แสนรัก ♪ ♫

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

คุณเคยได้ยินเพลงนี้กันหรือเปล่า มันเพราะดีนะ ^__^

V

V

V


V





Music Playlist at MixPod.com

เนื้อเรื่อง

[SF] Title :: แสนรัก ♫ ♪

Character :: Minho x Onew ft. Lee Jun

Auther :: Suzakea

Rate :: PG

จงใคร่ครวญ หัวใจ ใครเล่าใคร ไหนกัน แสนรักมั่น ห่วงใยเธอมากกว่าฉัน

.
.
.

กรี๊ด ดดด!!!! ~ ~ ~ ~ “มินโฮ ไฟติ้ง !!!!!!!!!” ~ ~ ~ ~ เสียงเชียร์ของบรรดาสาวๆ ที่ชื่นชอบในตัวของนักกีฬามากกว่ากีฬาประเภทนั้นเสียอีก มินโฮเป็นนักฟุตบอลประจำโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายที่ป๊อบปูล่าที่สุดในขณะ นี้กำลังได้รับเสียงเชียร์จากสาวๆ อย่างท่วมท้น มินโฮเป็นหนุ่มหล่อ รูปร่างดี ฐานะก็ดี เอาเป็นว่าเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงส่วนใหญ่ฝันถึงก็แล้วกัน แต่เขากลับมอบหัวใจให้กับชายหนุ่มหน้าหวานธรรมดาๆ คนหนึ่งไปหมดไม่มีพื้นที่ส่วนใดของหัวใจเหลือไว้ให้ใครได้อีกแล้ว

หลัง จากสิ้นสุดการแข่งขันทีมของมินโฮก็เป็นฝ่ายชนะไปตามระเบียบผู้คนทั้งสนาม ต่างโห่ร้องแสดงความยินดีออกมา สาวๆ ในสนามต่างกรี๊ดกันสนั่นเมื่อเห็นมินโฮถอดเสื้อที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อออกมาพาด ไว้บนไหล่ของตัวเอง จากนั้นก็เดินตรงมายังอัฒจันทร์ที่พวกเธอนั่งอยู่ซึ่งมีคนๆ นั้นนั่งอยู่ใกล้ๆ พวกหล่อน มินโฮหยิบเอาขวดน้ำจากคนที่กุมหัวใจเขาไว้มาดื่มรวดเดียวจนหมด

“น่า อิจฉาจินกิจังเลยเนอะเธอเนอะ ฉันล่ะอยากเป็นคนที่ถูกมินโฮรักบ้างจังเลยอ่า” เสียงของบรรดาสาวๆ อิจฉาชายหนุ่มผู้โชคดีคนนั้นที่มินโฮของพวกเธอมอบหัวใจให้ไปจนหมด

“นั่นมันของพี่นะ มินโฮ” จินกิทำหน้าเบ้เมื่อถูกคนรักแย่งขวดน้ำไปจากมือขณะที่ตนเองกำลังจะยกดื่มอยู่พอดี

“เดี๋ยว ผมพาไปซื้อใหม่ก็ได้ครับพี่จินกิ” มินโฮหันหลังให้จินกิแล้วทำท่าเหมือนรอให้คนที่ยืนอยู่บนอัฒจันทร์กระโดด ขึ้นขี่หลังโดยเร็ว เขาหันไปมองเพื่อเร่งให้คนตัวเล็กรีบทำตามความต้องการของตนเองเร็วๆ

“ไม่ เอาอ่ะ เหงื่อเต็มตัวมินโฮเลย สกปรก อี๋ๆ” จินกิกระโดดลงจากอัฒจันทร์มายืนยิ้มตาหยีอยู่ข้างๆ ตัวมินโฮแล้วตอนนี้ คนตัวโตยิ้มให้กับความน่ารักของแฟนตนเอง

“ทีเหงื่อจากกิจกรรม ตอนกลางคืนพี่ยังไม่เห็นรังเกียจผมแบบนี้เลยนะครับ หึๆ” มินโฮกระซิบที่ข้างหูของคนรักเพื่อให้ได้ยินกันเพียงสองคนเท่านั้น

“มินโฮ คนบ้า” จินกิตีแขนมินโฮเข้าไปฉาดใหญ่ เมื่อได้ยินคำพูดที่เขารู้ว่ามันสื่อความหมายถึงเรื่องแบบไหน

เขา สองคนตกลงคบกันมาได้เกือบปีแล้วตั้งแต่มินโฮเข้ามาเรียนที่นี่ใหม่ๆ พอเขาเจอจินกิครั้งแรกไอ้คำว่ารักแรกพบที่เขาเคยได้ยินแต่ไม่เคยประสบพบเจอ มาก่อน มันก็วิ่งเข้ามาใส่แบบไม่ทันตั้งตัวเลยทีเดียว เขารู้สึกตกหลุมรักทันทีที่เห็นใบหน้าหวานของคนๆ นี้ ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเขามั่นใจว่าตัวเองไม่ได้มีจิตใจเบี่ยงเบนเป็นแบบนี้เสียหน่อย แต่พอเจอกับผู้ชายคนนี้เขากลับห้ามหัวใจตัวเองไม่ได้เลย

