คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : - Papa, Where is Mama - :: #24
.
-Papa,Where is Mama-
-#24-
านยอลนั่อยู่ในห้อนอนเมื่อื่นมาอนเ้าออีวัน หลัาที่นอนไม่หลับอีืน เพราะภาพออี้ฝานอับุเนาและำบอรัออี้ฝานยัวนเวียนอยู่ในหู านยอลถอนหายใยาวเหยียพลามอออไปนอนหน้า่า แับเลยไปเรียนแล้ว ะมี็แ่เาที่าเรียนทั้ที่ำลัะสอบปลายภาแล้วแท้ๆ แ่ลับเอาเวลามานั่เศร้าเรื่ออนๆนั้นอยู่ไ้ ปาร์านยอลนี่ไม่ไ้เรื่อเลยริๆ
“ิ้๋อ..” เสียออัึ้นหน้าบ้านเ่า านยอลลุาเียนอนะโหน้าออไปมอหน้าบ้านว่าใรเป็นนออหน้าบ้าน หาแ่ไม่มีใรอยู่หน้ารั้วบ้านสัน านยอลมวิ้วยุ่พลาหันหลัเพื่อลับเ้าไปในห้อ หาแ่ลับมาเสียริ่หน้าบ้านอีรั้ านยอลหันลับไปมออีรั้แ่ลับไม่มีใร
แม่เ็ม.ปลายที่ไหนมันว่ามาแล้ริ่หน้าบ้านนอื่นแบบนี้วะ
แม่ับทำลูิ้นเสียเลย นยิ่เศร้าๆอยู่
“ิ้๋อ...”
“๋อพร่อ อารม์เสียแล้วนะเว้ย” านยอลพ่นลมหายใไม่พอใ ่อนะ้าวาเรียวยาวไปยัหน้ารั้วบ้าน ิ้วสวยมวยุ่เพราะอารม์ที่ลุรุ่น
“ไหน..ใรมันแล้ริ่หน้าบ้าน..ออมาเลยอย่าแอบิวะ”
“.....” เียบ เอ้า ไอ้นี่ นี่แล้ริ่แล้ววิ่หนีเหรอว่ะ อย่าให้รู้ว่าเป็นฝีมือใรนะมึะับแับไไส้พุแม่มให้หายหิวเลย ห่วย!
“ม..มะม๊ายอลฮะ” เสียัออมาามุมหนึ่อรั้วบ้าน านยอลสะุ้ัวเล็น้อย หาแ่นึึ้นไ้ว่าเ็ๆไม่มาหาเาหรอ เา็แ่หูฝา เหมือนที่ผ่านมา ป่านนี้ะลืมไปแล้วว่าเยมีานยอลเป็นมะม๊ามา่อน
“เฮ้ออออ..” านยอลถอนหายใออมาเมื่อิว่าะไม่ไ้เอเ็ๆอี
“มะม๊าาโย้ลลลลลลลลลลล..” านยอลหันลับไปมอรั้วบ้านทันที เมื่อเสียเรียื่ออเาัึ้นอีรั้ หาแ่ลับมีเสียเย่ารั้วเหล็นเิเสียั
“อิน เฮุน เทา..” านยอลเบิาว้าเมื่อเห็นเ็ัวเล็ยืนเย่ารั้วบ้านถี่รัวนเหมือนะพัลมา านยอลยยิ้มว้าวาเป็นประายแล้วรีบวิ่ไปยัรั้วหน้าบ้านทันที
“มะม๊ายอลลลล” เ็น้อยทั้สามเรีย้วยท่าทาื่นเ้นพลาระโึ้นลน่ารั านยอลรีบเปิประูรั้วทันที เ็น้อยทั้สามวิ่เ้ามาหาานยอล ่อนะอาานยอลไว้พลาบลอย่าิถึ เสียราิ้ๆัึ้นนานยอลแทบลั้นน้ำาไว้ไม่อยู่ ิว่าะเลียันแล้วเสียอี
“พวเรามาที่บ้านมะม๊าไ้ยัไรับเนี่ย” านยอลถามึ้น เป็นัหวะเียวับที่นัวสูที่แอบอยู่ใล้พุ่มไม้ลุึ้นยืนเ็มวามสู านยอลมอนัวสูทีุ่้นหน้าี้าวเ้ามาในรั้วบ้านอย่าไม่เรใ านยอลหน้าบึ้ทันที
“มะม๊ายอลฮะ..” อินเรียึ้นลาเยหน้าึ้นมอานยอล้วยสายาลูหมีน้อยี้อ้อน “ปะป๊าใร้ายะพาินไปียา แ่ว่าินไม่อบโรพยาบาล” อินบอพลาุหน้าลับาอานยอลอีรั้พลาถูไถไปมา
“ใ่ฮะ ปะป๊าฟ่านฟ่านบัับฮุนฮุน” เฮุนฟ้อพลาทำแ้มพอลมน่ารั
“เทาเทาไม่อบุหมอฮะ ไม่อบเ็แหลมๆ้วย มันเ็บ” เทาบอพลาเยหน้าอ้อนวอนใหุ้แม่านยอล่วยพูให้หน่อย านยอละมีสิทธิ์พูไ้ไ ในเมื่อนที่วระเป็นนพูืออีพี่ริสับุเนา
“็เป็นอย่าที่ลูบอนั่นแหละ วันนี้เป็นวันำหนีวัีนที่ลินิ แ่ว่าเ็ไม่อบ พี่พาไปลีนิแล้วแ่็้อพาออมาเพราะพาันร้อไห้แล้ว็วิ่ไปทั่ว พี่เลยไม่รู้ะพาลูไปไหน” อี้ฝานมอานยอล้วยสายาเว้าวอน “พี่็เลยพาลูมาหามะม๊า” อี้ฝานบอพลายยิ้มให้านยอล หาแ่านยอลลับทำหน้าบึ้เหมือนเิม
“ไปนั่้าในบ้าน่อนเนอะ แร้อนเริ่มร้อนแล้วเนอะ” านยอลบอพลาู่มือเ็ๆเ้าไปในบ้าน เ็น้อยปีนึ้นไปนั่บนโฟาพลามอมายันเป็นพ่อแล้วระพริบาปริบๆ
“ยอล..ือพี่” อี้ฝานเปิปาะพูหาแ่ถูานยอลับท
“รู้ไหมรับว่าถ้าียาแล้วมันะีับพวเรามาเลยนะ ริๆนะรับ ถ้าียาละ็ะแ็แรเหมือนุปเปอร์ฮีโร่เลยนะรับ” านยอลบอพลายีผมเ็น้อย ่อนะหอมแ้มนุ่มๆให้หายิถึ ปาร์านยอลิถึเ็น้อยมา มานไ้ยินเสียเรียื่ออยู่บ่อยๆ
“ไม่เอาอ่ะ..ินลัวเ็ม ลัวหมอ้วย” อินยู่ปาพลาเอ่ยบอ านยอลบีบแ้มนุ่มๆเบาๆแ้อาารหมั่นเี้ยว อินยิ้มว้าอย่าน่ารั
“ไม่ไ้นะรับ ลูผู้ายะลัวแ่เ็มเล็ๆทำไมละรับ” อี้ฝานบอ แ่เ็น้อยยัไม่ยอมทำามหรือไปหาหมอเพื่อียาอยู่ี
“ื้ออออ..เทาเทาไม่อบเ็ม มะม๊าเ็มมันเ็บมาเลยนะฮะ” เทาบอพลาเาะแนานยอลเอาไว้แน่นแล้วแสท่าทาเหมือนถูเ็มนาให่ทิ่มรหัวไหล่อัวเอ เฮุนและอินพยัหน้าเห็น้วย านยอลพ่นลมหายใออมา
“ไม่เอาไม่ียานะฮะมะม๊า” เฮุนบอ แ่านยอลลับส่ายหน้าแล้วยยิ้มอ่อนโยน านยอลรู้ีว่าเ็ๆบัับไม่ไ้ หาแ่้อใ้ไม้อ่อนแล้วหาอเล่นมาล่อาล่อใะ่อนถึะยอมทำ
“ไม่ไ้หรอรับ..ารียามันไม่น่าลัวอย่านั้นหรอรับ ไม่เ็บ้วยนะ นี่มะม๊าพูริๆนะรับ มันไม่เ็บเลย เ็มอันนิเียวไม่ทำอะไรลูาย เอ่อ อมะม๊ายอลไ้หรอรับ” านยอลเอ่ยบอพลายิ้มอ่อนโยน แ่เ็น้อยลับส่ายหน้าอแ
“ินลัว..”
