คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 สับสน
Chapter 2
คยูฮยอนเดินเรื่อยๆ ไปทางหลังบ้าน สายตาคู่คมมองเข้าไปในรั้วบ้านหลังเล็ก ขนาดกะทัดรัด ซึ่งตั้งอยู่ภายในคฤหาสตระกูลโจวนี่เอง บ้านหลังเล็กนี้คุณแม่ของคยูฮยอนสร้างไว้และยกให้ลูกชายใช้สำหรับพักผ่อนเมื่อต้องการความเป็นส่วนตัว เพราะตัวบ้านหลังเล็กแม้จะอยู่ภายในบริเวณเดียวกันกับบ้านหลังใหญ่แต่ก็มีความเป็นส่วนตัวอยู่มาก เนื่องจากมีรั้วเล็กๆ สีขาว ห้อมล้อมตัวบ้านไว้ บ้านหลังนี้ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมามากเพราะซองมินเข้ามาอยู่ ด้วยความที่ซองมินเป็นคนรักธรรมชาติ ชอบปลูกต้นไม้ ซื้อไม้ดอกไม้ประดับมาปลูกจนบ้านมีสีสัน ร่มรื่นน่าอยู่ คยูฮยอนเดินมาหยุดอยู่ที่ประตูรั้วเหล็กสีขาว แล้วก้าวเข้าไปในเขตบ้านหลังเล็ก สายตาพยายามมองหาคนตัวเล็ก
“ซองมิน ซองมิน”
คยูฮยอนตะโกนเรียกหา แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา
“ไปไหนนะ หรือว่าจะหลับอยู่อย่างที่คุณแม่บอก”
คยูฮยอนเดินเข้าไปในบ้านโดยไม่ต้องขออนุญาตเพราะเค้าถือว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านของเค้าที่มีไว้สำหรับพักผ่อนหรือเป็นที่ทำงาน แต่เมื่อคุณแม่ต้องการให้พนักงานของท่านพักเค้าจึงไม่ค่อยลงมานั่งเล่นที่นี่เท่าไหร่นัก
“ซองมิน อยู่ที่ไหน ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” คยูฮยอนเดินเรียกซองมินตั้งแต่หน้าบ้าน ห้องนั่งเล่น จนมาถึง บริเวณหลังบ้านจึงเห็นตัวคนที่เค้ากำลังตามหา
“หลับอยู่นี่เอง มิน่าทำไมถึงไม่ได้ยินเสียงเรา”
คยูฮยอนเดินมาหยุดยืนห่างจากเก้าอี้ยาวไม่กี่ก้าว ดวงตาสีนิลก้มลงมองใบหน้าเกลี้ยงเนียนปราศจากแว่นหน้าที่แนบแก้มข้างหนึ่งกับหมอนสีฟ้านุ่ม ขนตายาวยามหลับน่ามองมากกว่าที่ลืมตาจ้องหน้าเค้าด้วยแววตาตำหนิ ปากจมูกรับกันอย่างเหมาะเจาะ สรุปแล้วซองมินเป็นคนที่หน้าตาน่ารัก น่ามองไม่แพ้ใคร คยูฮยอนรู้จักซองมินเมื่อ 2 ปีก่อน เพราะคุณแม่พามาแนะนำในฐานะลูกจ้างหรือพนักงานบริษัทที่ไม่ประจำหน้าที่ในอฟฟิศ แต่ซองมินได้รับหน้าที่พิเศษให้คอยติดตามสืบความเคลื่อนไหวของเค้ายามที่เค้านัดพบกับหญิงสาว คยูฮยอนเพิ่มมารู้เมื่อไม่กี่เดือนมานี้เองว่าร่างเล็กเป็นลูกของเพื่อนสนิทคุณแม่