จินกิเลือก ที่จะเดินกันไปยังโรงอาหารแทนการขี่หลังคนรัก แต่ในขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินเคียงคู่กันไป จงฮยอนเพื่อนของมินโฮก็วิ่งแทรกกลางผ่านคนทั้งสองไปโดยหยิบเสื้อที่มินโฮถอด พาดไหล่ติดตัวไปด้วยทำให้มินโฮต้องวิ่งตามไปเอาคืนโดยที่ไม่ได้สนใจคนข้
างๆ ว่าเป็นอย่างไรบ้าง ร่างบางล้มลงไปนั่งกองอยู่บนพื้นอิฐสีแดงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จินกิยังคงนั่งนิ่งและก็นึกน้อยใจคนรักที่มักจะสนใจเพื่อนมากกว่าคนรักอย่าง ตนเองเสมอๆ เขากำลังขยับตัวเพื่อจะลุกขึ้นแต่กลับได้ยินเสียงของใครที่ดังอยู่ใกล้ๆ

“ฉัน ช่วยนะ จินกิ” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นอยู่ตรงหน้าของจินกิ พอเขาเงยหน้ามองก็รู้ว่าเป็นลีจุนเพื่อนนักเรียนห้องเดียวกันกับตนนั่นเอง แต่ว่าลีจุนเพิ่งจะย้ายเข้ามาใหม่เมื่อตอนเทอมสองนี่เองจึงทำให้ตนเองยังไม่ สนิทกับเพื่อนคนนี้เท่าไหร่นัก

“ขอบใจ” จินกิส่งมือให้อีจุนช่วยดึงร่างของตนเองยืนขึ้นพอยืนขึ้นได้ก็ไม่ลืมที่จะกล่าวคำขอบคุณเพื่อเป็นมารยาท ถ้ามินโฮห่วงใยดูแลเราแบบนี้บ้างก็ดีสินะ ภายในใจก็อดนึกถึงคนรักไม่ได้

“ไม่ เป็นไร เพื่อจินกิฉันยินดี” ลีจุนพูดทิ้งไว้แค่นั้นแล้วก็รีบเดินจากไปเมื่อเห็นว่ามินโฮกำลังวิ่งกลับมา หาจินกิอีกครั้ง คราวนี้มินโฮกลับมาพร้อมเสื้อกีฬาที่ถูกใส่กลับไว้อย่างเดิมแล้ว สายตาของ
จินกิมองตามลีจุนไปไม่ได้สนใจแฟนของตนเองที่กำลังวิ่งกลับเข้ามาหาเลย จนได้ยินเสียงมินโฮถามขึ้นจึงต้องหันกลับมาสนใจคนตรงหน้าแทน

"ใครหรอครับพี่จินกิ"

"ห๊ะ อะ อะไรหรอ อ้อ!! เพื่อนที่ห้องน่ะ"

“หรอ ครับ งั้นกลับกันเถอะนะครับ” มินโฮจับมือของจินกิมากุมเอาไว้แล้วพาเดินออกไปจากตรงนี้ ลีจุนหยุดเดินแล้วยืนปล่อยให้คู่รักคู่ hot ของโรงเรียนเดินผ่านไปก่อน ลีจุนยืนมองจิกับคนสำคัญของร่างบางจนลับสายตาไปจึงค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากจุดนั้นเช่นกัน

T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T

สายตาเธอ บ่งบอก เห็นใจกัน อย่าหลอก จะรักใคร ไม่ต้องห่วงอย่าลวงฉันเลย

.
.
.

วันนี้ มีแข่งฟุตบอลนัดชิงชนะเลิศ ซึ่งทีมของมินโฮเป็นหนึ่งทีมที่ได้เข้าแข่งขันนัดนี้ด้วยจินกิจึงต้องตามไป ให้กำลังใจอีกเช่นเคย แต่ว่าวันนี้อากาศกลับร้อนกว่าทุกวันก้อนเมฆที่เคยมีมาบดบังแสงอาทิตย์ไว้ ตอนนี้กลับไม่มีให้เห็นแม้สักก้อนเดียวจึงทำให้จินกิจำต้องทนนั่งตากแดดไป
โดย ปริยาย แต่พอนั่งไปสักพักกลับรู้สึกว่ามีเงามาบดบังร่างของตนเองเอาไว้ทำให้รู้สึก เย็นขึ้นมาอีกหน่อย คนตัวเล็กคิดว่าเป็นก้อนเมฆจึงเงยหน้ามองดูแต่กลับมองเห็นร่างของลีจุนที่ ยืนเอาตัวบังแสงแดดเอาไว้แทน

“เฮ้ย!!! ลีจุนมานั่งตรงนี้ดิวะ” เพื่อนกลุ่มเดียวกันตะโกนเรียกให้ไปนั่งด้วยแต่เขากลับยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ เคลื่อนย้ายตัวไปไหนเลยสักนิด

จินกิรู้ดีว่าที่ลีจุนยืนอยู่ตรงนี้ เพื่อจะบังแสงแดดให้กับตนเอง คนตัวเล็กรู้ดีว่าทำไม?? แต่หัวใจก็พยายามบอกตัวเองว่าอย่าหวั่นไหวกับผู้ชายคนนี้เด็ดขาดเพราะเขามี มินโฮอยู่แล้วทั้งคน ถ้าหากตนเองหวั่นไหวขึ้นมาจะต้องทำให้ใครอีกคนเสียใจอย่างแน่นอน จินกิจึงเลือกที่จะหันไปให้ความสนใจกับการแข่งขันในสนามมากกว่า แต่บ่อยครั้งก็อดที่จะหันกลับมาสนใจคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าไม่ได้

