คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เลิกกันเถอะ2
“กันเราสองคนเลิกกันเหอะนะ”
จากประโยคนั้นที่ริทพูดกับเขาก็ผ่านมา3วันแล้ว ทุกวันผ่านไปดูเหมือนไม่มีอะไร เขายังคงเป็นเหมือนปกติ ยังคงเป็นคุณเปรมของแม่พลอย เป็นนิสิตนักศึกษาของมหาลัย เป็นกัน เดอะสตาร์ของแฟนจ๋าทุกคน
ความเสียใจจากเรื่องวันนั้นค่อยๆจางหายไป แปลกดีปกติคนโดนบอกเลิกต้องเสียใจฟูมฟายแต่เขากลับไม่ใช่ เขาร้องไห้แค่ตอนนั้น พอออกจากห้องมา หน้าที่และภาระที่ต้องทำก็เข้ามาแทรกจนลืมเรื่องราววันนั้น
หรือเพราะความห่างทำให้ความรู้สึกมันไม่เหมือนเมื่อก่อนจริงๆนะ
มาทำบุญกับพวกพี่ๆน้องๆรวมดาว ที่อ่างทองเพราะความเฮฮาเป็นกันเองทำให้หายคิดมากเรื่องบางอย่าง จากที่บอกเลิกกับกัน มันเหมือนยกภูเขาออกจากอก ไม่ต้องคิดมากหรือนอนรอการติดต่อจากคนที่สงสัยในความสัมพันธ์ ไม่ต้องคอยติดตามคลิปและข่าวของอีกคนอย่างบ้าคลั่ง ใช่เขาเลิกทำได้แล้ว กลับมาเป็น “เรืองฤทธิ์” คนเก่าก่อนเข้าประกวดเดอะสตาร์ ก่อนเจอเพื่อนอย่างกัน
“ริท กำลังอธิษฐานขอให้ชาติหน้าเกิดมาตัวสูงเหรอ?” พี่หมอเก่งหันมาถามน้องหมอที่กำลังทำหน้าเหวี่ยงใส่เขา
“ริทกำลังอธิษฐานให้พี่เก่งเกิดมาชาติหน้าตัวดำต่างหากเล่า” เถียงกลับ....... “คนบ้าอะไรเรืองแสงได้”
“แหม ถ้าเกิดพี่ตัวดำขึ้นมาจะจีบพี่หรือเปล่าริท.......อ๊ะๆลืมไปสงสัยพี่ต้องรอชาติหน้าเพราะชาตินี้ริทมีคนตัวดำนั่งอยู่เต็มหัวใจแล้ว” แกล้งล้อน้องชายตัวเอง คนตัวเล็กหน้าแดง
“บ้าหรือไง?.......ไม่เกี่ยว ริทกำลังขอแฟนเป็นสาวสวยหมวยเอ็กซ์ต่างหาก”
“เหรออออออออออ”ประสานเสียงพร้อมกันทั้งสี่คน ทั้งพี่แอมป์ พี่รุจ พี่เก่ง พี่ดิว
คนตัวเล็กทำหน้าเซ็งๆ เขายังไม่อยากบอกทุกคนว่าเขาเลิกกับกันแล้ว ถ้าบอกตอนนี้สงสัยทุกคนต้องถามเซ้าซี้จนทำบุญไม่สนุกก็ได้ หันกลับไปตั้งใจอธิษฐานกับพระ
(ขอให้ข้าพเจ้าประสบความสำเร็จในชีวิต ทั้งเรื่องงาน เรื่องเรียนแล้วก็เรื่องความรั.....?) พูดไม่ทันจบคนที่อธิษฐานในใจก็ส่ายหัวไปมา ไม่เอาอย่าไปนึกถึง มองพระพุทธรูปที่ตัวเองกำลังไหว้แล้วถอนหายใจอีกครั้ง
(ขอให้ข้าพเจ้าแล้วเพื่อนของข้าพเจ้าประสบความสำเร็จในทุกๆเรื่อง ขอให้ครอบครัวของข้าพเจ้ามีความสุขปลอดภัยด้วยเถิด)
เปลี่ยนคำอธิษฐานใหม่ เสร็จแล้วก็ไปปักธูปเทียนจนเสร็จเรียบร้อย ต่อไปก็ถึงเวลา เซียมซี
คนตัวเล็กเขย่ากระบอกเซียมซี เขย่านานเท่าไหร่ก็ไม่ยักกะมีอันไหนเสียสละตัวเองกระเด้งออกมาซะที ร่างเล็กหันมองพี่ๆของตัวเองที่เขย่ากันเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว........อะไรวะ?ทำไมไม่ออกมาซะที ความคิดเปลี่ยนใจไม่อยากเสี่ยงดูแล้วเลยกระแทกกระบอกเซียมซีลงกับพื้น แล้วอยู่ๆก็มีก้านเบอร์ทำนายกระเด้งออกมาจากกระบอกเฉยๆ คนตัวเล็กมองอย่างงงๆ
เบอร์......38? ขนาดเลขยังพาคิดถึงไอ้บ้านั้นเลย.......เขาคิดในใจ
เบอร์ที่ 38 ทำนายว่า.........................
เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ทุกอย่าง
ขอให้มีความอดทนและความเข้าใจ
ความห่างก็แค่อุปสรรคที่ต้องฟันฝ่า
ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนอยู่ในใจของตัวเรา
“เฮ้ยริท เปนไงคำทำนาย?” ดิวตบไหล่น้องชายตัวเล็ก เห็นยืนทำหน้าอึ้งๆ “ได้ใบโชคร้ายหรือวะ?”
“ป่าวพี่ ว่าแต่ที่นี่แม่นแค่ไหนน่ะ?”
“ไม่รู้ว่ะ แต่เห็นมีแต่คนบอกว่าแม่น ขนาดของพี่ ยังทำนายมายังกับตาเห็น” พูดบอกน้องชาย “แต่ถ้าของริทไม่ดีก็เอากลับไปคืนเขาแล้วอธิษฐานใหม่ดิ”
คนตัวเล็กส่ายหัว ........... “ไม่ต้องคืนหรอกพี่ ทุกอย่างมันอยู่ที่ใจของเรา”
ช่วงเย็นก็มีการเปิดคอนเสิร์ตกับบรรดาพี่ชายเดอะดาวของตัวเอง ทั้งหยอกล้อกันสนุกสนาน เฮฮาไปด้วยกัน ทั้งศิลปินและแฟนคลับต่างก็มีแต่รอยยิ้มเสียงหัวเราะตลอดเวลา
แต่พอกลับมาอยู่คนเดียว ที่กรุงเทพ บรรยากาศบางอย่างก็เริ่มเข้ามาจู่โจม
คนตาหวานมองไปรอบๆห้อง ทำไมมันดูกว้างขนาดนี้? สายตามองวนจนไปหยุดตรงโซฟา ภาพคนสองคนที่กำลังนั่งเล่นแหย่กันไปมาก็ปรากฏขึ้นมา
“ไอ้กัน ไม่เอา อย่าเล่นอย่างนี้ดิ?” แกล้งเบี่ยงหลบคนที่พยายามจะกอด
“ขอกันกอดหน่อยดิ ริทรู้ไหมว่ากันคิดถึงริทแค่ไหน?” สายตาที่เว้าวอน จนคนที่ไม่ยอมตอนแรกต้องยอมตามใจ
“เอ้าจะกอดก็รีบกอด” แกล้งเหวี่ยงแต่อีกฝ่ายก็ยิ้มร่า รีบดึงเขาเข้าไปกอด
คนตัวเล็กส่ายหัว สะบัดภาพที่คิดขึ้นมาให้หายไป เดินผ่านเข้าไปในครัว เปิดตู้เย็นดื่มน้ำตามปกติ แต่สายตากลับมองไปยังอ่างล้างจาน
“โห่ริทไม่ช่วยกันล้างบ้างเลย ตอนกินยังกินด้วยกันแถมกินเยอะกว่ากันอีก” คนผิวเข้มบ่นอุบอิบ
“ไม่เอา กุเสียสละให้เมิงทำในฐานะที่เมิงเป็นแขก แล้วกุเป็นเจ้าบ้าน แค่กุยอมให้เมิงเข้ามาในบ้านกุก็ถือว่าบุญเมิงแล้ว”
“โหยริท ที่เมิงยอมให้เมิงเข้าบ้านเพราะเมิงคิดถึงกุหรอก” กันยิ้มแซว คนโดนจี้ใจดำตีเผี๊ยะไปที่ต้นแขนคนรู้ทัน
