Imagination ล่าจินตนาการ

ลำดับตอนที่ #1 : ลำนำเรื่อง

เช้ามืดวันอาทิตย์ท่ามกลางฤดูหนาวรถบนถนนยังไม่มากเท่าใดนัก ยิ่งในเขตชานเมืองด้วยแล้วคงจะมีมีเพียงรถประจำทางที่นานทีจะแล่นผ่านมาให้เห็นสักคัน ห่างไปไม่ถึงสามร้อยเมตร รถเก๋งสีดำคันหนึ่งกลับห้อตะบึงมาด้วยความเร็วสูง ก่อนจะหยุดลงหน้าป้ายขนาดใหญ่

                เอี๊ยด !!! เสียงล้อเสียดสีกับผิวถนนดังขึ้นหน้าประตูเหล็กที่สูงราว ๆ สามเมตร ฟิล์มติดกระจกสีดำปิดกั้นแสงจากหลอดไฟที่ส่องสว่างอยู่ด้านหน้า เสียงเครื่องยนต์ยังคงครางเบา ๆ อยู่ตลอดเวลา แต่กลับไม่มีทีท่าว่าจะขยับเขยื้อนออกไป

ไม่นานประตูรถก็ถูกเปิด ชายร่างสูงโปร่งสวมแว่นสีดำเข้ากับชุดลำลองก้าวลงมาจากที่นั่งฝั่งคนขับ ในอ้อมแขนมีอะไรบางอย่าง ชายหนุ่มตรงไปยังประตูเหล็กที่อยู่ห่างไม่มากนัก

“เพื่อน้องและตัวของเจ้าเอง อย่าโกรธพ่อเลยนะ” เขาบรรจงวางสิ่งที่อยู่ในอ้อมกอดลงอย่างทะนุถนอม แล้วเดินกลับไปที่รถอย่างฉับไว

“เมื่อถึงเวลาเจ้าจะเข้าใจในสิ่งที่พ่อทำ” เขาพึมพำ ก่อนที่ความลังเลจะหายไปจากสายตา ประตูรถก็ถูกปิดลงพร้อมกับเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว

ไม่นานก็ลับหาย ทิ้งไว้แต่เพียงห่อผ้าสีขาวที่หุ้มร่างของทารกที่กำลังหลับใหล อยู่ภายใต้ป้ายตัวอักษรสีน้ำเงินเข้มขนาดใหญ่ “สถานสงเคราะห์เด็กกำพร้า กรุงเทพมหานคร”

รถเก๋งสีดำแล่นบนถนนคอนกรีตด้วยความเร็วราวพายุ สายตาที่ปราศจากสิ่งบดบังเพ่งอยู่เบื้องหน้า เข็มวัดความเร็วเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องโดยไม่มีทีท่าว่าจะลด “ตามมาเลยไอ้พวกชั่ว” เสียงเล็ดลอดออกจากลำคอของชายหนุ่ม บางสิ่งที่เขาไม่สามารถแยกแยะได้ว่าคืออะไรกำลังไล่ตามติดอย่างไม่ลดละ 

ความเร็วร่วมสองร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง ชายหนุ่มมั่นใจทันทีว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตชนิดไหนแน่ที่จะสามารถไล่ตามทัน  แล้วพวกมันล่ะ !!  พวกมันเป็นตัวอะไรกัน !!

เขาแทบไม่เชื่อในสายตาตัวเอง เมื่อเห็นมันทั้งสามประชิดอยู่กับท้ายรถ จากที่เคยเห็นเป็นจุดสีขาวกลับเป็นรูปร่างอย่างเด่นชัด นัยน์ตาแดงก่ำเปล่งประกายภายใต้หน้ากากสีขาวนวล เคียวดำทะมึนที่ถือตัดกับชุดขาวโพลนที่มันใส่  

ภาพที่เห็นทำให้คันเร่งถูกเหยียบจนมิด เท้าของชายหนุ่มแทบไม่ได้แตะเข้ากับเบรกเลยสักนิด

แต่แล้วสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าก็ทำให้ตาเบิกโพลง “เวรเอ้ย !!” ห่างไปไม่ถึงสามร้อยเมตร รถบรรทุกน้ำมันเต็มถังกำลังยูเทิร์นกลับออกไปอีกฝั่ง

เสียงแตรดังลั่นเกือบจะพร้อมกับแสงไฟที่สว่างวาบ แต่หาทันไม่ รถน้ำมันกลับลำออกมาอย่างรวดเร็ว ความยาวของมันปิดทางวิ่งทั้งสองเลน

เท้าไวกว่าความคิด เบรกถูกเหยียบอย่างกะทันหัน เสียงดอกยางเสียดสีกับผิวถนนดังขึ้นพร้อมด้วยควันสีขาวที่ทอดยาวเป็นสาย

โครม !! เสียงดังขึ้นด้านหลังรถ พวกมันไม่คาดคิดเช่นกัน ทั้งสามตัวพุ่งเข้าชนท้ายรถอย่างจัง สองตัวลอยข้ามไปตกบนพื้นคอนกรีตที่อยู่ด้านหน้า ก่อนจะถูกรถที่มันไล่บดขยี้ซ้ำอีกรอบ อีกร่างพุ่งทะลุกระจกแล้วร่วงสู่เบาะหลัง หน้ากากที่แตกกระจายเผยให้เห็นใบหน้าอันขาวซีด

เช่นเดียวกัน ความเร็วขนาดนี้ไม่มีใครสามารถหยุดรถได้ รถเก๋งสีดำหมุนคว้างไปกับพื้น ชายหนุ่มแผดเสียงลั่นในขณะที่มือกำแน่นอยู่ที่พวงมาลัย เขาพยายามควบคุมมันอย่างเต็มที่ แต่ก็เท่านั้น ความเร็วร่วมสองร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมงกับระยะทางเพียงสองถึงสามร้อยเมตร ไม่พอที่จะทำให้เขารถหยุดได้อย่างปลอดภัย

รถเก๋งหมุนอย่างต่อเนื่อง ก่อนจะชนเข้ากับรถบรรทุกน้ำมันอย่างจัง เสียงระเบิดดังสนั่น เปลวไฟลุกท่วมรถทั้งสองไปพร้อม ๆ กับสติของชายหนุ่มที่ดับวูบ ทิ้งไว้แต่เพียงโศกนาฏกรรมที่จะลงตีพิมพ์บนหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์เมื่อสิบเจ็ดปีก่อนเท่านั้น

---------@---------