ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Fennel Village
"ข้าแต่ทวยเทพทั้งหลายโปรดยกโทษให้ข้าด้วย ความผิดที่ข้าน้อยกระทำลงไปนั้นมิได้ออกจากใจข้า ข้ามิได้ตั้งใจจะละเมิดกฎและบทบัญญัติอันสูงส่งนี้เลย เพียงแต่ข้า..."ยังไม่ทันสิ้นเสียง ร่างที่พร่ำเพ้อขอการอภัยโทษก็แตกเป็นเสี่ยงๆเหมือนลูกบอลกระจกที่ตกแตกอยู่ตรงหน้า แสงสว่างวาบเรืองรองไปทั่ว...และหายไปในที่สุดเผยให้เห็นร่าง 5 ร่างลอยตระหง่านอยู่บนที่ๆลูกบอลแก้วเคยแตก
"ช่วยไม่ได้นี่นะ แต่ก็น่าสงสารอยู่" 1 ใน 5 พูดขึ้นเบาๆผมสีเทายาวเลยหัวไหล่เล็กน้อยพลิ้วไปตามลม เส้นผมที่ปลิวแต่ละเส้นคล้ายจะรวมเป็นหนึ่งเดียวกับสายลมอ่อน
"งั้นเราก็ต้องหาร่างใหม่สิเนี่ยะ จนกว่าจะทำลูกบอลเวทย์ลูกใหม่เสร็จ"อีกร่างเอ่ยกับร่างแรกดวงตาสีน้ำตาลใฝ่รู้ฉายแวววาบ ผมสีน้ำตาลยาวจนถึงพื้น
"ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมาที่ห้องนี้ล่ะ"ร่างที่สามพูดขึ้นเบาๆ ผมสีเขียวอ่อนแทรกด้วยเส้นผมสีชมพูอ่อนถักเป็นเปียหลวมๆคลอเคลียไปถึงปลายนิ้ว
"จะไปรู้เรอะ ข้ารู้แต่ว่ามันทำผิดกฎก็เท่านั้น"ร่างที่เล็กที่สุดพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ร่างเดียวที่ผมสั้น..ผมด้านหน้าใบหูยาวจนถึงไหล่ ผมสีแดงคล้ายกับเปลวเพลิง
"...รีบไปหาร่างใหม่ก่อนที่เราจะกลับเป็นความว่างเปล่า"ร่างสุดท้ายเอ่ยเบา ผมยาวสีฟ้าใสถูกจับรวบสูงไว้เบื้องหลังพร้อมกับปิ่นปักผมรูปจันทราผมหน้าใบหูเองก็ไว้ยาวแต่ยาว นิ้วเรียวลูบไล้เกล็ดมังกรตัวใสที่เกาะอยู่ที่หัวไหล่
ร่างทั้ง 5 นั้นใส่ต่างหูสีทองรูปดาว 5 แฉกมีวงกลมล้อมรอบดาวไว้ มีสัญลักษณ์เวทย์ต่างกันไป
ผมเงินนั้นเป็นรูปวงกลมมีรูปบวกอยู่ตรงกลาง หมายถึงศูนย์กลางความเคลื่อนไหว
ผมน้ำตาลมีรูปสามเหลี่ยมที่มีสี่เหลี่ยมอยู่ตรงกลางหมายถึงความหนักแน่นและใฝ่รู้ของผืนแผ่นดินที่ไม่มีที่สิ้นสุด
ผมเขียวอ่อนแทรกชมพูมีสัญลักษณ์ดอกไม้ 5 กลีบความเท่าเทียมยุติธรรม
ผมสีแดงมีรูปสุริยัน 8 รัศมี ความเจิดจรัสและความร้อนรุ่มของจิตใจที่ถูกขัดเกลา
ผมสีฟ้าอ่อนมีปิ่นปักผมรูปจันทราสีเย็นสบายเหมือนธาราและอิทธิพลข้างขึ้นข้างแรม
สิ้นสุดการสนทนาร่างทั้ง 5 แปรเปลี่ยนเป็นสี 5 สีแล้ววนเวียนหาที่สิงสู่ จนถึงบัดนี้เรายังไม่สามารถทราบได้ว่าเด็กคนไหนถูกสิงบ้าง
จาก ตำนานและทวยเทพเล่มที่ 12 หมู่บ้านเฟ็นเนล