“ไม่้อลัวนะรับ ุหมอเ้าไม่น่าลัวหรอรับ”
“มะม๊ายอลอย่ามาโห..ุหมอน่าลัวที่สุแล้ว” เทาบอพลาเบะปาไม่เื่อสิ่ที่านยอลบอ
“แล้วะทำยัไถึยอมียาละรับ” านยอลถามึ้น เ็น้อยยยิ้มในอ้อมออานยอลมอไปยันเป็นพ่อแผนั้นแรำลัผ่านไป้วยี
“มะม๊ายอลไป้วยันไ้ไหมฮะ..ปะป๊าฟ่านฟ่านอบบัับ แ่ฮุนลัวเ็มริๆนะฮะ” เฮุนบอพลาอ้อนเสียุ้ิ้นานยอลแอบถอนหายใ ่อนะพยัหน้ารับ เพราะยัไเ็ๆ็สำัที่สุถึเาะไม่รู้ว่ายาที่ะไปีมันี่อเ็ๆยัไ แ่เท่าที่เยไ้ยินมาเ็ส่วนให่ะมีระยะเวลาและำหนให้ีวัีนอยู่แล้ว
“็ไ้รับ มะม๊าไป้วย็ไ้รับ แ่ไปแล้ว้อียานะรับ ห้ามื้อนะ” านยอลมอเ็น้อยทั้สามที่เอาแ่เาะแนเาเอาไว้ เ็น้อยพยัหน้าอย่าน่ารั่อนะถูแ้มับแนอานยอลเบาๆ
“มะม๊ายอลไป้วย เทาะไม่ลัวุหมอฮะ”
“นานั้นเลยเหรอ โม้ปะเนี่ย” านยอลหยิแ้มเทาอย่าเอ็นู หาแ่นัวสูที่เียบอยู่นานลับพูึ้น
“ั้นไปที่รถันเถอะะเที่ยแล้ว ้าว่านี้ิวอาะยาวถึเย็นนะรับ” อี้ฝานบอพลาลุาโฟาเินเ้าไปในห้ออานยอลแล้วหยิบระเป๋าหนัใบให่อานยอลึ้นมาสะพาย ่อนะเินออมาาห้อ านยอลมวิ้วยุ่แล้วแย่ระเป๋าใบโปรมาสะพายเอ
“อย่ามายุ่ับออยอลนะ” านยอลบอพลาเินออไปาห้อนอนอัวเอ ริสเยหน้ามอเพานพลาพ่นลมหายใออมาอย่าเหนื่อยใ ะอธิบาย็ทำไม่ไ้ ะพู้วย็ัลอ แ่ะ่วยถือระเป๋าให้็หาว่ายุ่อี แ่ยัไะอู๋อี้ฝานนนี้็ไม่ยอมแพ้แน่นอน
“ไปึ้นรถันเถอะ...เี๋ยวียาเสร็มะม๊าเลี้ยไอิมเอาไหม” านยอลบอ้วยน้ำเสียสใส พร้มับรอยยิ้มแสนน่ารั อี้ฝานยยิ้มออมา ถึรอยยิ้มนั้นะไม่ไ้มอบให้เาโยร แ่อย่าน้อยานยอล็ยิ้มแล้วมัน็พอแล้ว เพราะอนที่เห็นใบหน้าานยอลอนเ้าไปในบ้าน บอรๆว่าเาแอบอึ้นพูไม่อออยู่หลายนาที เพราะใบหน้าทีูู่บล ไหนะอบาล้ำนั้นอี ร้อไห้นไม่ไ้นอนเลยละสินะ ปาร์านยอล
อี้ฝาน้าวึ้นบนรถันหรูสีำสนิท ่อนะสาร์ทรถและับออไปสู่ท้อถนน หาแ่ในรถลับไม่มีบทสนทนาระหว่าเาับานยอลแม้แ่ำเียว ะมีแ่เสียแอร์ับเสียพูุยอเ็ทั้สามที่เบาะหลัเท่านั้น อี้ฝานมอออไปนอหน้า่ารถระหว่าที่รถอรอสัาไฟราร อยาะวนุยแ่รู้ว่าถ้าวนุยอีน็เียบ หรือไม่็ุยับเ็ๆแทน และนั้นือสิ่ที่ทำให้อี้ฝานรู้สึอึอั แ่ยัไ็่า เาะไม่ยอมแพ้ เพราะอะไรนะเหรอ เพราะอู๋อี้ฝานรัปาร์านยอลแ่นี้พอไหม
ไม่นานนัอี้ฝาน็มาถึลานอรถอลินิสำหรับเ็ที่หลายนไว้ใ รวมถึเา้วยเ่นัน เ็ระโลารถพลายืนรอานยอล้าประูรถ านยอลยยิ้มพลายีผมเ็น้อยทั้สามที่เอาแ่ยิ้มหวาน่านัน่าหยินเาแทบทนไม่ไหวอยาะับฟัแ้มสัสอสามที หาแ่มีใรอีนำลั้าวเ้ามาพร้อมับวามือลบนฝ่ามืออานยอลบนหัวลมๆอเทาแล้วยยิ้ม านยอลย่นมูไม่พอใแล้วึมือออทันที
“เ้าไป้าในเลยีว่าเนอะ ะไ้รีบียารีบลับ” านยอลบอพลาอุ้มเฮุนึ้น เ็น้อยโอบอรอบอานยอลอย่ารู้าน ่อนะบลบนไหล่นแ้มยุ้ยๆยับยู่ยี่แ่ลับน่ารัมา
“มะม๊าอุ้มิน้วยยยย ื้อออออ” อินระทืบเท้าอแ เมื่อมะม๊ายอลอเาเลืออุ้มเฮุนแ่ไม่ใ่เา านยอลยยิ้มอ่อนโยนพลาบอถึเหุผล
“มะม๊าไม่่อยสบาย อุ้มอินอีนไม่ไหวหรอรับ ับมือแทนไ้ไหม แล้วาลับมะม๊าะอุ้มอิน โอเไหมรับ” านยอลเอ่ยบอ อินยู่ปาแล้วพยัหน้า าลับใรแย่นะ ะับให้เลยอยูสิ
“เทา..มานี่สิ เี๋ยวปะป๊าอุ้มเราเ้าไปเอ” อี้ฝานย่อัวลพร้อมอ้าแนรอ เทา้าวสั้นๆมาหาอย่าว่า่าย อี้ฝานอุ้มลูายนโไว้แนบอ ่อนะเินเ้าไปในลินิให่ านยอลไม่สบาย ถ้าให้เา็เป็นเพราะเรื่อที่เิึ้น อี้ฝานถอนหายใพลามอไปยัเ็ผู้ายัวเล็ว่าเาเล็น้อยำลันั่เล่นับเ็ัวเล็บนัระหว่ารอิวาุหมอ อี้ฝานถอนหายใออมา นี่เาไม่ล้าพูับานยอลเลยสัำหลัาที่ถูัมา่อนหน้านี้ โอ๊ยยยย ้อเมียัวเอทำไมถึยานานี้รับ เ็ๆ็เอาแ่สนใานยอลนลืมไปแล้วว่ามีพอมันนั่หัวโ่อยู่รนี้
25%
พยาบาลประำลินิที่นั่อยู่บริเวุประาสัมพันธ์เรียื่อเ้าเ็แสบทั้สาม สีหน้าที่เยร่าเริลับเบะปาะร้อไห้ านยอลหัวเราะำพลาหยิแ้มอย่าเอ็นู อี้ฝานถอนหายใเหลือบมอนัวเล็ที่เ็มไป้วยวามสุ ใ่สิ มีอู๋อี้ฝานรนี้็เหมือนไม่มี ริสยนิ้วึ้นถูมูนเอ ่อนะลุาเ้าอี้้าวมาหยุรหน้าอานยอล
“เ้าไป้านในันเถอะรับ ะไ้เริ่มียาัน” อี้ฝานบอ านยอลไม่แม้แ่เยหน้าึ้นมาพูับเาหรือสบา เมียใร้ายไปนะรับ
“มะม๊ายอลเ้าไป้าในับเทาเทานะฮะ” เทาเอ่ย้วยน้ำเสียี้อ้อนพลาระพริบาปริบๆ านยอลพยัหน้ารับ
“็ไ้รับ แ่เ้าไปแล้วห้ามร้อไห้นะ”
“รับทราบรับผม” เทาานรับอย่าแ็ัน หาแ่ภายในใอเ็น้อยลับรู้สึลัวึ้นมาแล้วเหมือนัน
แ่ว่า เทาเทาไม่ลัวหรอฮะ..
