ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สายใยรักสองแผ่นดิน....1
สายใยรัสอแผ่นิน
"When two hearts go beyond boundaries"
อนที่ 1
ลาึสัในพระราวัที่ประทับอพระราา แสาบไฟนับร้อยนับพันเลื่อนไหวในวามมื เสียโลหะระทบันพร้อมับทหารมามายที่บุเ้ามาในวัหลว เหล่าอรัษ์และ้าหลวนาใน่าวิ่ันให้วุ่น เสียรีร้อาผู้ถูมาบ เสียธนูที่แหวอาาศวนให้บรรยาาศหหู่
"อ์าย อ์ายเพะ ื่นบรรทมเี๋ยวนี้เพะ" แริมพระนมออ์ายฮยอแเย่าพระวรายออ์ายน้อที่ัวเียื่นึ้นมา
"เิ อะไรึ้นน่ะนม" ริมโอษ์บาเอ่ยถามอย่าไม่เ้าใ แ่เวลาหน้าสิ่วหน้าวานแบบนี้พระนมไม่มีเวลามาทูลอบใๆทั้สิ้น หิวัยลานหยิบผ้าผืนให่พลาวาอมี่าเท่าที่ะนึไ้ใส่ลไปในห่อ รวมทั้ลอพระอ์สามสีุ่ านั้นมัปมนแน่น
"อย่าทรถามอะไรอน นี้เลยเพะ รีบใส่ลอพระอ์่อน เราไม่มีเวลาแล้ว" แริมหยิบลอพระอ์มาให้อ์ายน้อย่อนสวมลุมับุนอนสีาวอย่าเร่ รีบ ัรู่ประูห้อ็ถูเปิออพร้อมร่าอมหาเล็ัว้อยไม่่าาอ์ายน้อย็ระหืระหอบเ้ามา
"ท่านน้า เร็วเ้า พวมันมุ่รมาทานี้แล้ว" เฮ หลานายนเียวอแริมล่าวน้ำเสียระหืระหอบ ่อนวย้อพระรเล็ออ์ายน้อยไว้ในมือแล้วพาลัเลาะออาำหนัที่ ประทับ
"เี๋ยว บอเรา่อนว่ามันเิอะไรึ้นแล้วะพาเราไปไหน" อ์ายน้อสะบัอ์ออาารเาะุมวเนรเหลือบมอไปยัำหนัให่อ พระราา พลัน็พบับเปลวเพลิสีแที่ำลัลามเลียเือบรึ่ำหนั ถัไปไม่ไล ำหนัออ์ายรัทายาท็อยู่ท่ามลาเปลวไฟไม่่าัน
"แริม เิอะไรึ้น ทำไมไฟเ็มไปหมเลย" อ์ายน้อยที่มีสีพระพั์ีเผือเย่าแนพระนม้วยแรที่มี
"บเพะ แม่ทัพฮวัเป็นบ อนนี้เ้ายึวัไว้หมแล้ว"
"อะไรัน แล้วเส็พ่อับอ์ายรัทายาทล่ะแริม"
"อ์ายเพะ อนนี้ไม่ใ่เวลามาัไร้หม่อมันนะเพะ อนนี้้อหนี่อน" พระนมเอ็เบาๆ หาแ่ร่าบาส่ายหน้าเป็นเิปิเสธ
"ไม่ เส็พ่อับเส็พี่เราอยู่้าใน เราะไป่วย"
"ไม่ มีประโยน์เพะ อ์าย โแล้วนะเพะ ้อิให้เป็น อนนี้ำหนัให่อพระราาและพระมเหสี ำหนัออ์รัทายาท รวมทั้ำหนัอพระพันปี นาสนม่าถูยึไว้หมแล้ว เหลือำหนัแทุออ์ายที่ยัไม่โน แ่ถ้าเราไม่รีบหนี หม่อมันเื่อแน่ว่า เรา็้อโนับไปเหมือนับเื้อพระวศ์ พระอ์อื่น"
"ท่านน้าพวมันมาันแล้ว" เสียเฮระิบบอ แริมหันไปมอเหล่าทหารที่วิ่เ้ามาทาหน้าำหนั่อนระาาบวเือน อาวุธู่ายออมาพร้อมปป้ออ์ายน้อยที่เฝ้าฟูมฟัมาถึ 15 ปี ้วยวามภัี