“โหยเจ็บนะนี่ เขินแล้วเล่นแรงจัง แค่คิดถึงพูดบ้างก็ได้ กันไม่ว่าหรอก” ยังแกล้งแซว
“ไอ้บ้าใครจะไปคิดถึงคนกากแบบเมิง”
แค่กๆๆๆ
คนตัวเล็กสำลักน้ำออกมา ........บ้าไปแล้วกู กินยาอะไรไปหรือเปล่าวะถึงเห็นภาพหลอนแบบนี้เนี่ย? อาบน้ำนอนเลยดีกว่า
นอนกลิ้งบนเตียงสักพักเพราะยังไม่ถึงเวลานอนเท่าไหร่ เลยทำให้ตากลมยังคงใสแป๋วอยู่ เงยหน้ามองเครื่องปรับอากาศ สงสัยจะเปิดแอร์แรงไปแฮะ ชักเริ่มหนาว
“หนาวเหรอริท เด๋วกันกอดให้ไหม?” คนผิวเข้มที่มักจะมีอุณหภูมิสูงกว่าเขาเสมอ ค่อยๆดึงเขาเข้าไปกอด
“ไม่ต้องกุมีผ้าห่ม กุห่มผ้าก็ได้” ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าไว้ ไม่อยากเห็นหน้ากับสายตาวิบวับของไอ้คนกาก
“555555+แต่กันดีกว่าผ้าห่มเยอะนะ ริทหนาวตรงไหน กันจะกอดให้ทุกส่วนเลย” คนพูดไม่พูดเปล่า ดึงผ้าห่มของอีกฝ่ายขึ้นมาแล้วแทรกตัวเองเข้าไปใต้ผ้าห่มด้วย
“อย่านะ ไอ้กัน!!!!!!!”
คนที่คิดถึง เรื่องเก่าๆ ลุกขึ้นมานั่งมอง ที่ว่างของเตียงที่เคยมีใครบางคนนอนข้างๆ มือขาวลูบตรงที่นอนที่ว่างราวกับอยากจะสัมผัสอุ่นไอที่อาจจะหลงเหลืออยู่
คิดถึงคนที่ตัวเองบอกเลิกไป
นอนพลิกไปพลิกมา พอไม่ต้องเป็นคุณเปรม ไม่ต้องเป็นกัน เดอะสตาร์ของใครๆ เป็นกัน นภัทรเหมือนเดิม วันนี้เป็นวันที่ว่าง ในรอบหลายเดือน แต่ก่อนเล่นสี่แผ่นดินแทบทุกวันเวลาว่างก็เรียน พอตอนนี้เหลือเล่นแค่สามวัน แถมไม่ต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบแบบเมื่อก่อนแล้วทำให้มีเวลาว่าง คิดอะไรเยอะแยะ
เวลาว่างที่เขาพยายามมีเพื่อจะได้ไปหาคนที่คิดถึง แต่พอมีเวลาว่างก็ดันมามีตอนเลิกกันอีก
เวลาว่างๆแบบนี้ทำอะไรดีวะ?
มาถึงหน้าห้องของคนที่คิดถึง คนผิวเข้มก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อ คนเลิกกันเวลาเขามาหากันเขาทำยังไงวะ?
