คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เลิกกันเถอะ1
นั่งทบทวนดูวันเวลาที่ห่างกับคนผิวสีแทน ไล่ดูคลิปที่คนกากออกทีวี เด๋วนี้มันกากขึ้นทุกวัน แต่ก็อดดีใจแทนมันไม่ได้ที่มันมีแฟนคลับน่ารักและคอยสนับสนุนมันมากขนาดนั้น
“กันชอบผู้หญิงขาวๆ หุ่นดีๆ แขนขายาว”เสียงแฟนคลับที่ล้อสเป็คผู้หญิงของไอ้คนกากในรายการหนึ่งทำให้เขาต้องตั้งใจฟัง เขารู้ว่าหมายถึงใครและมันก็ยังคงเป็นเรื่องที่ทำให้เขารู้สึกเจ็บในใจทุกครั้งที่มีคนพูดถึงเรื่องนี้
คนตัวเล็กหลับตา ช่วงนี้เขาต้องเจอเรื่องราวอะไรเยอะแยะเหมือนกัน ต้องออกอีเว้นท์ทุกวันแล้วยังต้องเตรียมคอนเสิร์ต รวมถึงเรื่องทวิตเตอร์ที่เขาต้องคอยปลอบใจแฟนๆที่เสียใจที่เขาไม่ได้เล่นซิทคอมเรื่องใหม่ของแก็งค์อสรพิษ แต่นั่นเป็นสิ่งที่เขาทำอะไรไม่ได้ เพราะเขาเองต้องกลับไปเรียนไม่มีเวลาที่มาเล่นได้ พอกลับไปเรียนก็ไม่สามารถมาเจอแฟนๆบ่อยๆ พอกลับไปเรียนก็จะไม่สามารถเจอใครคนนั้นได้บ่อยๆ นี่ขนาดเขายังอยู่กรุงเทพยังแทบไม่ได้เจอกัน................ความห่างมันทำให้คนเราเลิกกันได้จริงๆเหรอ
มองโทรศัพท์ไร้วี่แววคนโทรเข้ามา แต่ก่อนกันเคยโทรหาเขาเล่าทุกอย่างให้ฟังก่อนนอน แต่เด๋วนี้มันคงเป็นเรื่องลำบากที่จะเอาเวลามาโทรหาเขาสินะ บีบีก็ไม่มีเวลาตอบ ทั้งๆที่ได้ข่าวเอาบีบีไว้ข้างตัวตลอด............คุยกับใครที่ไม่ใช่เขา?
“เฮ้ย ริททำอะไรอยู่วะ?”พี่ชายทักเห็นน้องชายจ้องโทรศัพท์นิ่ง
“เปล่าหรอกพี่โน่ พี่กลับมาเหนื่อยๆหิวไหม?”ละจากโทรศัพท์มาหาพี่ชาย แต่โตโน่มองหน้าน้องชายอย่างไม่อยากจะเชื่อ ตากลมมีรอยน้ำตารื้นๆอยู่เลย
“เมิงอย่าโกหกกุริท ยังไม่หายสงสารแฟนคลับเหรอ?” ถามน้องชายดีๆ
“ก็ด้วย แฟนคลับเขารักริทมาก ริทดีใจ ริทรู้ที่เขาทำอย่างนั้นก็เพราะเขาห่วงริท หวังดีกับริท ริทเองก็รักพวกเขามาก”
“แล้วเมิงยังนอยด์เรื่องอะไรต่อ?” เดาถูกเรื่องหนึ่งก็โยงไปอีกเรื่อง เขารู้ว่าคนตัวเล็กพยายามทำตัวเข้มแข็งมากๆทั้งที่จริงมันเป็นคนขี้แย
“ไม่มีอะไร?” ส่ายหัวแล้วก้มหน้านิ่ง