ลี จุนยืนบังแสงแดดให้กับจินกิจนจบเกมการแข่งขันเมื่อเห็นว่ามินโฮกำลังวิ่งมา ทางนี้เขาจึงเดินเลี่ยงไปทางอื่นแต่ก่อนที่จะเดินพ้นไปกลับได้ยินเสียง
ของจินกิพูดขึ้นว่า

“นายอย่าทำดีกับฉันแบบนี้เลย ลีจุน”

“ฉัน เต็มใจ อย่าคิดมากเลยนะจินกิ” แล้วลีจุนก็เดินจากไปทิ้งให้จินกิจมอยู่กับความคิดของตนเองไปต่างๆ นาๆ หากเพื่อนคนนี้ยังคงทำดีกับเขาแบบนี้ เขากลัวว่าจะเผลอใจเข้าสักวัน

“พี่ จินกิ ผมชนะครับพี่!!!” เมื่อมินโฮวิ่งเข้ามาถึงคนรักก็รีบเข้ามาสวมกอดคนรักไว้โดยเร็วแสดงอาการ ดีใจอย่างเปิดเผยเขาอุ้มร่างบางลอยจากพื้นแล้วหมุนตัวไปรอบๆ

“พอ แล้วมินโฮ พี่มึนหัวไปหมดแล้ว” พอได้ยินแบบนั้น ร่างสูงจึงรีบวางจินกิลงบนพื้นดังเดิม ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุขแบบนี้มันทำให้มินโฮดูหล่อมากทีเดียว

“ดีใจ ด้วยนะมินโฮ เอ่อพี่ขอตัวก่อนดีกว่านะมินโฮ” จินกิพูดแสดงความยินดีกับคนรักแล้วก็ขอตัวกลับก่อนต่อซึ่งมินโฮเองไม่อยาก ให้จินกิไปเลยเขาอยากให้คนรักอยู่ร่วมแสดงความยินดีกับตนเองให้นานกว่านี้
อีกนิดก็แค่นั้น

“ไม่ไปไม่ได้เหรอครับพี่จินกิ”

“พรุ่ง นี้พี่มีเทสเช้าน่ะ พี่ขอตัวนะมินโฮ ดีใจด้วยอีกครั้งนะ” ก่อนร่างบางจะเดินจากไปเขาหันไปมองลีจุนที่ยืนอยู่ข้างๆ สนามอีกครั้งก็พบว่าชายหนุ่มยังคงยืนมองตนเองกับมินโฮอยู่ จินกิรีบหลบสายตาแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว มินโฮเห็นทุกการกระทำของคนรักเขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าหัวใจของจินกิจะยัง เป็นของเขาเช่นเดิมหรือเปล่า

บ่อยครั้งถ้าเขารู้สึกว่าคนรักของตนเอง มีท่าทางหรืออาการแปลกๆ แสดงให้เห็นแบบนี้ เขามักจะเห็นผู้ชายคนนี้อยู่ใกล้ๆ เสมอ ผู้ชายคนนี้มีอิทธิพลกับคนรักของเขาอย่างนั้นหรือ?? แววตาที่จินกิมองผู้ชายคนนี้มักจะเป็นประกายขึ้นมาทุกครั้งที่ได้เจอกันและ ก็จะตามมาด้วยอาการเหม่อลอยถามคำตอบคำขึ้นมาทันที เส้นทางความรักของเขาทั้งสองคนกำลังจะสิ้นสุดลงในเร็ววันนี้อย่างนั้นหรือ ??

T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T

มัวปิดบัง ฉันใย มีเรื่องใด พูดกัน บอกกับฉัน อย่าทำเป็นเหินห่างไป

.
.
.

วันนี้ เป็นอีกวันที่แสงแดดส่องแสงเจิดจ้าอย่างเช่นทุกวัน แต่ยังดีที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้มีต้นไม้สูงใหญ่เรียงกันเป็นทิวแถวทำให้มีร่ม เงาของต้นไม้ช่วยป้องกันความร้อนจากแสงของพระอาทิตย์ได้

จินกินั่ง อ่านหนังสืออยู่ตรงบริเวณใต้ต้นไม้ในสวนของโรงเรียนเพื่อรอกลับบ้านพร้อมกับ คนรักที่ตอนนี้ยังไม่มา เขานั่งอ่านรอไปเรื่อยๆ จนไม่ได้สนใจว่าตอนนี้มีใครมานั่งอยู่ตรงม้านั่งตัวถัดไป จินกิละสายตาจากการอ่านหนังสือขึ้นมาเพื่อมองหาคนรัก แต่สายตาก็ไปสะดุดกับบุคคลที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะข้างๆ จังหวะหัวใจที่เต้นเป็นปกติอยู่กลับเต้นผิดจังหวะขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว แม้กระทั่งมินโฮที่เดินเข้ามานั่งอยู่ตรงหน้าของเขาแล้วก็ยังไม่รู้สึกตัว เลย

มินโฮมองตามสายตาของคนรักก็พบกับต้นเหตุที่ทำให้คนรักมีอาการ เหม่อลอยแบบนี้ เขา มองใบหน้าคนรักสลับกับผู้ชายอีกคนไปมา สุดท้ายก็ตัดสินใจนอนฟุบลงไปบนโต๊ะ หันหน้าไปทางเดียวกับคนรัก เฝ้าสังเกตอาการของผู้ชายคนนั้นว่าจะมีปฏิกิริยาใดๆ สะท้อนกลับมาหรือไม่แต่มองไปเท่าไหร่ก็ไม่เห็นถึงความผิดปกติใดๆ ทั้งสิ้น หรือว่าเขาจะคิดมากไปเอง

