คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF ChanBaek Ft.Do] My Heart(1)
ริ๊
เสียใรมันมาร้อริ๊ร๊าอยู่แถวนี้เนี่ย - -^
ริ๊
โอ้ย อะไรว่ะรำา หยุร้อนะเฮ้ยไม่ั้นะ...
ริ๊ เพล้!!
“ื้อ ืมๆๆๆ” ในที่สุ็เียบัทีรำาะายั = =^
“อื้อ” เสียราอื้ออึในลำออร่าเล็ๆที่นอนัวลมๆอยู่ใ้ผ้าห่มผืนหนาเป็นสัาบ่บอว่า “เาะื่นแล้ว” =_=
“ื้อ ี่โมแล้วอ๊า ืมๆ ทำไมนาฬิาถึไม่ัล้า หรือว่ายัไม่เ้า _ _” ร่าเล็เอื้อมมือเล็ๆอนออไปทำหน้าที่ว้านหานาฬิาปลุู่ใที่เ็บหอมรอมริบื้อมันมาอย่าลำบาอยาเ็นที่อนนี้นอนแอ่แมลายเป็นศพอย่าน่าอนาถไปแล้ว
“ื้อ นาฬิา เอ๊ะ อยู่ไหนหน่ะ มามะมาหาป่าป๊าเร็ว ย๊านาฬิาอ้านนนนนนนนน ใรมันมาทำนาฬิาอ้านพั(แนั้นแหละทำ) แ่ ไม่นะ ฮือ” ร่าเล็โอรวออมาอย่าับาิที่บ้านเสียเมื่อเห็นศพอนาฬิาสุที่รั(?)นอนายอย่าอนาถอยู่บนพื้น(้วยฝีมืออัวเอ)- -
เวลาผ่านไปรึ่ั่โม...
“นาฬิา๋าันไปเรียน่อนนะ เี๋ยวอนเย็นันะัาน(?)ให้นะ ฮือ บ๊ายบาย” ร่าเล็เอ่ยลานาฬิาายสุที่รั่อนะออไปเรียนามปิ(ที่ไม่ปิอแบฮยอน) โย่อนที่ะออไปาห้อไ้เอ่ยำสัาไว้ับนาฬิาว่าะมาัานให้ในอนเย็น(แบบ้าป่าว - -//โนโบ)
“แฮ่ๆ โอ้ยเหนื่อย ว่าะเินมาถึ” ผมยืนหอบหายใแฮ่ๆอยู่หน้าห้อเรียน่อนะเรียมใโนุรูนสวย่าสับยับเยินไม่เหลือิ้นี เพราะนี่มันเลยเวลาเรียนมารึ่ั่วโมแล้ว ายๆ แบฮยอนแายแน่
รื้น.....
“ออนุารับ”
“บยอนแบ วันนี้ทำไมเธอถึมาสาย” พอผม้าวาเ้ามาในห้อไ้ไม่ี่้าว เสียอันโรแหลมอุรูนสวยที่มีนามว่า “ทิฟฟานี่” ็ัึ้น วยแล้วไ โนสับเละแน่อิบยอนแบ =[]=
“เอ่อ ือว่าผมื่นสายรับ”
“ห้ะ โป่านี้แล้วยัะื่นสายอีนะเธอหน่ะ ไม่อายาวบ้านาวเมือเาบ้ารึไัน ห้ะ #$%$%%^%&^...”
หมัน!! ุรูนสวยสับผมะเละ อายนะเอาหน้าไปแไว้ใน้นอูแล้วเนี่ยอนนี้ ฮือ เล่นสับะ้อีอผมไม่เหลือไว้นรุ่นหลัไ้ลำลึถึแม้แ่น้อย(ปล่เถอะแบ)
“ึๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ สมน้ำหน้า แบร่ๆๆๆ” ูๆๆูมันไอ้ผีาโปน ไอ้ทายาทโปโรโระ ไอ้ๆๆๆไอ้โ ยอู ไอ้ีโอ ไอ้ีโ้แ่น้ำร้อนมันหัวเราะเยาะผมสิ ฮึ่ย อารม์เสียๆๆๆๆ(็่อมสิ)
“หัวเราะหาป่าปี้แเหรอไอ้าโปน” ผมหันไป่าให้มันอย่าเอาเรื่อ
“ไอ้หมาปาัแว่าใราโปนนะ”
“แไไอ้าโปนๆๆๆๆ ไอ้าเหลือ”
.............................................................