็มีมะม๊ายอลอยู่้วยทั้นนี่น่า
เ็น้อยทั้สามเินามานยอลเ้าไปในห้ออุหมอเ้าอไ้ ะมีแ่อี้ฝานที่มอแผ่นหลัอานยอล้วยสายาละห้อยแล้ว่อย้าวามนัวเล็เ้าไปในห้อรว เมื่อเินพ้นเ้ามาในห้ออุหมอุมารเว เ็็เริ่มอแ้วยวามลัว หาแ่ารร้อไห้ลับไร้เสียะมีแ่เพียน้ำาหลาย่อหลายหยเปื้อนอยู่บนแ้มนุ่ม
ินสัาับมะม๊ายอลแล้วว่าะไม่ร้อไห้ ห้ามร้อนะ!
ฮุนฮุนบอับมะม๊ายอลแล้วว่าะไม่อแ ้อทำให้ไ้!
เทาเทาสัาับมะม๊ายอลแล้วว่าะไม่ลัว เทาะไม่ลัวุหมอ ฮึ่บ!
อี้ฝานเหลือบมอเ็น้อยใบหน้าเปื้อนน้ำาแล้ว่อยๆเ็มันออ้วยปลายนิ้วอย่าอ่อนโยน ทีมาลินิับพ่อละร้อไห้แหปาลั่นห้อรว แ่พอมาับแม่ละเียบริบเลยนะ อี้ฝานแอบหมั่นไส้เ้าเ็สามแสบเบาๆ หาแ่็ไม่ทำอะไร เพราะรู้ว่านี่ือวิธีเียวที่เาะไ้เอหน้าานยอล ถึแม้ะยัไม่ไุ้ยันรๆ็เถอะ
“วันนี้ีวัีนป้อันโรโปลิโอนะรับ โึ้นเยอะเลยนะรับ วัน่อนยััวเล็นิเียวอยู่แล้ว วันนี้ห้าวบหวบันแล้วเหรอเนี่ย” ุหมอหนุ่มวนุยามประสานอัธยาศัยี เ็น้อยยืนแ็ทื่อไม่ยอม้าวเ้ามาหาุหมอ
“ฮึ่...” เ็น้อยทั้สามสะอื้น เมื่อเห็นุฯหมอวัมือเรีย ในสายาเ็น้อยุหมอนนี้ือปีศาร้ายที่ไม่เรลัวาบอัศวินแม้แ่นิเียว หาแุ่หมอลับมีอาวุธู่ายือเ็มนาเล็แ่ลับยาวแล้ว็เ็บมาๆ ินไม่ียาแล้วไ้ไหมฮะ..ฮึ่
“มะม๊าาโย้ลลลลลลล ฮื่อออออออ..” อินโผล่เ้าสู่อ้อมอานยอลทันที ทั้ที่ยัไม่ไ้ียาเลยแท้ๆ านยอลลูบหลัเ็น้อยแล้วพูปลอบเสียเบาๆ้าวหูพลาโยัวไปมาให้เ็น้อยหายอแ
“ไม่ร้อไห้นะรับอินอมะม๊า ๊ยาไม่เ็บหรอนะรับ เหมือนมัเอ นิเียวเอนะรับ” านยอลลูบหลัเ็น้อยเบาๆ ่อนะสอมือลับเอวเ็น้อยเอาไว้ แล้วถแนเสียัวเล็ึ้นเพื่อใหุ้หมอไ้ียาสะวึ้น
“มะม๊าาโย้ลลลล..ิน..ลัวุหมอ ไม่เอาอ่า..มะม๊า” ินร้ออแเสียระม แ่านยอลลับล่าวเสียแผ่วเบาแล้วูบปลอบเ็น้อยบนเรือนผมนุ่มนิ่ม
“ไม่เป็นไรนะรับ อิน มะม๊าอยู่รนี้นะ อยู่้าๆอิน”
“แ๊!!!!!!!!!!!!!!!!!” อินร้อออมาเสียัเมื่อเ็มแหลมยาวปัเ้าไปในท่อนแนเล็อๆน านยอลหลับาแน่นแล้วประอเ็น้อยเอาไว้ไม่ให้ิ้น เพราะลัวเ็มะไปโนุสำัเ้า านยอลลูบหลัปลอบใอินทั้ที่นเอ็แทบลั้นน้ำาไว้ไม่อยู่ บ้าที่สุเลย ปาร์านยอลเลียเวลาที่เ็แสบร้อไห้ที่สุ เทาและเฮุน่าเบะปาเมื่อเห็นเ็มแหลมๆทิ่มเ้าไปในแนออิน อี้ฝานอุ้มเ็นั่ลบนัแล้วลูบแผ่นหลัเ็น้อยเพื่อไม่ให้เ็น้อยื่นลัว
“มะม๊าาโย้ลลลลลล..” อินร้อไห้ลั่นน้ำาหล่นแหมะลบนเสื้ออานยอล ฝ่ามืออุ่นๆยัปลอบเ็น้อยในอ้อมออย่าอ่อนโยน
“ไม่เอาไม่ร้อนะ..ียาเสร็แล้วนะ” านยอลบอ้ำๆเพื่อหวัว่าเ็น้อยะลเสีย แ่มันไม่ไ้เป็นยันั้นเลย นอี้ฝานเินเ้าในใล้ๆแล้วประออินึ้นมาอุ้มไว้เอ อี้ฝานเินโยไปมาเล็น้อย ่อนะพาอินออาห้อรวเพื่อเินไปยัสนามเ็เล่นเล็ๆภายในลินิ ใบหน้าลูายนลายัเ็ไป้วยน้ำา หาแ่พอเห็นเรื่อเล่นสีสันสใส็หยุสะอื้นะมีแ่ราบน้ำาเท่านั้น อี้ฝานวาลูายนลาลบนสไล์เอร์แล้วไถลลมา
“ิิ..” อินหัวเราะออมาทั้น้ำา อี้ฝานส่ายหน้าพลายยิ้มำ เ็น้อยอเาทำไมถึไ้น่ารันานี้ ทั้ที่เมื่อี้ยัร้อไห้อแ แ่พอเออเล่นลับหัวเราะออมาทั้น้ำา
“ปะป๊าฟ่านฟ่าน ฮึ่ ั้นนี้สนุ” อินเอ่ยบอแล้วยยิ้มาหยีทั้น้ำา อี้ฝาน้าวเ้าไปใล้ๆ่อนะเ็น้ำาให้อย่าอ่อนโยน
“เ็ี้แย” อี้ฝานยีผมนุ่มอลูายนลาอย่าอ่อนโยน หาแ่ลับไ้ยินเสียร้อไห้ัึ้นมาในห้อรวที่เาเพิ่ออมา “รอปะป๊ารนี้่อนนะรับ ห้ามไปไหนนะ” อี้ฝานบอ่อนะรีบวิ่เ้าไปในห้อรวอุหมอ เทาำลัร้อไห้อแหลัาที่ถูเ็มแหลมทิ่มเ้าไปรบริเว้นแน อี้ฝานอุ้มเ็น้อยบนัอานยอลมาไว้ับอัวเอ ่อนะวิ่มายัสนามเ็เล่นแล้ววาลูายนโับม้าโยใล้ๆสไล์เอร์ เทายัเบะปาหาแ่ไม่มีเสียอแอี