“มินโฮ มาเมื่อไหร่น่ะ” เขาหันหน้ากลับไปมองคนรักที่ตอนนี้หันกลับมาสนใจตนเองแล้ว

“มา ได้สักพักแล้วครับ ผมเห็นพี่มัวแต่มองอะไรอยู่ก็ไม่รู้เลยไม่อยากเรียกขัดใจพี่น่ะ” มินโฮไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้คนที่เขาเพิ่งหันไปจับสังเกตอยู่กำลังหันมองมา ทางจินกิเช่นกันและดูเหมือนว่าจินกิจะรู้สึกตัวจึงรีบปิดหน้าหนังสือแล้วค
วง แขนคนรักลุกเดินออกไปจากโต๊ะนั่งทันที มินโฮเองก็ออกจะงงๆ กับพฤติกรรมคนตัวเล็กอยู่ไม่น้อยแต่เขาเองก็ไม่อยากจะเอามาใส่ใจมากนักจึง ยอมเดินตามคนรักไปแต่โดยดี

จินกิยังคงเดินควงแขนคนรักไม่ยอมปล่อยแถม ยังกระชับกอดแน่นกว่าครั้งไหนๆ ทั้งคู่เดินไปตามทางไร้ซึ่งเสียงสนทนาใดๆ และยังคงเดินไปตามทางเรื่อยๆ เมื่อเห็นอาการของคนรักเป็นแบบนี้มันทำให้สิ่งที่เขาไม่อยากจะสนใจหรือใส่ใจ ที่หายไปเมื่อสักครู่มันกำเริบขึ้นมาอีกครั้ง จนต้องถามคำถามที่มันยังค้างคาใจอยู่ออกไป

“พี่เป็นอะไรหรือเปล่า ครับ มีอะไรในใจหรือเปล่า ทำไมไม่บอกผมล่ะ ผมเป็นแฟนพี่นะ” มินโฮเอ่ยถามออกไปเขารู้ดีว่าตอนนี้คนรักต้องมีเรื่องไม่สบายใจอะไรอยู่ เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่พี่จินกิเงียบจนผิดสังเกตได้แบบนี้เขาจะรู้ได้ทันที

“เปล่า” จินกิตอบแค่นั้นแล้วก็เงียบไปอีก

“ถ้าพี่ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร”

“พี่ บอกว่าไม่มีก็ไม่มีสิ!!! นายเห็นพี่เป็นคนชอบโกหกนักหรือไงกัน ห๊ะ !!!” จินกิเริ่มแสดงความไม่พอใจอยู่ในน้ำเสียง ซึ่งนั่นมันทำให้มินโฮได้รู้ว่ามีความผิดปกติเกิดขึ้นกับคนรักของเขาอย่าง แน่นอน มินโฮหยุดเดินแล้วหันมามองหน้าคนรักที่เริ่มหัวเสียกับตนเอง

“ไม่ มีก็ไม่มีครับ ผมขอโทษที่เซ้าซี้นะครับพี่จินกิ” มินโฮกุมมือทั้งสองข้างของคนรักเอาไว้ แต่ในขณะที่เขากำลังพูด คนรักของเขากลับมองเลยตนเองไปให้ความสนใจกับคนที่เดินผ่านหลังเขาไปเสีย อย่างนั้น มินโฮเผลอบีบมือทั้งสองข้างที่กุมเอาไว้จนทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งเพราะความ เจ็บ

“โอ๊ย!!” เมื่อได้ยินเสียงร้องของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนเขาก็รีบปล่อยมือบางโดยเร็ว แล้วจ้องมองใบหน้าของคนรักอย่างผิดหวัง

“ตอนนี้พี่กำลังมีใครในใจเพิ่มขึ้นมาอีกคนนอกจากผมแล้วใช่มั๊ยครับ” ความอึดอัดทำให้เขาเอ่ยถามคนรักของเขาออกไปแบบนั้น

“มินโฮ”

“ถ้าเขาทำให้พี่มีความสุขได้ ผมก็จะหลีกทางให้ พี่อย่าห่วงเลยครับ” เขายอมตัดใจหากทำให้คนตรงหน้ามีความสุข

“มินโฮ นายพูดอะไรของนาย”

“ผมรู้ว่าพี่รู้ ผมดูพี่ออก อย่าปิดบังผมอีกเลยครับ”

“นาย พูดบ้าอะไร พี่ไม่เข้าใจ ถ้ายังพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้พี่ว่าเราสองคนอย่าเพิ่งพูดกันดีกว่า” จินกิเลือกที่จะเดินออกไปแล้วทิ้งให้มินโฮยืนอยู่คนเดียวต่อไปโดยที่ไม่ได้ หันกลับมาสนใจอีกเลย มินโฮยืนมองคนรักเดินจากไปจนลับตา เขายืนหลับตาเงยหน้าเพื่อปิดกั้นความรู้สึกอ่อนแอที่ไม่อยากให้ใครเห็นนอก จากตนเอง เขารู้ดีว่ากำลังจะเสียคนรักไปแล้วจริงๆ

T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T

ถึงต้องช้ำ ใจตาย ฉันก็พร้อม ยอมตาย เพราะเป็นเธอ อย่างไรทนได้ เสมอ

.
.
.