..................................
.....................
และแล้วสรามระหว่าผีาโปนและหมาปาั็ำเนิน่อไปนถึเที่ย โยไม่มีใริะห้ามทั้สอนเลย
“ย๊า แไอ้หมาบ้า”
“แแหละบ้า แบร่ :P”
“แไอ้ๆๆ โอ้ยยยย ันี้เียเถียะแล่ะ ออไปหายอลลี่ที่รัอันีว่า >3<” ว่าแล้วีโอ็เิน้นบิ 150 อศาออไปปล่อยให้แบฮยอนยืนหน้าเหวออ้าปา้าอย่าเอื้อมระอา =[]=!!
ยอลลี่สุที่รัอมัน(?)อนไหน านยอลไปเป็นสุที่รัอมันอนไหนัน
อ๊า แบี้ไม่ยอมยอมไม่ไ้ านยอล้อเป็นอ้านนนนนนนนนนนนนเียว
“ปาร์ านยอล” ลูายอนายปาร์ อู สามีอุนายปาร์ โร แม่อานยอล านยอลเป็นรัแรพบอผมับไอ้าโปนโ ยอู แ่่อนผมับยอูเป็นเพื่อนที่สนิทันมา ไปไหนไป้วยัน โเรียน็โ้วยัน เลว็เลว้วยัน แ่หน้าาไม่เหมือนัน ัวนี่ิันปานแฝ = = และอีอย่าที่เหมือันเป๊ะืออบผู้ายนเียวัน รี๊ อันนี้แหละที่ผมรับไม่ไ้
.
.
.
เมื่อ่อน...
รืน.......
“แบฮยอนีโอุรูินเรีย” เสียอหัวหน้าห้ออมเิ่มวอน ยูริ(เาเิ่มรไหน?)ัึ้นเรียให้สอู่าหมาโปนที่นั่เมาส์ระายน้ำลายระเ็นเป็นถัหันมาสนใไ้เป็นอย่าี
O O? <------ โปน
- -? <-------- หมา
และ = =? <------ ไรเอร์ (แมาาไหนอิไรเอร์)
“ไม่้อมาทำหน้า แบฮยอนับีโอนายถูรูินเรียไปพบที่ห้อรรมารนัเรียน่วนๆๆ”
“เรียไปไมอ่ะ” โ ยอูที่ยัอยู่ถามึ้น ผิาแบฮยอนที่อนนี้ไปถึบาอ้อ ผ่านเียใหม่ ึ้นเหนือล่อใ้ ไปี่ปุ่นแล้วเรียบร้อย
“โอ้ย ็เรียไปทำโทษไ หนิ!!พวนายรู้ัวไหมว่าพวนายเ้าเรียนสายี่รั้แล้ว ทีนี่เ็ทรึยัว่าเรื่ออะไรใบ้ให้แล้วนะเนี่ย” ยัยเิ่มยูริสวออมาอย่าเหลืออับวามื่อบื้ออีโอ
ผมับีโอถูรูเรียให้ไปพบที่ห้ออพวรรมารนัเรียน เพราะเ้าเรียนสายหลายรั้ เมื่อผมับีโอ้าวเท้าเ้าไปในห้อ็้ออึ้ไป 3 วิ >///////////////////////< เนื้อู่ผมเิแล้ว ใบหน้าหล่อๆ วาลมโและม มูโ่ที่เป็นสัน รอยยิ้มที่ใรเห็นแล้ว้อละลายายันหมนั้น อ่า ผมหลรันๆนี้เ้าะแล้วสิ ผมไม่สามารถละสายาออาหมอนั้นไ้เลย อ่า หล่อะมั
“บยอน แบฮยอน โ ยอู ไ้ยินที่เรียมั้ย” รูินพู
“ะ ไ้ยินรับ/รับไ้ยิน” ผมับีโออบ ให้ายสินำลัเลิ้มๆะเรียทำไมเนี่ย >[]<
“พวเธอรู้มั้ยว่าพวเธอมาสายี่รั้แล้ว แล้วมาสายไ้ี่รั้พวเธอรู้มั้ย ห้ะ!? ให้ายสิพวเธอนี่มัน ฮึ่ย เอาล่ะ พวเธอะ้อโนทำโทษและหัะแนนวามประพฤิเ้าใมั้ย นี่ฟัที่ันพูมั้ยเนี่ย พวเธอ!!”