"อ์ายเพะ หนีไป ไปับเฮ หนีไปายแนนะเพะ ไปอวาม่วยเหลือาแพ็เ ออยู่ในวามุ้มรออพวเ้าแล้วหาทาไปหาท่าน่านที่มอโล ให้ท่านา่วยู้ราบัลลั์ให้นะเพะ ราลัรสัลัษ์ประำพระอ์เ็บรัษาไว้ให้ีๆ อย่าให้หายนะเพะ"
"่ะ..แ ริม เรา้อไป้วยันไม่ใ่เหรอ เ้าะสั่้าทำไม" อ์ายฮยอแทรุลประอร่าอพระนมไว้ หาแ่แริมผลัพระวรายบาออ
"รีบเส็เถอะเพะ ถ้า้าอาไม่ทันาร์ เฮ ทูลเิเส็อ์าย ่อไปนี้เ้า้อูแลอ์ายให้ี เ้าใมั๊ย"
"รับท่านน้า"
"นั่น อ์ายเล็อยู่นั้น ล้อมไว้อย่าให้หนีไ้"
เสีย นายอนหนึ่ที่เห็นทั้สามนะโนสั่ทหารที่วิ่ามมา แริมวิ่นำร่าเล็ทั้สอมาที่ริมำแพ่อนะแหวพุ่มไม้อให่ออเผยให้ เห็น่อนาพอที่ะลอออนอำแพวัไ้ นาับร่าบาออ์ายน้อยให้ออไป่อน าม้วยเฮ และัวเอลอามออมาเป็นนสุท้าย
ทั้สามวิ่ลัเลาะามเนิน เามุ่รไปยัายแนแว้นแพ็เ แริมรู้ีว่าอีไม่ไล็ะถึที่ั้่ายออ์ายยูฮยอนรัทายาทอ แพ็เ นาหวัให้อ์ายฮยอแไปให้ถึ แล้วอ์ายน้อยรวมทั้หลานายนเียวะปลอภัย
ร่าบาที่วิ่ามพระนมอีอ์รัษ์อสนมฮวาอนเส็แม่ที่มาามอโล ้วยำลัสอาที่เร็วที่สุเท่าที่ะเร็วไ้
ั้แ่สนมฮวาอนสิ้นพระนม์อ์ายน้อย็ถูเลี้ยูโอบอุ้ม้วยแริมโยารูแลวบุมอพระมเหสีึ่ทรรับอ์ายน้อยเป็นลูบุธรรม เพราะะนั้นำสั่อแริม ถือเป็นเ็า
"แริม เราเหนื่อย" ร่าบาหยุหอบเอาอาาศเ้าปอ ไอสีาวพวยพุ่ออาโอษ์บา้วยวามหนาวออาาศยาม่ำืน
"ทรอทนอีนินะเพะ อีไม่ไล็ะถึายแนแล้ว"
"แริม...อเวลาเราเี่ยวหนึ่ไ้มั๊ย" พระสุรเสียอออ้อนอย่าที่เยใ้อ้อนเสมอเอ่ยเบาๆ
"แ่ ถ้าเราั้าพวมันอาะามเราทันนะเพะ" พระนมแย้เบาๆอย่าร้อนใ ลำพันาและหลานายยัพอเอาัวรอไ้ แ่ถ้านา้อุ้มรอนสอนในเวลาเียวัน ้วยวัยที่เ้าสู่วัยลานแล้ว ไม่ไ้ประเปรียวเ่นสมัยอยู่มอโลทำให้แริมหวั่นใ
"เราอเวลาแป๊บ เียว อถวายพระพรเส็พ่อ่อน" รัสบอ์ายน้อย็หันหน้าไปทิศที่วัหลวั้อยู่่อนใ้ฝ่ามือแะันแล้ว ย่อพระวรายลำนับนพระนลา(หน้าผา)รพื้นิน เป็นารถวายวามเารพอย่าสูสุเท่าที่เลือษัริย์ะทำไ้ น้ำพระเนรหลั่ริน
ป่านะนี้เส็พ่อรวมทั้เื้อพระวศ์พระอ์อื่นะเป็นเ่นไร ฮยอแรู้สึเหมือนัวเอเห็นแ่ัว
แรสะอื้นาร่าที่สั่นเทาทำให้ิใอบุลทั้สอสะท้านไหวในอ
