คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : เวลาพัก
ูเหมือนารมาถึอเพื่อนๆะ่วยีวิอทั้สอนไ้ทันพอี
หลัาระสือถูปืนยิไปหลายนัและไม่สามารถหาศัรูอมันพบไ้แล้วเพราะอนนี้พวเอไ้เลื่อนัวเ้าไปในอาารที่มืมิ
มันึัสินใที่ะบินหนีไป่อน
อาารย์หอยที่อยู่บนอาารั้นสอเมื่อเห็นพลแบร่าอเอมา็ถอนหายใอย่าโล่อและเินเ้าไปูอาารอเอ
‘’เป็นยัไบ้าวะเอ?’’
อาารย์หอยถามึ้น้วยวามเป็นห่ว
‘’ไม่เป็นไรเลยมั้ถามมาไ้!’’
เออบลับไป้วยน้ำเสียหุหิเล็น้อย
ทำให้อาารย์หอยถึับิ้วระุถ้าไม่ิว่าเอบาเ็บอยู่เาะเ้าไปล็ออเอแล้ว
‘’เวร! นเา็อุส่าห์เป็นห่ว’’
อาารย์หอยบ่นพร้อมับทำหน้าอน
‘’อย่าโรธเลยนะะ เาอุสาห์่วยพวเราไว้’’
อาารย์พินที่ยืนอยู่้าๆอาารย์หอยล่าวึ้น้วยวามสำนึบุุ
ทำให้อาารย์หอย้อหยุบ่นและยิ้มให้เพื่อนสาวแห้ๆ
เอที่เห็นว่าอนนี้อาารย์อเาไม่สามารถที่ะแสฤทธิ์เออมาไ้มานัเพราะมีสาวอยู่้าๆ
ึเผยอยิ้มออมาอย่าวนๆพร้อมับยัิ้ววนประสาทอาารย์หอย
อาารย์หอยถึับิ้วระุเมื่อเห็นท่าทาวนอารม์อายหนุ่ม
อนนี้เาไ้แ่สาปแ่และบ่นเออยู่ในใเท่านั้น
‘นาเ็บัวนานี้มันยัะวนบาทาอี’
อาารย์หอยบ่นในใพร้อมับีัวออห่าาเอเพราะลัวว่าะทนไม่ไหวและฟิวส์าเสีย่อน
‘’ลับไปที่ห้อผู้อำนวยารัน่อนเถอะ’’
พลล่าวึ้นพร้อมับพาทุนเินผ่านทาเินมืๆไปที่ห้อผู้อำนวยาร....
ใ้เวลาไม่นานพวเา็สามารถพาันเินลับมาที่ห้ออำนวยารอย่าปลอภัยทุน
ผู้อำนวยารบอยออมาเปิประู้อนรับพวเาอย่าอบอุ่นทำให้นส่วนให่่อน้าะพอใับารระทำอเาอย่ามาโยเพาะอาารย์หอย
แ่อาารย์พินูะไม่่อยอบใเท่าไหร่ เอที่อยู่บนหลัอพลสัเเห็นไ้าสีหน้าอเธอายหนุ่ม็ียิ้มออมาอย่าแปลๆ
เมื่อผู้อำนวยารเห็นเอและพวสามสาวเา็เามาทัทาย
และเามาถามอาารอย่าเป็นห่วสามสาวทั้สามึอบไปพอเป็นพิธี
แ่ทาเอนั้นในะที่ผู้อำนวยารมาล่าวถามายหนุ่ม็แล้หลับไปเพราะไม่่อยอยาะุยับบอย
‘ไอเ็เวรนี่วนทีนริๆ ิว่าเราไม่รู้หรือไวะ!’
บอยบ่นึ้นในใอย่าหุหิแ่ใบหน้าอเายัประับ้วยรอยยิ้มอยู่ลอเวลา
พลพาร่าอเอมานอนว่ำอยู่บนพื้นและให้รับมะลิมา่วยันทำแผลที่อยู่ลาหลัและบริเวหลัศีรษะอเอ
เมื่อทำเสร็แล้ว็ให้ยาแ้ปวายหนุ่มินและพาันแยย้ายันไปนอนเพราะเห็นว่ามันึมาแล้ว
.....