“เ่มารับลูายปะป๊า” อี้ฝานหยิแ้มลูายัวเล็ เทาบีบน้ำาทียัลอหน่วยา นิ้วเรียวยาวปาน้ำาอลูายอออย่านิ่มนวล
ไม่นานนั านยอลและเฮุน็ออมาาห้อรวอุหมอ เสียร้อไห้ัลั่นนหลายนหันมามอ านยอล้มศีรษะเล็น้อยเพื่ออโทษแทนเ็น้อย อี้ฝาน้าวเ้าไปหาานยอลแล้วลูบหลัลูายนเล็เป็นารปลอบใ านยอลเยหน้ามอนัวสูว่าแล้วเบือนหน้าหนี หา่ฝ่ามืออุ่นร้อนออี้ฝานลับเาะุมมืออานยอลเอาไว้ านยอลส่สายาอาาหาแ่นัวโลับยยิ้มอ่อนโยนนหัวใอานยอลอ่อนยวบลทันา
ไม่ านยอล อย่าใอ่อน
านยอลพยายามึมืออัวเอออาฝ่ามืออนัวโ หาแ่อี้ฝานลับไม่ยอม่ายๆ อี้ฝาน้าวเ้ามา้อน้านหลัานยอลแล้วสอมือโอบรอบเอวบาไว้หลวมๆ านยอลมวิ้วยุ่ แ่อี้ฝานลับยยิ้ม
ะวนประสาทันรึไ อยาเอีใ่ไหมห๊ะ
“ออไปห่าๆหน่อยไ้ไหม อึอั” านยอลบอ้วยน้ำเสียไม่พอในั
“ฮื่อออออ..มะม๊ายอลล ฮุนเ็บอ่า” เฮุนร้อไห้หนนัว่าเิม นานยอล้อรีบปลอบ้วยน้ำเสียอ่อนหวาน อี้ฝานแอบลอบยิ้ม ลูนเล็อเานี่ลาริๆ
“พูเสียเย็นาแบบนั้น เี๋ยวลู็ลัวเอาหรอ”
“ยอลไม่ไ้ะให้ลูลัว แ่ะให้พี่ออไปห่าๆไม่เ้าใเหรอ” านยอลบออีรั้ เฮุนร้อไห้หนัว่าเิมนานยอล้อปลอบโยนอีรั้ านยอลอุ้มเฮุนโยไปมาแล้วเินหนีนัวสูห่าออไป เฮุนียิ้มว้าแล้วยัิ้วให้นเป็นพ่อ
ลูายนนี้เ้าเล่ห์ั้แ่เ็เลยให้ายเถอะ
อี้ฝานส่สัานให้ลูายอีสอนเ้าไป่อวนานยอลอีแร อินและเทาพยัหน้ารับแล้วรีบวิ่สับ้าป้อนๆไปยัเป้าหมาย อินและเทาแหปาร้อไห้ทันทีที่หยุยืน่อหน้าานยอล เ็น้อยทั้สามร้อไห้เสียัลั่นลินินนทั้ลินิหันมามอเป็นาเียว านยอลเบิาว้า ภายในสมอสับสนนไม่รู้ว่า้อแ้ไสถานาร์รนี้ยัไ อินล้มลบนพื้นแล้วัิ้นัอ านยอลหันไปหานัวสูเพื่ออวาม่วยเหลือ หาแ่ริสลับหายไปาบริเวนั้นเสียแล้ว
“มะม๊าาโย้ลลลล ฮื่ออออออ” านยอล้มศีรษะอโทษนในลินินเวียนหัวนแทบะเป็นลม
“ออไป้านอันเถอะ..นะรับ นะ” านยอลเอยบอ่อนะเินนำเ็อแออมาาลินิ านยอลมอหน้านัวสูแ่ลับไม่เอ เป็นพอภาษาอะไรทิ้ลูไว้แบบนี้ ไม่ไ้เรื่อ
“เฮุนรู้รึเปล่าว่าปะป๊าอเราหายไปไหน” านยอลถามเ็น้อยที่ยัสะอื้นอยู่ในอ้อมออเา เฮุนส่ายหน้าเบาๆ
“ไปไหนอเ้า ทิ้ลูแบบนี้ไ้ไ” านยอลมอทา้ายทีวาที็ไม่เอ น้อเินนำเ็ๆไปยัรถที่ยัออยู่ที่เิมไม่ไปไหน แ่ลับไม่เห็นอี้ฝานอยู่รนี้อยู่ี
“มะม๊ายอล...ฮึ่” เทาเยหน้ามอุแม่ัวสูแล้วเบะปา
“รับผม”
“ลับไปอยู่บ้านอเราันเถอะฮะ ฮึ่..” เทาบอพลาร้อไห้อีรั้ านยอลระพริบาถี่เพื่อลั้นน้ำาเอาไว้ บ้าที่สุ ะร้อไห้อนนี้ไม่ไ้นะปาร์านยอล
“มะม๊ายอลลลล ลับมาเล่นับินที่บ้านนะฮะ..ฮึ่ ินไม่มีเพื่อนเล่น ินมีมะม๊านเียว” อินึแนเสื้อานยอลเบาๆเป็นารอร้อ ทำไมมาอันแบบนี้ ทั้ที่เ็ๆไม่ใ่นผิ ทำไม้อมาอให้เาลับไปอยู่้วยัน ทั้ที่น่าะเป็นเาเอมาว่าที่ะร้ออลับไปอยู่บ้านหลันั้น
“ไม่เลียมะม๊าเหรอ?” น้ำาหยแหมะลบนแ้ม บ้าริ ทั้ที่ิว่าะไม่ร้อไห้แล้วแท้ๆ
“ไม่เลีย ินะเลียมะม๊ายอลทำไม” อินเยหน้ามอานยอลแล้วปาน้ำาัวเอ้วยหลัมือ “ินมีมะม๊ายอลนเียว ินรัมะม๊ายอลนเียว้วย” ใบหน้าเ็น้อยบลับาอานยอลแล้วถูไปมา านยอลัริมฝีปานเอนห่อเลือ ปาร์านยอลใอ่อนเสียแล้ว ปาร์านยอลแพ้เ็น้อยทั้สามแล้ว
“ฮุนรัมะม๊ายอล...มะม๊าาโย้ลลล”
“เทาเทา็รั รัมะม๊ายอลลล ฮื่อออออ..”