"อ์าย รีบเส็เถอะระหม่อม วัน้าหน้าเรายัมีโอาสลับมานะพระเ้า่ะ" เฮที่ถวายานรับใ้มานานแะพระพาหุ (้นแน) เบาๆ
หา แ่ยัไม่ทันยันพระวรายึ้น ลูธนู็แหวอาาศเ้ามา เฮใแทบสิ้นสิรวมทั้อ์ายน้อยที่เบิพระเนรว้า ไม่ิว่าารเสียเวลาเล็น้อยะทำให้โนามทัน
"เฮ พาอ์ายหนีไป" แริมที่เรียมพร้อมที่ะถวายารอารัาะโนบอหลานาย่อนหันไปเผิหน้าับเหล่าหทารเลว
เสีย โลหะที่ระทบันเป็นสัาเปิศึที่แท้ริ พระนมวัยลานไม่ทิ้ลายเสือสาวแห่ินแนทะเลทราย นาสามารถ่อรับทหารปลายแถวไ้อย่า่ายาย หาแ่ยัมีทหารอีำนวนหนึ่แยันามอ์ายน้อยไปอย่าระั้นิ
เฮับ้อพระหัถ์พาวิ่ไปยัทิศทาอายแน แม้ะเหนื่อย แ่หน้าที่้อมา่อน
เฮเอ็ลัวายเหมือนัน ฮยอแอไม่ไ้ที่ะหันไปมอพระนมนสนิท ภาพที่เห็นทำเอาน้ำพระเนรใหลพรา่อนะเปล่พระสุรเสียั้อป่า ภาพพระนมถูมาบฟันเ้าลาัวนทรุล
"แริมมมมมมมมมมมมมมมม"
อ์ายน้อยมอเห็นพระนมระอัเลือแ่ยัไม่วายทำปาบอให้หนีไป
"เราอโทษ เราอโทษ ฮือ..."
ร่าบาสอร่าวิ่ลัเลี้ยวามแนวไพรนระทั่...
"อ์าย แย่แล้ว" เฮหยุฝีเท้าลพร้อมหอบฮัพอๆับอ์ายน้อยที่นเอุมมืออยู่
เบื้อหน้าือหน้าผาสูัน ้านล่าเป็นน้ำที่ทอายโนัวลาหน้าผา เอลืนน้ำลายลออย่ายาเย็น ั้แ่เิมาแม้ะุนแ่ไม่เย้อมาเสี่ยเป็นเสี่ยายนานี้ ยิ่มอน้าๆที่อบาบวม้ำเพราะวิ่ไปร้อไห้ไป็ยิ่ท้อใ
เาะอารัาอ์ายน้อยไปไ้ไลแ่ไหน บาทีสิ้นสุแ่เพียเท่านี้
อันว่าวามลัว ่อให้สูศัิ์มาล้น้วยยศา หรือ่ำเี้ยเรี่ยิน ย่อมมี้วยันทุัวน
อนนี้ทั้ผู้สูศัิ์และผู้่ำศัิ์่ามีวามรู้สึเียวัน
ลัว....
เสีย ฝีเท้าใล้เ้ามาเรื่อยๆบีบหัวในทัู้่ มือทีุ่มันยิ่ระับแน่นว่าเิม พระหัถ์ที่ถือห่อผ้าำแน่นอย่าไม่รู้อ์ ริมโอษ์เม้มเ้าหาันเป็นเส้นร
วามายใล้เ้ามาแล้วสินะ เมื่อมอเ้าไปในเามื็เห็นทหารั้ธนูเรียมยิ เมื่อิไ้ันั้น ้วยัิยะมานะ อ์ายน้อยึหันหน้าเ้าผาสู ่อนออวิ่โลสู่ผืนน้ำเบื้อล่า โยไม่ทรลืมระาร่าอเฮที่ยืนนิ่ราวถูรึไว้ับพื้นลมา้วย
"อ๊า"
............................................
ฟิเรื่อนี้เิาวามเวิ่นอไรเอร์ หวัว่าะมีนเ้ามาอ่านนะะ ฮิฮิอน่อไปะใ้ำธรรมาแล้ว ราาศัพท์ทำอึอั แ่รู้ไว้ใ่ว่าเนอะ เ็ไทย่อน้าห่าเหินับำพวนี้ันเยอะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น