ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ด้วยคำว่าคิดถึง...
คิดถึ๊ง คิดถึง
คำที่เขาได้ยินมาตลอดจากปากใครบางคนที่ไม่ค่อยแสดงออกผ่านสื่อมากเท่าไหร่ แต่ไม่รู้ว่าอะไรไปดลใจมันเลยทำให้มันถึงกับพูดผ่านสื่อออกมา พอลองถามว่าทำไมกล้าพูดอย่างนั้น
“เมิงพูดคิดถึงกุแบบนั้นไม่กลัวใครมองไม่ดีหรือวะกัน?”
“ใครอยากมองยังไงก็เรื่องของเขา กุแค่พูดความจริงว่ากุคิดถึงมึง อีกอย่างกุก็พูดเวลาสัมภาษณ์กับพี่แจ็คเขารู้อยู่แล้วว่าเมิงกับกุเปนยังไง?”
คำตอบที่ได้มาก็ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดีที่วันนี้เขากับมันอยู่ห่างกัน
งานวันเกิดขึ้นมาจัดที่กรุงเทพร่วมกับแฟนๆ เพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัยอะไรมากเลยต้องห้ามไอ้คนที่อยากเจอหน้าใจจะขาดไม่ให้มา
“อะไรวะริท กุอยากไปอ่ะ ไม่เอากุจะไป กุอยากเจอเมิงอ่ะ?” คนที่โดนสั่งห้ามไม่ให้มางอแง
“ไม่ได้เว้ยไอ้กัน เมิงมาเด๋วคนอื่นจะสงสัยก่อนหน้านี้เมิงเล่นจัดเต็มไปชุดใหญ่ยิ่งเมิงมาคนยิ่งจับพิรุธได้อ่ะดิ”
คนฟังเหตุผลเงียบไปแปบนึง
“ก็ได้ๆ กุไม่ไปก็ได้แต่ถ้าฟังคลิปอวยพรกุอย่าร้องไห้ล่ะ?”
“คลิปอะไรวะ?”
“ไม่บอกต้องไปดูเอง แล้วเจอกันวันซ้อมคอนนะริท”
บรรยากาศวันเกิดจัดขึ้นอย่างอบอุ่นจากแฟนคลับที่ต่างมาร่วมงานกันด้วยรอยยิ้ม ถึงช่วงคลิปโชว์สำคัญ ที่ไอ้ขี้เก็กนั่นบอกไว้ ภาพคนคุ้นตาในชุดเสื้อสีเขียวอมฟ้า สีประจำของเขาทั้งสองคนแม้ใครๆจะฟังว่าเป็นคำอวยพรจากเพื่อนสนิทกัน แต่สำหรับเขาคำพูดทุกคำพูดขอบคนในคลิปเหมือนเป็นการระบายความในใจมากกว่า
รู้ว่าเรียนหมอเนี่ยมันเรียนหนักมาก ก็ตั้งใจเรียนมากๆ อ่านหนังสือเยอะๆ จะได้จบเร็วๆมาทำงานด้วยกัน เพราะว่า ที่นี่ก็คิดถึงริทมากเหมือนกัน ไม่ค่อยได้เจอ คือเมื่อก่อนก็ได้ออกงานด้วยกันบ่อยๆ ทั้งอีเว้นท์ต่างๆ อะไรต่างๆ ก็ปล่อยมุกอะไรด้วยกันบ่อยๆ ก็รู้สึก เอ่อ มันคิดถึงบรรยากาศเหล่านั้น รีบๆกลับมา ให้ เค้าเรียกว่าไงอ่ะ ให้เป็นเพื่อน เป็นทั้งคนที่เรารู้สึกว่า อยู่ด้วยแล้วเราก็รู้สึกอบอุ่น..
....รักริทมากๆครับ
เพราะรู้สึกมึนงงและกำลังคิดทบทวนคำพูดของคนพูดทำให้เขาลืมที่จะยิ้มหรือแสดงสีหน้าดีใจอะไรออกไป หลายคนที่มองอาจคิดว่าเขาเฉยๆแต่ใครจะรู้บ้างว่าคนโดนพูดถึงกำลังจะขาดใจเพราะคนเสื้อฟ้าอมเขียวคนนั้น
ความคิดถึงไม่มีตัวตนไม่รู้ว่าที่ตัวเองส่งไปให้อีกคนได้รับหรือเปล่า?..........แต่เขารู้ว่าอีกไม่นานความคิดถึงกำลังจะเดินทางมาหาเขาอย่างแน่นอน...