"ดีมากโทแพซ ฉันจะเพิ่มให้เธอ 5 คะแนน"หญิงวัยกลางคนที่นักเรียนในห้องเรียกเธอว่า อาจารย์พูดยิ้มๆ
"ขอบคุณครับ"เด็กชายเจ้าของชื่อยิ้ม
"แล้วเธอล่ะ หือ...การ์เน็ต" อาจารย์สาวไปโหม้ดดดหันมาเขม่นทางเด็กหนุ่มผมสีส้ม
"แล้วอาจารย์คิดว่าผมจะทำมารึเปล่าล่ะฮะ"เด็กหนุ่มยิ้มหวานแต่ที่ไหนได้เหงื่อกำลังตกอยู่ลิบๆ
"ไม่...ไม่แม้แต่จะหวังเลยย่ะ"อาจารย์แสยะยิ้มโหด
"อาจารย์คิดถูกแล้..."เด็กหนุ่มหยุดกะทันหันเพราะสังเกตเห็นคนตรงหน้ามีริ้วๆขึ้น และออร่าการเข่นฆ่ากระจายออกรอบตัว
"ไปยืนนอกห้องซะหรือเธออยากจะชิมเจ้านี่"บุคคลที่ตอนนี้มีริ้วกับออร่าอาฆาตขึ้นเต็มหน้า เสกแท่งน้ำแข็งไว้ในมือพลางโบกไปมาก่อนที่จะมีเสียงสวรรค์ดังขึ้นเหมือนเป็นสัญญาณช่วยชีวิตคนที่ลืมทำการบ้าน
ขณะนี้ขอประชุมอาจารย์ทุกท่านและ ขอให้นักเรียนทุกคนกลับบ้าน
"เธอโชคดี...นักเรียนทุกคน... กลับบ้าน "เสียงตะโกนสุดท้ายที่ตะโกนก่อนที่คนในห้องทุกคนจะเดินออกจากห้องไป
"ไง ทำไมไม่ทำการบ้านหละ"เด็กหนุ่มนามโทแพซเดินมาหาการ์เน็ตพลางขยับแว่นเล็กน้อย
"นี่ ชั้นไม่ได้เป็นเด็กเรียนแบบนายนี่" การ์เน็ตพูดเซ็งๆ ก็คนอย่างโทแพซน่ะได้การบ้านเท่าไหร่ก็ทำเท่านั้นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีการบ่นหรือนินทาครูอีกต่างหาก เป็นเด็กดีจริงๆเลย
"เออๆ ว่าแต่นายไม่อยากแพ้เจ้าอคุอะมันไม่ใช่เหรอ"เด็กชายผมสีน้ำตาลทองกล่าวเรียบๆตามสบายแต่ยังไงคนฟังก็จับน้ำเสียงเบื่อๆได้
"พูดถึงก็มาเลยแฮะ ท่าทางจะอายุยืนนะ"การ์เน็ตพูดขำ สายตาไปทางเด็กผู้ชายผมสีเทาเงิน ผมถุกรวบไว้ที่ท้ายทอย
"ไง อคุอะ"เด็กหนุ่มเอ่ยยิ้มๆ โบกมือไปมา
"..."ผู้ถูกเรียกไม่ตอบแต่กลับเดินมาสบทบอย่างเงียบๆ
"ให้ตายดิ...ไม่อยากเชื่อเลยว่าชั้นเป็นฝาแฝดผู้พี่ของแก"เด็กหนุ่มสบถเบาๆและตบหลังน้องตัวเองดังป๊าป ความเหมือนของเรา 2 คนก็แค่ควงตาสีทองกับโครงหน้านี่เท่านั้นแหละนะ
...แม่ของการ์เน็ตและอคุอะเป็นโรคฮิสทีเรีย เมื่อเด็กทั้ง 2 เกิดก็ถูกแยกกันไปเลี้ยงดูคนละที่เพื่อให้ห่างจากแม่ แต่เป็นที่ฉงนนักว่าทั้งๆที่เป็นฝาแฝดที่หน้าตาเหมือนกันมากแต่สีผมกลับต่างกันแถมตอนนี้ก็ทำผมไม่เหมือนกันอีก ถ้าจะให้เด็กทั้ง 2 เล่าเรื่องแม่ตัวเองล่ะก็สิ่งที่ออกมาคงจะเป็นความว่างเปล่าเป็นแน่
"ถ้างั้นก็อย่าเชื่อสิ…"เจ้าตัวตอบพลางหันมาทำหน้าเบื่อๆ
เดือนที่แล้ว
"การ์เน็ต มานี่สิจ๊ะ"หญิงวัยกลางคนเรียกเด็กชายที่นอนเอกเขนกอยู่บนพื้น
