♦ ภารกิจลับ ผู้พิทักษ์ตราสาว ♦

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 ภารกิจ

บทที่1

 “อ๊า...”ร่างแบบบางในชุดรัดรูปอย่างเชิ๊ตขาวและกระโปรงหนังสีดำสั้นสะบัดเสื้อคลุมสีกรมท่าออกไปด้านข้างซึ่งมีหลุมสีดำประหลาดปรากฏ ทันทีทีมันตกลงไปสิ่งนั้นก็หายวับราวกับไม่เคยมีอะไรอยู่ รองเท้าส้นสูงที่ดูจะเดินทางยากไม่ลำบากเลยสำหรับเธอที่ใส่อยู่ทุกวี่วัน นัยน์ตากลมโตกลอกครบองศายามเสยผมสีเงินประกายทัดใบหู ดวงหน้าหวานหยดที่ขึ้นสีระเรื่อเพราะความร้อนจากแดดดูดึงดูดใจ.. แต่ในตอนนี้เสน่ห์นั่นไม่จำเป็นสำหรับเธอเลยแม้แต่น้อย.. เพราะเธอกำลังหลงทางน่ะสิ!

 ฟันขาวกัดลงบนริมฝีปากล่างอย่างใช้ความคิด ก่อนที่เสียงสวบสาบจากด้านหลังจะฉุดสติเธอกลับมา.. อ่า เจอเหยื่อแล้ว.. ลิ้นสีสดแลบเลียไปตามกรอบปากอิ่ม นัยน์เนตรสีสว่างหรี่ลงอย่างใจเย็นพลางย่อเข่าลงเล็กน้อยเป็นการเตรียมพร้อม และเมื่อเงาสายหนึ่งทอดสู่เบื้องบนของเธอ.. เด็กสาวก็ถีบตัวเองขึ้นไปอยู่เหนือมนุษย์โชคร้ายผู้นั้นราวกับบินได้!

 ผลั๊วะ! กร๊อบ! โครม!!

 ถ้าจะให้อธิบายแล้ว.. ในตอนเริ่มนั้นอาเนลได้ เอ่อ..บินอยู่เหนือนินจาที่บังเอิญโผล่มาได้จังหวะ เธอ..ลอยค้างอยู่บนนั้นในขณะที่บุคคลแสนซวยไม่ทันได้ตั้งตัว เด็กสาวเหยียดยิ้มแสยะแล้วฟาดสันเท้าไปยังแผ่นหลังของมนุษย์ผู้นั้น... ดังขึ้นเป็นเสียง ผลั๊วะ!

 ต่อมา แน่นอน..ด้วยแรงที่เกิดสิ่งมีชีวิตทั่วไป.. กระดูกของเขาคนนั้นหักจนเกิดเป็นเสียง กร๊อบ!

 สุดท้ายแล้ว.. ร่างชายผู้แสนอับโชคก็ร่วงลงไปกระแทกกับพื้นด้วยแรงที่ได้รับจนเกิดเป็นหลุมน้อยๆ นั่นคือเสียง โครม!!

 “อุหวา.. ฉันออมแรงไว้เยอะแล้วนะ”แม้น้ำเสียงจะดูตกใจและสงสาร หากแต่แววตาของอาเนลยังคงสั่นระริกราวกับเป็นเรื่องตลก มุมปากสวยยกขึ้นดุจจันทร์เสี้ยวน่ามอง “ไหนๆ ดูความทรงจำหน่อยสิ~”

 ในการดูความทรงจำของผู้อื่น พวกเธอเพียงแค่แตะเท่านั้น... และเด็กสาวเลือกที่จะ เหยียบ ลงบนร่างที่ไร้ลมหายใจโดยไม่สนใจหรือให้เกียรติมัน อาเนลคัดแต่เส้นทางเข้าหัวก่อนจะผละรองเท้าออกจากผู้โชคร้าย กล่าวขอบคุณด้วยรอยยิ้มก่อนเปรยคำสั่ง 

 “ทำลาย” ฉับพลัน ร่างไร้ลมหายใจก็กลายเป็นธุลีปลิวหายไป..

 การทำลายสิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องง่าย.. หากผู้บิดเบือนตายง่ายๆ แบบนี้คงดี...

 เอาล่ะ... แค่ไม่กี่กิโลเมตรก็จะเป็น หมู่บ้านโคโนฮะ.. เร่งเท้าหน่อยละกัน...

 ไม่กี่อึดใจต่อมาตั้งแต่ที่อาเนลสะกิดเท้าดีดตัวออกจากจุดเกิดเหตุ ที่หมายก็ปรากฏขึ้นเป็นจุดเล็กๆ แม้ว่าร่างกายของเธอจะดูไม่มีแรง อีกทั้งการแต่งกายที่ดูไม่สมกาลเทศะ แต่เธอก็ยังคงวิ่งด้วยความเร็วคงที่ไปยังประตูหมู่บ้านโคโนฮะงาคุเระ

 “เห้! เธอน่ะ ต้องลงทะเบียนก่อนเข้า..”