“ลับบ้านเราันนะยอล..” เสียทุ้ม่ำัึ้นา้านหลั พร้อมับแผอว้าแนบับแผ่นหลับาอานยอล น้ำาหยแล้วหยเล่าไหลรินอาบแ้มลม
“ปาร์านยอล...ลับไปใ้ีวิร่วมันอีรั้เถอะนะ” อี้ฝานเอ่ยอีรั้ แ่านยอลลับไม่อบอะไร มีเพียเสียสะอื้นเล็รอออมาเท่านั้น
“...ทำไมผม้อลับไปอี ในเมื่อพี่รัุเนาไม่ใ่ผม ผมไม่ใ่อายที่พี่ว่าเมื่อไหร่็มาาม้อ อย่าเอาลูมา้อผมอี เพราะมันไม่มีประโยน์หรอ..” านยอลลั้นเสียสะอื้นนัวสั่น เฮุนร้อไห้ออมาเมื่อเห็นนเป็นแม่เสียน้ำา มือเล็ๆโอบอรอบอานยอลเอาไว้
“มะม๊ายอลลล..ฮื่ออ”
“ยอลไม่ใ่อายนะรับ วันนั้นที่ยอลเ้ามาในห้อทำานอพี่ พี่ไม่ไ้บอรัเนานะ”
“แ่ผมไ้ยินเ็มสอหู!” านยอลเอ่ยเสียัลั่นลานรถ อี้ฝานสบสิอารม์ ่อนะเริ่มอธิบายสิ่วที่เิึ้นทั้หม
“วันนั้นที่านยอลเ้ามา พี่ำลัพูในสิ่ที่พี่อยาะพูเมื่อห้าปีที่แล้ว ำพูที่พี่อยาบอเนา ใ่พี่บอรัเธอและบอให้เธอมีีวิที่ีโยที่ไม่้อห่วเฮุนอี ถ้าเป็นห้าปีที่แล้วในอนนั้นพี่อาะไม่ไ้บอแบบนั้น พี่อาะรั้เนาเอาไว้ไม่ให้ไป แ่ว่าเรื่อทุอย่ามันผ่านมาห้าปีแล้ว และพี่็รัานยอลไปแล้ว ไม่ว่ายัไพี่็ลับไปรัเนาไม่ไ้อีแล้ว” อี้ฝานเอ่ยบอ หาแ่ไม่มีเสียอบรับาอีนึอธิบาย่อ
“.....”
“เนาลับมาเาหลีเพราะอยาะเราับพี่ เธออยาพาเฮุนไปเลี้ยูที่่าประเทศ แ่พี่ไม่ยอมให้เฮุนไปหรอนะ”
“แล้วทำไม้อทำเป็นไม่รู้ััน”
“พี่ไม่อยาให้านยอลิมา เพราะเรื่ออพี่ับเนามันบันไปั้นานแล้ว”
“แล้ว..ยอละเื่อพี่ไ้แ่ไหนว่าที่พูมาเป็นวามริ..” านยอลยืนนิ่รอำอบ
“....พี่ไม่รู้ว่าะทำให้านยอลเื่อพี่ไ้มาแ่ไหน พี่ไ้แ่หวั หวัว่าในใอานยอลยัมีพี่อยู่ในนั้น ลับบ้านเรานะที่รั ลับไปเป็นมะม๊าอลูๆนะรับ” อี้ฝานระับอนัวเล็ านยอลไม่เยรู้สึอึอัับอ้อมอนี่เลยสัรั้ ไม่ว่าะทำยัไปาร์านยอล็หวั่นไหวับผู้ายนนี้เสมอ บ้าที่สุ ปาร์านยอล เอ็นี่มันใ่ายที่สุเลย
54%
(แ้ไลิ้์) สอบถามวามสนใสั่อฟิเรื่อนี้ หาสนใลิที่นี่ [สำหรับนที่รอไว้แล้วไม่้อรอใหม่แล้วนะ่ะ]
https://docs.google.com/forms/d/13pjpbVW8Q1a1bzkwd_FKDoL5T3gdbI1_ykLSlXbu_Io/viewform?usp=send_form
“....ลับไป็ไ้” อี้ฝานและเ็น้อยยยิ้มีใ หาแ่านยอลยับอไม่หม “แ่อเป็นอีสออาทิย์นะ”
“อ้าว..ทำไมละ” อี้ฝานผละออาแผ่นหลัอานยอล
“ผมมีสอบมิเทอม อิวหนัสือับเพื่อน่อน สอบเสร็แล้วะลับไปละัน” านยอลบอ ่อนะส่เฮุนให้ับอี้ฝานอุ้ม ุพ่อหน้าหล่อและลูายัวแสบมึนึบ
“ผมลับแท็ี่นะ..ส่วนเรื่อินไอิมพี่พาลูไปเอ านยอล้อไปทำธุระ่อ” านยอลบอ ่อนะ้าวเท้าหนี แ่อินและเทารีบวิ่เาะแะมาวาเอาไว้
“มะม๊าะผิสัาเหรอฮะ มะม๊าบอับเทาแล้วนะว่าะไปินไอิม้วยัน” เทาพูึ้นพลาเบะปาแล้วบีบน้ำา านยอลย่อัวลให้อยู่ระับเียวับเ็น้อยัวเล็แล้วูบลบนแ้มนุ่มๆ
“รั้นี้ไปินไอิมับปะป๊า่อนนะรับ มะม๊าไม่ว่าริๆ” านยอลบอ แ่เ็น้อยทั้สอลับส่ายหน้า
“มะม๊าผิสัา..ใร้ายที่สุเลย ฮึ่” อินเบะปาอีน านยอลโยหัวลมๆอเ็น้อยัวเล็ไปมา เฮ้อออ ให้ายเถอะ พอเห็นน้ำาเ็ๆแล้วเา็ทำอะไรไม่ไ้อีเลย
“เอาั้น็ไ้ แ่มะม๊านั่ินไอิมนานๆไม่ไ้หรอนะ” านยอลบอ เ็น้อยรีบปาน้ำาแล้วระโีใ อี้ฝานยยิ้มพลามอแผ่นหลัอานยอล
อบุที่หายโรธพี่นะานยอล
“ไม่นาน็ยัีว่าไม่มีมะม๊ายอล” เฮุนบอพลาอ้าแนเพื่อลับมาสู่อ้อมอานยอลอีรั้ านยอลยยิ้มแล้วอุ้มเ็น้อยไว้แนบอ ริมฝีปาเล็ๆูลีบปาอมะม๊าอย่าน่ารั
“ั้นไปทานร้านไหนีรับ” อี้ฝานถามึ้น พลาอุ้มเ็น้อยเ้าไปนั่ในรถ ่อนะเปิประูให้านยอล้าวึ้นบนรถโยยัมีเ้าลูายนเล็สุแสบแนบอ านยอลลูบหลัเ็น้อยโยไม่อบำถามอริส หาแ่ลับหันไปถามเ็ๆว่าอยาทานร้านไหน
“ทำไมมะม๊ายอลไม่ยอมพูับปะป๊าฟ่านฟ่านละฮะ ินอบเวลามะม๊าหน้าแมาว่าหน้าบูนะฮะ” อินบอพลาปีนเบาะา้านหลัมาะเ้อมอหน้ามะม๊ายอล
“ยิ้มหน่อยสิฮะ..นะฮะ” อินยยิ้มให้อย่าสใส านยอลยยิ้มำ่อนะยีผมเ็น้อยอย่าอ่อนโยน ่อนะบอให้เ็น้อยลับไปนั่ที่เพราะรถำลัเลื่อนัวออาลานอรถ หายัยืนแบบนี้เี๋ยว็ล้มลไปอับพื้นร้อไห้อแอี
รอบรัวอู๋ไ้มาถึร้านไอศรีมในเวลาเพียไม่นาน เ็น้อยทั้สามโยัวไปมาอย่าื่นเ้น ไม่ใ่ว่าพวเาะไม่เยินไอศรีมแ่มัน็อื่นเ้นไม่ไ้อยู่ี เทาและอินออันเินนำอี้ฝานเ้าไปในร้าน ามมา้วยานยอลที่ยัอุ้มเฮุนอยู่ เ็น้อยี้โน่นี้นี่ไปเรื่อยนานยอลอยิ้มไม่ไ้ ฝ่ามืออนเป็นแม่ว่าลบนศีรษะอเทา่อนะโยไปมาอย่าหมั่นเี้ยว