จิ นกิเร่งฝีเท้าเพื่อเดินหนีคนรักที่ตอนนี้พูดจาไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับความ รู้สึกของตนเอง เขารักมินโฮทำไมถึงไม่เข้าใจกันบ้าง ลีจุนเป็นเพียงเพื่อนที่เขาเพิ่งจะรู้จักก็แค่นั้น เขาไม่ได้มีความรู้สึกใดๆ ให้เลยสักนิด.....ไม่เลยสักนิด.....

“ฮึกๆ ฮือๆๆ พี่ขอโทษมินโฮ พี่ขอโทษ ฮึกๆ” แต่ทำไมหยดน้ำใสๆ ถึงไหลออกมาจากสองตาของเขาได้กันล่ะในเมื่อเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับผู้ชายคน นั้นเสียหน่อย เขาคงเสียใจที่ทำให้คนรักของเขาเจ็บปวดก็เท่านั้น ใช่!! เขาร้องไห้เพราะเสียใจที่ทำให้คนรักตนเองเสียใจต่างหาก

“ฮือๆๆๆ” เสียงสะอื้นไห้ของจินกิยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ เขาเองก็เจ็บปวดอยู่ไม่น้อยเช่นกันเมื่อมารู้ตัวว่าตนเองกำลังทำให้คนๆ หนึ่งเสียใจเพราะความลังเลของตัวเอง

“จินกิ” เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆ

“ลีจุน” เมื่อจินกิเห็นว่าเป็นใครจึงรีบเดินหนีออกห่างแต่กลับโดนรั้งข้อมือไว้ให้หยุด

“คุณช่วยฟังผมหน่อยได้หรือเปล่า”

“ปล่อย!!! ฉันไม่ ฮึกๆ ไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น”

“ผมชอบคุณจินกิ” ลีจุนไม่สนใจที่ร่างบางพูดสักนิดแต่กลับบอกความในใจออกมาทันที จินกิปัดมือของลีจุนแล้วทำท่าจะเดินหนีไป

“คุณจะไม่ให้โอกาสผมเลยหรือไง จินกิ ผมขอร้อง”

“ฉันมีมินโฮอยู่แล้ว นายก็รู้ อย่ามายุ่งกับฉันเลย ฮือๆ”

“ผม รู้.... ผมถึงไม่อยากจะเข้าไปคุยกับคุณ หรือ เกี่ยวข้องกับคุณเวลาที่เขาอยู่ยังไงล่ะ ผมจึงเลือกที่จะบอกคุณเวลาที่คุณอยู่คนเดียวแบบนี้ไง คุณยังไม่เข้าใจอีกหรอ”

"แล้วจะให้ฉันตอบนายว่ายังไงล่ะ ให้ฉันตอบนายว่าฉันก็ชอบนายเหมือนกัน โอเคฉันให้โอกาสนายอย่างนั้นหรอ ลีจุน แล้วจะให้ฉันเอามินโฮไปไว้ไหนกัน ห๊ะ!!!!"

"ผมมาทีหลังเขาผม รู้ดี แค่คุณให้โอกาสผมเท่านั้น จินกิ" จินกิยืนนิ่งไม่ไหวติงร่างกาย เขากำลังจมอยู่กับความคิดของตนเอง เมื่อได้ยินลีจุนพูดมาแบบนั้น ความจริงในหัวใจของเขามันคืออะไรกันแน่ เขาเองก็ยังไม่รู้ใจตัวเองเลย ทำไม ???

มินโฮที่รีบเดินตามมาได้ยินทุกประโยคสนทนาระหว่างคนทั้งคู่ เขาหวังเหลือเกินว่าคนรักของตัวเองจะปฏิเสธคนๆ นั้นออกไปให้ชัดเจน แต่ร่างบางกลับเลือกที่จะเงียบเฉยแล้วหันหลังเดินจากผู้ชายคนนั้นไป ทิ้งให้ชายหนุ่มคนดังกล่าวเดินตามหลังไปห่างๆ ถึงแม้ว่าจินกิจะไม่ได้ตอบอะไรออกมาแต่ความเงียบนั่นคงมีอะไรแอบแฝงอยู่ อย่างแน่นอน ตอนนี้มินโฮกลัวใจของคนรักของเขาเป็นที่สุด กลัวว่าคนรักจะยอมให้โอกาสผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาในหัวใจ กลัวความเสียใจที่กำลังจะเกิดขึ้น ตั้งแต่ตกลงคบกันมาเขาไม่เคยรู้สึกว่าความรักของตนเองที่มีให้กับคนรักจะลด ลงสักวันเลยแต่ตรงกันข้ามทำไมความรักของอีกคนถึงลดลงถึงเพียงนี้

คน ตัวเล็กที่เดินนำชายหนุ่มทั้งคู่ดูเหมือนว่ากำลังใช้ความคิดอย่างหนัก คนหนึ่งรักแต่กับอีกคนหนึ่งก็แคร์ จินกิเพิ่งรู้ตัวว่ามีใครเพิ่มขึ้นมาในใจอีกคนก็เมื่อตอนนี้เอง ตนจะทำอย่างไรดีกับความรู้สึกสับสนเช่นนี้ คนตัวเล็กตัดสินใจหยุดเดินแล้วหันกลับไปเพื่อเผชิญหน้ากับชายหนุ่มที่ตนคิด ว่าต้องตามมาอย่างแน่นอน แต่กลับพบว่าเบื้องหลังของชายหนุ่มคนดังกล่าวก็ยังมีอีกคนที่เดินตามมาไม่ ห่างเช่นกัน

“มินโฮ” เสียงของคนตัวเล็กสั่นพร่า..