“เฮ้ยไอ้กันมาทำอะไรที่นี่วะ?” พี่ชายสุดหล่อ(เฉพาะตอนนี้)มาได้จังหวะ
“พี่โน่มาพอดีเลย เปิดประตูให้กันเข้าไปหน่อยดิ”ขอร้องพี่ชาย โตโน่ส่ายหัวเบาๆ เขารู้ว่าไอ้สองคนนี้เลิกกัน แต่อย่างที่คิด ว่ามันเลิกกันได้ไม่เกิน 7 วันชัวร์ๆ
“เออๆ” ไขกุญแจให้น้องชายผิวเข้มมาง้อแฟน
“คุยกันดีๆนะเว้ย คืนดีให้ได้ ไอ้ริทมันกำลังอ่อนไหวตอนนั้นพี่มั่นใจว่ามันคงพูดไปไม่คิด แต่พี่ก็คิดว่ามันรักเมิงเหมือนเดิมแหละ” พี่ชายบอกสมทบให้กำลังใจน้องชายที่กำลังรวบรวมความกล้า
“อืม”
เปิดเข้าไปในห้องนอนที่ตัวเองเคยมาค้างบ่อยๆ ปกติริทจะไม่ล็อกประตูทำให้เขาเข้าไปได้ง่ายๆ หยุดมองคนที่นอนหลับบนเตียง ขอบตาที่ปิดสนิทมีรอยบวมแดงรอบตา ถ้าเขาทายไม่ผิดคนตัวเล็กคงจะร้องไห้อย่างหนักก่อนเขามาถึง
มือเรียวลูบปอยผมด้านหน้าให้พ้นจากใบหน้าสวย เพื่อจะได้มองดูใบหน้าคนนอนหลับได้เยอะขึ้น
“ริท กันคิดถึงริทนะ” กระซิบข้างหูคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง
“ริทคิดถึงกันไหม?”
“อืมม” คนตัวเล็กครางเหมือนรำคาญ
กันมองทำหน้าหงิกแล้วแอบหัวเราะ .......อืม เนี่ยแปลว่าคิดถึงกันใช่ไหม? คิดเองเออเอง
“อย่าเลิกกับกันเลยนะ” กระซิบถามอีกครั้ง
“อืมมมมมม” คนตัวเล็กยกมือปัดข้างๆหู กันยิ้มหัวเราะชอบใจ
“5555555555+”
เสียงหัวเราะเสียงดัง ทำให้คนที่กำลังหลับต้องตื่นขึ้นมาดูต้นเสียง
“เหวออออไอ้กันมาได้ไงเนี่ย?” คนมองเห็นชัดๆตกใจ..........ฝันป่าววะกุ? ตบหน้าตัวเองเบาๆ .......ไม่ได้ฝันไปนี่หว่า
“เมิงมาทำไม เมิงกับกุเลิกกันไปแล้วห้ามเมิงมาอีก” ดันหลังคนที่อยู่บนเตียงเดียวกับเขาให้ลุกขึ้น
“อ้าวก็กุเปนเพื่อนกับเมิง คำว่าเพื่อนตัดกันไม่ขาดนะ จำได้ไหม?เมิงบอกกุเอง”คนตัวพ่อยังล้ออย่างอารมณ์ดี
“แต่กุตัดขาด เลิกเป็นเพื่อนกับเมิง” ยังคงดันๆๆๆๆ
“แต่กุไม่ตัด ขนาดเป็นเพื่อนเมิงยังไม่ให้กุเป็นเลยเหรอริท?” อ้อนถาม ทำตาเศร้า
“ไม่ กุไม่อยากมีเพื่อนแบบเมิง” คนฟังเริ่มรู้สึกเจ็บ
“กุเองก็ไม่อยากมีเพื่อนแบบเมิงว่ะริท............แต่กุอยากให้เมิงเป็นคนที่อยู่กับกุตลอดชีวิต”
“ใครจะไปอยู่กับเมิงตลอดชีวิต เด๋วกุก็ต้องกลับไปเรียน เมิงไปหาคนที่สามารถอยู่กับเมิงตลอดเวลาเหอะกัน” บอกตัดพ้อ
“ริท กุไม่ได้อยากได้คนที่อยู่กับกุตลอดเวลา แต่กุอยากอยู่กับคนที่ทำกุยิ้มได้ สบายใจ อยากหอม อยากกอด ขอแค่คนนั้นมีเวลาอยู่กับกุแค่นาทีเดียวกุก้อยังอยากจะรักเขา......แล้วคนนั้นกุก็อยากให้เป็นเมิง”