“รับ/ฟัรับ” โปนหมาอบ (โ้แบอบ)
“โน้น พวเธอเห็นอเอสารนั่นมั้ย ่วยประธานนัเรียนเลียร์ให้เสร็แล้ว็ทำวามสะอาห้อนี้ให้สะอา้วยเาใมั้ยริสฝา้วยแล้วันนะ” O[]o!!
“รับุรู” ประธานนัเรียนอู่หรือริสอบ่อนะโ้ให้รูิน ่ ้ อย่ามีมารยาท(ท่านมีมารยาทมาอ่ะ ปลื้มมมมมมมมม >_<)
.
.
.
.
“พวนายรีบไปทำานามที่รูสั่ะสิ เร็วๆ้วยล่ะ เี๋ยวะมารววามเรียบร้อย” ประธานนัเรียนสุหล่อเนียบหันหน้านิ่มาสั่่อนะเินออไปาม้วยเนื้อู่สุหล่ออแบอยอน(?)
“เอ๊ะ นั่นมันเอสารบ้าบออแอะไรไม่รู้ -__- อ่านไม่ออเว้ย” แบฮยอนบ่นพึมพำับเอสารอเท่าภูเาไฟฟูิอย่าเ็ๆ
“เอ่อ รีบๆทำไ้ม่ะบ่นอยู่นั้นแหละ” ีโอพู
“เอ่อๆๆๆ รู้แล้วน่า”
เวลาผ่านไป 3 ั่วโมผ่านไป
“โอ้ยเหนื่อยัเลย โหยว่าะเลียร์เอสารเสร็ อ้ะ ยัเหลือทำวามสะอาับัแฟ้มอี เฮ้ออออออออออออออ” ผมบ่นออมาอย่าเหนื่อยหน่าย่อนะถอนหายใออมาเฮือให่
“เหนื่อยมาเหรอ ให้ัน่วยมั้ย” ผู้ายร่าสูหน้าาหล่อเหลาเอาารเินเ้ามาถามผมและส่ยิ้มหวานมาให้นผมเือบละลายไปับพื้น
“เอ่อ ไม่เป็นไรหรอลำบาเปล่าๆ^^” ผมอบ >/////////<
“ไม่เป็นไรหรอ มาเี๋ยว่วย^^” ไม่พูเปล่าเ้านนั้นยัเินเ้ามาแย่แฟ้มเอสารอมหึมาไปาผมแล้วเรียเ้าที่อย่าเป็นระเบียบเรียบร้อย
“เอ่อ ะอบุนะไม่เห็น้อลำบาเลย”
“ไม่เป็นไรๆ เอ่อ ันานยอลนะ ปาร์ านยอล นายล่ะื่ออะไร?^^” อ่า นี่เ้าื่อานยอลเหรอื่อเพราะั
“ันื่อโ ยอู หรือะเรียว่าีโอ็ไ้ ยินีทีไ้รู้ันะานอล ิิ”(เอ่อ โ้เาถามแเหรอ= =)
“ยินีที่ไ้รู้ันะีโอ^^” พูบานยอล็หันไปยิ้มให้ีโอ รี๊ ูมันๆอายม้วนเป็นโรีแผ่นไปแล้วไอ้าโปน
“เอ่อ... ันแบฮยอน บยอน แบฮยอน^///^ ยินีที่ไ้รู้ันะานยอล” พูเสร็ผม็ส่ยิ้มไปให้านยอลเนื้อู่อผม(?)่อนะหันหน้าไปส่ยิ้มอำหิให้ีโอ -___-++
“เ่นันนะ^^” อ๊า านยอลหันมายิ้มให้ผมอีแล้ว
“นี่ๆานยอล เพิ่ย้ายมาเรียนที่นี่เหรอ แล้วอยู่ห้ออะไรล่ะ” ีโอเอ่ยปาถามอย่าระือรือร้น
“พึ่ย้ายมาวันนี้ อยู่ห้อเอน่ะ”
“ห้ะ ห้อเอ ทำไมานยอลเรียนเ่ัเลย แล้วานยอลย้ายมาาไหนเหรอ”
“ไม่นานั้นหรอๆ ย้ายมาาอเมริาน่ะ แล้วีโอับแบฮยอนอยู่ห้อไหนเหรอ?”