“ซองมิน ตื่นได้แล้ว ไปอาบน้ำเตรียมตัวไปทานข้าวที่บ้านซูจีกับฉัน”
คยูฮยอนก้มลงตะโกนใส่หูร่างบาง จนซองมินสะดุ้งลืมตาแป๋ว จ้องหน้าคยูฮยอนแล้วผลักเค้าอย่างแรงด้วยความตกใจผสมกับความโมโห
“เข้ามาได้ยังไง”
ซองมินลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว ตาจ้องมาที่ร่างสูง
“ก็เข้ามาทางประตูน่ะสิ ทีหลังนะจะนอนก็หัดล็อคประตูให้เรียบร้อยไม่ใช่เปิดอ้าไว้อย่างงั้น”
“จะยังไงก็ช่างไม่เกี่ยวกับคุณ” ซองมินสะบัดหน้าเดินไปที่ตู้เย็น คยูฮยอนมองตามแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้
“ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว” คยูฮยอนเอ่ยขึ้นมาลอยๆ ซองมินหันไปมอง
“อาบทำไม ผมไม่มีธุระออกไปไหน ผมจะนอน ผมง่วงเชิญคุณกลับไปได้แล้ว”
“นอนไม่ได้ นายต้องออกไปทานข้าวเย็นที่บ้านซูจีกับฉัน”
“ไม่ไป คุณป้าไม่ได้สั่งผมก็ไม่ไป เชิญคุณไปจู๋จี๋จ๊ะจ๋ากับแฟนคุณให้พอใจเถอะ ผมไม่ไปเป็นก้างขวางคอคุณหรอกเชิญตามสบาย”
“แต่นายต้องทำงานให้คุณแม่ คุณแม่ให้มาตาม” อาการง่วงของซองมินหายไปทันทีที่คยูฮยอนบอกว่าคุณแม่ให้มาตาม ซองมินไม่อยากไปกับคยูฮยอน ไม่อยากเข้าไปยุ่งกับชีวิตของคยูฮยอน ไม่อยากทนเห็นภาพที่เจ็บปวด ซองมินเบื่อที่ต้องตามเช็คร่างสูง เบื่อสายตาที่มองแบบรำคาญเต็มที่ และเบื่อคำพูดที่เหน็บแนม
“ผมขอขัดคำสั่งคุณป้าแค่วันนี้ก็รายงานพฤติกรรมได้แล้ว ว่าผู้หญิงคนใหม่ของคุณเป็นยังไง และผมขอลาออกจากการเป็นสายสืบตามจับผิดคุณตั้งแต่วันนี้ คุณสบายใจได้ เชิญไปทานข้าวกับว่าที่เจ้าสาวของคุณได้แล้ว”
ซองมินเดินออกจากห้องนั่งเล่นมาเข้าห้องนอนซึ่งอยู่คนละด้านกัน คยูฮยอนเดินตามเข้ามายืนกอดอกมองร่างบางด้วยสายตาขุ่นมัว
“ทำไม เบื่อที่ต้องตามฉันไปทุกที่แล้วรึไง กลัวว่าจะต้องตามฉันเข้าโรงแรมด้วยงั้นสิ อิจฉาฉันใช่มั้ย” คยูฮยอนพูดด้วยอารมณ์โมโห