โตโน่มองน้องชายสุดดื้อ ตาตี่มองเลยผ่านตัวน้องชาย เห็นไอแพดวางอยู่ หน้าที่เปิดคือคลิปของไอ้น้องชายอีกคนออกรายการๆหนึ่ง มือเรียวรีบหยิบไอแพดไปเปิดดู
“เฮ้ย!!พี่โน่อย่าดู” คนตัวเล็กพยายามแย่งไอแพดจากพี่ชายตัวเอง โตโน่หันมามองหน้าริทประมาณว่าหยุดเขาจะดู ริทเลยเลิกแย่ง
ตาตี่ดูไปเรื่อยได้ยินพิธีกรแซวไอ้น้องกากเรื่องสาวๆกับวันวาเลนไทน์ที่ผ่านมา แม้ไอ้น้องตัวดีจะบอกไปว่าวาเลนไทน์อยู่กับเพื่อน ซึ่งเขารู้ว่าหมายถึงคนตัวเล็ก...........แต่นั่นก็ไม่น่าทำให้ไอ้ริทมันนอยด์นี่หว่า?.........แต่พอมาถึงบางช่วงที่พิธีกรแซวเรื่องสาวแล้วแฟนคลับพูดขึ้นมาเท่านั้นแหละ..........เขาพอจะเดาออกแล้วว่าคนตัวเล็กเป็นอะไร?
“ไอ้กันมันเคยบอกไม่ใช่เหรอว่ามันเป็นเพื่อนกับฉัตร”
คนตัวเล็กพยักหน้าเข้าใจ
“แล้วเมิงนอยด์เรื่องอะไรวะ? หรือไม่มั่นใจกับคำพูดไอ้กัน” ถามแยบๆ
คนตัวเล็กส่ายหัว
“ตกลงเมิงเป็นอะไรของเมิงวะริท เมิงเป็นงี้พี่เองก็ไม่สบายใจนะเว้ย!!!” เริ่มอารมณ์ไม่ดี คนตัวเล็กยังคงก้มหน้านิ่ง
“ริทรู้ ริทเข้าใจ แล้วริทก็เชื่อคำพูดมัน แต่ริทไม่เชื่อระยะทางกับวันเวลา” โตโน่ฟังคนอธิบาย น้ำตาเริ่มไหลนองแก้มแล้ว
“ยังไงวะริท ........โอ๋ๆเมิงอย่าร้องไห้ดิ” เข้ามาปลอบน้องชายเหมือนที่เคยทำมาตลอด
“ฮึกๆๆเพราะริทต้องห่างกับมัน นี่ขนาดริทยังอยู่กรุงเทพยังห่างขนาดนี้ ถ้าอีกหน่อยมันไปสนิทกับคนอื่น มีเวลาอยู่กับคนอื่นมากกว่าริท .........ฮึกๆๆ ริทกับมันคง.......ฮืออออออ” แม้จะประโยคจะงงๆแต่โตโน่ก็เข้าใจ
“ไม่หรอกริท เมิงเชื่อใจไอ้กันดิ” ปลอบน้องชายไปแต่ก็แอบหวั่นใจไม่น้อยกว่ากัน
ไอ้สองคนนี้มันรักกันเพราะความใกล้ชิด แต่ จะเลิกรักเพราะต้องห่างไกลหรือเปล่า? เขาเองก็ไม่อยากจะเดาเหมือนกัน
“กัน เมิงว่างหรือเปล่าไปหาไอ้ริทมันบ้างดิ” โตโน่โทรหาไอ้น้องชายผิวเข้มที่งานเยอะจนแทบไม่ได้พักผ่อน
“กันก็อยากไปหามันพี่โน่ กันคิดถึงมันจะตายอยู่แล้วเนี่ย?” กันรีบบอกพี่ชาย แต่เพราะเขาไม่มีเวลาเลยไม่ได้โทรไม่ได้คุยกับคนนั้นของตัวเอง
“เออมีเวลาก็ไปหามันหน่อย ช่วงนี้มันอ่อนไหวหลายเรื่อง? กุอยู่กับมันปลอบมันได้แค่บางเรื่อง แต่บางเรื่องต้องให้เมิงเป็นคนไปปลอบไปอธิบายว่ะ?”
