รักได้ไง?..นายคนนี้//ปัณณ์ธันวา..

ลำดับตอนที่ #2 : เหตุผลที่งอน

“จ๊ะจ๋าจะไปไหนเด๋วเราช่วยถือของ” คนผิวเข้มรีบคว้าของในมือสาวข้างบ้าน

“อ้าวปัณณ์..พอดีจ๊ะจ๋าเพิ่งไปซื้อของมาน่ะนี่กำลังจะเข้าบ้าน...ขอบใจที่ช่วยถือนะ”

“เรื่องแค่นี้ไม่ต้องขอบใจหรอก...เพราะปัณณ์อยากคอยช่วยเหลือแบบนี้กับจ๊ะจ๋าไปตลอด”คนผิวเข้มแกล้งหยอด

หน้าสวยเมินสายตาไปทางอื่น เจอสายตาคมวิบวับนี่ไปใจเธอก็อดหวั่นไหวไม่ได้...

“เจเจ จ๊ะจ๋าไม่อยู่เหรอ?” ชะโงกหน้าเข้าไปในบ้าน

“พี่จ๊ะจ๋าไปซื้อของน่ะพี่ พี่มีธุระกับพี่จ๊ะจ๋าเหรอ?”

“เปล่า พอดีพี่อยากเจอจ๊ะจ๋าแค่นั้นน่ะ”

“นั่นแน่ะ พี่ธันวาชอบพี่จ๊ะจ๋าใช่ม๊า?.....พี่จ๊ะจ๋าของเจเจนี่เสน่ห์แรงชะมัดมีหนุ่มฮอตต่างบุคลิกมาจีบตั้ง2คน”

“ไอ้ปัณณ์มันบอกว่าชอบจ๊ะจ๋าแล้วหรือวะ?”หันมาถามน้องชาย

“ยังพี่แต่พี่ปัณณ์เขามาที่บ้านทุกวัน คอยช่วยพี่จ๊ะจ๋าตลอด พี่ธันวาติดไฟท์บินตั้งอาทิตย์หนึ่งไม่มีใครคอยขัดพี่ปัณณ์เลยรุกคืบสุดๆ”

“จริงหรือวะ?”

“ไม่เชื่อก็ดูนั่นดิ” พยักเพยิดให้อีกคนดูชายหนุ่มที่มาส่งพี่สาวตัวเอง

            คนตาตี่มองคนผิวเข้มที่ถือของให้หญิงสาวที่ตัวเองหมายปอง ดูจ๊ะจ๋าจะเขินมันด้วยแฮะ

“มานี่เราช่วยนะจ๊ะจ๋า” รีบไปแย่งของจากมือไอ้คนผิวเข้มเอาหน้าบ้าง

“เฮ้ย ธันวาแกมาได้ไงเนี่ย? ฉันนึกว่าแกบินตามหากระด้งไม่กลับซะแล้ว”

“พอดีถ่านหมดเลยจะมาเอาถ่านที่แกคาบไว้ยืมไปใช้ก่อนน่ะ”.......คนละถ่านแล้วมั้งแต่ช่างเหอะ

คนผิวเข้มเงียบอีกคนปากดีเช่นเดิม

“เอาของวางไว้ตรงนี้ก็ได้ธันวา เด๋วจ๊ะจ๋าเอาไปจัดเข้าตู้เอง” คนหน้าสวยบอกเพื่อนตัวเอง

“ได้จ้ะ” หันมายิ้มหวานให้

“เจเจบอกแล้วเหนไหม?” ไอ้น้องชายตัวแสบมากระซิบข้างหู

“พี่เหนแล้ว แต่พี่ไม่ยอมแพ้หรอก พี่ก็ชอบจ๊ะจ๋าเหมือนมันจะยอมแพ้มันได้ไง?”

“โห พี่แมนมากเลย ลูกผู้ชายต้องไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆอย่างนี้แหละ” ตบบ่าพี่ชายปุปุ

“เฮ้พี่ปัณณ์ เมื่อกี้เจเจคุยกับพี่ธันวามาเขาบอกว่าเขาจะรุกจีบพี่จ๊ะจ๋าแบบจริงจังแล้วนะ พี่ปัณณ์จะยอมเหรอ?” วิ่งมากระซิบอีกคน

“งั้นเหรอ ถ้ามันจะทำแบบนั้นแล้วพี่จะยอมได้ไงพี่ก็ต้องสู้ดิ” เจเจยิ้ม

“พี่ปัณณ์แมนมาก เจเจขอจับมือหน่อย” หยิบมืออีกคนมาเช็คแฮนด์

..................เอาละเหวยดูท่าต้องมีสงครามหย่อมๆเกิดขึ้นแหงมๆ

“จ้ะน้องฟางพี่ทราบแล้วจ้ะ จ้ะได้จ้ะเด๋วเจอกันนะ” ปัณณ์เหล่มองคนคุยโทรศัพท์

“ไหนแกบอกเจเจว่าแกจะจริงจังกับจ๊ะจ๋า แต่แกยังคุยกับคนอื่นแบบนี้น่ะเหรอ?”