T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T

ร้อง อย่าร้องไห้เสียน้ำตา หากจะรักเขา ก็จง ลืมฉัน จะต้องหักใจ ปวดร้าว ทำไม

.
.
.

“มินโฮ” ~ ~ ~ ~

เมื่อ เอ่ยเรียกชื่อคนรักของตนเองน้ำตาที่แห้งเหือดไปเมื่อสักครู่กลับรินไหลออมา อีกครั้ง ความรู้สึกผิดกับคนที่ได้ชื่อว่าแฟนมันกลับเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ เมื่อได้เห็นใบหน้าคนรักในตอนนี้ ชายหนุ่มอีกคนที่ได้ยินคนตัวเล็กข้างหน้าเรียกชื่ออีกคน เขาก็รู้ดีว่าตนเองกลายเป็นส่วนเกินของคนทั้งคู่ไปแล้ว เขาจึงเลือกที่จะเดินออกไปจากคนทั้งคู่เสียตอนนี้จะดีกว่า

ลีจุน ตัดสินใจเดินผ่านคนตัวเล็กไปแต่ยังคงทิ้งความอาวรณ์ไว้ให้กับใครอีกคนโดยไม่ รู้ตัว จินกิเผลอมองตามร่างของคนที่กำลังเคลื่อนตัวผ่านไปอย่างช้าๆ จนลืมนึกไปว่ายังมีอีกคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากตนเองและกำลังเฝ้ามองพฤติกรรม ของตนอยู่ห่างๆ

มินโฮกำมือไว้แน่นจนทำให้เส้นเลือดตรงบริเวณหลังมือ นูนขึ้นมาชัดเจน ความรู้สึกผิดหวังเสียใจเริ่มประดังประเดเข้ามาในหัวใจของเขา ทุกการกระทำของคนรักทำให้เขาเจ็บปวดตั้งแต่การเงียบไม่ยอมตอบผู้ชายคนนั้นไป ให้ชัดเจน แล้วไหนจะสายตาที่บ่งบอกว่าผู้ชายคนนั้นเริ่มทำให้ความรู้สึกของคนตัวเล็ก หวั่นไหวนั่นอีก แค่นี้ก็พอให้เขาเข้าใจได้แล้วว่าเขาต้องแบ่งพื้นที่หัวใจของคนรักให้กับอีก คนที่ก้าวเข้ามา ซึ่งนั่นเขาไม่อาจทนยอมรับได้

เขาเดินมาหยุดอยู่ ตรงหน้าคนรักแล้วค่อยๆ ใช้นิ้วเรียวบรรจงเช็ดน้ำตาที่ยังคงไหลออกมาไม่ขาดสายถึงแม้ว่าจะไม่มีเสียง สะอื้นไห้ออกมาก็ตาม

“อย่าร้องไห้สิครับพี่จินกิ ผมไม่ชอบเวลาเห็นพี่เป็นแบบนี้เลย จริงๆ นะครับ” ปากก็บอกไปส่วนมือก็พร่ำเช็ดน้ำตาของคนรักเพื่อหวังให้มันหยุดไหล

“ฮึกๆ ฮือๆๆ มินโฮ พี่ขอโทษ ฮือๆๆๆ” จินกิร้องไห้ออกมาหนักขึ้นเมื่อเห็นคนรักยังคงทำดีกับตนเองอยู่ มินโฮดึงร่างบางเข้ามากอดปลอบเมื่อเห็นคนรักยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้องเลย สักนิด

"อย่าร้องไห้ ถ้านั่นเป็นความต้องการของพี่ อย่าเสียใจ ถ้านั่นทำให้พี่มีความสุข"

"ฮือๆๆ ไม่ มินโฮ ไม่ ฮือๆๆ"

"อย่า รู้สึกผิดกับการตัดสินใจในครั้งนี้เลยนะครับ จงมั่นคงกับความรู้สึกที่มีในตอนนี้สิครับพี่" มินโฮไม่รู้เลยหรือไงว่ากำลังทำให้เขารู้สึกผิดมากแค่ไหนที่ตัวเองเป็นฝ่าย ปันใจให้กับคนอื่นก่อน ทั้งๆ ที่คนรักอย่างมินโฮไม่เคยจะทำให้ตนเสียใจเลยสักครั้ง

"ฮึกๆ ฮือๆๆ มินโฮ อย่าพูดแบบนั้นสิ ฮือๆๆ"

"ถ้า หากว่าพี่เลือกเขา...ก็ได้โปรดลืมผมซะ ลบผมออกไปให้หมดจากใจของพี่ อย่าเอาผมไปเป็นตัวขัดขวางความสุขของพี่ แล้วก็อย่าปวดร้าวกับผมอีกเลยนะครับพี่จินกิ"

"ฮือๆๆ มินโฮ พี่ขอโทษ ฮือๆ" คนตัวเล็กกอดร่างของคนรักไว้แน่นเพราะกลัวว่าถ้าหากปล่อยคนๆ นี้ไปเขาจะไม่มีวันได้มินโฮคนนี้กลับมาอีกแล้ว