"มีอะไรครับแม่"เด็กชายลุกขึ้นช้าๆแล้วเดินไปที่ห้องรับแขก ห้องที่เขาได้เจอกับสิ่งที่ต้องประหลาดใจ
"เอ่อ...เห็นทีจะต้องเล่าความจริงแล้วการ์เน็ต แม่ไม่ใช่แม่ของลูกหรอก และนี่จ๊ะน้องชายฝาแฝดของลูก"
หญิงวัยกลางคนที่เขาเรียกว่าแม่มาตลอดจนถึงเมื่อกี้ดันหลังเด็กชายอีกคนหนึ่งเข้ามา เด็กชายผู้มีผมยาวสีเทาอมเงิน เขาจำได้ว่าเป็นเพื่อนที่โรงเรียนของเขาเองแต่...
"จะบ้าเรอะ...ผมไม่มีพี่น้องซะหน่อยเป็นลูกคนเดียวต่างหาก เอาอะไรมาพูดน่ะอย่างกะหนังน้ำเน่า"การ์เน็ตพูดพลางหัวเราะหึๆ "แค่บอกว่ามีน้องชายก็แย่แล้ว นี่อะไร? น้องชายฝาแฝด โอ้น้องชายที่จากกันไปนาน?คิดถึงจังเลยยยยยย แหวะ"
"หัดฟังที่แม่บุญธรรมนายพูดหน่อยสิ พี่ชั้นเองก็อยากเหมือนพี่จะแย่แล้ว!"ถึงจะเรียกพี่ แต่น้ำเสียงก็ประชดประชันพอทน
"ไม่เชื่อใช่มั้ย งั้นมานี่"หญิงคนนั้นลากตัวเด็กทั้งสองไปนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งที่มีกระจกขนาดยักษ์ส่อง "ดูให้เต็มๆตา ใช่ ตาของพวกเธอนั่นและที่เหมือนกันแล้วก็โครงหน้านี่อีกหน้าโกนหัวโล้นทั้งคู่น่ะ ก็คงแยกไม่ออกหรอก"
>>>>จบการย้อนความ
"แล้วแม่ของชั้นก็บอกว่าแม่ของพวกเราตายแล้วเพราะไปแย่งเอ่อ...สามีคนอื่นหรืออะไรเนี่ยะหละ"การ์เน็ตพูดไปหัวเราะไปเหมือนไม่ใช่เรื่องของตนเอง
"ก็เป็นฮิสทีเรียนี่นะ..."อคุอะพูดเรียบๆแต่มีเสียงหัวเราะในลำคอ
"นี่พวกนาย...- -' " คนไม่เกี่ยวข้องได้แต่อ้ำอึ้ง...พูดไม่ออกเลยฟร่ะ เจอไอ้พวกนี้
"แต่ที่แย่ก็คือชั้นต้องกลับมาอยู่บ้านของแม่ของพวกเรากับไอ้หัวเงินๆเทาๆนี่น่ะสิ"เด็กชายผมสีส้มเอ่ยหน่ายๆ
"เออๆชั้นรู้น่าว่าอยู่บ้านเดียวกับไอ้คนอย่างหมอนี่มันหน่ายแค่ไหน"โทแพซเริ่มพูดออก
"..."คนที่ถูกกล่าวถึงไม่ตอบอะไรแต่เดินไปเปิดประตูบ้านที่เดินมาถึงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"บายนะพวก"โทแพซกล่าวอำลาพี่น้องฝาแฝดที่นิสัยผิดกันลิบลับ
"บาย เจอกันพรุ่งเน้"การ์เน็ตตะโกนจากในบ้านแล้วปิดประตูอำลาเพื่อน
"ที่แย่น่ะชั้น...หรือว่าพวกนี้กันแน่"อคุอะที่เข้ามาในบ้านก่อนชี้ไปที่กำแพงอีกฟากหนึ่งของห้องนั่งเล่น
รอยสีดำคล้ำปนน้ำตาลฉายเข้าสู่ทัศนประสาท รอยที่เลอะเป็นดวงๆที่พื้นกับรอยเปื้อนขนาดใหญ่ที่ผนังแน่นอนว่ามันคือเลือด เลือดที่เลอะเมื่อ 1 เดือนก่อน เดือนที่แม่พวกเราตาย วันทีแม่พวกเราตาย...เลือดของแม่...