ดวงตาคมจ้องลึกเข้าไปในตาคู่สวย เขาไม่เคยโกหก ความรู้สึกทุกอย่างมันคือเรื่องจริง
“เมิงเป็นคนนั้นให้กุได้ไหมริท?” ถามย้ำ คนตัวเล็กมองหน้าคนพูด
“เมิงจะรอกุได้เหรอกัน” ย้อนถาม คนตัวพ่อพยักหน้ารับ
“ถ้าเมิงยังไม่เลิกรักกุ .....กุก้อจะรอ......... รอคนที่กุรักเหมือนกัน” กันพูดหนักแน่น
“อือ เมิงสัญญาแล้วนะ”ร่างเล็กยิ้มทั้งน้ำตา ยกนิ้วก้อยรอให้อีกคนเกี่ยว
“กันสัญญา” ยกมือเกี่ยวก้อยสัญญา
“โหยยยยยยยยยยถ้าพวกเมิงจะสัญญากันขนาดนี้เมิงแต่งงานกันเลยไหม? เด๋วกุเป็นบาทหลวงให้” พี่ชายที่เป็นห่วงไอ้น้องสองคนยืนกอดอก ตรงขอบประตู
“เอาดิพี่โน่ แต่แต่งเสร็จต้องมีเข้าเรือนหอต่อนะ” กันยิ้มยักคิ้วข้างเดียวให้คนที่เกี่ยวก้อยอยู่
“เมิงอย่ากากไอ้กัน แล้วจะแต่งกับกุอ่ะสินสอดมียัง?” แกล้งถามแก้เก้อ
“ทองหนักเท่าน้ำหนักตัวเมิงอ่ะนะ กุทำงานจนตายก็คงทำให้เมิงไม่ได้หรอก กุว่าฉุดเลยดีกว่า5555555555+” ว่าแล้วก็ดึงคนตัวเล็กให้ล้มลงบนเตียง
“ไอ้กัน นี่กุยังอยู่นี่ด้วยนะเว้ย” โตโน่แอบโวย
“อ้าวแล้วพี่จะยืนหาอะไรเหรอครับ?” กันหันมาพูดกับพี่ชาย โตโน่ฟังคำน้องชายแล้วแทบสะอึก
“ชิไอ้กาก พอกุหมดประโยชน์ก็ไล่กุเลยนะ ไม่เอาวันนี้กุจะนอนนี่ด้วยนี่แหละ รำลึกวันหลังดี” คนโก้กระโดดขึ้นบนเตียงแล้วแทรกกลางระหว่างน้องชายทั้งสอง
“เฮ้ยพี่โน่ อย่าทำงี้ดิ อย่างนี้กันก็อดดิ” คนตัวพ่อโอดครวญ
“ช่างเมิงดิกัน กุอยากนอนอย่างนี้ คิดถึงตอนนอนที่บ้านตอนประกวดดี” คนที่เงียบมานานพูดขึ้นมา
“โหยยยยยยยยริท”โอดใส่คนตัวเล็กแล้วต้องอดหมั่นไส้ไม่ได้เมื่อไอ้พี่ชายตัวดีหันมาทำหน้าเยาะเย้ย แลบลิ้นใส่
คนตัวพ่อล้มตัวนอนอย่างขัดใจ เอางี้ก็ได้มั้ง รำลึกความหลัง เริ่มต้นทุกอย่างกันใหม่อีกครั้ง แต่ตอนอยู่บ้านที่นอนกันอย่างนี้สามคน ตอนนั้นเขากับคนตัวเล็กยังเป็นแค่เพื่อน(พิเศษ)กัน แต่ตอนนี้มันไม่ช่ายยยยยยยยยย!!!!
มองคนที่หลับไปแล้วแล้วถอนใจ
เอาเถอะขอแค่ได้อยู่ด้วยกันก็พอใจแล้ว.......................(มั้ง)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบแย้วววววววววววววววววววววววววววว เย้!!!!!!!!!!!!(ดีใจกับตัวเอง)
ตอนแรกแต่งไม่ออกเลย5555555555+แต่อยู่ๆอินเนอร์มา เลยจัดการมั่ววววววววซะ
ความคิดเห็น