รอบรู้...ไม่เสียหาย (เสื่อมสลายแล้ว)

ลำดับตอนที่ #78 : ราชวงศ์ซาง (1600-1046 ปีก่อนคริสตศักราช)(ยุคโบราณ)

ราชวงศ์ซาง

ราชวงศ์ซาง เดิมชื่อราชวงศ์ซาง ต่อมาย้ายเมืองหลวงไปที่เมืองอิน จึงเปลี่ยนชื่อเป็นราชวงศ์อิน บางคนก็เรียกราชวงศ์อินซาง เป็นยุคแห่งไสยศาสตร์โดยแท้ นิยมการเสี่ยงทายด้วยกระดองเต่ากันมาก ราชวงศ์นี้ ได้มีการขุดพบหลักฐานมากมาย จึงเชื่อว่ามีอยู่จริง โดยหลักฐานที่ขุดได้ เป็นแผ่นจารึกตัวอักษรโบราณ และเศษกระดองเต่า มีรอยแตกอยู่ทั่วไป และเชื่อถือในอำนาจแห่งสวรรค์มาก ถือว่าทุกสิ่ง สวรรค์เป็นผู้กำหนด ราชวงศ์ซางมีกษัตริย์ ๓๐ องค์ กษัตริย์องค์สุดท้ายชื่อ พระเจ้าอินโจวหรือโจ้ว (ติวอ๋อง) ซึ่งในประวัติศาสตร์ประณามไว้ว่า เป็นคนโหดร้ายทารุณมาก นิยมการสงคราม และหลงใหลในอิสตรี โดยเฉพาะสนมเอกชื่อ ต๋าจี หรือขันกี ซึ่งเป็นคนวิปริตผิดมนุษย์ คอยยุยงให้โจ้วฆ่าคนเป็นผักปลา สร้างสระเหล้าดงเนื้อขึ้น (เอาน้ำเหล้ามาใส่ในสระ แล้วเอาเนื้อสัตว์มาห้อยไว้ตามต้นไม้) ต่อมา โจวอู่หวัง เจ้าผู้ครองแคว้นโจว ทางตะวันตก ได้ยกทัพมาปราบโจ้วอ๋อง โดยอ้างว่า ได้รับ "อาณัติ" หรือ "เทียนมิ่ง" จากสวรรค์ให้มาปราบ และได้ชัยชนะ โจ้วอ๋องจึงฆ่าตัวตายโดยกระโดดลงกองไฟ แต่จริงๆ แล้ว นักประวัติศาสตร์ยังไม่แน่ใจนัก ว่าโจ้วอ๋องจะโหดร้ายเช่นนั้นจริงหรือไม่ เพราะไม่มีหลักฐานชัดเจน รวมทั้งเรื่องเกี่ยวกับต๋าจีด้วย เรื่องราวในตอนท้ายราชวงศ์ซางนี้ ได้มีการนำไปแต่งเป็นนิยายหลายเรื่อง หนึ่งในเรื่องนั้นก็คือ "นาจา" นั่นเอง และหนังสือพงศาวดารชื่อว่า "ฮ่องสิน" โดยจะเน้นหนักไปทางอิทธิปาฏิหาริย์เสียมาก เล่าสู่กันฟัง มีหนังสือเล่มหนึ่ง บอกว่า ที่ห้องพระแห่งหนึ่งทางไต้หวัน มีปีศาจมาเข้าร่างของเด็กสาวคนหนึ่ง แสดงท่าทางเหมือนกับปลา ได้จ้องดูผู้มาเข้าฟังธรรมะด้วยท่าทางเคียดแค้น แล้วแนะนำตัวว่าเป็นปีศาจปลา ซึ่งเดิมก็คือนางสนมต๋าจีของโจ้วนั่นเอง ปีศาจตนนี้เล่าให้ฟังว่า ตนเองเป็นต้นกำเนิด แห่งความโหดร้ายทั้งปวง ของพระเจ้าโจ้ว เช่น การฆ่าปี่ก้าน ขุนนางผู้พยายามขัดขวางตน หรือการแหวะหัวใจพระเจ้าอาของโจ้ว (แต่ในประวัติศาสตร์บางเล่มเขียนไว้ว่า ปี่ก้านคือพระเจ้าอาของโจ้ว ซึ่งเราก็ไม่ทราบเหมือนกันว่า ตกลงเป็นอย่างไรกันแน่) และได้เล่าเหตุการณ์ต่างๆ ในสมัยนั้นไว้ตรงกับประวัติศาสตร์ เนื่องจาก ตนเองถูกส่งมา "ปราบ" โจ้วโดยเฉพาะ (รับ "เทียนมิ่ง" มาอีกละ) จากการที่โจ้วทำตัวไม่ดี เมื่อตายลง เนื่องจาก "ทำเกินหน้าที่" มากเกินไป (เพราะฆ่าคนเป็นผักปลา) จึงต้องตกนรก และเกิดเป็นสัตว์มากว่าสามพันปีแล้ว ยังไม่ได้ไปเกิดเป็นคนเลย ชาติสุดท้าย ก็มาเกิดเป็นปีศาจปลา เป็นเจ้าแห่งปลาอยู่ใต้ท้องทะเลลึก ปีศาจนางต๋าจียังได้ประณามคนเดี๋ยวนี้ว่า เห็นแก่ตัวที่สุด ไม่เคยคิดถึงหัวอกผู้อื่น กินเนื้อผู้อื่นได้อย่างไม่ละอายใจต่อบาปกรรม ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้ว พวกเราไม่มีสิทธิ์ใดๆ ทั้งสิ้น ที่จะไปกินเนื้อเขา ต่อให้ไม่ได้ฆ่าเองก็ตาม นางปีศาจยังอาฆาตอีกว่า นางมีความแค้นผู้ที่กินปลาอย่างมาก หากว่าพวกเรายังไม่เลิกกินเนื้อสัตว์ ยังไม่รีบทำความดี ยังทำหัวหมออ้างเหตุผลสารพัดสารพันอยู่ นางจะไม่มีวันปล่อยให้พวกเรา ได้พบกับทางสว่างเป็นอันขาด จะพยายามขัดขวางทุกวิถีทาง เพื่อให้ผู้ที่กินเนื้อสัตว์ทุกคน ต้องไปลงนรกเช่นเดียวกับนาง แต่ถ้าหากพวกเราสำนึกตัว เลิกกินเนื้อสัตว์ แล้วหมั่นทำกุศลแล้ว นางจะไม่เอาผิดใดๆ ซึ่งในหนังสือจริงๆ นั้น นางปีศาจได้พูดจาวกไปเวียนมา เหมือนคนบ้า จนคนอ่าน (ผมนี่แหละ) เวียนหัว เพราะพูดซ้ำๆ ซากๆ อยู่ได้ นอกจากนั้น ยังพูดเหมือนกับว่าตัวเองยังเป็นสนมเอกอยู่ (ยังไม่หายเมา) เรื่องแบบนี้พวกเราสมควรรับรู้ และคิดตามไปบ้าง เราควรจะนึกดูบ้าง ว่าหากเราต้องไปมีชะตาเหมือนกับ นางสนมต๋าจี เราจะรู้สึกเช่นไร นอกจากจะต้องไปลงนรก ชดใช้กรรมแล้ว ยังต้องมาเกิดเป็นสัตว์ ต้องถูกคนฆ่า เอาเนื้อไปกิน ชาติแล้วชาติเล่า เป็นเวลานับพันปี ยังไม่ได้มาเกิดเป็นคนเลย เราจะยินดีให้เขากินเนื้อเราหรือ ต่อให้เราไม่ได้ฆ่าเอง ซื้อเนื้อที่เขาฆ่ามาเสร็จแล้วขายบนแผง ก็ไม่สมควรจะปัดความรับผิดชอบเช่นนั้น เราควรคิดให้ลึกซึ้งกว่านี้ เราสงสารเมตตาคนฆ่าสัตว์ แทนที่เราจะจ่ายเงินซื้อเนื้อ ที่เขาฆ่ามาแล้วให้เขาไป เราควรจะเลิกอุดหนุนเขา เพื่อให้เขาได้ไปประกอบอาชีพใหม่ ที่ไม่มีบาปกรรมจะดีกว่า แม้ว่าจะทำให้เขาลำบากในระยะแรกก็ตาม นี่จึงจะเรียกว่าทำความดีจริง มิฉะนั้นก็ไม่ได้ความดีอะไรเลย ผมนำเรื่องของปีศาจนางสนมต๋าจี มาเล่าสู่ให้ฟัง ก็เพื่อหวังให้ชาวพุทธได้สลดใจบ้าง กับชะตากรรมของผู้ที่ได้ชื่อว่า "นางผู้ล้มแผ่นดิน" ซึ่งแม้จะสาสมแก่ความผิดแล้ว แต่ก็แฝงไว้ด้วยความน่าสงสาร ไม่ว่าเรื่องนี้จะจริงหรือไม่ก็ตาม