วันซ้อมคอน5678
“เมิงอยู่ไหนแล้วไอ้กัน นี่กุถึงกรุงเทพแล้วนะ” คิดไม่ทันไรความคิดถึงก็โทรมาหา
“เออกุกำลังจะไปถึงอยู่แล้ว ทำไม?คิดถึงกุอยากให้กุไปหาไวๆซินะ?”
เงียบอีกคนไม่ตอบ ทำให้คนที่พูดอะไรไม่คิดหน้าเสีย...กุไปพูดจี้ใจดำอะไรมันหรือเปล่าวะ?
“ริททำไมเงียบไป วันนี้อย่านอยส์ใส่กันเลยนะ” ทำเสียงอ้อนๆ
“ที่เงียบไม่ได้นอยส์อะไรเพียงแต่คิดว่าเมิงรู้ได้ไงว่ากุคิดถึงเมิงอยากเจอเมิงเร็วๆ ตอนนี้กุอยากเจอเมิงมากเลยกัน”
คนฟังอึ้งเล็กน้อย นี่เขาหูฝาดหรืออีกคนล้มหัวฟาดอยู่ๆก็พูดจาน่ารักแบบนี้.......โอ๊ยยยอยากเจอหน้าเร็วๆเว้ย!!!!
“ริทเด๋วแค่นี้ก่อนนะ กันกำลังจะขึ้นลิฟท์ไปหา” รีบกดตัดสายแล้วพาตัวเองไปหาคนที่คิดถึงโดยด่วน
“เฮ้ย ไอ้กันมาแล้วเหรอวะ มาๆ” พี่ชายคนสนิทรีบเดินมาต้อนรับน้องชายผิวเข้มทันที
“ริทอยู่ไหนอ่ะพี่โน่” ........คนตาตี่หุบยิ้ม แหมมมมไอ้สองตัวนี้มาถึงปุ๊บก็ถามหากันปั๊บทั้งสองคนเชียวนะ
“โน่นอยู่โน่นอ่านสคริปต์อยู่” ชี้นิ้วบอกคนตาคม
คนผิวเข้มยิ้มเมื่อเห็นอีกคนถนัดตา ดูเหมือนคนตัวเล็กจะอวบขึ้นเล็กน้อยโดยเฉพาะแก้มป่องๆที่ปกติก็กลมอยู่แล้วยิ่งกลมเข้าไปใหญ่.....น่ารักชะมัด!!!
“เฮ้ยไอ้กันจะยืนยิ้มอีกนานไหม? จะซ้อมไหมคอนอ่ะ?” พี่เก่งที่นั่งอ่านสคริปต์ข้างๆคนตัวเล็กถามแบบแซวๆ ทำให้คนที่นั่งข้างๆเงยหน้ามองคนที่โดนแซว
คนผิวเข้มดูขาวขึ้นและผอมลงเล็กน้อย แต่หุ่นเริ่มมีกล้ามดูสมชายมากขึ้น
“หวัดดี” คำทักทายแรกที่คนตัวเล็กพูดกับเขาตอนได้เจอหน้ากัน ก่อนจะก้มหน้างุดๆซ่อนหน้าแดงๆของตัวเองไว้กับสคริปต์ ส่วนคนผิวเข้มก็พยักหน้ารับก่อนจะยืนบิดไปมาเกาหงเกาหู
โตโน่กับเก่งที่นั่งอยู่ตรงนั้นถอนหายใจแบบประสานเสียง
“ถ้าพวกเมิงเขินกันเสร็จค่อยโทรตามพวกกุมาซ้อมคอนต่อแล้วกัน” โตโน่พูดประชดไอ้น้องชายตัวดีทั้งสองคน
“เขินอะไร? ริทไม่ได้เขินมันสักหน่อย ริทอ่านสคริปต์แล้วขำต่างหาก” คนตัวเล็กหันมาเถียงพี่ชาย
“เออๆเมิงไม่เขินแต่ไอ้กันอ่ะสติหลุดยังไม่กลับมาเลยนั่นน่ะ?” มองไปที่น้องชายอีกคนที่ดูเหมือนจะล่องลอยไปไกลแล้วเอาแต่มองหน้าไอ้ริทแล้วยืนยิ้มบิดไปมาอยู่ได้
คนผิวเข้มที่โดนว่ากระแทกสติเริ่มกลับมา แล้วเนียนไปนั่งข้างเพื่อนสนิทตัวเอง
“ขอนั่งด้วยได้ไหม?”