“ใช่ ผมเบื่อที่จะต้องมาคอยตามคนอย่างคุณ ผมไม่อยากล้วงลึกถึงขนาดนั้น แค่เล่าให้คุณป้าฟัง คุณป้าก็เข้าใจแล้วล่ะ ว่าคุณกับบรรดาแฟนๆของคุณไปถึงขั้นไหนกันแล้ว อ้อ.....แล้วก็อีกอย่างผมไม่จำเป็นต้องอิจฉาคุณ เพราะ ผู้หญิงของคุณแต่ละคนสุดแสนจะบรรยาย” ซองมินตอกกลับด้วยความโกรธไม่แพ้กัน
“แต่คืนนี้ นายต้องไปกับฉัน ถ้านายปฏิเสธฉันจะบอกคุณแม่ว่านายไม่เต็มใจทำงานชิ้นนี้” คยูฮยอนรีบสรุปเพราะไม่อยากให้การทะเลาะกันลุกลามใหญ่โต
“คุณอย่ามาหาเรื่องผมนะ แค่ผมตามคุณกับสุดที่รักของคุณไปซื้อของด้วยแค่นี้ ก็โมโหขนาดนั้นเลยหรือไง”
“ไม่ใช่ แต่นายต้องไปกับฉันคืนนี้ ฉันให้เวลานายอาบน้ำแต่งตัวครึ่งชั่วโมง” ซองมินมองคยูฮยอนด้วยสายตาไม่พอใจ
“ก็ได้ ผมจะไปกับคุณ แล้วคุณก็เชิญออกไปได้แล้ว ผมจะอาบน้ำ”
คยูฮยอนยิ้มแล้วมองสำรวจเรือนร่างของซองมิน ซึ่งตอนนี้ยังอยู่ในชุดกางเกงยีน กับเสื้อยืดตัวหลวมที่ใส่ออกไปพร้อมเค้าเมื่อช่วงกลางวันที่ผ่านมา เดินหายเข้าไปในห้อง
********************************************************
คยูฮยอนเดินมานั่งที่ห้องนั่งเล่นเพื่อรอซองมิน สายตาที่กวาดไปรอบๆ ห้องเพราะห้องถูกจัดใหม่ทั้งหมดด้วยฝีมือของซองมิน เค้ายิ้มอย่างพอใจเพราะการจัดวางสิ่งของที่ลงตัวเหมาะเจาะ แล้วสายตาก็สะดุดหยุดลงที่ถุงกระดาษสามสี่ถุงซึ่งมันกองอยู่บนเก้าอี้เดี่ยวตรงข้ามกับที่เค้านั่งอยู่
“ง่วงจนลืมเก็บของเลยนะ”
คยูฮยอนลุกขึ้นเดินมาหยิบถุงทั้งหมดนั่น ตั้งใจจะถือไปเก็บให้ซองมินที่ห้องนอนแต่นึกขึ้นมาได้ว่าซองมินกำลังอาบน้ำอยู่ จึงวางถุงลงแต่ความอยากรู้ อยากเห็นว่าซองมินซื้ออะไรมาบ้าง คยูฮยอนจึงแอบเปิดถุงแต่ละใบดู
“ใบนี้มีชุดชั้นใน 2 ชุด ใบนี้มีเสื้อยืด ใบนี้มีกางเกงยีนส์ ใบนี้มีโลชั่นบำรุงผิว” คยูฮยอนดูแล้วก็ยิ้มๆ ขำ แต่พอนึกถึงเสื้อผ้าที่ซูจีซื้อโดยที่เค้าเป็นคนจ่ายเงินให้ แล้วก็ต้องถอนหายใจเฮือก ซูจีซื้อของหมดเป็นล้านวอนภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง แต่ซองมินซื้อของหมดไม่ถึงครึ่งหนึ่งของเธอด้วยซ้ำมันช่างแตกต่างกันมากเหลือเกิน
คยูฮยอนเดินออกจากบ้านหลังเล็กแล้วเข้าบ้านใหญ่ คุณแม่นั่งรออยู่ที่ห้องรับแขก
“ไงลูก เจอหนูซองมินมั้ย?”