"เฮ้...ชั้นว่าดูดีๆแล้วมีคราบหนองด้วยนี่หว่า"การ์เน็ตพูดลอยๆ
"...ชั้นว่าลบเถอะ"อคุอะพูดหลังจากดื่มน้ำจากแก้วในห้องครัวไปอึกใหญ่
"ไม่ต้องหรอก...สะใจดี"คนพูดยิ้มกว้างแล้วเดินขึ้นบันไดเพื่อจะขึ้นชั้น 2 "หรือว่านายกลัว?หือ...นายกลัวล่ะสิ ก็ไปอยู่บ้านที่เลี้ยงแบบคุณหนูอย่างนั้นนี่หน่า?"
"ชั้นไม่ได้กลัวนะ...นายน่ะแหละ"คำพุดที่พูดออกไปไม่มีอะไรผิดปกติแต่สิ่งที่ผิดปกติคือน้ำที่พุ่งออกจากแก้วที่เขาดื่มเมื่อกี้แล้วหมุนตัวเป็นเกลียวและเตรียมตัวจะพุ่งใส่การ์เน็ตเต็มที่
"เฮ้ย!"การ์เน็ตตะโกนและยื่นมือออกไปด้วยความตกใจ
เปลวเพลิงเปลวใหญ่พุ่งเข้าใส่น้ำที่หมุนตัวเป็นเกลียวทันทีทำให้เกิดแสงสว่างชั่วครู่แล้วหายไป
"เอ่อ...ชั้นไม่ได้ตั้งใจทำ…"อคุอะพูดด้วยน้ำเสียงช็อกๆ
"ชั้นก็ไม่ได้..."
"ฮะฮะฮะ…"เสียงหัวเราะดังขึ้นจากบนหัวการ์เน็ต
"หนะ...นายเป็นใครน่ะ"การ์เน็ตพูดอึ้งๆแล้วลงไปนั่งกับพื้นบันได........
zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz
เรื่องแรกนะคับ
ก็ขอฝากเรื่องไว้ด้วยนะครับ
"ช่วยไม่ได้นี่นะ แต่ก็น่าสงสารอยู่" 1 ใน 5 พูดขึ้นเบาๆผมสีเทายาวเลยหัวไหล่เล็กน้อยพลิ้วไปตามลม เส้นผมที่ปลิวแต่ละเส้นคล้ายจะรวมเป็นหนึ่งเดียวกับสายลมอ่อน
"งั้นเราก็ต้องหาร่างใหม่สิเนี่ยะ จนกว่าจะทำลูกบอลเวทย์ลูกใหม่เสร็จ"อีกร่างเอ่ยกับร่างแรกดวงตาสีน้ำตาลใฝ่รู้ฉายแวววาบ ผมสีน้ำตาลยาวจนถึงพื้น
"ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมาที่ห้องนี้ล่ะ"ร่างที่สามพูดขึ้นเบาๆ ผมสีเขียวอ่อนแทรกด้วยเส้นผมสีชมพูอ่อนถักเป็นเปียหลวมๆคลอเคลียไปถึงปลายนิ้ว
"จะไปรู้เรอะ ข้ารู้แต่ว่ามันทำผิดกฎก็เท่านั้น"ร่างที่เล็กที่สุดพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ร่างเดียวที่ผมสั้น..ผมด้านหน้าใบหูยาวจนถึงไหล่ ผมสีแดงคล้ายกับเปลวเพลิง
