คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter2
อนที่ 2
ทันทีที่นัวเล็เยหน้าึ้นมา็ทำให้นัวสูเผลอยิ้มออมา
“นายอีแล้วเหรอ” นัวสูถาม
“ุเป็นใรรับผมไม่รู้ั” นน่ารัแล้ทำเป็นไม่รู้ั
“อย่ามาทำเป็นำันไม่ไ้เลยนะ นัมอูฮยอน” นัวสูยิ้มพอใ
‘เหออออออออ อีาแปะนี่รู้ัื่อเราไ้ไเนี่ยยยยย เป็บอับุลแน่เลย ้อใ่แน่’ นน่ารันึในใ
“ไ ำันไม่ไ้เหรอ หืมมมมมม” นาหยีถามวนๆ
“ผมำไ้ว่าไม่เยรู้ัับาแปะี้บ่นนี่รับ” นน่ารัอบลับ้วยท่าทาใสื่อ
“มันะมาไปแล้วนะ นัมอูฮยอน” นาหยีเริ่มเือ
“ลัวำื่อผมไม่ไ้เหรอรับ หืมมมมม”นัวเล็อบวนๆ
“อยาายใ่ไหม !!!! เหอะ” นัวสูะโนเสียันทำให้นที่อยู่ในละแวนั้นเริ่มมามุู หนึ่ในนั้นมีลูายนเล็อระูลิมรวมอยู่้วย
‘นน่ารันนั้นใรน่ะ โนอ้ะ ผมะเอานนี้’ นหล่อนึในใ พลาเินไปหาพี่ายอนเอ
“พี่อยู มาทำอะไรอ้ะ แล้วนี่ยืนทะเลาะอะไรับใร” นหล่อพูับพี่อนเอ แ่สายานั้นลับมอไปที่นน่ารัอย่าไม่วาา
‘หล่อว่ะ นหรือรูปปั้นวะน่ะ หล่อโร’ นน่ารันึในใ
“็แ่เ็ปาเสียนนึแหละ” นัวสูพูอย่าอารม์เสีย
“ุมัน็แ่าแ่ี้บ่น ี้แอ๊ ทำเป็นหล่อแ่ริๆแล้วุมัน็แ่าแปะายน้ำเ้าหู้หน้าปาอยอ้ะแหละ เหอะ”นน่ารัอบลับ้วยอารม์เสียไม่แพ้ัน
“นาย นายยยยยยย นายอยาายใ่ไหม”ประโยเิมถูยึ้นมาเพื่อให้นน่ารัลัว แ่ไม่เลยสันิ นน่ารัไม่เยลัวใร
“พูเป็นำเียวเหรอรับ” นน่ารัอบแบบวนๆ
“เอิ่มมมมมมม พอเถอะรับ วันนี้พี่ไม่รีบไปทำานเหรอ หืมมม” นหล่อที่ยืนูเหุาร์อยู่ถามพี่ายนเอ
‘ใ่ทำาน เ้าลืมไปไ้ยัไว่าวันนี้มีประุมเ้า’
“ฝาไว้่อนเถอะนะ นัมอูฮยอน”นัวสูพูทิ้ท้ายแล้วเินฝ่าวล้อมอเหล่านัศึษาแล้วึ้นรถแล้วสาร์ทรถออทันที
“เอ่อออออ นาย.....” นหล่อพูยัไม่ทันบ นน่ารั็เอ่ยแนะนำัวเสียแล้ว
“ันนัมอูฮยอน ปี1 ะสถาปัย์” นน่ารัพู้วยเสียน่ารั
“ันิมมยอู แ่ะีมาถ้าเรียันว่าแอลอ้ะนะ 55555” นหล่อเอ่ยแนะนำัว
ทั้สอนุยันอย่าสนุสนานพลาเินไปที่โ๊ะอนน่ารั ‘นายนี่็น่ารัีแฮะ’ นน่ารัิในใ
“ไปไหนมา ไอ้อยอล” นน่ารัเอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนรัอนเอเินมาอีทา
“ูไปี้มา ปวิบ ทนไม่ไหวว่ะ”นัวสูเอ่ยพร้อมมอหน้าอนแปลหน้า