“สั่ไอิมันเอเป็นรึเปล่ารับ” อี้ฝานถามึ้น เ็น้อยพยัหน้ารับ
“่ายะาย เี๋ยวฮุนฮุนะสั่ให้มะม๊าับปะป๊าูเอ” เฮุนปีนลาอ้อมออานยอล ่อนะิ้มนิ้วป้อนๆลบนระใส่ที่เ็มไป้วยไอศรีมหลารส านยอลยยิ้มพลาโน้มัวลบอเ็น้อย
“มะม๊าไปรอบนโ๊ะรโน่นนะรับ..” านยอลี้ไปยัโ๊ะใล้ระใส่มอเห็นวินริมแม่น้ำ อินหันมามอมะม๊าานยอล่อนะถาม
“มะม๊าไม่ินไอิมเหรอฮะ ร้านนี้อร่อยที่สุเลยนะ”
“ไม่ละรับ เราินเถอะ”
านยอลเินออมาาบริเวหน้าร้าน ่อนะหย่อนัวนั่ลบนโฟาัวเล็เหมาะสำหรับหนึ่น วาลมโมอออไปนอระแล้วถอนหายใออมา ไม่ไ้ไม่อยาอยู่ับเ็ๆหรอนะ แ่เพราอนนี้เาไม่รู้ว่ายัสับสนอะไรอยู่ อาะเป็นเพราะเรื่อออีพี่ริสับุเนายัไม่เลียร์สำหรับเา มันึส่ผลให้เาเป็นแบบนี้อยู่ านยอลถอนหายใอีรั้ ่อนะหันลับมามอโ๊ะัวเล็ ไอศรีม้อนเล็สอ้อนอยู่ในถ้วยนาเล็พร้อมับอินอื่นๆแ่เล็น้อยวาลรหน้าานยอล วาลมโ้อมอใบหน้าหล่อเหลา
“อะไรเหรอ” านยอลถามึ้น แ่ลับไ้รอยยิ้มแสนอบอุ่นอบลับมาแทนำอบ
“ยอลถามอยู่นะพี่ฟ่าน” านยอลย่นมูไม่พอใ อี้ฝานยิ้มำ
“พี่็แ่อยาให้เราลอิมไอิมรสพุิู้ เราอบไม่ใ่เหรอรับ” อี้ฝานเอ่ยบอ านยอลเมอไปทาอื่นเมื่อเิรู้สึเินึ้นมา
“ำไ้้วยเหรอ..ยอลิว่าพี่ะไม่ำะอีว่ายอลอบหรือไม่อบอะไร”
“ทำไมะำไม่ไ้ ทุอย่าที่ยอลอบหรือไม่อบพี่็ำไ้หมนั้นแหละรับ ็เราเป็นนสำันี่น่า” อี้ฝานบอพลาท้าวามอภรรยาฝั่ร้าม านยอลำลัหน้าแ น่ารัะมัเลยเมียใรเนี่ย
“อย่ามาหยอนำลัอารม์ไม่ีอยู่นะ” านยอลัริมฝีปาัวเอแน่น ริสยยิ้ม
นอารม์ไม่ีเาหน้าแันแบบนี้เหรอรับานยอล
“โอเรับๆ ไม่หยอแล้ว ลอทานไอิมู่อนสิรับ ถ้าอบะไ้พามาินบ่อยๆ” อี้ฝานยื่น้อนอันเล็ให้านยอล เรียวมือสวยรับ้อนมาไว้ในมือ่อนะัไอศรีมำเล็เ้าปา วาลมโระพริบถี่ อี้เหี้ยยยยยยยยย ไอิมหออะไรทำไมมันอร่อยเหาะนานี้วะเนี่ยยยย เหมาะับบ้านไ้ไหม พุิ้นมอปาร์านยอล พุิ้แสนอร่อยอานยอลลลล
“อร่อยใ่ไหมละรับ” อี้ฝานยยิ้มำพลาถาม
“ไม่เห็นะอร่อยเลย รสาิั้นๆอ่ะ” านยอลบอ หาแ่อี้ฝานลับไม่เื่อ เาเห็นอาารานยอลแล้ว็รู้ทันทีว่าไอศรีมรสนี้านยอลอบมาแ่ไหน เ็น้อยวิ่เาะแะมาหา พลาปีนึ้นโฟาัวเล็สำหรับเ็
“มะม๊าินรสอะไรเหรอฮะ น่าอาหย่อยั” อินถามึ้นพลาน้ำลายยืหยลบนโ๊ะ านยอลยยิ้มำ่อนะัไอศรีมรสพุิ้นมให้เ็น้อยลอทานนละำ
“หู้ววววว..อาหย่อยยยยยยย..” อินร้อเสียัลั่น ไม่่าาเฮุนและเทาที่เริ่มสะิแนานยอล้วยท่าทีอ้อนๆ
“อีำไ้ไหมฮะ แหะๆ” เฮุนบอพลายยิ้มน่ารั านยอลพยัหน้ารับแล้วัไอศรีมพอีำส่เ้าปาเล็ๆอีำ เฮุนไหวไหลุ่ิไปมาเมื่อรสาิอไอศรีมึมไปทั่วปา
“ไม่น่าิน็อโแลเลย่ะ อมะม๊าอร่อยว่าั้เยอะ” เทาพึพำอแ อี้ฝานยีผมเ็น้อยอย่าเอ็นู
“แลับอมะม๊า็ไ้นะรับ เอาไหม” านยอลบอ แ่เทาลับส่ายหน้า
“ไม่เอาหรอฮะ มะม๊ายอลอบินพุิ้ เทาเทาะไม่แย่ฮะ”
“ใ่ พวเราะไม่แย่อที่มะม๊าอบ” เฮุนบออีน
“แล้ว็ไม่แย่ปะป๊าฟ่านฟ่าน้วย..ึ” เ็น้อยหัวเราะิัออมาอย่าน่ารั “เพราะมะม๊ายอลอบปะป๊าฟ่านฟ่าน..” ใบหน้าหวานึ้นสีแัทันทีที่เ็น้อยพูบ านยอลรีบเมอออไปหน้าระมอวิวแม่น้ำสายหลัเพื่อแ้อาารเินาำพูื่อๆอลูายทั้สาม
บ้าริ ใรสั่ใรสอนให้พูแบบนั้น เ้าเ็บ้านี่
“ไอศรีมที่สั่มาแล้วรับ ออนุาวาถ้วยไอศรีมนะรับ” พนัานบอล่าวามหน้าที่อัวเอ ่อนะว่าไอศรีมลรหน้าเ็น้อยทั้สาม เสียหัวเราะอบใัไปทั่วบริเวเพียแ่ไ้ทานออร่อย านยอล่อยมอเ็น้อยทั้สามพลาเ็ราบไอศรีมให้ รอยยิ้มอานยอลทำให้ริสยิ้มไ้เสมอ วามริบเผลอมอไปยัสมาร์โฟนอานยอลที่วาอยู่บนโ๊ะ รูปถ่ายที่เยั้เป็นหน้าอโฮมู่ันลายเป็นพื้นสีำเปล่าๆ นี่โรธเา อนเานไม่อยาเห็นหน้าเลยสินะ อี้ฝานเยหน้ามอานยอลแล้วอยาะเอ่อยำอโทษอีสัร้อยรั้
านยอล...่อไปนี้พี่ะไม่ทำให้านยอลเสียใอี อบุนะรับที่ให้โอาสพี่อีรั้นะานยอล
หลัาทานไอศรีมเสร็รอบรัวึพาันแยย้ายลับบ้าน ในอนแรานยอละลับแท็ี่เอ หาแ่ลับถูลูายทั้สามอแพร้อมับบอว่าารลับบ้านโยแท็ี่มันอันราย เทาบอว่าถ้าปล่อยให้มะม๊าอเาลับบ้านับแท็ี่ละ็ระหว่าอาะเอผีระหว่าทา ันั้นเ็น้อยทั้สามออาสาเป็นอัศวินพามะม๊าานยอลไปส่ที่บ้านเอ ถึานยอละิว่าเรื่อพวนั้นเป็นเรื่อไร้สาระไปหน่อย แ่ถ้าเ็ๆไม่ไปส่เาที่บ้าน็อแร้อไห้อี เพราะะนั้นานยอลอัปัหารับผม ส่วนไอ้นที่ไ้ื่อว่าเป็นสามีอเาทาพฤิรรม็ยันั่เียบเพราะรู้ว่าแ่เอ่ยปาะถูอน ไม่นานนัรถันหรู็มาหน้าบ้านเ่า ูเหมือนไอ้แับเลย์ะลับมาแล้วเพราะไฟในบ้านเปิสว่าทั้บ้าน เ็น้อยระโลารถพร้อมับเินเาะแะเ้ามาับมือมะม๊าแว่ไปมาเบาๆ
