คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 1 70%
หลัาเินไปส่ภูผาหน้าบ้านหิสาว็ลับเ้ามาแล้วเินึ้นไปยัั้นสอ
ทว่ายัไม่ทันเลี้ยวไปยัห้อัวเอมาราที่เินามเอ่ยึ้นเสีย่อน
“มีอะไระแม่”
“ือว่าห้ออหนู”
พัรินทร์หนัใที่้อบอเพราะรู้แน่ว่าลูสาวไม่พอใเอามาๆ
“ห้อเปรมทำไมะ”
ถาม้วยวามสสัย
“แม่ย้ายอๆ
หนูมาอยู่ห้อทาปี้ายแล้วน่ะ”
“ทำไมะ
แล้วห้อเ่าอเปรมล่ะะ” ิ้วสวยมวเ้าหาันทันทีเมื่อไ้ยินแบบนั้น
เธอำไ้ว่าห้อทาปี้ายถูปิายมาั้แ่นเอำวามไ้แล้วทำไมมาราึย้าย้าวออเธอไปไว้ห้อนั้นแทน
“ถ้าแม่ไปอบเปรม็ไม่เป็นไร่ะ เปรมะึ้นไปูเอ”
ร่าบาเินไปยัห้อเ่าอเธอทันที
มือเล็เปิประูเ้าไป็พบว่ามี้าวออใรบานอยู่ไม่ใ่ห้อเปล่าๆ
สีอห้อที่เยาวถูเปลี่ยนฟ้า เปรมิาพยายาม่มวามโรธแล้วเินไปรไปยัโ๊ะทำาน่อนะหยิบรอบรูปึ้นมาู
อนนี้รู้แล้วว่าห้อเ่าอเธอลายเป็นห้อใหม่อใร
มือเล็บัรอบรูปที่ั้อยู่หล่นพื้นโยไม่สนใเ้าอห้อเพราะนอย่าเธอไม่เยสนใวามรู้สึนอื่นมานานแล้ว
“ทำอะไรน่ะเปรม”
น้ำเสียใอมาราถามเมื่อไ้ยินอพื้น
“เปล่า่ะ
เปรม็แ่มาูนหน้าหนาที่มาแย่ห้ออเปรมเท่านั้น” น้ำเสียเรียบอบทว่าในใเธอำลัร้อนราวับไฟ
นพวนั้นแย่ทุอย่าาเธอไปริๆ “แล้วไหนละะห้อใหม่อเปรม”
“ทานี้้ะ เี๋ยวแม่พาไป” มาราพาลูสาวเินมาทาปี้ายอัวบ้าน
หิสาวที่เินามมอารแ่อึ้าน้าย ั้แ่ำวามไ้น้อยรั้นัที่ะเินมาทานี้
เพราะห้อ้านนี้ไม่เยมีใรพัทว่าอนนี้ลับเป็นัวเอที่้อมาอยู่
พัรินทร์เปิประูห้อให้ลูสาว “แม่ให้เาทำวามสะอาทุวัน
เผื่อวันไหนลูลับมา แล้วะไ้ไม่้อทำวามสะอามานั”
“อบไหม” พัรินทร์ถามแล้วอมอรอบๆ
ห้อไม่ไ้ยัเหมือนรั้วันวานไม่ว่าเวลาะผ่านมานานี่ปี
วาหวานมอห้อสีาว...เธออบสีนี้
ผนัอห้อถูแ่้วยภาพวาทุ่อไม้สีเหลือสใสหลายภาพ นั่นพอที่ะทำให้ิใอหิสาวรู้สึีึ้นมา
“่ะ ภาพวานี่สวยีนะะ”
เปรมมิาบอทั้ที่ยัไม่ละสายาาภาพวา
“แม่ไม่วนเปรมแล้วีว่า พัผ่อนเถอะเพิ่เินทาลับมาถึเหนื่อยๆ”
มาราส่ยิ้มให้ลูสาว เธอีใที่เปรมมิาอบห้อนี้
เมื่อมาราออไปหิสาวึเินไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าร่าบาทอสายาออไปนอหน้า่า
อนนี้เธอลับมาแล้วและะมาทวออเธอือรวมทั้ัารับพวาฝาให้สาสม
หลัาพัผ่อนมาหลายั่วโมหิสาว็ื่นึ้นอาบน้ำแ่ัวอีรั้เพื่อออไปหามื้อ่ำรับประทาน้านอ
