก็หล่อเหมือนกันนะเนี่ย
พลั่ก!
ตุ่บ!
เฮ้ย .. เสียงไรอะ?
“พ .. พอแล้ว ผมขอโทษ”
ด้วยความอยากรู้อยากเห็นผมค่อยๆแอบมองเข้าไปในตรอกซอยเล็กโทรมๆทั้งมืดและเหม็นโดยไม่ค่อยจะมีใครผ่านมามากนักด้วยความระมัดระวัง ถึงแม้จะไม่ค่อยมีแสงสว่างลอดผ่านแต่ก็ทำให้ผมพอจะมองออกบ้างว่าอะไรเป็นอะไร
ชายวัยรุ่นที่เต็มไปด้วยรอยพกช้ำและเลือดสีสดตามใบหน้ายกสองมือขึ้นห้ามพลางพูดด้วยน้ำเสียงหวาดกลัวสุดขีดในขณะที่ตัวเองนั้นนอนกองอยู่บนพื้นสกปรกข้างถังขยะเหม็น
ดูท่าจะเจ็บหนักเลยแฮะ ..
“ไปบอกคนของมึงซะว่าอย่ามาสะเออะกับเรื่องของกูอีก … ไม่งั้นพวกมึงจะไม่โดนกันแค่นี้แน่” ร่างสูงในเครื่องแบบคล้ายชุดนักเรียนโดยเป็นสูทสีน้ำตาลพูดเสียงเหี้ยมใส่
รองเท้าผ้าใบสีขาวราคาแพงของชายที่ยืนอยู่จุ่มลงกับแอ่งน้ำเน่าส่งกลิ่นเหม็นที่มาจากกลุ่มขยะข้างๆจนชุ่มแล้วเหยียบเข้าที่หน้าของคนที่นอนขดอยู่ตรงพื้นด้วยความสะใจ
เฮ้ย! ไอ้คนนี้มันจะป่าเถื่อนกันเกินไปแล้วนะ! ถึงจะไม่รู้ก็เถอะว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้บ้างแต่เขาก็ไม่ควรทำคนที่เจ็บขนาดนั้นดิ
ควับ!
ร่างหนารู้สึกได้ว่าเหมือนมีใครบางคนแอบมองอยู่จึงหันไปที่ปลายตรอกซอยทันที คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยเล็กน้อยเนื่องจากไม่มีอะไรที่ผิดปกติและไม่มีใครอยู่บริเวณนี้ รถรายังคงวิ่งสวนกันไปมาเหมือนกับตอนที่เขาเดินเข้ามาในตอนแรก
ชิบหายแล้ว!
ผมรีบหดหัวกลับในทันที นี่ผมแค่แอบมองอยู่เฉยๆเองนะ ความรู้สึกไวเป็นบ้า … ทำไงดีๆ ควรแกล้งทำเป็นเดินเอื่อยๆเหมือนคนเดินผ่านหรือจะวิ่งหนีไปเลยดีนะ? แล้วถ้าเขารู้ตัวหล่ะ? ผมคงไม่โดนน้ำเน่านั่นลูบเข้าที่หน้าเหมือนคนนั้นใช่มั้ย ฮือออ …
“ดูเหมือนนายอยากจะลงไปนอนเล่นกับคนนั้นด้วยนะ”
ผมสะดุ้งสุดตัวประหนึ่งถูกคุณครูจับได้ว่าแอบลอกข้อสอบพลางหันไปมองต้นเสียงที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋าข้างตีสีหน้านิ่งมองมายังผมอยู่ ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจชั่วครู่ก่อนจะหรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างพิจารณา
เดี๋ยวนะ .. คนคนนี้ …
“ว่าไง”
เสียงเข้มทำให้สติกลับคืนมา ผมอึกอักนิดหน่อยก่อนจะตอบออกไป “ค .. คือเรา .. แค่ผ่านมาเฉยๆ”
“หรอ? งั้นเอาแผลแบบไอ้ที่นอนอยู่ตรงนั้นด้วยมั้ยหล่ะ?”
คนตัวสูงเริ่มเดินเข้ามาหาใกล้มากขึ้นด้วยแววตาหาเรื่องสุดๆ ผมที่กลัวจนทำอะไรไม่ถูกจึงต้องใช้สัญชาตญาณมนุษย์ขั้นพื้นฐานนั่นก็คือวิ่งหนีแบบใส่เกียร์หมากลับหอพักด้วยความไวแสงทันทีโดยไม่คิดจะหันหลังกลับไปมองอีก
ร่างหนามองตามคนที่ถือถุงวิ่งหนีหายไปฝูงคนด้านหน้าภายในเวลาไม่กี่วิด้วยท่าทางนิ่งๆ เป็นเรื่องจริงที่ไม่มีใครกล้าลองดีกับเขาต่อหน้าเลยซักคน เพียงเพราะแค่ใช้สายตาจ้องทุกคนก็ถึงกับวิ่งหนีหางจุกตูดกันหมด … ถึงได้ดีแต่เห่ากันลับหลังสินะ
ในขณะที่กำลังเอี้ยวตัวกลับเข้าไปในตรอกซอยร่างสูงก็รู้สึกว่าเท้าของเขาเหยียบเข้ากับอะไรบางอย่างจึงขยับเท้าออกดู พลาสติกแข็งสีขาวลวดลายคุ้นตาจนเจ้าตัวอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปหยิบมันขึ้นมาดู
มุมปากขยับยกขึ้นเหมือนเดวิ่ลชั่วร้ายได้เข้าสิงเมื่อพลิกกลับบัตรนั่นปรากฏเป็นใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มในชุดสูทสีเขียวหม่นตรงมุมบัตร ในบัตรมีทั้งชื่อชั้นห้องเรียนและชื่อบ้านบอกอยู่ครบถ้วน
หึ .. ปาร์คจินยองหรอ? … ฉันจะทำให้นายเสียใจไปตลอดชีวิตที่ทิ้งบัตรนี่ไว้
----------------------------------------------------------------------------------------
ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคโปรเจ็คเรื่องแรกนะคะ
ใช้เวลาเตรียมตัวกันนานอยู่พอสมควร
ยังไงก็ฝากยูนิตย่อยของบีเนียร์ไว้ด้วยนะคะ
ร๊ากกกกกก
#ADNL9494
ความคิดเห็น