“เจอครับ กำลังหลับอยู่ผมปลุกให้อาบน้ำเตรียมไปทานมื้อเย็นกับผมข้างนอก”
“อะไรกัน ลูกจะให้หนูซองมินไปบ้านแฟนลูกด้วยงั้นหรอ แฟนลูกจะไม่โกรธเอาหรอ”
“ทำไมต้องโกรธด้วยล่ะครับคุณแม่”
“อ้าว ก็เธอชวนลูกแค่คนเดียว แล้วจะให้หนูซองมินไปด้วยทั้งที่เธอไม่ได้ชวนไว้จะดีหรอลูก แล้วถ้าเธอถามลูกว่าหนูซองมินเป็นใคร ลูกจะตอบว่ายังไง”
คยูฮยอนพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของผู้เป็นแม่ แต่เค้าตั้งใจพาซองมินไปแล้วเค้าไม่ยอมเปลี่ยนใจแน่
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมก็บอกว่าเป็นหลานคุณแม่ อยากออกมาเที่ยวด้วย แค่นี้ก็จบ”
“มันจะไม่แค่นี้อย่างที่ลูกพูดน่ะสิ แม่ไม่อยากให้หนูซองมินไปกับลูก แค่นี้ก็จบ” ผู้เป็นมารดาย้อน
“โถ่ คุณแม่ครับ ก็ไหนคุณแม่ต้องการทราบความเคลื่อนไหวของแฟนผมไงครับ”
“แต่คืนนี้แม่ไม่อยากรู้ ถ้าลูกจะถูกแม่สาวนั่น มอมเหล้าแล้วพาขึ้นเตียงก็เป็นเรื่องของลูก”
“โธ่ แม่ครับ นั่นแหละฮะที่ผมกลัว”
“อ้อ ก็เลยคิดจะพาหนูซองมินไปเป็นไม้กันหมาว่างั้นเถอะ”
“ไปเป็นเพื่อนครับ”
“ก็ไม่ต่างกันหรอกน่ะ อ้อ หนูซองมินมาพอดี” ซองมินยิ้มเข้ามาหาคนสูงวัย
“หนูซองมิน จะไปทานข้าวกับตาคยูหรอลูก ป้าว่าไม่ต้องไปหรอก ป้าให้หนูพักผ่อนได้ คืนนี้ไม่ต้องออกไปทำงาน”
“ขอบคุณครับคุณป้า ผมกำลังจะมาขออนุญาตคุณป้าเหมือนกัน ผมปวดหัว อยากพักผ่อน”
ซองมินยิ้มแป้นเหลียวมองหน้าคยูฮยอนแล้ว ยิ้มอย่างผู้ชนะ คยูฮยอนตาขวาง
“ไม่ได้ คุณแม่อนุญาตแต่ฉันไม่อนุญาต นายต้องไปกับฉันคืนนี้ ไปมันชุดนี้แหละ”
คยูฮยอนลุกขึ้นมาคว้ามือซองมินแล้วดึง กึ่งลากกึ่งจูงออกมาจากห้องรับแขก ต่อหน้าต่อตามารดาซึ่งกำลังงงกับเหตุการณ์เมื่อครู่ สักพักก็ได้ยินเสียงรถแล่นออกจากบ้านไป คุณหญิงโจวมองตามรถของลูกชายที่แล่นออกไปแล้วอมยิ้ม
“คุณผู้หญิงยิ้มอะไรค่ะ” แม่บ้านคนสนิทเอ่ยถามผู้เป็นนาย
“ก็ยิ้มตาคยูไงล่ะ แม่บ้านคิมเห็นเหมือนอย่างที่ฉันเห็นมั้ย ว่าตาคยูน่ะ มีท่าทางสนใจหนูซองมินมากเป็นพิเศษ อย่างนี้ก็เท่ากับว่าแผนการของฉันใกล้จำสำเร็จแล้วน่ะสิ” ผู้เป็นนายพูดด้วยท่าทางปลาบปลื้มใจ
“เอ่ย ดิฉันเห็นแต่คุณคยูดุคุณซองมินค่ะ ดุบ่อยด้วยนะคะ” แม่บ้านคิมบอก
“แกล้งดุไปอย่างนั้นเอง ความจริงน่ะชอบหนูซองมินเข้าให้แล้วล่ะ”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ก็ดีน่ะสิคะ คุณซองมินเธอเป็นคนเก่ง คนดี แถมยังน่ารัก อัธยาศัยดีอีกต่างหาก”