‘หล่ออออออออออออออออออออ’ นี่ือวามิเียวอนัวสูอนนี้
“สวัสีรับ ผมิมมยอู หรือเรียสั้นๆว่าแอลรับ” นหล่อพูทัทายแ่นัวสูยัไม่หลุาภวั์
“เอ่อออออ ันลีอยอล” นัวสูแนะนำัว
“เออ นี่มันเลยเวลาลาสแรมา 10 นาทีแล้ว ันไปเรียน่อนนะ แอล”นน่ารัเอ่ยึ้นหลัามอนาฬิานเอ
“อื้มมมมมมมม ั้นเลิเรียนไปทานอะไรันไหม ันเลี้ยเอ” นหล่อเอ่ยวน
“ไป !!!!! ้อไปอยู่แล้ววว นายอุส่าห์วนเี๋ยวะเสียมารยาท เนอะอยอล” นน่ารัอบโยไม่ิ แล้วหันไปถามเพื่อนอน
“อื้มมมม ั้น็ไ้” นัวสูเอ่ยอบเพื่อนรัอนเอ
“ั้นไป่อนนะ แล้วเอัน” นน่ารัเอ่ยลาแล้วูมือเพื่อนอนเินาไปารนั้น ทิ้ไว้เพียายหนุ่มรูปามที่หัวใอเ้าไ้หลุลอยไปับนน่ารัเสียแล้ว
หลัเลิลาส
นหล่อมายืนรอนน่ารัอยู่หน้าะ ึ่สร้าุสนใไ้มาเลยทีเียว
“เฮ้ แอลลลล มายืนรอั้แ่เมื่อไหร่ นานไหม”นน่ารัเอ่ยถาม
“มาไม่นานหรอันรอนายไ้ลอีวิแหละ” มุเสี่ยวๆอนหล่อ สร้าวามเลี่ยนให้นน่ารัไม่น้อย
“เลี่ยนไปละ ไปันเถอะ” นน่ารัพูแล้วเินออเพื่อนรันำไป้าหน้าหล่อที่ยืนยิ้มอยู่นเียว
นัมาา ารัฮัล แเอน ฮัั ยอทแท มอมุลมยอนอ นึล ~
เสียริโทนโทรศัพท์อนหล่อัึ้น นหล่อรับสายทันทีที่เห็นว่าใรโทรมา
“ว่าไรับ พี่”นหล่อถาม
‘อยู่ไหน’
“อยู่มหาลัยอยู่เลย พี่มีอะไรหรือเปล่า”
‘ถ้าไม่มี็ไม่โทรมาหรอน่า ลับบ้าน่วนเลย ุพ่อลับมาบ้านบ่นว่าอยาเอ’
“พ่อออาโรพยาบาลแล้วเหรอ เอ่อออ วันนี้ผมมีนัอ้ะ”
‘แเห็นารนัับเพื่อนีว่าพ่อแเหรอ’
‘เ้าเยเห็นผมเป็นลู้วยเหรอ ไม่ใ่ว่าพี่นเียวหรอเหรอที่เป็นลูเ้าน่ะ เหอะ’ แน่นอนว่านี่ือสิ่ที่นหล่อนึอยู่ภายในใ
“อื้มมม ไป็ไ้ รอแปบละัน”นหล่ออบไปอย่าุนเียว
‘รีบมาละัน’ปลายสายพูอย่าเผ็าร
เหอะ ิแล้วน่าสมเพัวเอ พี่ไ้ทุอย่าไ้ทั้วามรั ไ้ทั้เิน ทอ และมามาย ใ่สิผมมัน็แ่ลูเมียน้อยนิ !!!!!
นหล่อนึในใ แล้วเินไปยเลินัับนน่ารั ึ่แน่นอนว่านน่ารัไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว นหล่อึรีบลับบ้าน บ้านั้นเหรอ มันไม่ใ่บ้านหรอ มัน็แ่ที่ให้ยืมพัอาศัยเท่านั้นแหละ เหอะ
บไปอีอนแล้วววววววว ่วนี้ไรท์เอร์สอบ้วย
เลยยุ่ๆ อนนี้นะ แ่เอยัเอเลย เป็นำลัใให้ัน้วยนะ
ผิถูยัไ ให้อภัยันเน้อออออออ
ความคิดเห็น