“ก็นั่งไปดิ” ตอบแล้วก็ต้องก้มมองสคริปต์ต่อไม่กล้าจ้องไอ้ตาหวานๆของมันจริงๆ
“ริท”คนผิวเข้มเรียกเสียงเน้นๆ
“อะไร?” คนตอบแกล้งเหวี่ยงใส่
“คิดถึง”
“ไอ้บ้า!!” ด่าไปแล้วก็ตีแขนคนพูดไป ทำไมคำๆนี้พอได้ยินจากปากมันจริงๆแล้วถึงรู้สึกว่าหัวใจตัวเองพองโตกว่าปกติได้วะ?
“555555+ คิดถึงคำนี้เหมือนกันนะเนี่ยไม่มีใครพูดให้ฟังนานแระ”
“ชิไอ้กาก”
“หน้าเหวี่ยงๆนี่ก็คิดถึง” จิ้มไปที่แก้มคนทำหน้าเหวี่ยง
“หยุดเลยไอ้กัน ไอ้ปัญญาอ่อน” คนโดนคิดถึงไม่รู้จะสรรหาคำพูดไหนมาว่ามันแก้เขินดี
“คำนี้ยิ่งคิดถึงใหญ่เลย คำด่าแก้เขินรุ่นดึกดำบรรพ์”
อะแฮ่มๆๆๆ โตโน่ต้องกระแอมคอตัวเองให้ไอ้น้องชายของเขาหยุด คนที่รู้ตัวว่าโดนเพ่งเล็งหันมองบรรยากาศรอบตัว ทุกคนหันมามองเขากับริททั้งหมดเลย บางคนก็ยิ้ม บางคนก็ถอนหายใจ
“แหะๆๆมองอะไรกันเหรอทุกคน” ตัวพ่อยิ่มแห้งๆ
“ยังกล้าถามอีกเนอะว่าพวกกุมองอะไร? พวกเมิงสองตัวนี่น๊าเจอกันทีไรไม่เคยสนใจคนรอบข้างสักที” คนตาตี่ประชด
“จะมองใครได้ไงในเมื่อสายตากันมีแต่ริทคนเดียว”หันไปยิ้มให้คนข้างๆ แต่ก็ได้รับรางวัลคือการโดนตบบ้องหูกลับมา
“55555+สมน้ำหน้าไอ้กันเลี่ยนไม่เกรงใจพวกกุ ริทจัดไปอีก24ทีแทนพวกพี่ๆน้องๆทุกคนซิ” โตโน่ได้ทีรีบสั่ง
“โหพี่โน่ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ กันยอมให้ริทตบกันได้แค่คนเดียวหรอกคนอื่นที่ฝากอด!!!”
“ไอ้กากยังไม่เลิกอีก” คนที่ทนความกากเขินแล้วเขินอีกจนหยุดเขินเริ่มโมโหใส่
“ครับๆๆ ตั้งใจซ้อมคอนก็ได้ ตอนนี้เป็นเวลางาน เด๋วพอเลิกงานค่อยคุยเรื่องส่วนตัวกันใหม่” ไม่วายยักคิ้วให้คนส่วนตัว
“ยังไม่หยุดอีก” แกล้งยกมือจะตบหูมัน คนกากแกล้งเบี่ยงหน้าหลบแล้วยิ้มขันๆ
นานหลายชั่วโมงกว่าจะซ้อมเสร็จ พวกเขาตั้งใจซ้อมกันเต็มที่เพื่อแฟนคลับที่มาดูทุกคน พอซ้อมเสร็จก็ถึงเวลาแยกย้าย...............จาก “กัน”
“ริทคืนนี้นอนไหน? ไปนอนบ้านกันนะ?”