“นั่นแหละที่ฉันพยายามดึงหนูซองมินมาทำงานกับฉัน แล้วก็ให้มาอยู่ใกล้ๆ ตาคยูไงล่ะ แผนต่อไปพรุ่งนี้ฉันจะให้หนูซองมินลากลับไปพักผ่อนที่บ้านที่ปูซานได้สักอาทิตย์ แล้วค่อยให้เริ่มทำงานในบริษัท”
“ไม่ให้เป็นสายสืบแล้วหรอคะ คุณผู้หญิง”
“ไม่ต้องแล้ว เพราะแผนการของฉันบรรลุไปขั้นตอนนึงแล้ว ต่อไปนี้ฉันไม่ห้ามตาคยูแล้วอยากจะจีบใครก็ตามสบาย”
คุณหญิงโจว ยิ้มด้วยความภาคภูมิใจที่แผนการทั้งหมดของตนที่วางแผนไว้มาเป็นแรมปี กำลังจะเริ่มสำเร็จผลตามที่วางไว้ทุกอย่าง ในที่สุดตาคยูฮยอนก็ไปไหนไม่รอด เลี้ยงมาเองกับมือทำไมคนเป็นแม่จะไม่รู้วิธีการรับมือกับลูกชายสุดแสบของตัวเอง คอยดูนะแผนขั้นที่สองนี้ขอตั้งชื่อว่า แผนการกระชากความรู้สึกจะยิ่งทำให้ตาคยูอยู่ไม่สุขร้อนรนใจ ยิ่งคิดถึงแล้วก็ยิ่งปลาบปลื้มใจ
********************************************************************* ที่บ้านของซูจี หญิงสาวสั่งให้แม่กับน้องสาวออกไปข้างนอก เพื่อให้บ้านนี้มีเพียงคยูฮยอนกับเธอเพียงสองคน หญิงสาวต้องการให้คยูฮยอนหลับนอนกับเธอ และตื่นมาตอนเช้าเธอจะเรียกร้องให้คยูฮยอนแต่งงานด้วยคราวนี้ครอบครัวที่มีฐานะลุ่มๆ ดอนๆ ก็จะมีกินมีใช้สุขสบาย เพราะเธอได้สามีที่ทั้งหล่อ ทั้งรวย การศึกษาดีอย่าง โจว คยูฮยอนมาเป็นสามี ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากให้ถึงเวลานัดสักที
เมื่อเวลานัดมาถึงหญิงสาวคงยังไม่รู้ตัวว่า ตนเองจะต้องพบกับความผิดหวังอย่างแรง
“คยูคะ เชิญค่ะ เชิญข้างในเลยค่ะ” เจ้าของบ้านสาวเดินมารับชายหนุ่มเมื่อรถสปอร์ตคันหรูจอดบริเวณหน้าบ้านของเธอ พร้อมกับควงแขนคยูฮยอนเดินเข้าบ้าน ด้วยใบหน้ามีความสุข แต่คยูฮยอนขืนตัวไว้เข้าหันมาที่รถ
“เดี๋ยวครับคุณซูจี ผมมีเพื่อนมาด้วย”
ประตูรถด้านผู้โดยสารเปิดออกพร้อมกับร่างเล็กๆ ของเด็กหนุ่มหน้าตา น่ารักก้าวออกมา เธอยิ้มให้ซองมิน แต่เป็นรอยยิ้มที่ดูก็รู้ว่าแสแสร้ง
“สวัสดีครับคุณซูจี คุณคยูฮยอนพูดถึงคุณให้ผมฟังบ่อยๆ ผมชื่อซองมินครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
ซูจียิ้มรับเล็กน้อย แล้วมองสำรวจซองมินตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า และเท้าจรดศรีษะ เธอไม่เข้าใจว่าเพราะแทนที่คยูฮยอนจะเดินทางมาที่นี่คนเดียว กลับพาผู้ชายตัวเล็กๆ อีกคนนึงมาด้วยทำไม ซึ่งเธอรู้สึกไม่ถูกชะตากับผู้ชายร่างบางคนนี้
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ เชิญในบ้านค่ะ”
