รักได้ไง?..นายคนนี้//ปัณณ์ธันวา..

ลำดับตอนที่ #1 : เผลอ

            คนผิวเข้มก้มหน้าอ่านหนังสือบนชิงช้าในสวนอย่างตั้งใจ หนังสือใหม่ที่เขาซื้อมาเป็นหนังสือสั่งพิมพ์พิเศษที่มีไม่กี่เล่มประเทศไทย

“จร้า เขาก็คิดถึงแต๋มนะ อะไรธันวาไม่มีใครจริงๆ” ร่างโปร่งเดินออกมาคุยโทรศัพท์ตรงระเบียงโดยไม่ได้ใส่ใจคนที่นั่งอยู่แถวสนามเท่าไหร่?

ปัญญ์เงยหน้ามองไอ้กระหังจอมกระล่อนที่แถไหลไปเรื่อย เขากับมันเป็นลูกพี่ลูกน้องกันแต่นิสัยต่างกันสิ้นเชิงซึ่งมันทำให้เขากับมันทะเลาะกันบ่อยๆ

“หนวกหู คนกำลังอ่านหนังสือ!!!” ตะโกนลอยๆแต่เสียงดังฟังชัด คนตาตี่ที่กำลังคุยโทรศัพท์สะดุ้งสุดตัว ก่อนมองไปที่สนามซึ่งมีไอ้กานั่งตัวดำอยู่

“โทษทีนะไอ้ปัญญ์มันมืดไปหมดเลยมองไม่เหนแก”

“ถ้าฉันมีปีกเป็นกระหังเหมือนแกฉันบินไปตบกบาลแกแน่ธันวา” ชี้นิ้วหาเรื่อง

“เอ่อ แค่นี้ก่อนนะแต๋มพอดีญาธันวาคุ้มคลั่งน่ะต้องพาไปโรงพยาบาลก่อน”

“ไอ้กระหัง!!!” รีบวิ่งกลับเข้าไปในบ้านเป้าหมายคือห้องของไอ้คนตาตี่

            ออมมองร่างพี่ชายผิวเข้มตัวเองที่วิ่งขึ้นบันไดไปชั้นสองของบ้าน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพี่ชายเธอคงไม่ได้ง่วงนอนจนรีบขึ้นไปนอนแน่แต่เป้าหมายของสีหน้าโกรธนั่นคงเป็นห้องพี่ชายอีกคนของเธอ

“เฮ้อ พี่ปัญญ์กับพี่ธันวานี่ทะเลาะกันทุกวันเลยนะคะคุณพ่อคุณแม่ ถ้าสองคนนี้เปนแฟนกันสงสัยลูกจะดก”

คนเป็นแม่หันมาตีแขนลูกสาวทันที

“ยัยออม พี่ปัญญ์กับพี่ธันวาเขาเป็นผู้ชายนะลูกจะไปมีลูกได้ไง?”

“ออมก็แค่เปรียบเฉยแหละค่ะ” ลูบแขนที่โดนตีของตัวเอง

“ใช่ แม่เขาพูดถูกอย่าพูดแบบนี้นะออมมันไม่ดี....ถ้าพูดถึงพ่อกับแม่ก็ว่าไปอย่าง” หมอตั้มกระแซะภรรยาของตัวเอง

“พ่อนี่ล่ะก็แต่เราไม่เคยทะเลาะกันเลยนะคะ..จะให้ลูกไปพูดยังไง?”

“ก็ให้ลูกบอกเพื่อนให้อิจฉาไงคุณว่าพ่อกับแม่หวานกันขนาดไหน?”

ออมทำหน้าเซ็งๆ อีกคู่ก็หวานเกิน อีกคู่ก็กัดกันเกิน...บ้านนี้มีอะไรพอดีบ้างเนี่ย?..........ติดยา(คูทล์)ดีกว่า?