"...รีบไปหาร่างใหม่ก่อนที่เราจะกลับเป็นความว่างเปล่า"ร่างสุดท้ายเอ่ยเบา ผมยาวสีฟ้าใสถูกจับรวบสูงไว้เบื้องหลังพร้อมกับปิ่นปักผมรูปจันทราผมหน้าใบหูเองก็ไว้ยาวแต่ยาว นิ้วเรียวลูบไล้เกล็ดมังกรตัวใสที่เกาะอยู่ที่หัวไหล่
ร่างทั้ง 5 นั้นใส่ต่างหูสีทองรูปดาว 5 แฉกมีวงกลมล้อมรอบดาวไว้ มีสัญลักษณ์เวทย์ต่างกันไป
ผมเงินนั้นเป็นรูปวงกลมมีรูปบวกอยู่ตรงกลาง หมายถึงศูนย์กลางความเคลื่อนไหว
ผมน้ำตาลมีรูปสามเหลี่ยมที่มีสี่เหลี่ยมอยู่ตรงกลางหมายถึงความหนักแน่นและใฝ่รู้ของผืนแผ่นดินที่ไม่มีที่สิ้นสุด
ผมเขียวอ่อนแทรกชมพูมีสัญลักษณ์ดอกไม้ 5 กลีบความเท่าเทียมยุติธรรม
ผมสีแดงมีรูปสุริยัน 8 รัศมี ความเจิดจรัสและความร้อนรุ่มของจิตใจที่ถูกขัดเกลา
ผมสีฟ้าอ่อนมีปิ่นปักผมรูปจันทราสีเย็นสบายเหมือนธาราและอิทธิพลข้างขึ้นข้างแรม
สิ้นสุดการสนทนาร่างทั้ง 5 แปรเปลี่ยนเป็นสี 5 สีแล้ววนเวียนหาที่สิงสู่ จนถึงบัดนี้เรายังไม่สามารถทราบได้ว่าเด็กคนไหนถูกสิงบ้าง
จาก ตำนานและทวยเทพเล่มที่ 12 หมู่บ้านเฟ็นเนล
"ดีมากโทแพซ ฉันจะเพิ่มให้เธอ 5 คะแนน"หญิงวัยกลางคนที่นักเรียนในห้องเรียกเธอว่า อาจารย์พูดยิ้มๆ
"ขอบคุณครับ"เด็กชายเจ้าของชื่อยิ้ม
"แล้วเธอล่ะ หือ...การ์เน็ต" อาจารย์สาวไปโหม้ดดดหันมาเขม่นทางเด็กหนุ่มผมสีส้ม
"แล้วอาจารย์คิดว่าผมจะทำมารึเปล่าล่ะฮะ"เด็กหนุ่มยิ้มหวานแต่ที่ไหนได้เหงื่อกำลังตกอยู่ลิบๆ
"ไม่...ไม่แม้แต่จะหวังเลยย่ะ"อาจารย์แสยะยิ้มโหด
"อาจารย์คิดถูกแล้..."เด็กหนุ่มหยุดกะทันหันเพราะสังเกตเห็นคนตรงหน้ามีริ้วๆขึ้น และออร่าการเข่นฆ่ากระจายออกรอบตัว
"ไปยืนนอกห้องซะหรือเธออยากจะชิมเจ้านี่"บุคคลที่ตอนนี้มีริ้วกับออร่าอาฆาตขึ้นเต็มหน้า เสกแท่งน้ำแข็งไว้ในมือพลางโบกไปมาก่อนที่จะมีเสียงสวรรค์ดังขึ้นเหมือนเป็นสัญญาณช่วยชีวิตคนที่ลืมทำการบ้าน
ขณะนี้ขอประชุมอาจารย์ทุกท่านและ ขอให้นักเรียนทุกคนกลับบ้าน
"เธอโชคดี...นักเรียนทุกคน... กลับบ้าน "เสียงตะโกนสุดท้ายที่ตะโกนก่อนที่คนในห้องทุกคนจะเดินออกจากห้องไป