“ไม่เอา กุจะนอนที่คอนโด” คนตัวเล็กรีบปฏิเสธ ขนาดคนเยอะมันยังกล้าขนาดนี้ถ้าอยู่กันสองต่อสองมีหวัง...แน่
“งั้นคืนนี้กุไปค้างกับเมิงที่คอนโดนะ”
“หาไม่ได้ เมิงจะมาค้างทำไม? ไม่ให้มา”
“เด๋วกุรีบไปเก็บของก่อน แล้วเจอกันที่คอนโดนะได้ไปทานข้าวด้วยกันด้วย บายแล้วเจอกัน”
“ไอ้กัน หยุดก่อน” พยายามจะเรียกแต่ไม่ทันอีกคนรีบวิ่งออกไปแล้ว
โตโน่เดินมาตบบ่าน้องชายเบาๆ
“ท่าทางคืนนี้เมิงจะไม่ได้นอนแน่นอนว่ะไอ้ริท”
พอมารวมตัวกันครบแก๊งค์เรื่องราวต่างๆก็ถูกเล่าออกมาอย่างพรั่งพรูทั้งเรื่องงาน เรื่องเรียน เรื่องสาวๆต่างๆนานา เสียงหัวเราะประสานเสียงกันที่ไม่ได้มีมานานแม้จะดังจนกลัวว่าข้างห้องจะด่าเอาแต่พวกเขาก็ไม่สนใจ
“พี่ว่าพี่ขอตัวนอนก่อนว่ะ พรุ่งนี้พี่ต้องทำงานแต่เช้า” พี่ชายคนโตบอก กันกับริทพยักหน้าเข้าใจ
พอเหลือกันสองคนจริงๆ คนที่พูดมากมานานกลับเงียบมองหน้าคนผิวเข้มที่ยืนเงียบเหมือนตัวเอง
“เข้านอนกันเหอะ พรุ่งนี้ริทต้องรีบกลับขอนแก่นเหมือนกัน”
เข้ามาในห้อง ร่างบางก็รู้สึกได้ทันทีถึงสัมผัสของท่อนแขนที่โอบกอดเขาเอาไว้ตอนนี้
“คิดถึงมากรู้ตัวบ้างไหม?”
“อืม” ร่างเล็กพยักหน้ารับ
“อยากอยู่แบบนี้ตลอดไป มีกันสองคนแบบนี้แบบตอนนี้”
“ทำได้ที่ไหนเล่า”
“โหริทอย่าเพิ่งขัดให้เสียมู๊ดดิ กันจะทำซึ้งซะหน่อย”
“หยุดเลยไอ้กากไม่ต้องมาซึ้ง นอนได้แล้ว” แกะมือคนที่กอดออกแล้วเดินหนีไปที่เตียง
ปิดไฟเตรียมตัวนอน....................แต่..........
“ริทๆๆอย่าเพิ่งนอนดิ”
“ทำไม?”
“ไม่เจอกันตั้งนานไม่คิดถึงละมุดแล้วเหรอ?” แกล้งมาพูดข้างๆหู
“ไอ้บ้ากัน ไอ้หื่น!!!”
“หื่นอะไรตรงไหนเนี่ยแค่ถามเฉยๆ แต่กันคิดถึงกลิ่นมะนาวเน่ามากเลย” กอดคนตัวเล็กแน่น
“ไอ้กันปล่อย” คนที่เห็นแววว่าจะไม่รอดยังคงดิ้น
“ไม่ปล่อย วันนี้อุตส่าห์ได้เจอกัน มาเล่นมวยปล้ำคลายความคิดถึงกันดีกว่านะริท”
คนตัวเล็กอ้าปากจะเถียงต่อแต่โดนปิดปากด้วยริมฝีปากหนา
(ช่างเถอะยอมมันก็ได้.... ถือซะว่าเป็นรางวัลให้กับความคิดถึงแล้วกันเนอะ)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ช่วงนี้เปนไรไม่รุอยากมีคนพูดคำว่า "คิดถึง" ให้เขาฟังบ้าง55555555+ ตอนนี้เพ้อสุดๆ ยิ่งรูปตอนซ้อมโผล่มาเขายิ่งคิดไกลที่จริงฟิคนี้แต่งก่อนริทมา
อีกนะเนี่ย แต่แต่งยังไม่จบ พอเจอรูปเข้าไปฮึดสู้เลย
ใครงงว่าเขาเพ้ออะไรลองเข้าไปดูกระทู้ที่เขาเพ้อนะ http://www.dek-d.com/board/view.php?id=2530653
อีกเรื่องหนึ่งเขาแว่บมาแปะภาพโปรโมทฟิค "รักนี้ร้ายเท่าไหร่?" คู่รุจ//โน่ไว้แย้ววววว ลองไปดูเรียกน้ำย่อยได้น๊าาาาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น