“พวเราสอนอยู่ห้อบีน่ะ แหะๆ” ผมพูแล้ว็เาแ้มไป้วยแ้เิน
“ห้อบีเหรอ็เ่เหมือนันหนิ” ผมีโอและานยอล่วยันทำวามสะอาห้อันนเสร็ ในะที่ทำวามสะอา็วนันุยไป้วย ีโอและผม็อยถามนู้นถามนี่านยอลไปเรื่อยนเราทั้สามรู้ัและสนิทันมาึ้น และทำให้ผมหลรัานยอลมาึ้น ><
านั้นไม่นานระหว่าที่ผมและีโอเินลับบ้าน ผมับีโอ็ไ้ั้ัวเป็นศัรูันเพื่อแย่ิานยอล(?)
[และแล้วศึินาย็เิึ้น]
.
.
.
.
.
ปัุบัน(D.O Part)
“อ๊ะ เมื่อไหร่ะมาน้า” ผมบ่นพึมพำับัวเอระหว่าที่รอานยอลเินออมาาห้อ
“มะมาแล้ว านยอล >.<” ผมยืนโบมือโบไม้ให้านยอลที่เินออมาาห้อเรียน
“อ้าว ีโอ” อ่า เาเห็นผมแล้ว
“ฮิฮิ านยอลไปิน้าวันเถอะ^^” พูบผม็เินไปเาะแนานยอลแบบเนียนๆ
“อืม ไปสิำลัหิวพอีเลย^^”
ในระหว่าที่เินไปโรอาหารผม็วนานยอลที่รั(?)อผมุยเรื่อนู้นนี่นั้นไปเรื่อย ผมถามานยอลเรื่อ่าๆไม่ว่าะเรื่อสเป็ >.< เรื่ออที่อบ เรื่อที่บ้าน เรื่ออนเ็ๆ้วย ฮิฮิ >///////////////////////< ถึะรู้ัันมาไ้อาทิย์ว่าๆแล้ว็เหอะแ่ผม็ไม่อยรู้เรื่ออานยอลเท่าไหร่นัแล้ว็ไม่่อยไ้เาใล้านยอลเลย = = เพราะอะไรรู้มั้ย เพราะประธานนัเรียนอู่ฟานหรือท่านริสที่เหล่าะนีผีสาอยามรี๊นนั้นอยแ่รีันผมไม่ให้เ้าใล้านยอล เอ่อ ไม่ใ่แ่ผมหรอแบฮยอน็โนสมน้ำหน้ามัน 55+(ัวเอ็โนไปหัวเราะเ้าทำไม) อ้า แ่วันนี้ประธานนัเรียนไม่อยู่(แอบไปสืบมา)ผมเลยถือโอาสมาวนานยอลไปิน้าว(ที่ริมาทุวัน แ่โนท่านริสิ่ัหน้าลอ)ถามโน่นถามนี่ อุอิ เรื่อที่ทุนไม่รู้ผมรู้หม อิหมาแบแแพ้ันแล้ว อุว่ะฮ่าๆๆๆ ผม้อทำให้านยอลรัผมให้ไ้
ถึโรอาหารแล้ว ผมับานยอลเินไปสั่อาหาร่อนะเินไปหาที่ว่าๆนั่ิน้าวันสอ่อสอ โรแมนิั ><
“เห้ย านยอล ิน้าว้วยนิ” อ๊า แเป็นใรไอ้ำห้ะถึล้ามาัวามสุอัน ย๊า
“อืมไ้สิ^^” ฮือ T T านยอลไปอบลมันทำมายยยยยย นั่นๆไปยิ้มให้มันอี ไม่ยอมโ้ไม่ยอม
“หวัี ันไเพื่อนสนิทอานยอล” แล้วไอ้ผู้ายนนั้นมัน็หันหน้าำๆอมันมาทาผมแล้วยิ้มให้ = =^
“เอ่อ ันโ ยอู” ผมพูระแทเสียใส่ไอ้นำรหน้า ่อนะหันหน้าไปยิ้มให้านยอล
พวเราทั้สอน(ไม่รวมไอ้ำที่เินามหลัมา)ิน้าวเสร็็เินลับห้อเรียนไปเรียนาบบ่าย่อ = =
อนนี้ผมลับมาถึห้อ้วยสภาพิใที่ห่อเหี่ยวเล็น้อย(?) บารบรรยายเถอะ หุหิๆๆๆ(อ้าวโ้ลับมาบรรยาย่อ่อนอย่าพึ่ไป)(ไม่!!: โ้)
.