"ไง ทำไมไม่ทำการบ้านหละ"เด็กหนุ่มนามโทแพซเดินมาหาการ์เน็ตพลางขยับแว่นเล็กน้อย
"นี่ ชั้นไม่ได้เป็นเด็กเรียนแบบนายนี่" การ์เน็ตพูดเซ็งๆ ก็คนอย่างโทแพซน่ะได้การบ้านเท่าไหร่ก็ทำเท่านั้นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีการบ่นหรือนินทาครูอีกต่างหาก เป็นเด็กดีจริงๆเลย
"เออๆ ว่าแต่นายไม่อยากแพ้เจ้าอคุอะมันไม่ใช่เหรอ"เด็กชายผมสีน้ำตาลทองกล่าวเรียบๆตามสบายแต่ยังไงคนฟังก็จับน้ำเสียงเบื่อๆได้
"พูดถึงก็มาเลยแฮะ ท่าทางจะอายุยืนนะ"การ์เน็ตพูดขำ สายตาไปทางเด็กผู้ชายผมสีเทาเงิน ผมถุกรวบไว้ที่ท้ายทอย
"ไง อคุอะ"เด็กหนุ่มเอ่ยยิ้มๆ โบกมือไปมา
"..."ผู้ถูกเรียกไม่ตอบแต่กลับเดินมาสบทบอย่างเงียบๆ
"ให้ตายดิ...ไม่อยากเชื่อเลยว่าชั้นเป็นฝาแฝดผู้พี่ของแก"เด็กหนุ่มสบถเบาๆและตบหลังน้องตัวเองดังป๊าป ความเหมือนของเรา 2 คนก็แค่ควงตาสีทองกับโครงหน้านี่เท่านั้นแหละนะ
...แม่ของการ์เน็ตและอคุอะเป็นโรคฮิสทีเรีย เมื่อเด็กทั้ง 2 เกิดก็ถูกแยกกันไปเลี้ยงดูคนละที่เพื่อให้ห่างจากแม่ แต่เป็นที่ฉงนนักว่าทั้งๆที่เป็นฝาแฝดที่หน้าตาเหมือนกันมากแต่สีผมกลับต่างกันแถมตอนนี้ก็ทำผมไม่เหมือนกันอีก ถ้าจะให้เด็กทั้ง 2 เล่าเรื่องแม่ตัวเองล่ะก็สิ่งที่ออกมาคงจะเป็นความว่างเปล่าเป็นแน่
"ถ้างั้นก็อย่าเชื่อสิ…"เจ้าตัวตอบพลางหันมาทำหน้าเบื่อๆ
เดือนที่แล้ว
"การ์เน็ต มานี่สิจ๊ะ"หญิงวัยกลางคนเรียกเด็กชายที่นอนเอกเขนกอยู่บนพื้น
"มีอะไรครับแม่"เด็กชายลุกขึ้นช้าๆแล้วเดินไปที่ห้องรับแขก ห้องที่เขาได้เจอกับสิ่งที่ต้องประหลาดใจ
"เอ่อ...เห็นทีจะต้องเล่าความจริงแล้วการ์เน็ต แม่ไม่ใช่แม่ของลูกหรอก และนี่จ๊ะน้องชายฝาแฝดของลูก"
หญิงวัยกลางคนที่เขาเรียกว่าแม่มาตลอดจนถึงเมื่อกี้ดันหลังเด็กชายอีกคนหนึ่งเข้ามา เด็กชายผู้มีผมยาวสีเทาอมเงิน เขาจำได้ว่าเป็นเพื่อนที่โรงเรียนของเขาเองแต่...