“มะม๊ายอลไม่ไปนอนับินหรอฮะ” อินเยหน้ามอานยอลแล้วยู่ปา
“มะม๊ามีธุระนี่รับ อีสออาทิย์นะ” านยอลย่อัวลให้อยู่ระับเียวับานยอล ่อนะยยิ้มให้เ็น้อยแล้วหอมแ้มนุ่มๆออินเบาๆ
“ั้สออาทิย์แล้วใระอาบน้ำให้เทาเทาอ่ะ” เทา้าวเาะแะมาหาแล้วบหน้าลับแนอานอล แ้มลมถูไถับแนอานยอลอย่าอ้อนๆ
“ปะป๊าเรา็มาน่า อย่าื้อสิรับ”
“็ปะป๊าเอาแ่ทำานๆๆๆ่ะ” เฮุนบอพลาระทึบเท้าอย่าเอาแ่ใ
“ปะป๊า็้แทำานสิรับ ไม่อย่านั้นะเอาเินที่ไหนมาื้ออเล่นให้เราละ ลับบ้านันเถอะรับ มะม๊าะไ้เ้าไปในบ้าน” อี้ฝานบอพลาวัมือเรีย แ่เ็น้อยลับส่ายหน้า
“มะม๊า้อุ๊บ่อน” อินบอ้วยน้ำเสียน่ารั านยอลพยัหน้ารับ ่อนะริมฝีปาลบนแ้มอเ็น้อยัวแสบทั้สามนอย่าอ่อนโยน แ่เ็ัวแสบลับส่ายหน้าไปมา
“ทำไมละ ะให้หอมสอ้าเหรอ” านยอลถามึ้น หาแ่เ็น้อยลับส่ายหน้า นิ้วเล็ป้อมี้ไปยันัวสู
“มะม๊า้อหอมปะป๊าฟ่านฟ่าน้วยสิฮะ..” เฮุนเอ่ยบอ านยอลลุยืนเ็มวามสู ไม่อยาะหอมแ้มอีพี่ริส แ่ถ้าไม่หอมแ้มเ้าเ็ัวแสบ้อถามอีแน่ว่าทำไม เฮ้อออ หอมๆไปเหอะะไ้เ้าบ้านสัที านยอล้มมูลบนแ้มอนัวโ ลิ่นน้ำหอมอีพี่ริสเหมือนเิม แล้วปาร์านยอละหัวใเ้นแรเพื่อ?
“ปะป๊าหอมลับ้วยสิฮะ” เทาเอ่ยบอ อี้ฝานยยิ้ม ่อนะูบลบนแ้มอานยอลแผ่วเบา
“โอเฮะ ลับบ้านไ้ภาริเสร็สิ้นนนนนนนน..” เ็น้อยโบมือลาานยอล้วยท่าทีสนใสะมีแ่านยอลนี่ัว ภาริ ภาริอะไรวะ
“พี่ไป่อนนะ อีสออาทิย์พี่ะมารับ ห้ามเบี้ยวนะรับ” ริสยยิ้มหวานอย่าอ่อนโยน ่อนะ้าวึ้นรถแล้วับออไปาหน้าบ้าน ะเหลือแ่านยอลที่ยัมึนึ้บ ภาริอะไรอเ้าเ็แสบวะเนี่ย
80%
านยอลหันหลั้าวเ้ามาในบ้านเ่าหลัไม่ให่มานั แ้มลมๆึ้นสีระเรื่อน่ามอนเลย์และแ่ามอมาที่เพื่อนอเา้วยวามหมั่นไส้ านยอลรีบยมืออนึ้นถูแ้มอนเพื่อลอาารเินให้หายไปาแ้มนุ่มๆ หาแ่เพื่อนทั้สอนยัไม่ยอมหันมอทาอื่นนานยอล้อเป็นฝ่ายพู่อน
“มออะไรอพวมึวะ”
“็แ่อยามอนปาไม่รับใ” แบอิ๊ปาหันลับไปมอโทรทัศน์รหน้าโฟา
“อะไร ใรปาไม่รับใวะ”
“ยัะมาถาม บอพวูว่าะเลิับเ้า แ่ลับไปเที่ยวับเาลับมาะเย็นเียวนะมึ” เลย์บอพลายยิ้มมุมปาร้ายาับผิเพื่อนอเา หาแ่านยอลลับทำเป็นไม่สนใ
“ูแ่่วยพาลูเ้าไปหาหมอเท่านั้น”
“หาหมอแล้วำเป็น้อเินหน้าแเ้ามาในบ้าน้วยเหรอวะ” แเอ่ยึ้น านยอลเม้มริมฝีปาลั้นอาารเินอัวเอ แ่เปล่าเลย ยิ่พยายามลั้นมันเท่าไหร่ หน้าอเา็ยิ่ร้อน เพราะรอยูบอีพี่ริสที่แ้มแท้ๆเลย ทำให้านยอลวบุมหัวใัวเอไม่ไ้
“ลืนีันแล้วใ่ไหม” เลย์ถามึ้น านยอลพยัหน้ารับ ่อนะ้าวมานั่ลบนโฟาัวยาวอีน
“แู่ยัไม่สนิทใหรอนะเว้ย ทีู่ลับไปืนี็เพราะลูเท่านั้นแหละ” านยอลบอพลาพ่นลมหายใออมา เายัไม่เื่อที่อีพี่ริสร้อยเปอร์เ็น์ เพราะเารู้ว่าหาำพวนั้นเป็นำโหอีรั้ มันะไ้่วยให้เาเ็บน้อยล หรือบาทีมันอาะเ็บมาว่าเิม็ไ้ใระไปรู้
“ถ้ามึัสินใแล้วู็ไม่พูแหละ ูรู้ว่าพี่อี้ฝานเ้าเป็นนี เ้าูแลมึไ้อยู่แล้ว” เลย์บอพลาบีบไหล่านยอล โอ๊ยยยย ูวรึ้ใสินะไอ้เพื่อนเลย์
“อบในะเว้ย”
“อื้ม ไปอ่านหนัสือเหอะ มึไม่ไปเรียนสอวันแล้ว เี๋ยวูเอาสมุเลเอรมาให้ลอละัน”
“เพื่อนูนี่ีไปไหนเนี่ยยยยย...” านยอลออเพื่อนทั้สอแล้วโยไปมา หาแ่ถูผลัออเพราะวามอึอั
“ไอ้หูา มึอย่าเอาวามสูมา่มู” แฟาแนลบนไหล่เพื่อนเ็มแร “สูว่าแล้วไวะ นี่ถ้าไม่ิว่ามึเป็นเพื่อน ูนี่เนรเทศมึไปอยู่สวนสัว์แล้ว แม่ สูอย่าะเปร ไม่สสารนสูร้อยเ็สิบว่าบ้ารึไ แ่นีู้็โส่วนสูนหน้าู้านหมแล้ว ออไปไลๆูไ้ไหมหวะ” แบอ่อ
“ในบ้านไม่มีใรเห็นหรอน่า”
“ูเนี่ยเห็น เ็มสอาเลย แม่แ่รัแร้มึูยัไม่ถึเลย” แบออี เลย์หัวเราะำับอาารห่วหล่ออเพื่อนัวเี้ยอเา
“โอ๋ๆ แล้วทำไมอนเ็ไม่ยอมินนม เอาแ่ิน้าวเหนียวนไ้โหนแ้มมา แทนะไ้วามสู”
“อ้าวไอ้นี่ ูไม่ไ้ิน้าวเหนียวนะเว้ย”
“แล้วมึินไร”
“ิน้าวปิเว้ย แ่แมู่พาไปันฟันเว้ยเลยไ้โหนแ้มมา”
“ะเถียเรื่อโหนแ้มอีนานไหม ือูะอ่านหนัสือ” เลย์บอพลามอเพื่อนสอนที่เอาแ่เถียเรื่อไม่เป็นเรื่อนน่ารำา านยอลและแหันมามอแล้วยิ้มแหยะ
“โอเ ไม่เถียแล้ว็ไ้วะ ไปอ่านหนัสือๆ” านยอลบอพลาเินเ้าไปในห้อเพื่อหยิบพวระาษโน้ับหนัสือเรียนเพื่อนิวหนัสือัน ืนนี้ปาร์านยอละนอนึเพื่อนอ่านหนัสือ! สู้ายเว้ย!