“อะไร นี่มันเพื่อนฉัน ใครจะเหมือนแกไม่มีเพื่อนหรือไงวันๆถึงได้มาคอยเฝ้าจ๊ะจ๋าน่ะ”

“มีแต่จ๊ะจ๋าสำคัญกว่า”

“ชิ จ๊ะจ๋าสำคัญกว่า” ธันวาบ่นเบาๆ

“แกพูดอะไรไอ้กระหัง?”

“ฉันพูดคนเดียว แกจะอยากรู้ไปทำไม?” ทำหน้าหาเรื่อง

“แกล้อคำพูดฉัน?”

“แล้วไง?”ยักไหล่ไม่แคร์

คนผิวเข้มเงียบแล้วเดินหนีไป คนตาตี่มองตามอะไรวะ?แค่ล้อนิดหน่อยทำเป็นงอน ไอ้ปัณณ์ขี้งอนเอ๊ย!!! มองไปบนบ้านยังไม่เหนวี่แววไอ้คนงอนจะลงมา นี่มันเซนซิทีฟขนาดนั้นเลยหรือวะเด๋วนี้

ก๊อกๆๆๆ “ไอ้ปัณณ์เปิดประตูหน่อยดิวะ ฉันมีเรื่องจะพูดกับแกนะโว้ย อย่าขี้งอนเป็นตูดเป็ดเลยน่า เด๋วคุณลงคุณป้ากลับมาจะจำหน้าหลานไม่ได้นะเว้ย ....เพราะหลานชายกลายเป็นเป็ด”

....เงียบ 555555+สงสัยคำง้อจะยาวไป?(ไม่น่าใช่ประเด็นนี้นะธันวา-*-)

“เฮ้ย ไอ้ดำ เอ็ยไม่ใช่ คุณปัณณ์ คุณภัณฑารักษ์สุดหล่อ คุณสโนว์ไวท์ เปิดประตูให้คนขี้เหร่หน่อยได้ไหมคร้าบ”

....สงสัยคำชมจะไม่ได้ผล (แถวบ้านเจ้เขาเรียกว่าประชดนะแบบนี้น่ะ)

“เออแกไม่ออกใช่ไหม งั้นฉันจะใช้ไม้ตายแล้วนะเว้ย ออกมาคุยกันดีๆไม่ชอบก็ต้องใช้กำลังกันบ้าง?”

คนที่นั่งในห้องมองไปที่ประตู เสียงด้านนอกเงียบไปแล้ว..........ไอ้กระหังมันจะทำอะไรของมันฟะ?

ยังไม่ต้องคิดให้นานกลุ่มควันก็โชยเข้ามาในห้อง จนโขมงเต็มอยู่ไม่ได้

แค่กๆๆๆๆ

“55555555+ในที่สุดก็ออกมาซะที” ตาคมมองไปที่ในมืออีกคนที่มีกำธูปจุดไฟกำเบิ้มเริ่ม แถมยังมีพัดลมมาเป่าให้ควันธูปเข้าไปในห้องเขาอีก

“แกเล่นห่าอะไรของแกวะ ถ้าฉันสำลักควันตายขึ้นมาแกจะทำยังไง?”

“อย่าเว่อร์ ใครบ้าจะตายด้วยควันธูป”

“แล้วแกจะคุยอะไรกับฉัน?อัญเชิญฉันออกมาแล้วเนี่ย”

“คือ ฉันขอโทษที่ล้อแกเมื่อเช้านะ ฉันเห็นแกสนิทกับจ๊ะจ๋ามากขึ้นฉันเลยหมั่นไส้แกก็เท่านั้น”

“ใครบอกแกว่าฉันสนิทกับจ๊ะจ๋ามากขึ้น ฉันแค่เอาหนังสือการสอนกับจิตวิทยาไปให้จ๊ะจ๋าเท่านั้น แล้วที่ทำงานฉันเขาให้ยืมได้แค่วันละ1เล่มฉ้นเลยต้องไปบ้านจ๊ะจ๋าทุกวัน......เอาหนังสือไปให้ก็กลับมาบ้านเลย”

“อ้าว.......งั้นไอ้เจเจก็หลอกกุน่ะซิ” มองคาดโทษไปบ้านข้างๆ

“เดี๋ยวจะไปไหน?”ยื้อแขนอีกคนหนึ่งเอาไว้

“ไปจัดการไอ้เจเจ”

“ไม่ต้องไป.....ไม่ง้อฉันต่อแล้วหรือไง?”