เ้าวันใหม่็มาถึเอ่อยๆลืมาื่นึ้นเมื่อไ้ยินเสียพูุยอเพื่อนๆในลุ่ม
พร้อมับพยุัวเอให้ลุึ้นมาและบิัวไปมาเ็สภาพร่าายอนเอพบว่าอาารเ็บปวลลไปมาแล้ว
เพื่อนๆในลุ่มที่เห็นเอื่นึ้นมา็่าพาันล่าวทัทายเอ้วยรอยยิ้ม
‘’ุเป็นยัไบ้ารับ’’
พลเินเ้ามานั่้าๆเอเป็นนแรพร้อมับส่แ้วาแฟที่ถือมาให้เอื่ม
ายหนุ่มล่าวอบุและหยิบึ้นมาื่มอย่าสบายใ่อนะล่าวอบ
‘’ไม่่อยปวแล้ว น่าะพอไปลุยไ้แล้วมั้’’
เอล่าวเสร็็ยาแฟึ้นิบไปเรื่อยๆ
‘’ุสุยอไปเลยนะรับ! ผมนี่ลุ้นแทบมาเลยอนทีุ่ระโลมาาูเปอร์มาร์เ็....’’
พลที่เยเียบๆอนนี้เาำลัล่าวยย่อและื่นมายหนุ่มไม่หยุนายหนุ่มเริ่มะรำาึอปลีัวออมานั่้านอห้อผู้อำนวยารนเียว
โยไม่สนใว่าะมีพวอมบี้อยู่หรือเปล่า
ทุนในห้อ่า็มอามร่าอเอไปเล็น้อย
อาารย์พินที่ำลัุยอยู่ับอาารย์หอยอยู่นั้นเห็นว่าเอเินออไป้านอึอัวเินามออไป้วยพร้อมับมีสอสาวเอมี่และมีนาามหลัไป
เอมายืนิบาแฟรบริเวหน้าทาเินอย่าสบายอารม์
พร้อมับมอลไป้าล่าเพื่อูพวอมบี้แ้เบื่อ สามสาว่าพาันเินเ้ามาหาเอทำให้เ้าัวละวามสนใอย่า้าล่าและหันมาหาพวเธอแทน
‘’ันออบุนายมาเลยนะเอที่่วยันและลูศิษย์สอน’’
อาารย์พินล่าวึ้นพร้อมับ้มหัวให้เอเล็น้อย เอเห็นึรีบส่ายหัวไปมาพร้อมับล่าวว่า
‘’ไม่เป็นไรหรอ...ผม่าหาที่้ออบุพวุโยเพาะเธอเอมี่ที่่วยันเอาไว้’’
เอมี่ส่ายหัวปิเสธและล่าว
‘’นาย่าหาที่เป็นน่วยพวเรา....ถ้าไม่มีนายพวเราายันหมแล้ว’’
เอมี่ล่าวึ้นทำให้อาารย์พินและมีนา่ามีวามเห็นเป็นเสียเียวัน
เอึำใ้อยอมรับำอโทษาพวเธอ ในะที่เอำลัยืนุยับพวเธออยู่นั้น็็สัเเห็นว่า้อเท้าอเอมี่มีผ้าพันเอาไว้ึ
‘’เอมี่ าเธอเป็นอะไรมาไหม?’’
เอถามึ้น้วยวามเป็นห่วเล็น้อย
‘’ันว่ามันน้อยว่าที่นายเป็นอนนี้อี’’
เอมี่ล่าวอบะที่มอผ้าพันแผลที่พันอยู่รอบัวเอและบริเวศีรษะ้วยสีหน้าท่าทารู้สึผิ
‘’ไม่้อห่วหรอ ันแ็แรีูสิ!’’
เอพูปลอบพร้อมับทำท่าบิและระโไปมาโว์ให้หิสาวู
ทำให้เธอเลิัวล
‘’เอ่อ..เอเราเยเอันที่ไหนหรือเปล่าทำไมันรู้สึุ้นๆเหมือนเยเอนายที่ไหน’’
เอมี่ล่าวถามพร้อมับทำท่าทารุ่นิ
แ่ไม่ว่าะพยายามิเท่าไหร่็ิไม่ออ
‘’เป็นไปไม่ไ้หรอที่เธอะเอัน
้อแ่บมอ้นมาัน็หมัวอยู่แ่ในบ้านลอ...’’
เอล่าวึ้นและยิ้มอ่อนๆออมา
อาารย์พินและมีนามอมาที่เอมี่้วยสายาแปลๆและเผยอยิ้มออมา
‘’แหม่~ ะีบเา็ไม่เห็น้อเนียนถามอะไรแบบนี้เลยนะ
ฮาๆๆ’’
มีนาล่าวึ้นเรียเสียหัวเราะาอาารย์พิน
เอมี่เิอาารหน้าแเล็น้อยพร้อมับวิ่ไล่ทุบเพื่อนสาวที่แวเธอไปรอบบริเว
ทำให้เอหลุหัวเราะับท่าทาอเธอเสียั แ่เมื่อเอเธอหัน้อนมามอ้วยสายาเอาเรื่อ
เา็รีบเอามือมาปิปาอัวเอทันที
ความคิดเห็น