คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ผู้ชายที่ชื่อ เลย์
ท่ามกลางแสงสีในยามราตรีที่ผู้คนพลุกพล่านสัญจรไปมา ถึงแม้เวลาจะเปลี่ยนเป็นเช้าวันใหม่แต่ก็ไม่ทำให้ผู้คนนั้นลดลงเลย ในผับกลางเมืองที่มีเสียงดังอึกทึก
"เลย์คะ เลย์ กินนี่หน่อยสิค่ะ อะ...อั๊ม" เสียงจีบปากจีบคอที่ดัดให้สูงจนน่าปวดหัวดังขึ้น พร้อมกับป้อนกับแกล้มให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ท่ามกลางสาวๆมากมาย
"เลย์คะ กินนี่ด้วยสิคะ นี่อร่อยกว่าอีกนะ" เสียงอีกเสียงที่ดัดให้สูงกว่าเสียงที่แล้วดังขึ้น
"ไม่ ไม่ เลย์คะ เลย์ ต้องกินนี่ อ้าม เดี๋ยวเชอร์รี่ ป้อนให้" เสียงที่บอกว่าชื่อเชอร์รี่นั้นแหลมไม่แพ้เสียงก่อนๆดังขึ้นอีก แต่ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ท่ามกลางสาวๆเหล่านี้ดูเหมือนจะไม่ได้รำคาญกับเสียงเหล่านั้นเลย แม้แต่น้อยแต่กลับดูเหมือนเคยชินจนเป็นเรื่องธรรมดา
"เลย์ วันนี้เลย์ต้องไปกับลูกตาลไม่ใช่หรอค๊า....เราไปกันเถอะ" หญิงสาวที่ดูท่าทางอายุน้อยที่สุดในกลุ่มพูดขึ้น
"อืม..จริงสิเนอะ วันนี้ผมต้องไปกับลูกตาล งั้นสาวๆ ผมไปก่อนนะ แล้วเดี๋ยวผมจะมาหาใหม่" ชายหนุ่มว่าพร้อมพาหญิงสาวนามว่า ลูกตาลไปด้วย ทำให้สาวๆที่ห้อมล้อมเมื่อกี้อดเสียดายไม่ได้ที่คืนนี้ไม่ได้เป็นคิวของพวกเธอ ซึ่งพวกเธอนั้นรู้ดีอยู่แล้วว่าผู้ชายที่ชื่อ เลย์ ไม่เคยจริงจังกับใคร เปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า และผู้ชายคนนี้ก็ยังเป็นลูกชายคนโต ทายาทของ "ศิริวัฒนะ คอปเปเรชั่น" ซึ่งเป็นบริษัทสินค้าส่งออกที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย
ณ..โรงแรมแฮมบาสดาร์ 10.00 น.
"อ๊ะ..นี่เงินของเธอ" ชายหนุ่มพูดพร้อมโยนเงินปึกหนึ่งให้หญิงสาว
"ฮือ TTOTT เลย์..ลูกตาลไม่ต้องการเงินนะคะ ทำไมเลย์ทำยังงี้"
"....."
"ลูกตาลน่ะ..แค่อยากให้คุณเป็นของลูกตาลอยู่กับลูกตาลก็พอ"
"เหอะ..เธออย่าพูดอะไรที่ไร้สาระไปหน่อยเลย"
"แต่ลูกตาลเป็นของคุณแล้วนะคะ"
"แล้วไงล่ะ ผมก็ให้เงินคุณไปแล้วนี่"
"ก็ ลูกตาลบอกแล้วไงคะ ลูกตาลไม่ต้องการเงินแต่ต้องการคุณ"
"เธอ อย่าทำเป็นไร้เดียงสาไปหน่อยเลย เธอก็รู้ ฉันทำอย่างนี้กับผู้หญิงทุกคน หรือเงินแค่นี้มันไม่พอ??? เธอต้องการเงินเท่าไรว่ามา"
"เลย์ทำไม...ทำไมถึงทำยังงี้" หญิงสาวคร่ำครวญพร้อมเข้าไปกอดเข่าอ้อนวอน "ลูกตาล รักเลย์นะคะ"
"ปล่อย ผมสั่งให้ปล่อยไง" เมื่อไม่เห็นทีท่าว่าหญิงสาวจะปล่อยชายหนุ่มจึงสะบัดออกอย่างแรง
พลั่ก
"โอ๊ย ....เลย์ TT_TT"
"ถ้าเธอไม่อยากได้เงินอีก ฉันก็ไปล่ะนะ ลาก่อน"
ปัง!!!