“ง้ออะไร แกหายงอนแล้วไม่ใช่เหรอ? ฉันขอโทษแล้วไง? เรื่องจบแล้ว”จะเดินไปจัดการไอ้เดกข้างบ้านต่อ

“เดี๊ยวดิ อย่าเพิ่งไป” รวบร่างโปร่งมากอดเอาไว้

“เฮ้ย ไอ้ปัณณ์ปล่อยกุนะเว้ย!!”

“อยู่นิ่งๆฟังฉันพูดก่อนได้ไหมธันวา” กระซิบบอก ร่างโปร่งยอมหยุดฟัง

พอเห็นว่าร่างในอ้อมแขนว่าง่ายแล้วจึงยิ้มออก แขนแกร่งรัดเอวบางแน่นกว่าเดิม

“ฉันไม่ได้งอนหรือโกรธที่แกพูดล้อเลียนฉัน แต่ฉันโกรธที่นายบอกเจเจว่าจะจริงจังกับจ๊ะจ๋าแต่ยังคุยกับสาวอื่นต่างหาก...........ฉันอยากเห็นนายจริงจังกับคนที่นายรักมากกว่านี้ รักเดียวใจเดียวมากกว่านี้” กระซิบติดซอกคอ

“เออๆกุเข้าใจแล้ว ปล่อยได้แล้ว”

“เดี๊ยวก่อนยังไม่จบ”

“อะไรของเมิงอีกเนี่ยไอ้ปัณณ์เรื่องเยอะชะมัด” เริ่มหงุดหงิด เขากับมันก็ตัวสูงพอๆกัน ที่จริงแต่ก่อนเขาสูงกว่ามัน แต่ไม่รู้มันแดกห่าไรแปบเดียวสูงทันเขาแถมตัวยังหนากว่าเขาอีก ยิ่งเด๋วนี้มันเข้าฟิตเนสกล้ามมันยิ่งเห็นเด่นชัดกว่าเขาอีก

“เมื่อกี้ตอนอยู่ในห้องหายใจไม่ค่อยออก.......เพราะขาดอากาศ”

“แล้วไง เมิงบอกกุทำไมกุจะรับผิดชอบอะไรได้ไหม? ถ้าคุณลุงกลับมาเด๋วกุค่อยบอกให้เขาเช็คอาการให้”

“รอคุณอาไม่ไหวทำแบบนี้ดีกว่า......” คนพูดกดจมูกตัวเองไปที่แก้มคนที่ตัวเองกอดอยู่แล้วสูดหอมเต็มปอด

“เฮ้ยยยยยยยยไอ้ปัณณ์!!!” เบี่ยงหน้าจะหลบแต่หลบไม่ได้มากเพราะตัวติดอยู่ในอ้อมแขนของมัน

“5555555555+โอเครได้อากาศบริสุทธิ์เต็มปอดแระ” ยอมคลายวงแขนตัวเอง

คนตาตี่เอามือลูบแก้มตัวเองข้างที่โดนหอมแล้วมองเคืองไปที่ไอ้ตัวฉวยโอกาส

“กุไม่จัดการเจเจแระ.......กุจะฆ่าเมิงไอ้ปัณณ์!!!”




+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


กร๊ากกกเขาแต่งเหมือนเก็บกดอ่ะ คืออยากแต่งคู่นี้มานานแล้ว แต่ไม่ค่อยอินโน่กันหรือกันโน่เท่าไหร่? แล้วเขาจิ้นปัณณ์ธันวาในละครเลยคิดอยากแต่ง แต่กลัวคนไม่อ่าน55555+ ผิดคาดกระแสตอบรับโอเครเลย

เรื่องนี้อ้างอิงพล็อตจากละคร ลพลน.นะคะแต่เขามาเสริมแต่งตามสไตล์เขาเอง แค่ใช้ตัวละครและบุคลิกของแต่ละตัวมาเดินเรื่องเอง (เปนผู้กำกับเอง)