.
.
.
“านยอลลลลลลลลลลลลลลลล”
หมับ!!
แบฮยอนที่ไม่รู้มาาทาไหนวิ่เ้ามาว้าแนเรียวอร่าสูไปอไว้แน่นโยที่นัวสูัวไม่ทันไ้ั้ัวถึับผะใ
“บะ แบฮยอน” O_O
“ิิ านยอลวันนี้ลับบ้าน้วยันนะ”
“อืม ็ลับ้วยันเือบทุวันนี่หน่า^^”
“เอ่อ ือว่า...านยอล” >////<
“หืม มีอะไรเหรอ”
“ปะ เปล่ารีบลับบ้านันเถอะ”
“โห เมื่อี้แบะพูอะไรอ่ะ ไม่อบไม่ลับบ้านนะ”
“เปล่าริๆนะลับบ้านันเถอะ” พูแล้ว็้มหน้าุ้วยวามอาย(?)
“.....” เียบ
“านยอล”
“....” เมื่อเห็นว่าอีนเียบแบฮยอนที่้มหน้ามอพื้นอยู่็้อนาึ้มมอร่าสูที่อนนี้้อเม็เพื่อรอำอบาร่าเล็
“บะ บอ็ไ้”
“ือว่าานยอล เอ่อ ือ แบบว่า ันอบะ..านยอลนะอบมาๆเลย อบั้แ่ไ้พบันรั้แรแล้วล่ะ” แบอยอนรวบรวมวามล้าเฮือสุท้าย่อนะบอวามรู้สึอนเอออไปให้ร่าสูรหน้าไ้รับรู้ .//////////////////////.
“ว่าะพูออมาไ้ รู้มั้ยันรอให้แบอยอนพูมันออมาั้นานแล้วนะ”
“หมายวามว่าไ านยอลรู้อยู่แล้ว?” O_O ร่าสูไม่อบำถามแ่ลับโน้มใบหน้าหล่อๆนั้นลไปนลมหายใร้อนๆรินรลบนวหน้าหวาน ลีบปาทั้สอแนบิิันลิ้นร้อนถูสอเ้าไปวานหาวามหวานภายในโพร่าปาอร่าเล็เนินนานและร้อนแร
“อื้อ” ร่าเล็ส่เสียประท้วในลำอ่อนะทุบเบาๆที่อแร่นร่าสูยอมผละริมฝีปาออไป
“ัน็อบแบอยอนเหมือนันนะ” ร่าสู้มลระิบเบาๆที่้าหูร่าเล็ ่าเป็นารระทำที่เรียเลือให้เลือในัวอร่าเล็ให้มาอันอยู่ที่ใบหน้าเสียริ ./////////////////////////////////////////////.
“ลับบ้านันเถอะ” พูบ็ว้ามือเล็มาุมไว้หลวมๆ ่อนะเินนำหน้าร่าเล็ไป(ยอลรอแบ่อนแบเินไปทัน =.=)
โยที่ไม่รู้เลยว่าารระทำอนทั้สอทำให้ใรนหนึ่นั้นเ็บปวเียนาย
“ฮึ านยอลับแบฮยอนสอนนั้น ฮือ ทำไมไม่เป็นัน ทำไม ฮึานยอล”
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น