"จะบ้าเรอะ...ผมไม่มีพี่น้องซะหน่อยเป็นลูกคนเดียวต่างหาก เอาอะไรมาพูดน่ะอย่างกะหนังน้ำเน่า"การ์เน็ตพูดพลางหัวเราะหึๆ "แค่บอกว่ามีน้องชายก็แย่แล้ว นี่อะไร? น้องชายฝาแฝด โอ้น้องชายที่จากกันไปนาน?คิดถึงจังเลยยยยยย แหวะ"
"หัดฟังที่แม่บุญธรรมนายพูดหน่อยสิ พี่ชั้นเองก็อยากเหมือนพี่จะแย่แล้ว!"ถึงจะเรียกพี่ แต่น้ำเสียงก็ประชดประชันพอทน
"ไม่เชื่อใช่มั้ย งั้นมานี่"หญิงคนนั้นลากตัวเด็กทั้งสองไปนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งที่มีกระจกขนาดยักษ์ส่อง "ดูให้เต็มๆตา ใช่ ตาของพวกเธอนั่นและที่เหมือนกันแล้วก็โครงหน้านี่อีกหน้าโกนหัวโล้นทั้งคู่น่ะ ก็คงแยกไม่ออกหรอก"
>>>>จบการย้อนความ
"แล้วแม่ของชั้นก็บอกว่าแม่ของพวกเราตายแล้วเพราะไปแย่งเอ่อ...สามีคนอื่นหรืออะไรเนี่ยะหละ"การ์เน็ตพูดไปหัวเราะไปเหมือนไม่ใช่เรื่องของตนเอง
"ก็เป็นฮิสทีเรียนี่นะ..."อคุอะพูดเรียบๆแต่มีเสียงหัวเราะในลำคอ
"นี่พวกนาย...- -' " คนไม่เกี่ยวข้องได้แต่อ้ำอึ้ง...พูดไม่ออกเลยฟร่ะ เจอไอ้พวกนี้
"แต่ที่แย่ก็คือชั้นต้องกลับมาอยู่บ้านของแม่ของพวกเรากับไอ้หัวเงินๆเทาๆนี่น่ะสิ"เด็กชายผมสีส้มเอ่ยหน่ายๆ
"เออๆชั้นรู้น่าว่าอยู่บ้านเดียวกับไอ้คนอย่างหมอนี่มันหน่ายแค่ไหน"โทแพซเริ่มพูดออก
"..."คนที่ถูกกล่าวถึงไม่ตอบอะไรแต่เดินไปเปิดประตูบ้านที่เดินมาถึงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"บายนะพวก"โทแพซกล่าวอำลาพี่น้องฝาแฝดที่นิสัยผิดกันลิบลับ
"บาย เจอกันพรุ่งเน้"การ์เน็ตตะโกนจากในบ้านแล้วปิดประตูอำลาเพื่อน
"ที่แย่น่ะชั้น...หรือว่าพวกนี้กันแน่"อคุอะที่เข้ามาในบ้านก่อนชี้ไปที่กำแพงอีกฟากหนึ่งของห้องนั่งเล่น
รอยสีดำคล้ำปนน้ำตาลฉายเข้าสู่ทัศนประสาท รอยที่เลอะเป็นดวงๆที่พื้นกับรอยเปื้อนขนาดใหญ่ที่ผนังแน่นอนว่ามันคือเลือด เลือดที่เลอะเมื่อ 1 เดือนก่อน เดือนที่แม่พวกเราตาย วันทีแม่พวกเราตาย...เลือดของแม่...
"เฮ้...ชั้นว่าดูดีๆแล้วมีคราบหนองด้วยนี่หว่า"การ์เน็ตพูดลอยๆ
"...ชั้นว่าลบเถอะ"อคุอะพูดหลังจากดื่มน้ำจากแก้วในห้องครัวไปอึกใหญ่
"ไม่ต้องหรอก...สะใจดี"คนพูดยิ้มกว้างแล้วเดินขึ้นบันไดเพื่อจะขึ้นชั้น 2 "หรือว่านายกลัว?หือ...นายกลัวล่ะสิ ก็ไปอยู่บ้านที่เลี้ยงแบบคุณหนูอย่างนั้นนี่หน่า?"
"ชั้นไม่ได้กลัวนะ...นายน่ะแหละ"คำพุดที่พูดออกไปไม่มีอะไรผิดปกติแต่สิ่งที่ผิดปกติคือน้ำที่พุ่งออกจากแก้วที่เขาดื่มเมื่อกี้แล้วหมุนตัวเป็นเกลียวและเตรียมตัวจะพุ่งใส่การ์เน็ตเต็มที่
"เฮ้ย!"การ์เน็ตตะโกนและยื่นมือออกไปด้วยความตกใจ
เปลวเพลิงเปลวใหญ่พุ่งเข้าใส่น้ำที่หมุนตัวเป็นเกลียวทันทีทำให้เกิดแสงสว่างชั่วครู่แล้วหายไป
"เอ่อ...ชั้นไม่ได้ตั้งใจทำ…"อคุอะพูดด้วยน้ำเสียงช็อกๆ
"ชั้นก็ไม่ได้..."
"ฮะฮะฮะ…"เสียงหัวเราะดังขึ้นจากบนหัวการ์เน็ต
"หนะ...นายเป็นใครน่ะ"การ์เน็ตพูดอึ้งๆแล้วลงไปนั่งกับพื้นบันได........
zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz
เรื่องแรกนะคับ
ก็ขอฝากเรื่องไว้ด้วยนะครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น