“ไอ้ธันวาแกว่าฉันเป็นคนบ้าใช่ไหม?” ตาตี่มองคนที่เปิดประตูห้องพรวดพราดเข้ามา

“ไม่ได้เอ่ยชื่อแกสักหน่อยแกยอมรับเหรอ?” เดินเข้ามาใกล้กวนตีนอีกคน

“หนอย....ไอ้กระหังอย่าอยู่เลย.........เฮ้ย!!!!” จะเอาหนังสือฟาดใส่ แต่กลายเป็นว่าตัวเองดันลื่นล้มไปทับคนที่ตัวเองมาหาเรื่อง

“ไอ้ปัณณ์ ไอ้ซุ่มซ่าม ล้มมาได้ไงวะ?” ดันร่างหนากว่าออก

“แล้วใครจะอยากล้มวะ หัดคิดบ้างดิ เจ็บชะมัด” ยกแขนขึ้นมาดู

“ลุกออกไปเร็วๆเซ่หนักนะเว้ย” ร่างโปร่งยังคงดันคนที่ทับตัวเองอยู่

“อะไรแกหนักเหรอ งั้นฉันจะทับแกอยู่แบบนี้แหละดูดิ๊ว่าแกจะแบนไหม?” กดน้ำหนักตัวเองลงไปอีกรอบ ร่างบางกว่าดิ้นขลุกขลักใต้ร่าง

“ไอ้กาคาบพริกแกลุกนะเว้ย”พยายามดัน

คนผิวเข้มหัวเราะชอบใจที่แกล้งคู่อริได้ ร่างหนากว่าแกล้งจับเอวบางของอีกคนแล้วหมุนตัวของคนที่อยู่ข้างใต้ให้ขึ้นมาข้างบนแทน

“เล่นไรเนี่ย?”

“ถ้าไม่จับเอวแกไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าแกผอมบางขนาดนี้ ถ้าฉันออกแรงนิดเดียวเอวแกไม่หักหรือวะ?”

“ใครจะเอวหนาแบบแก”

“งั้นเหรอ อืมมมมม ดูๆไปแกก็น่าตาดีนะเนี่ย ขาว สูง แถมยังตาตี่พิมพ์นิยมอีก มิน่าถึงได้เนื้อหอมไหนขอฉันพิสูจน์ดีกว่าว่าหอมขนาดไหน?”

จมูกโด่งฝังลงกับซอกคอขาวเนียน จากแค่ต้องการจะแกล้งดมกลิ่นธรรมดา กลับกลายเป็นว่าตัวเองดันเผลอจุมพิตแล้วเม้มจนผิวขาวเป็นรอยแดงขึ้นมา

“แกทำอะไรของแกไอ้กาคาบพริก” คนโดนทำออกแรงสุดตัวผลักคนผิวเข้ม แล้วลุกขึ้นยืน

เหมือนได้สติคืน คนผิวเข้มมองคนตรงหน้าอย่างตกใจเขาไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งขนาดนั้น

“เฮ้ย ธันวาคือฉัน?”

“แกไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ออกไปเลย!!”

“เฮ้ย ธันวาฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” คนโดนไล่ออกมายืนทุบประตูข้างนอก

“พี่ปัณณ์โดนพี่ธันวาแกล้งอีกแล้วหรือคะ?” ถามไปตามที่เคยชินเพราะปกติพี่ชายตาตี่ของเธอชอบหาเรื่องมาแกล้งพี่ชายคมเข้ม

“คราวนี้มันไม่ได้แกล้งพี่ แต่พี่ต่างหากแกล้งมันซิออม” ทำหน้าเศร้ากับน้องสาว

“หืม พี่ปัณณ์นี่นะแกล้งพี่ธันวา แกล้งยังไงคะบอกออมบ้างออมจะได้เอาไปแกล้งบ้าง?” ทำตาแป๋วใส่

“คือเรื่องนี้ออมทำไม่ได้หรอก...”

................................................................................

“ออมวันนี้คุณลุงคุณป้าไม่อยู่หรือไงบ้านเงียบเชียว”

“อ่ออยู่ค่ะ แต่พี่ธันวาไม่ยอมลืมตาดูเอง” หันมาทำตาตี่ล้อเลียน

“เดี๊ยวเราจะโดน”

“55555+ขอโทษค่ะ ไม่แกล้งแล้วพอดีคุณพ่อพาคุณแม่ไปเยี่ยมบ้านคุณยายน่ะค่ะ เห็นว่าคุณยายไม่สบาย”

“อ้าวเหรอ” ตาตี่พยักหน้ารับแต่สายตาแกว่งมองหาอีกคน

“พี่ปัณณ์ไปบ้านพี่จ๊ะจ๋าน่ะค่ะ พี่ธันวาไม่รีบตามไปกันท่าเหรอ?”

