คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : -Intro-~~ My Z'cret
-บทนำ-
“ว่าไงนะ แสนนึง!!” ฉันตวาดลั่นใส่หน้าน้องชายด้วยความโมโหถึงขีดสุด “ภายในหนึ่งเดือนเนี่ยนะ? ตลกละ!” ฉันทิ้งหัวพิงกับโซฟาก่อนจะหลับตาลงแล้วถอนหายใจแรงๆ อีกทีกับปัญหาของ ‘ไมอา’ น้องชายสุดที่รัก (?) แบบไม่รู้จักจบไม่รู้จักสิ้นสักที ก่อนหน้านี้หมอนี่ก็ดันไปทะเลาะกับเพื่อนที่โรงเรียนเอาไว้จนเป็นเรื่องราวใหญ่โตให้ฉันตามสะสางให้แล้วคราวนี้ยังหาเรื่องให้ฉันต้องเครียดอีกหรอเนี่ย?! เหอะ!
“โห่...เจ๊อ่ะ แค่นี้ช่วยผมไม่ได้หรอ? นิดหน่อยเอง” ไม่พูดเปล่ายังมีการเอาหัวฟูๆ จากการอดหลับอดนอนมาถูไปมากับหัวไล่ฉันอีก
หน็อยย...คิดว่ามาไม้นี้แล้วฉันจะใจอ่อนรึไง? แถมเงินตั้งแสนนึง บอกเลยว่า...ไม่!
“ถ้าแกบอกว่านิดหน่อยทำไมไม่หาเอง หา?! จะมาขอฉันทำไม” ฉันหันไปตวาดไมอาอีกทีก่อนจะเบือนหน้าหนีแล้วค่อยๆ ทำใจให้เย็นลงไม่อย่างนั้นวันนี้เราคุยกันไม่รู้เรื่องแน่ “เราไม่ได้รวยขนาดนั้นนะ เราจะไปหาเงินตั้งมากมายขนาดนั้นจากไหนกัน” ฉันพูดเสียงอ่อนลงพลางสบตาน้องชายที่ทำหน้าสลดเหมือนทุกครั้งที่ฉันว่าแต่ก็ไอ้น้องชายตัวแสบก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดสร้างปัญหาให้ฉันเลย
ไมอาเป็นน้องชายต่างพ่อต่างแม่กับฉันซึ่งเป็นลูกชายของน้าฉันกับภรรยาคนเดิมของท่านที่เสียไปนานมากแล้ว ท่านจึงมาฝากแม่ฉันเอาไว้ทั้งๆ ที่รู้ว่าแม่เองก็กำลังตกที่นั่งลำบากเหมือนกันเพราะช่วงนั้นพ่อเองก็กำลังป่วยมากฉันกับแม่จึงต้องคอยพยุงฐานะตัวเองเอาไว้แต่หลังจากนั้นท่านก็บินไปอยู่ที่ซิดนีย์กับครอบครัวใหม่และไม่ติดต่อกลับมาอีกเลย และเมื่อประมาณฉันอายุสิบแปดแม่ก็เสียชีวิตแถมยังมีมาอาที่ห่างกับฉันเพียงสามปีแต่กลับแสบสุดๆ เล่นเอาฉันปวดหัวอยู่บ่อยๆ
“พี่อาจช่วยแกได้ไม่เท่าไหร่หรอกนะ เพราะพี่เองก็มีเงินเก็บอยู่ไม่มาก แถมในนั้นก็เงินค่ากินค่าอยู่ของเราทั้งเดือนด้วย โอ๊ย! ยิ่งคิดยิ่งเครียด ทำไมทำอะไรไม่นึกถึงผลที่จะตามมาบ้างน้า~” ฉันว่าพลางผลักหัวน้องชาย ถึงแม้ว่าฉันจะเหนื่อยมากๆ กับเด็กดื้ออย่างไมอาแต่ฉันก็รักและเอ็นดูเขานะ
“ผมก็แค่รักสนุกแล้วก็ไม่ได้คิดจริงจังอะไรด้วยตอนนั้นอ่ะ แต่ไอ้พี่เวคระยำนั่นมันโกงผมอ่ะ แถมมันยังบอกอีกว่าถ้าหาเงินไม่ได้ก็ให้ผมหาทางไปเอาสร้อยคอของผู้ชายคนหนึ่งมาอีกต่างหาก แล้วอย่างนี้ผมจะทำอะไรได้ล่ะ ยังไงผมก็เลือกสักทางอยู่ดี แล้วดูทางเลือกของมันแต่ละทางดิ” ไมอาได้พูดแล้วก็โวยวายใหญ่โต
ฉันชะงักทันทีที่ไม่อาพูดถึงทางเลือกอีกทางที่จะมาแทนการไปหาเงินจำนวนมหาศาลนั่น ฉันคิดพลางหันไปถามที่นั่งหน้าง้ำหน้างอกับปัญหาตรงหน้า
“นายว่าอะไรนะ สร้อยคออะไร”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะ มันแค่ส่งภาพมาให้ผมดูแต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจหรอก เพราะจะวิธีไหนก็ลำบากพอกันล่ะ” ไมอาพูดพลางยักไหล่ก่อนจะเบือนหน้าหนีเหมือนไม่สนใจอะไร แต่ฉันหลับอยากเห็นรูปของผู้ชายคนที่ว่า
“พี่ขอดูรูปหน่อยสิ” ฉันหันไปสะกิดไมอาที่เอาแต่นั่งกอดอกกระดิกเท้าก็อดไม่ได้ที่จะเอ็ด “เร็วๆ ได้มั้ย” ฉันตีแขนน้องชายดังป้าบ ก่อนที่ไมอาจะเอื้อมมือไปหยิบซองสีน้ำตาลที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะส่งให้ฉัน ฉันค่อยๆ ดึงรูปออกมา...