อี้ฝานลับมาถึบ้านไ้สัพัแล้วหาแ่รอยยิ้มอเาลับยัประับอยู่บนใบหน้า เ็น้อยทั้สามวิ่วนไปทั่วห้อ้วยท่าทีสใส่าาวัน่อนๆทีู่เศร้าสร้อย แ่วันนี้เ็ๆลับยิ้มแย้มและหัวเราะเสียั ถึแม้ะถูียามานละเ็ม็าม เพราะหาเป็นเมื่อ่อน หาริสพาเ็ๆไปโรพยาบาลเมื่อไหร่มัถูเ็ๆเมินและไม่ยอมุย้วยนเา้อื้ออเล่นมาให้เป็นารปลอบใ
“ปะป๊าฟ่านฟ่าน พรุ่นี้เลิเรียนแล้วไปบ้านมะม๊ายอลไ้ไหมฮะ” เฮุนถามึ้น้วยสายาสใสพลาบหน้าลบนาอนเป็นพ่ออย่าอ้อนๆ
“ไม่ไ้หรอรับ ่วนี้มะม๊ายอลยุ่มาๆเราไปวนไม่ไ้หรอรับ” อี้ฝานบอพลาอุ้มเ็น้อยึ้นมานั่บนั
“ื้ออออ แ่ฮุนฮุนิถึมะม๊าาโย้ลลลลลล” เฮุนิ้นยุยิบนัริสพร้อมราิ้ๆเพื่ออ้อนนเป็นพ่อ
“ิถึ็้ออทนสิรับ อีแป๊บเียวมะม๊ายอล็ลับมาแล้วนะรับ” อี้ฝานบอพลาลูบผมเ็น้อยบนั หาแ่เฮุนลับไม่ยอม่ายๆ
“แล้วปะป๊าไม่ิถึมะม๊าเหรอฮะ” เฮุนถาม้วยเสียสใส
“ิถึสิรับ..”
“ิถึ็้อไปเอสิฮะ ไปนะฮะ ปะป๊าฟ่านฟ่านนนนนน นะฮะ” เฮุนบออีรั้ หาแ่อนนี้ลับไม่ไ้มีแ่เฮุนเท่านั้น อินและเทาเอ็เริ่มทำัวน่ารัอ้อนเสียุ้ิ้อยู่ใล้ๆ
“ิถึมะม๊ายอลลลลลลล”
“ไปหามะม๊ายอลนะฮะ.เทาเทาิถึมะม๊ายอล”
“เ็ื้อ..ไป็ไ้ แ่แ่แป๊บเียวนะรับ” อี้ฝานบอึ้น เ็น้อยทั้สามเฮลั่นห้อพาให้นเป็นพ่อยิ้มออมา้วยอีน เ้าัวแสบนี่นอะี้อ้อนแล้วยัน่ารันทำให้โลอผู้ายวัยสามสิบสออย่าเามีีวิีวาึ้นไ้ไม่ยา
“นอนับมะม๊าไม่ไ้เหรอฮะ ินยัไม่เยนอนบ้านมะม๊ายอลเลย” อี้ฝานส่ายหน้าเป็นำอบ นเ็น้อยัวเล็ยู่ปา
“ไม่ไ้หรอรับ แ่ไปแป๊บเียว็พอนะ ื้อนมไปฝามะม๊ายอล้วยเนอะ” ริสบอพลาหยิแ้มลูายนลาเบาๆ หาแ่เ็น้อยยัอแไม่ยอมล
“ถ้าไม่ยอมลปะป๊าไม่พาไปหามะม๊ายอลแล้วนะรับ” อี้ฝานเอ่ยบอเสียเ้ม เ้าเ็แสบทั้สามย่นมูแล้วเหลือบมอนเป็นพ่อ
“ปะป๊าฟ่านฟ่าน็ิถึมะม๊ายอลนั่นแหละ อย่ามาเ๊ ถ้าฮุนไม่อให้ปะป๊าพาไปหามะม๊ายอล ปะป๊า็แอบไปเอ ิ” เฮุนส่เสียฟึฟัไม่พอใ ่อนะปีนลาันเป็นพ่อ แล้วยนิ้วโป้ให้เป็นเิบอว่าเาำลัอน ริสยยิ้มำ เมื่อเห็นาสั้นป้อนเินเาะแะหนีไปห้อัวเอ
“โป้!!” อินยู่ปาแล้วเินหนีไปอีน
“โป้!! ืนนี้นอนนไปเลย เทาเทาอนปะป๊าแล้ว หึ”
อี้ฝานหัวเราะำ ่อนะเินามเ็น้อยทั้สามเ้าไปในห้อนอนอเ้าัวแสบ หาแ่ลับถูเ็น้อยยนิ้วโป้พร้อมับประสานเสียันบอว่าอนเา ริสยยิ้มอ่อนโยนพลามอเ็น้อยทั้สามบนเียหลัให่
“ถ้าอยานอน้าับมะม๊ายอล็ไปอ้อนันเอาเอละันนะรับ ปะป๊าไม่รับปาละันนะ”
“แสว่าถ้ามะม๊าไม่ยอม็อเหรอฮะ..” อินถาม
“รับ..แ่ืนนี้นอนไ้แล้วนะรับ” อี้ฝานบอพลาประอเ็น้อยนอนลบนหมอนทีละน แล้วึผ้าห่มึ้นมาห่มให้เ็น้อย ่อนะหอมหน้าผาเ็น้อยแผ่วเบา
“ฝันีนะรับ”
“ฝันีฮะปะป๊าฟ่านฟ่าน..” เ็น้อยหอมแ้มนเป็นพ่อแผ่วเบา ่อนะยยิ้มให้อย่าน่ารั
“รีบนอนนะรับ อย่าให้รู้ว่าแอบเล่นันอนลาืนละ ไม่อย่านั้นปะป๊าะไม่พาไปหามะม๊ายอลนะรับ”
“รับทราบฮะ..ึึ”
----100%---
้าลับมาแล้วววววว ิถึุเบยยยยยย อนนี้เ้าัหน้าฟิลำหรับเล่มแรเสร็แล้ว 353 หน้า
แ่อนนี้ทาโรพิมพ์ยัไม่อบลับมาเลย เ้ารู้แ่ว่า้ออย่าน้อย 20 ุ ( 2 เล่ม = 1 ุ )
เี๋ยวถ้าไ้ำอบมาเมื่อไหร่ะลลิ้์เพื่อสอบถามำนวนที่แน่นอนนะ่ะ
ุ๊บๆ
ความคิดเห็น