ชายหนุ่มจากไปแล้ว แต่หญิงสาวที่อยู่ด้านหลังได้รู้แล้วว่าเธอคิดผิด คิดผิดอย่างมาก ที่คิดจะจับผู้ชายที่ชื่อ เลย์ ให้อยู่หมัด คิดผิดที่ใช้ร่างกายเข้าแลก เพราะผู้ชายที่ชื่อว่า เลย์ คนนี้ไม่เคยสนหรือจริงจังกับใคร ผู้ซึ่งเปรียบได้เหมือนปีศาจที่ได้ย่ำยีผู้หญิง แต่ผู้หญิงหลายคนก็คิดที่จะจับเขาให้ได้เหมือนเธอ แต่คงไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะจับผู้ชายที่ชื่อ เลย์ คนนี้ได้
[ Lay Talk ]
บรืน..เอี๊ยด
ผมไม่ได้กลับเข้ามานานมากแล้ว ที่ๆผมไม่อยากจะกลับมาแต่ทำไมวันนี้ผมถึงกลับเข้าบ้านน่ะหรอ
"กลับมาบ้านได้สักทีสินะ ไอ้ลูกไม่รักดี วันๆเอาแต่เที่ยวกับผู้หญิงไปทั่ว แกน่ะเคยสนใจที่จะเรียนมั้ย"
"คุณคะ ....อย่าว่าแกเลย" แม่บุคคลที่ดูเหมือนจะเข้าใจผมและรักผมมากที่สุดพูดขึ้น แต่ผมรู้ดีแม่น่ะไม่ได้รักผมและเข้าใจผมมากนักหรอก
"เลย์ลูก เพิ่งกลับมาขึ้นไปพักข้างบนก่อนสิลูก"
"คุณน่ะ ไม่ต้องไปช่วยมันเลย เลย์วันนี้แกต้องพูดกับพ่อให้รู้เรื่องก่อน"
"แน่อยู่แล้วครับพ่อ เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง ทำไมพ่อถึงตัดบัตรเครดิตผม"
"เฮอะ...ฉันคิดอยู่แล้วเชียวว่าแกต้อง กลับมาบ้านเพราะเรื่องนี้!!!"
"ก็แน่อยู่แล้วนี่ครับ เงินมันสามารถทำได้ทุกสิ่งนี่ เงินมันซึ่งได้ทุกอย่าง เหมือนที่พ่อทำกับ "เธอ" คนที่ผมรัก"
"นี่แกยังไม่ลืมแม่นั่นอีกหรอ เรื่องมันผ่านมาเป็นปีแล้วนะ"
"พ่อไม่มีสิทธิ์มาเรียกคนที่ผมรักว่า "แม่นั่น" !!!"
"ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์ มันน้อยเกินไปด้วยซ้ำ สำหรับคนชั้นต่ำแบบนั้น"
"ถึงแม้ "ยิปซั่ม" เธอจะจนแต่พ่อก็ไม่มีสิทธิ์ว่าเธออย่างงั้น"
"ฉันไม่เคยรังเกียจผู้หญิงคนนั้นที่หล่อนจน แต่หล่อนมีอะไรแย่กว่านั้น"
"อะไรล่ะ อะไร ที่ยิปซั่มไม่ดี"
"แกไม่จำเป็นต้องรู้หรอก ถ้าแกยังเห็นฉันเป็นพ่อแกอยู่ก็อย่าเอ่ยถึงผู้หญิงคนนั้นอีก!!! โอ๊ย!!!!" พ่อพูดพร้อมเอามือจับตรงหน้าอกด้านซ้าย
"พ่อ/คุณคะ!!!" แม่รีบถลาเข้าไปหาพ่อ
"อาการกำเริบหรอคะคุณ" พ่อทำสีหน้าท่าทางทรมานมาก จนผมอดโทษตัวเองไม่ได้ที่เป็นเหตุให้โรคหัวใจพ่อกำเริบ
"เสียงเอะอะอะไรกันน่ะคะ" เสียงคนที่ทำให้ผมอยากจะกลับมาที่นี่มากที่สุด เสียงน้องสาวที่น่ารักของผม
"อ๊ะ..คุณพ่อ อาการกำเริบหรอคะ" คอนเน่และคุณแม่รีบช่วยกันพยุงพ่อไปนั่งีท่โซฟากลางบ้าน
"พี่เลย์!!! -O-" คอนเน่วิ่งเข้ามาหาผมแล้วกอดผมแน่นเลย
"พี่เลย์ กลับมานานรึยังคะ"
"สักพักแล้วล่ะ"
"แล้วพี่เลย์จะกลับมาอยู่บ้านใช่มั้ยคะ"
"(- - )( - -)" ผมส่ายหน้า "พี่แค่จะกลับมาเอาของน่ะ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ"
"แล้วพี่จะไปไหนล่ะค่ะ"
"สถานที่แห่งความทรงจำน่ะ ^ ^" ผมยิ้มให้คอนเน่ยิ้มที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่ผมจะยิ้มได้ ไม่รู้สิทำไมลางสังหรณ์ของผมถึงบอกว่า อีกนานกว่าผมจะได้เจอน้องสาวคนนี้อีก
"ฝากดูแลคุณพ่อคุณแม่ ด้วยล่ะ" ถึงยังไงผมก็คงทำใจเกลียดพวกท่านไม่ลงหรอก ก็พวกท่านเป็นคนให้กำเนิดผมมานี่นาแล้วผมก็ออกจากบ้านหลังนั้นมา
ในช่วงฤดูหนาวที่ดอกซากุระเมืองไทยเริ่มเบ่งบาน กลีบดอกมากมายพลิ้วไหวตามสายลม เสียงนกร้องช่วยเสริมให้ทิวทัศน์นี้ช่างงดงามยิ่งนัก
“เลย์...ที่นี่สวยจังเลยนะคะ” ยิปซั่มเอ่ยขึ้นพร้อมเอียงหน้าท่างทางของเธอช่างน่ารักนักในสายตาผม
“อืม...แต่ก็ไม่สวยเท่าเจ้าหญิงของผมหรอก”ผมว่าพลางกิดเธอจากทางด้านหลัง
“เลย์...” ผมเอาหน้าไปซุกกับกลุ่มผมของเธอ
“หืม.....” ผมของเธอทั้งนุ่มและทั้งหอมเลยแหละ
“Happy Birth Day นะคะ”
“ผมนึกว่าคุณจะลืมแล้วซะอีก เห็นชวนมาเที่ยว”
“จะลืมได้ยังไงล่ะ...ฉันมีของขวัญจะให้ด้วยนะ”
“อะไรหรอ ???”