เสียงสะอื้นไห้มัน ทำให้คนอย่างมินโฮไม่อยากตัดใจจากคนๆ นี้เลยแต่ว่ามันถึงเวลาที่เขาต้องปล่อยคนรักของเขาให้เป็นอิสระได้แล้วเขา ค่อยๆ แกะมือที่เฝ้ากอดตอบเขาออกอย่างเบามือจนคนตัวเล็กยอมปล่อยและผละตัวออกห่าง ตรงบริเวณหน้าอกเสื้อของตนเองเต็มไปด้วยรอยคราบน้ำตาจากคนตรงหน้า เขาไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับคนรักเลยสักนิด ร่างสูงตัดสินใจหันหลังให้กับคนที่กำลังจะกลายเป็นอดีตคนรักในตอนนี้ แล้วค่อยๆ เดินห่างจากคนตัวเล็กไปเรื่อยๆ ทิ้งให้จินกิยืนร้องไห้แทบขาดใจอยู่ที่เดิม

ความรักของคนๆ นั้นได้จากคนที่ชื่อลีจินกิไปแล้ว จากไปเพราะความโลเลของหัวใจหรือความไหวหวั่นที่ตนเองมีอยู่ แล้ว จะโทษใครได้ล่ะนอกจากตัวเอง

“ฮือๆๆ มินโฮ”
.
.
.

ตัดใคร สักคน มั่นหนึ่งใน รักเดียว

T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T / / / T_T

.
.
.

Lee Jin ki Part >>>>

หลัง จากเหตุการณ์วันนั้นตั้งแต่ผมเลิกกับมินโฮ ผมเองก็ไม่ได้ตัดสินใจคบกับลีจุนอย่างที่ใครหลายคนคิด ผมให้ได้แค่ความเป็นเพื่อนจริงๆ สำหรับผู้ชายคนนั้น ถึงแม้ว่าจะเคยหวั่นไหวไปกับอารมณ์ความรู้สึกต้องการของตนเองก็ตามที แต่สุดท้ายผมก็มีให้เขาได้แค่นั้นจริงๆ

ลีจุนยังคงอ่อนโยน แสนดี กับผมเช่นเคย ถึงแม้จะถูกผมปฏิเสธก็ตาม เขากลายมาเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของผมในตอนนี้และทำใจยอมรับสถานะที่ผมมอบ ให้เขาได้ในที่สุด บางคนอาจจะเข้าใจผิดคิดว่าผมกับลีจุนตกลงคบกัน แต่ในความรู้สึกจริงๆ ระหว่างพวกผมสองคนจะมีใครรู้ดีไปกว่าเจ้าตัวกันล่ะ

ทุก วันนี้ผมมักจะเฝ้ามองอดีตคนรักเก่าอยู่ห่างๆ ไม่กล้าเข้าไปยิ้ม หรือ ทักทายเหมือนก่อนเพราะความผิดที่เกิดขึ้นในอดีตทั้งหมดเป็นเพราะตัวเองทั้ง หมด เขาปันใจให้กับคนอื่นนอกจากคนรักของตัวเอง มินโฮยังคงเป็นที่ชื่นชอบของบรรดาสาวๆ เหมือนเดิม ส่วนผมก็กลายเป็นแค่คนที่เฝ้ามองดูเขาอยู่ห่างๆ ได้แค่นั้นเพราะใคร ??? กันล่ะที่ทำ ถ้าไม่ใช่ตัวผมเอง ลีจุนเคยแนะนำให้ผมกลับไปปรับความเข้าใจกับมินโฮ แต่ผมไม่กล้าพอจะเข้าไปขอความเห็นใจจากอดีตคนรักเก่าอย่างเขาหรอก เพราะว่าเขาคงไม่เหมาะกับคนที่มีใจโลเลแบบผมหรอก เขาควรจะได้พบเจอกับคนที่ดีกว่านี้....
.
.
.

ขณะเดินไปยัง ตึกเรียนของตนเองมันเป็นทางเดินที่เป็นช่วงต่อระหว่างตึกซึ่งตอนนี้ไม่ค่อย มีคนใช้เส้นทางนี้เท่าไหร่เพราะว่าส่วนใหญ่จะขึ้นตึกเรียนกั
นไปหมดแล้ว และดันเผอิญเจอกับอดีตคนรักที่กำลังเดินมาจากอีกทางเช่นกัน ผมจึงจำเป็นต้องเดินสวนกับมินโฮอย่างเลี่ยงไม่ได้ เมื่อเขาเห็นหน้าผมแล้วเขากลับหลบสายตาแล้วเดินสวนไปทำอย่างกับผมเป็นเพียง อากาศธาตุยังไงยังงั้น มันทำให้ผมเจ็บปวดกับการกระทำของอดีตคนรักเหลือเกิน เขาคงไม่มีวันให้อภัยผมได้เลยสินะ อยากจะหัวเราะสมน้ำหน้าตัวเองเสียจริงมีคนดีๆ อยู่กับตัวแล้วยังจะปล่อยให้หลุดมือไปอีก

“ฮึกๆ” ผมพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดลอดออกมาแต่ก็ห้ามมันไม่อยู่ ผมกลัวเหลือเกินว่าคนๆ นั้นจะได้ยินเสียงที่ดังออกมา ผมพยายามเอามือปิดปากไว้อย่างยากลำบาก

โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าตอน นี้คนที่ผมคิดว่าเดินจากไปแล้วกลับมาหยุดยืนอยู่ทางด้านหลังของตนเอง ร่างกายของผมมันสั่นไหวเพราะแรงสะอื้นไห้ที่พยายามห้ามเท่าไหร่มันก็ไม่หยุด เสียที เมื่อไหร่กันนะที่ผมจะทำใจยอมรับกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเสียที เรื่องทั้งหมดมันก็เป็นผมไม่ใช่หรือไงที่เป็นคนทำให้มันเกิดขึ้นเอง ถ้าหากหนักแน่นกว่านี้คงไม่ต้องมานั่งเสียใจอยู่แบบนี้หรอก

"ฮึกๆ" มินโฮที่ยืนอยู่ทางด้านหลังของผมเดินเข้ามาสวมกอดร่างของผมเอาไว้แน่น ผมรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่ส่งผ่านมาจากร่างกายของเขาได้ดี เขายังคงเป็นห่วงผมอยู่

"ทำไมพี่ถึงยังไม่หยุดร้องไห้ ไม่หยุดเสียใจสักทีล่ะ ผมบอกให้พี่ลืมผม ทำไมพี่ไม่ทำมันล่ะ ทุกครั้งที่ผมเห็นพี่ทำหน้าตาแบบนั้น มันทำให้ผมเจ็บปวดนะรู้หรือเปล่า ทำไมพี่ถึงยังไม่มีความสุขล่ะครับ นั่นมันเป็นความต้องการของพี่ไม่ใช่หรือไง พี่อย่าทำให้ผมเป็นห่วงอีกจะได้มั๊ย มันทำให้ผมตัดใจจากพี่ได้ยากขึ้นไปอีกนะครับ ผมขอร้อง มีความสุขเสียที ได้โปรด"

"ฮึกๆ ไม่ๆ มินโฮ พี่ไม่มีความสุขเลย ถ้าพี่ไม่มีนายอยู่ด้วย ฮือๆๆ อย่าตัดใจจากพี่เลยได้หรือเปล่า พี่รักนายมินโฮ พี่รักนาย ฮือๆๆๆ" แล้วผมก็เริ่มร้องไห้ออกมาอย่างหนัก มินโฮเองก็ยังคงกอดผมไว้แน่น

"จินกิเลือกนายไม่ใช่ฉัน ฉันอาจจะทำให้จินกิหวั่นไหวไปบ้างแต่สุดท้ายเขาก็เลือกนาย ฉันก็เป็นได้แค่เพียงเพื่อนของจินกิเท่านั้นแหล่ะ มั่นใจในคนของนายได้แล้ว มินโฮ" ลีจุนที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างเดินเข้ามาอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้มินโฮฟัง ถึงแม้ว่าคนตัวเล็กจะเคยขอร้องเขาไว้ว่าอย่าบอกกับมินโฮก็ตามที เขาเองก็ไม่อยากเห็นคนตัวเล็กต้องเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว เขารู้ดีว่ามินโฮยังคงรักจินกิอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง จากที่เขาสังเกตมินโฮมาได้สักพักเขาก็พบว่ามินโฮเองยังคงเฝ้ามองจินกิอยู่ ห่างๆ โดยที่คนตัวเล็กไม่รู้ตัวเลยสักนิดเดียว

เมื่อได้ยินลีจุนพูด แบบนั้นมินโฮจับพลิกร่างของคนตัวเล็กให้หันหน้ามาเผชิญกับตนเองแล้วจ้องไป ยังดวงตาที่ฉ่ำไปด้วยน้ำทั้งสองข้างนั่นแล้วใช้นิ้วเก
ลี่ยไล่น้ำตาออกไปจากสองแก้มช้าๆ

"พี่น่ะใจร้ายที่สุด ไม่ยอมบอกผมสักคำ ปล่อยให้ผมช้ำใจอยู่ได้ ทุกครั้งที่ผมเห็นพี่กับเขาคนนั้นผมเสียใจมากพี่รู้หรือเปล่า"

"พี่ ฮึก พี่ขอโทษ มินโฮ ฮึกๆๆ พี่มันไม่เหมาะกับนายเลย มีนายอยู่แล้วกลับไปหวั่นไหวกับอีกคน"

"ผม ไม่โกรธพี่เลยครับ ยังไงผมก็รักพี่ ไม่มีวันตัดใจจากพี่ได้จริงๆ หรอก ผมพยายามแล้วนะแต่มันทำไม่ได้จริงๆ เราสองคนกลับมารักกันเหมือนเดิมนะครับ ให้ครั้งนี้มันเป็นบทเรียนที่สอนเราทั้งคู่ให้รู้จักคำว่า 'เจ็บปวด' ก็แล้วกันนะครับ พี่จินกิ"

"ฮึกๆ ขอบคุณมากมินโฮ ที่ให้โอกาสคนแบบพี่อีกครั้ง" จินกิซบลงบนอกของคนรัก มินโฮเองก็สวมกอดคนตัวเล็กด้วยความรักที่เปี่ยมล้น

ผม จะเก็บรักษาความรักจากคนๆ นี้ไว้ไม่มีทางจะปล่อยให้มันหลุดมือไปจากผมอีกแล้ว ผมเกือบจะเสียคนที่ดีที่สุดคนนี้ไปเพราะความหวั่นไหวและโลเลของหัวใจ ตอนนี้ผมจะไม่ยอมให้ความรู้สึกแบบนั้นมันเกิดขึ้นระหว่างเราสองคนอีกแล้ว ผมสัญญา ♥ ♥ ♥ ♥


END.....