มือเล็หยิบุเรสสีพแนุยาวแ่เ่าออมาใส่ ผมที่ยาวเป็นลอนถูมัไว้ลาระหม่อมเผยให้เห็นลำอระห
เปรมมิาหยิบสร้อยอเส้นเล็มาสวมเพื่อไม่ใหู้โล่นเินไปนั
านั้นหิสาวึแ่หน้า้วยเรื่อสำอาั้นีไม่นานนในระ็ูหวานอมเปรี้ยวนหนุ่มๆ
นเหลียวมออย่าแน่นอน
“แม่ะ ุแรถอเปรมอยู่ไหนะ”
เสียลูสาวเอ่ยถามเมื่อเินมาถึห้อนั่เล่น
แม้อนนี้ะมีสมาินอื่นอยู่้วยหิสาว็ทำเหมือนทุนเป็นธาุอาาศ
“ะออไปไหน” เสียห้าวอบิาถาม
“ะออไปิน้าวับเพื่อนนะ่ะ” อบลับบิาทว่าสายาลับมอไปยัาฝาอบ้าน
ไม่ว่าะผ่านไปี่ปีวามั็ไม่เยลไปาใ
“แ่วันนี้แม่ับป๊าอโ๊ะไว้ที่โรแรมไว้แล้ว”
พัรินทร์บอลูสาว เธอโทรศัพท์ไปบอสามีว่าลูสาวลับมาแล้วท่านึสั่ให้เลาอโ๊ะที่ห้ออาหารไว้ให้
“น่าเสียายนะะที่เปรมไม่ว่า
อัว่อนนะะ” น้ำเสียเย็นาเอ่ยบอ
“เปรม ถือว่าแม่อร้อนะลู” พัรินทร์เอ่ยอ่อนลูสาวะเินออไปาห้อ
เปรมมิาหันมามอมารานิ่เมื่อเห็นสีหน้าและน้ำเสียแบบนี้ึทำให้ไม่ล้าะปิเสธเพราะมาราเธอึยอม
และยอมอยู่ทุวันนี้็เพราะท่านนเียวเท่านั้นไม่อย่านั้นอย่าิว่าพวาฝาะไ้มานั่เสนอหน้าอยู่รนี้
“็ไ้่ะ
แ่เปรมอพาเพื่อนไป้วยนะะ”
เมื่อมาราพยัหน้าเปรมมิาึโทรศัพท์ไปบอเพื่อนให้ไปเอันที่โรแรม
หิสาวับรถไปเอเพราะไม่อยานั่รถไปับนที่บ้าน ร่าบาเินมายัรถู่ใที่บิาื้อให้เป็นอวัหลัาเธอสามารถสอบเ้ามหาวิทยาลัยไ้
อนนั้นบิาบอว่าหาเธอสามารถสอบเ้ามหาวิทยาลัยไ้ท่านะให้อวัหนึ่อย่าและเธอ็เลือรถูเปอร์าร์ราาแพันนี้
เธอเลือ็เพียเพื่อประท่านเท่านั้น แม้อนแรมาราะไม่เห็น้วย็ามเพราะรถราาแพเินว่าเ็อายุไม่ถึยี่สิบปีะใ้
หิสาวเป็นเ็เรียนีหา้อารสอบเ้าะที่มีะแนนสูๆ
และเป็นที่นิยม็สามารถทำไ้ทว่าหิสาวเลือามวามอบอัวเอเธอึสอบเ้าะิรรม
เมื่อเรียนบเปรมมิาึอทุนไปเรียน่อ่าประเทศในะที่่าออไปาเิม เธอเลือะบริหารธุริเพื่อมาบริหาริาร่อาบิา
และเมื่อไรที่เธอมีอำนาุมธุริอบิาไ้ พวเหลือบไร็ะหมสิทธิ์ในัวทรัพย์สินอบิาทันทีเพราะเท่าที่ไ้ไป็เินพอแล้ว
ไม่นานหิสาว็ับรถมาถึโรแรมระับหาวึ่ั้บนถนนสายธุริอรุเทพมหานร
นี่เป็นเพียสาาหนึ่เท่านั้นเพราะิารรอบรัวนั้นรอบลุมไปถึโรแรมและรีสอร์ให่ๆ
อีหลายสาาทั่วประเทศ
เปรมมิามอเห็นที่อรถว่าอยู่ึเร่ันเร่เ้าไปเพื่อะอทว่ามีรถันหนึ่ัหน้าเธอเสีย่อน
ความคิดเห็น