♦ ภารกิจลับ ผู้พิทักษ์ตราสาว ♦

ลำดับตอนที่ #1 : บทศูนย์ -นารูโตะ-

   มีความเชื่อว่าจักรวาลนั้นไม่ได้มีเพียงหนึ่ง.. เป็นเรื่องที่ซับซ้อนและละเอียดอ่อนเกินที่จะทำความเข้าใจ.. และตามท้องเรื่องต่างๆ ทั่วไป ย่อมมีสิ่งที่ดีและไม่ดีปะปนกัน..

 โดยปกติแล้ว ในจักรวาลต่างๆ จะถูกแบ่งย่อยๆ ไปอีกเป็นมิติเล็กใหญ่มากมาย โดยพระเจ้าได้เรียกเรื่องราวที่เกิดขึ้นในมิติต่างๆ ว่ามันคือละครบทหนึ่ง โดยทั่วไป หากไม่ได้รับอนุญาตจากผู้สร้างสูงสุดเนื่องเรื่องของละครบทหนึ่งนั้นจะไม่สามารถถูกปั่นป่วน ดัดแปลงหรือยุ่งเกี่ยวได้ หากแต่แน่นอน มีผู้ทำตามกฎก็ต้องมีผู้แหกกฎ

 กลุ่มสิ่งที่ลุกขึ้นต่อต้านผู้สร้าง สร้างความเสียหายต่อเรื่องราวของละครบทหนึ่งจนเกิดหายนะถูกเรียกว่า “ผู้บิดเบือน” หรือเรียกอีกอย่างว่า “แต้มดำ” พวกชนเหล่านี้จะท่องไปยังมิติต่างๆ บิดเบือนเนื้อเรื่องซึ่งนำไปสู่หายนะอันรุนแรง

 ด้วยเหตุใหญ่นี้เอง พระเจ้าจึงสร้างสิ่งหนึ่งขึ้นมา รูปร่างกายกับมนุษย์แต่หาได้เป็นเช่นนั้น พวกเขาถูกเรียกว่า “เทวาพิทักษ์” หรือ “แต้มขาว” หน้าที่เพียงหนึ่งเดียวคือแยกตัวไปยังมิติต่างๆเพื่อปกป้องเนื้อเรื่องและทำลายผู้บิดเบือน

 ในทุกครั้งที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งถูกกำจัดก็จะถูกนับแต้ม.. หากฝ่ายผู้บิดเบือนตายหนึ่ง ก็จะนับว่าแต้มดำหนึ่ง หากฝ่ายเทวาพิทักษ์ตายหนึ่ง ก็จะถูกนับว่าแต้มขาวหนึ่ง ไม่ได้เป็นการระลึกถึงผู้ตาย.. แต่เป็นการฉลองชัยเมื่อศัตรูดับสิ้น..

 .

.

.

.

.

 กึก.. กึก..

เสียงของร้องเท้าบูทแนบเนื้อส้นเข้มสูงดังก้องไปตามทางเรียวขาของเด็กสาวตวัดไขว้ไปมาขณะที่ไหล่ผายตึงและเดินเป็นเส้นตรง ดวงหน้าเนียนเชิดขึ้นแสดงความเป็นคนมั่นใจในตัวเองทว่าก็ไม่ได้เกินงามจนเหมือนหยิ่ง มือเล็กยกขึ้น สอดนิ้วขาวไปตามเส้นผมบริเวณหลังต้นคอก่อนออกแรงสะบัดอย่างที่ชอบทำเวลากำลังนึกถึงเรื่องน่าสนุก ริมฝีปากนิ่มสีระเรื่อซึ่งถูกแต้มด้วยลิปกลอสวาวเม้มเข้าหากันพร้อมดวงตาสีทับทิมสุกใสที่ฉายแววตื่นเต้น และสิ้นสุดการกระทำนั้น ฝีเท้าของเธอได้หยุดลง... เธอถึงที่หมายแล้ว

 “ท่านพี่คะ~ ได้เวลาไปทำภารกิจใหม่แล้วค่ะ”อาเนลใช้มือที่ดูอ่อนแอผลักประดูบานใหญ่พลางยกยิ้มสวยประดับใบหน้าหวาน เอื้อนเอ่ยสำเนียงใสยามเห็นชายหนุ่มที่เคารพรักกำลังยืนรอกลางห้องโถงใหญ่อันประดับประดาไปด้วยสิ่งของมีขาวโทนขาวเทาและทอง

 “ที่หมาย?”เสียงทุ้มนุ่มน่าฟังเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบางหยักที่เด็กสาวมักจะชอบละเลียดชิมบ่อยๆ ทำให้ผู้ยืนหน้าประตูกระตุกไปชั่ววูบแล้วตอบคำถามของเฮดิซ

 “มิติที่สาม โลกนินจา หมายเลขเจ็ดสิบสองค่ะ”ร่างอ้อนแอ้นสาวเท้าไปหาคนสูงกว่าโดยไม่ลืมคว้าเสื้อคลุมสีกรมท่าของบุรุษไป ชายหนุ่มเดินไปหาเธอเพื่อให้เด็กสาวช่วยสวมใส่อาภรณ์ชิ้นสุดท้าย.. เอาล่ะ..

“ออกเดินทางกันเถอะ”

 .

 .

 .

 .

CR.SHL