“หลับตาก่อนสิ” ผมยอมหลับตาลงอย่างว่าง่าย ช่วงเวลานี้แหละที่เจ้าหญิงของผม ชอบทำเรื่องให้แปลกใจอยู่เรื่อย ผมรู้สึกถึงสัมผัสเย็นที่คอ
“อ่ะ..ลืมตาได้” ยิปซั่มว่า “น่ารักมั้ย”
อะไรไม่รู้ที่มีรูปร่างแปลกๆแต่มีชื่อผมสลักอยู่ที่ด้านหน้า ผมหวังว่ามันจะเป็นด้านหน้านะ ส่วนด้านหลังมีคำว่า “ever” รูปร่างมันข้างบนโค้งส่วนด้านล่างเป็นปลายแหลมๆ แปลกๆแหะ - -;;;
“นี่ยิปซั่ม ออกแบบเอง แล้วสั่งทำพิเศษเลยนะ ชอบมั้ยคะ”
“เอ่อ...ชะ ชอบ จ๊ะ ชอบมากเลย”
“ไม เลย์ทำหน้ายังงั้นน่ะคะ ไม่ชอบหรอ” ยิปซั่มว่าด้วยน้ำเสียงตัดพ้อต่อว่า
“ไม่ใช่ยังงั้น....คะ คือ แบบว่า รูปร่างมันแปลกๆน่ะ ยิปซั่ม” ผมรีบแก้ตัว
“อ๋อ..ก็มันมีความสามารถพิเศษตรงนี้ไง” ว่าแล้วยิปซั่มก็หยิบสร้อยที่ห้อยจี้ที่มีรูปร่างคล้ายกับของผมมาต่อกัน
กริ๊ก
“นี่เห็นมั้ย” เมื่อยิปซั่มนำว่าต่อกัน ก็กลายเป็นรูปหัวใจซึ่งที่จี้ของยิปซั่มก็มีชื่อสลักอยู่ ส่วนด้านหลังก็มีคำว่า “For” พอมารวมกับของผมเลยกลายเป็นจี้รูปหัวใจที่ด้านหน้ามีคำว่า “ Lay&Yipsum ” และด้านหลังมีคำว่า “Forever” อยู่ โหนี่ยิปซั่มคิดได้ไงเนี่ย
“ชอบใช่มั้ยล่ะ”
“อืม ชอบมาก ขอบคุณสำหรับของขวัญนะ ยังงี้สงสัยผมต้องให้รางวัล
ซักหน่อยแล้ว” ตอนนี้หน้ายิปซั่มแดงเหมือนกับกิน โยเกิร์ต เยอะแล้วแก้มแดงเลยแหละ ( เคยดูมั้ยโฆษณาแหละ -O- )
“เลย์ ก็...” ผมไม่รู้หรอกนะ ว่ายิปซั่มจะพูดอะไรต่อแต่ผมจัดการปิดปากเธอซะแล้วล่ะ
ในช่วงฤดูหนาวที่ดอกซากุระเมืองไทยเริ่มเบ่งบาน กลีบดอกมากมายพลิ้วไหวตามสายลม เสียงนกร้องช่วยเสริมให้ทิวทัศน์นี้ช่างงดงามยิ่งนัก
1 ปีแล้วสินะ 1 ปีแล้วที่คนที่ผมรักได้จากไปวันนี้ผมกลับมาที่นี่อีกครั้งแต่ครั้งนี้ไม่มีเธอคนนั้นอีกแล้ว เธอคนที่ผมรัก
“ยิปซั่ม....”
แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมายามค่ำคืนนี้ เหมือนกำลังจะบอกให้ผมหาที่พักได้แล้ว ( เพราะผมคงไม่โง่ยืนให้ยุงกัดหรอก ) ผมจึงรีบตรงดิ่งไปหารีสอร์ท ช่วงนี้ยิ่งเป็นช่วง High Season ซะด้วยสิ จะมีที่พักเหลือมั้ยนะ เมื่อคิดได้ ดังนั้นผมจึงเลือกไปทางลัด
แต่แล้วผมก็รุ้ว่าคิดผิดอย่างมหัน
เพราะ เส้นทางนี้ช่างแสนทรหดยิ่งนัก ดินเหมือนจะทรุดไม่ทรุดแหล่
แต่ถ้าหากผมย้อนกลับไปทางเดิมมีหวังผมได้นอน วัดแน่ๆ ยังไงพระผู้เป็นเจ้า พระศาสดา
พระทั้งหลายรวมถึงเณรน้อยเจ้าปัญญา อิคคิวซังด้วย
โปรดช่วยลูกให้รอดพ้นจากถนนสายนี้ด้วยเถิด
บรืน...บรืน..
โครม!!! (เสียงดินเริ่มทรุด)
เหมือนสวรรค์จะแกล้ง
ดินมันทรุดแล้วอ่า TT_TT
ผมยังไม่อยากตายนะ โปรดช่วยผมด้วยเถิด พระผู้เป็นเจ้า _/l\_
บรืนๆๆ..บรืนๆๆ
ตูม!!!! (
ร่วงไปแล้ว -O- )
“อ๊า!!!!!!!!!!!! -O- ”
แล้วทุกอย่างก็มืดไปหมด
ความคิดเห็น