 “พาฉันไปหาโฮคาเงะ” สำเนียงโมโนโทนคล้ายเป็นรีโมทคำสั่ง ชายผู้เฝ้ายามบริเวณประตูหมู่บ้านชะงักลงก่อนที่จะทำกิจกรรมของตัวเองตามเดิม ชายคนหนึ่งที่คิดว่าน่าจะอายุราวยี่สิบต้นๆเดินเข้ามาหาเธออย่างนอบน้อมและนำทางเธอไปอย่างรวดเร็ว

 เรียวขายาวยังคงก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นคงแม้มือขาวจะยกขึ้นโบกให้คนหน้าตาดีข้างทาง รอยยิ้มหวานดุจน้ำผึ้งถูกยกขึ้นมาประดับใบหน้าจนกระทั่งถึงที่หมาย.. เยี่ยม.. ไม่มีใครมาถามอะไรให้มากความ

 “กลับไป”สิ้นเสียงสั่งร่างของคนนำทางก็หายไปจากพื้นที่ อาเนลยกยิ้มเล็กน้อยก่อนเคาะประตู ได้ยินเสียงคำถามมาจากห้องก็รีบตอบ “มีเรื่องด่วนรายงานค่ะ”

 เสียงในห้องเงียบหายไปนาน.. เขาคงรู้ว่าเธอไม่ใช่นินจาที่เคยพูดคุยกัน สักพักเขาก็เรียกให้เธอเข้าไป

 “สวัสดีค่ะ คุณซารุโทบิ~”คนชราเงยหน้าจากโต๊ะทำงานและกองเอกสารสำคัญ ทันทีที่ดวงตาคมกริบนั่นสบกับเธอ ประตู หน้าต่าง และช่องทางที่จะติดต่อกับภายนอกถูกปิดมิด สนิทเพียงพอให้แค่สายลมพัดผ่านลอดเข้ามา

 ผู้มีศักดิ์เป็นโฮคาเงะรุ่นสามสำรวจเด็กสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า

....อา คงเพราะสีผม สีตา และเสื้อผ้าฉันประหลาดสำหรับที่นี่ล่ะมั้ง?

 ตอนนี้เด็กสาวอยู่ในชุดโปรดเวลาทำงาน เชิ้ตสีขาวบางมีระบายน่ารัก ตรงคอเสื้อถูกผ้าสีเดียวกันผูกทับและกลัดด้วยทับทิมเม็ดงามแล้วก็มีผ้าเนื้อดีสีขาวพาดทับลำตัวอีกที กระโปรงหนังสั้นเพียงคืบครึ่งสีดำรัดรูป มีโค้ทสีน้ำเงินขลิบทองปกแดงหรูประดับด้วยเข็มกลัดบอกยศบนอกรอยกับเชือกสีทองสองเส้นเล็กคล้องที่ไหล่ ช่วงข้อมือของโค้ทถูกพับขึ้นให้เห็นเนื้อผ้าสีแดงด้านในแล้วติดกระดุม เธอสวมถุงมือหนังสีดำ และใส่หมวกสีน้ำเงินขลิบคล้ายชุดตกแต่งด้วยกุหลาบสีแดงสดริบบิ้นทองเส้นเล็กและขนฟูๆ ที่ได้มาจากสิงโตเผือก

...ของแท้เชียวนะขอบอก ส่วนรองเท้าเป็นบูทขาวเชือกดำยาวเหนือเข่าส้นเข็มสูงห้าเซนติเมตร..

เยี่ยมจริงๆ ฉันเริ่มคิดว่าชุดฉันโอเวอร์มากสำหรับที่นี่ แต่ช่างเถอะ ฉันไม่แคร์..

 ถ้าถามว่าเปลี่ยนชุดตอนไหน.. ก็เสกมาเปลี่ยนก่อนเข้าหมู่บ้านเนี่ยแหละ..

 “เธอเป็นใคร?”น้ำเสียงเคร่งของเขาทำให้อาเนลกระตุกยิ้มอย่างนึกสนุก ส่งเสียงหัวเราะน้อยๆ แล้วตอบคำถามที่จำไม่ได้ว่าเคยถูกถามมาแล้วกี่ครั้ง

 “ฉันมีชื่อว่า อาเนล ค่ะ”ร่างเพรียวยกมือขึ้นสะบัดเส้นผมสีขาวนวลที่ยาวจรดสะโพกพร้อมเลียปากตามความคุ้นชิน เลื่อนท่อนแขนขวาไปแตะหน้าท้อง ผายแขนซ้ายออกด้านข้างแล้วโค้งตัวสี่สิบห้าองศาตามมารยาทในตำแหน่ง “..เป็นผู้ครองตราเทวาพิทักษ์ลำดับที่73ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก”

 “ตรา..?”