“อธิบายเรื่องไรอ่ะพี่โน่ กันไม่เข้าใจ” งงเขาว่าช่วงนี้เขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่หน่า?
“ไม่รู้เว้ยเคลียร์กันเองแค่นี้นะพี่ถ่ายละครต่อ” วางสายจากพี่ชาย ก็นั่งคิดถึงเรื่องที่ต้องไปเคลียร์ ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่รู้ จะโทรหาร่างเล็กก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง? เอาวะวันนี้เขาจะหาคนที่เขาคิดถึง ไปถามให้รู้เรื่อง
ก๊อกๆๆ
“สงสัยพี่โน่” ไปเปิดประตูแต่คนที่ยืนยิ้มตอนเปิดประตูออกกลับไม่ใช่พี่ชายเป็นคนที่เขาคิดถึง
“กันมาได้ไง? เข้ามาข้างในสิ” แม้คนตัวเล็กจะเชิญเขาเข้าบ้าน แต่ตัวพ่อของเขาก็รู้ทันทีว่าคนตัวเล็กน่าจะมีอะไรในใจแล้วท่าทางจะเรื่องใหญ่ซะด้วย เพราะปกติไม่เคยพูดจาดีๆอย่างนี้กับเขา
พอเข้ามานั่ง คนตัวเล็กก็จัดแจงหาน้ำหาขนมมาให้กิน...........ริทผีเข้าป่าววะ?ปกติไม่เคยทำ
“ริทเป็นอะไรหรือเปล่า...ผีเข้าเหรอ?” กวนประสาทไปหวังว่าจะโดนเหวี่ยงกลับเหมือนที่เคยทำ แต่ผิดคาดร่างเล็กกลับยิ้มรับ ยิ้มเศร้าๆ ทำเอาคนที่กวนประสาทไปยิ่งงง
“ริทเป็นอะไรไป ไม่พูดกันไม่เข้าใจหรอกนะ” ถามเข้าเรื่อง คนตัวเล็กแปลกไปจิงๆ
“กันไม่ต้องเข้าใจริท........แต่ขอให้ริทเข้าใจกันได้ไหม.....ฮือออออ” กันตกใจทั้งคำพูดที่ยังไม่เข้าใจว่าหมายถึงอะไร ทั้งท่าทางแปลกไปของริท แล้วทำไมริทต้องร้องไห้แต่ก็เข้าไปโอบกอดไว้
“ริทอย่าทำแบบนี้ได้ไหม...กันขอร้อง”น้ำเสียงแผ่ว พอเห็นริทร้องไห้น้ำตาของตัวเองก็เริ่มรื้นขึ้นมา ทั้งที่เขาร้องไห้ยาก.......เขาสองคนไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน เลยไม่รู้จะทำยังไง?
แต่เหมือนยิ่งพูด คนตัวเล็กก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น กันซบหน้าลงกับไหล่เล็กแล้วเริ่มร้องไห้ตาม กอดกระชับขึ้นจนร่างทั้งสองเบียดกันแทบเป็นหนึ่งเดียว
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เขากับริทโอบกอดกัน นานจนน้ำตาทั้งเขาและอีกคนเริ่มแห้ง กันคลายกอดมองหน้าคนตัวเล็ก ตาคู่สวยบวมแดง ยังมีน้ำตาคลอเต็มเบ้า
มือเรียวเช็ดน้ำตาให้
“ตอบกันได้ไหมริทเป็นอะไร?”
“กันเราสองคนเลิกกันเหอะนะ”
เพราะช่วงนี้สองแสบไม่ค่อยเจอกันเลยอยากแต่งฟิคเกี่ยวกับความห่างดู แต่มันยาวเกินเลยแบ่งเป็นสองพาร์ท
ความคิดเห็น