ผ่างง!!
‘คิลเลอร์!!!’
ฉันจ้องมองรูปถ่ายในมืออย่างตกตะลึง ใบหน้าเรียวกับจมูกที่โด่งเป็นสัน ผิวขาวผ่องรับเข้ากับปากสีแดงอมชมพูจัด เรือนผมสีดำน้ำตาลตัดกับผิวสีขาว ร่างสูงที่ยามนี้สวมแว่นกันแดดสีชาอันใหญ่ในมือถือแก้วน้ำส่วนอีกข้างยกโทรศัพท์ขึ้นเหมือนกำลังสนทนากับใครอยู่ ส่วนรูปใบอื่นๆ ก็เป็นอิริยาบทต่างๆ ของเขาถัดมาเป็นรูปสร้อยคอที่ร้อยด้วยโซ่เป็นรูปพระอาทิตย์กำลังแผ่รังสีป็นหยัก รูปหน้าพระอาทิตย์ มีอักษรที่สลักอยู่รอบพระอาทิตย์... Apollo*
*Apollo (อะพอลโล) เทพเจ้าแห่งการทำนาย เป็นเทพแห่งพระอาทิตย์ เป็นบุตรแห่ง ซีอุส
และ เทพีเลโต
.......................................................................................................................
ฉันไม่รู้ว่าสร้อยเส้นนี้มีความสำคัญยังไงแล้วไอ้เวคอะไรนั่นมันจะเอาไปทำอะไรก็ตาม แต่ที่ฉันรู้คือ...คิลเลอร์คือบุคคลที่ไม่ควรย่างกรายเข้าไปใกล้แม้แต่น้อย คนที่มีอิทธิพลมากแถมยังร้ายกาจไม่ธรรมดา ถึงฉันจะไม่เคยสัมผัสความร้ายกาจของเขาก็ตามแต่ฉันก็เคยได้ยินชื่อเสียงของเขาจากเพื่อนๆ ในมหาวิทยาลัยมาบ้าง สายตาคมๆ มักจะขวางโลกอยู่ตลอดเวลา จนบางทีดูน่ารำคาญซะด้วยซ้ำ แต่ด้วยดีกรีกวามหล่อมหาศาลทำให้เรื่องพวกนี้เป็นเพียงลมปาก สาวๆ ในมหา’ลัยคลั่งไคล้เขาชนิดที่ว่าเดินก็รี๊ด ยิ้มก็กรี๊ด หรือแม้แต่เวลาที่หมอนี่ทำสายตาขวางโลกยัยพวกนี้ก็มองว่าเท่ซะงั้น
“เฮ้ เป็นอะไรไปน่ะ? นิ่งเชียว แหมๆๆ เห็นคนหล่อไม่ได้เลยน้า” ไมอาแซวฉันก่อนจะชะโงกหน้ามาดูรูปถ่ายในมือก่อนจะฉวยไม่อย่างไร้มารยาท “คนอะไรขี้เก๊กชะมัด ชิส์!” ไม่ว่าเปล่า ไมอาแทบจะขย้ำรูปถ่ายในมือซะด้วยซ้ำ
ฉันเลื่อนสายตาจากไมอามามองที่รูปสร้อยในมืออย่างพิจารณา บางทีของชิ้นนี้อาจจะไม่ได้มีคุณค่าด้านมูลค่าของมันแต่อาจจะมีคุณค่าทางด้านจิตใจกับคิลเลอร์ก็ได้ เพราะในรูปถ่ายแต่ละใบไม่ว่าจะอิริยาบทในคิลเลอร์ก็จะสวมสร้อยเส้นนี้ไว้อยู่ตลอด
ไม่ว่ายังไงระยะเวลาเพียงแค่หนึ่งเดือนไมอาก็ไม่มีทางหาเงินตั้งมากมายขนาดนั้นได้ทันอย่างแน่นอน พวกมันคงรู้ว่าไมอาหาเงินไม่ได้ถึงได้ใช้ข้อนี้ในการบังคับให้ไมอาทำงานให้พวกมัน ทำไมมันไม่คิดบ้างว่าเด็กรักสนุกที่อยู่แค่มัธยมปลายอย่างหมอนี่จะเอาปัญญาที่ไหนไปเอาสร้อยจากผู้ชายอันตรายอย่างคิลเลอร์ได้
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าทำยังไงถึงจะเอาสร้อยเส้นนี้มาได้ แต่ไม่ว่ายังไงพี่ก็ไม่ยอมให้นายเป็นอะไรเด็ดขาด” ไมอามองฉันอึ้งๆ ก่อนที่ฉันจะหันไปสบตากับน้องชายอีกครั้ง “...พี่จะไปเอาสร้อยเส้นนี้มาเอง!!”
ต่อให้ฉันต้องเสี่ยงที่จะต้องเข้าไปใกล้คิลเลอร์ แต่ยังไงฉันก็ไม่ยอมให้น้องชายฉันเป็นอะไร! พกมันต้องไม่ปล่อยไมอาไว้แน่ถ้าหามาไม่ได้ทั้งสร้อยทั้งเงิน
เราได้เจอกันแน่... คิลเลอร์
ความคิดเห็น