“ปล่อยมันไปอยากไปไหนก็ไป” ทรุดตัวนั่งข้างน้องสาวตัวเอง มือเรียวยกรีโมทมาเปิดดูรายการที่ตัวเองอยากดู

“ออมอาหารมาแล้วววววว” คนผิวเข้มเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหารที่ซื้อจากบ้านของเพื่อนสนิท

“ว้าว กำลังหิวเลย คุณพ่อกับคุณแม่รีบออกไปลืมทำอาหารให้พวกเราทานเลย” ชะโงกมาดูอาหารในถาด

คนผิวเข้มมองคนที่นั่งนิ่งข้างๆน้องสาว ไม่มองเขาด้วยซ้ำ

“โหยยยยยยยยยย ทำไมมีแต่ของโปรดพี่ธันวาล่ะ ไหนของโปรดออมล่ะ” คนตาตี่หันมามองถาดอาหารเล็กน้อย

“ไม่ใช่ของโปรดใครหรอกน่าคิดมาก กินด้วยกันทั้งนั้น” บอกน้องสาวแต่ตาคมมองคนที่ชำเลือง

“ค่ะงั้นพลอยไปเตรียมโต๊ะก่อนนะคะ หิวแล้ว”

            พอน้องสาววิ่งออกไปคนตาตี่ก็ลุกขึ้นเดินหนีจะขึ้นห้อง มือหนารีบคว้าโดยไว

“จะไปไหนอยู่ทานด้วยกันก่อนซิ ฉันสั่งมาแต่ของโปรดนายทั้งนั้นเลยนะ”

“ไม่กิน”

“โห่ ธันวาแกอย่าโกรธฉันเลยน่า ปกติฉันเคยแต่โกรธแกพอแกมาโกรธฉันฉันทำตัวไม่ถูกนะเว้ย ฉันไม่เคยง้อใครเลยนะ” กุมมืออีกฝ่ายไว้แล้วเอามาแนบอก

“ดีสมน้ำหน้า จะได้รู้บ้างว่าเวลาแกงอนฉันต้องทำยังไง?”หลุดยิ้มเพราะไอ้หน้าคมมันทำตาอ้อนใส่

“ดีกันแล้วนะ” ยิ้มหวานให้คนตรงหน้า

“เออ..ปล่อยมือด้วย” แกล้งสะบัดมือ แต่อีกคนยังไม่ยอมปล่อยยื้อไว้แกล้งต่อ

“แกหน้าแดงนะธันวา” ล้ออีกคน

“ใครจะหน้าดำเหมือนเมิงล่ะ” หลบสายตาคม

“เอ่อ พี่ปัณณ์กับพี่ธันวาคะวันนี้พี่ทั้งสองคนหัวฟาดพื้นกันเหรอคะมายืนหวานผิดคอนเซปต์อะไรตรงนี้..หรือพ่อกับแม่ไม่อยู่เลยจะหวานแทน”

“ยัยออม//ออม”หันมาเก็กเสียงดุ

“เขาขอโต๊ดดดดดดดดดก็เขาพูดไปตามที่เหนนี่”

ปัณณ์มองหน้าธันวาแล้วยิ้ม ส่วนคนตาตี่แกล้งมองที่มือให้อีกคนปล่อย มือหนาเลยยอมปล่อย

“ไปทานข้าวกันดีกว่า?”

“อืม”

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


กร๊ากกกกกกกกกกในที่สุดก็ทนไม่ไหว เปิดเรื่องนี้จนได้ สาเหตุเพราะกลับมาดูลพลน.อีกครั้ง(หลังจากหยุดไปนาน)มองธันวาไปมองธันวามา แม่ม เฮียน่ารักว่ะ55555555+


ถือซะว่าเป็นฟิคเฉพาะกิจแล้วกัน ไม่รู้จะจบยังไงเหมือนกัน 555+เอาเป็นว่าฟินเรื่อยๆเนอะแบบตอนสั้นๆอ่ะ