“ตราเทวาพิทักษ์ค่ะ” เด็กสาวหัวเราะเบาๆ ประกบมือทั้งสองก่อนแบออก ตราบางอย่างปรากฏขึ้นบนฝ่ามือจางๆ เป็นตราคล้ายโล่ซึ่งด้านในมีเทวาหญิงและชายหลับใหลอยู่มุมซ้ายและขวา เมื่ออาเนลประกบเข้าอีกทีมันก็หายไป “พวกเรามีหน้าที่เดินทางไปยังสถานที่ต่างๆ เพื่อป้องกันการเกิดหายนะที่ส่งผลร้ายแรงค่ะ ..ซึ่งครั้งนี้ภารกิจของเราเกี่ยวกับมิตินี้น่ะค่ะ ก็เลยมา ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เราไม่ได้ทำลายโคโนฮะหรืออะไรแบบนั้นหรอกค่ะ”

 “สิ่งไหนบ่งบอกว่าฉันควรจะเชื่อเธอ?”เขาประสานมือขณะที่จดจ้องทุกความเคลื่อนไหว

 “ไม่มีค่ะ”เด็กสาวยักไหวไหล่พลางส่งรอยยิ้มสดใสให้ มองกันไปมาอยู่สักพักซารุโทบิก็ถอนหายใจออกมา

 “เธอจะทำอะไรก็ทำ แต่เมื่อใดที่หมู่บ้านนี้เดือดร้อนเพราะเธอล่ะก็...”เขาเว้นว่างไว้ให้ มิเชลส่งเสียงหัวเราะคิกๆ ก่อนสะบัดข้อมือหนึ่งครั้ง หน้าต่างถูกเปิดออก แรงกดดันของชายชราไม่สามารถทำอะไรเธอได้เลย...

 “ไว้ใจได้เลยค่ะ.. ต่อไปนี้จะมีแต่เรื่องสนุกๆ แน่นอน~ ..อ๊ะ แล้วก็”คิ้วสวยเลิกขึ้นสูงเหมือนพึ่งนึกอะไรออก “ต่อไปนี้จะขอยืมชื่อคุณมาใช้เวลาจะทำงานหลายๆเรื่องหน่อยนะคะ”

 “อะไร..”เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจะค้าน นิ้มเรียวก็ถูกยกขึ้นแตะริมฝีปาก เป็นการบอกกลายๆว่าฟังให้จบ

 “จริงๆ ฉันจะใช้พลังควบคุมโดยตรงเลยก็ได้.. แต่ถ้าทำแบบนั้น ร่างกายหรือสุขภาพของมนุษย์ธรรมดาจะต้องเกิดผลข้างเคียงแน่ๆ.. คุณคงไม่อยากให้เป็นแบบนั้นใช่ไหมคะ?”

 “...”

 “ถือว่าการเจรจาสำเร็จนะคะ~”

 “เธอมันปีศาจจอมเผด็จการ..”

 “ตามจริงศักดิ์ของฉันเป็นเทพธิดาต่างหากค่ะ”

 “!?”

 “เอาเถอะ อย่างไรก็..ฝากด้วยนะคะ~”

.

.

.

.

.

 “อ่า... จะต้องรีบทำงานให้เสร็จๆ.. จะได้ไปพักผ่อนกับท่านพี่..”แม้ปากจะบอกแบบนั้น แต่ตอนนี้ ร่างเพรียวของอาเนลก็อยู่ถามกลางกองขนมและของกิน ก้นงอนตบลงบนหมอนที่เสกขึ้นมาเพราะไม่ชอบเก้าอี้แข็งๆ ของสวนสาธารณะแห่งนี้ก่อนจะปัดมือวูบหนึ่งผ่านอากาศด้านหน้า ปรากฏจอโฮโลแกรมขนาดสองฝ่ามือครึ่ง

 รายละเอียดภารกิจ

 สถานที่ - มิติที่สาม โลกนินจา หมายเลขเจ็ดสิบสอง (มิติหลัก)

 ระยะเวลา – 5 เดือน

 ระดับ – 4ดาว

 อื่นๆ – ป้องกันการตายของโฮคาเงะ

 “อืม...อีกไม่นานสินะ..”ถอนหายใจแผ่วเบาตามด้วยทาโกยากิชิ้นที่สิบลงท้อง “ว่าแต่.. แอบดูคนอื่นมันเสียมารยาทนะคะ...”

“เธอเป็นใคร”

-----------------------------------------------------------

ทายสิใครเอ่ย---