หญิงสาวเอ่ยคำเชิญแบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าไรนัก ซองมินแอบถอนหายใจเอาๆ คยูฮยอนยิ้มบางๆ ขณะเดินเคียงคู่กับซูจีเข้าบ้าน
“ซูจีไม่ทราบว่าคยูจะพาเพื่อนมาด้วย ก็เลยไม่ได้เตรียมจัดโต๊ะเผื่อ คุณคงไม่ว่านะคะคุณซองมิน”
“ผมไม่ว่าอะไรหรอกครับ ผมแค่มาเที่ยวเท่านั้น”
“ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณนั่งดูทีวีที่ห้องรับแขกดีมั้ยคะ ซูจีขอความเป็นส่วนตัวทานข้าวกับคยูนะคะ”
“ได้ครับ”
“เอ่ย.....ผมว่าไม่ดีหรอกครับให้ซองมินนั่งทานด้วยดีกว่านะครับซูจี คือซองมินเป็นหลานคุณแม่ ถ้าคุณแม่ผมทราบว่าปล่อยให้หลานท่านอดข้าว ท่านต้องไม่ชอบแน่ครับ”
“อ๋อนี่หลานคุณแม่คุณหรอกหรอคะ สงสัยคงไม่ค่อยได้เข้าเมืองนะคะ ถึงได้ดูเชยๆ ชอบกล”
“ครับ ผมไม่ค่อยได้เข้าเมืองหรอกครับ นี่ก็ว่าจะกลับปูซานแล้ว เพราะเริ่มเบื่อคนเมืองซะแล้วครับ โดยเฉพาะคนที่ต่อหน้าดีลับหลังหลอกลวง ใส่หน้ากากเข้าหากันไม่มีความจริงใจ อ้อ แล้วก็พวกประเภทหิวกระหายเงินนี่ก็อีกอย่างนะครับ ผมล่ะเกลียดจริงๆ ”
ซองมินพูดใส่หญิงสาวแบบไม่เกรงใจ และไม่คิดจะรักษามารยาท ในเมื่อซูจีมองเค้าเป็นคนบ้านนอก เรื่องอะไรซองมินจะปฏิเสธ ก็ยอมรับไปซะแล้วจะได้หาทางได้ด่าคืนแบบนี้สะใจกว่าเยอะ คยูฮยอนมองหน้าซองมินด้วยสายตาดุนิดๆ เชิงปราม แต่ซองมินไม่สนใจกลับมองเมินสายตานั้น
“เราทานข้าวกันดีกว่าครับซูจี แล้วนี่คุณไปเยี่ยมมาคุณแม่มาแล้วหรอครับ” คยูฮยอนหยุดศึกน้ำลายโดยการชวนคุยเรื่องอื่นแทน
“อ๋อค่ะๆ ไปเยี่ยมมาแล้วค่ะ คุณหมอบอกว่าพรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้วค่ะ” หญิงสาวตอบพร้อมกับยิ้มหวานให้คยูฮยอน สักพักเสียงโทรศัพท์มือถือของหญิงสาวก็ดังขึ้น เธอรีบรับโทรศัพท์เสียงเบาแล้วหันมาที่คยูฮยอน
“คยูคะ ซูจีขอตัวสักครู่นะคะ”
“ตามสบายครับ” ซูจีเดินออกไปทางห้องครัว ซองมินรีบลุกจากเก้าอี้
“คยูคะ ซูจีขอตัวสักครู่นะคะ” ซองมินทำท่าทางและน้ำเสียงเลียนแบบซูจี แล้วเดินย่องไปทางห้องครัวซึ่งเป็นทางเดียวกับที่ซูจีเดินไปเมื่อครู่ คยูฮยอนมองตาม
“คิดจะสืบอะไรอีกล่ะ เด็กจอมแสบ” คยูฮยอนเอ่ยขึ้นเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ห้ามที่ซองมินแอบเดินตามซูจีไป
คอมเม้นท์ ติ ชม เป็นกำลัง ได้นะคะ
****************************************************************
ตอนหน้าจะมีเหตุให้คยูสารภาพรักมินแล้วนะคะ >///////////////<
หลายๆ คนอาจจะสงสัยทำไมเดินเรื่องเร็วจัง ขอบอกว่าจะมีตอนที่จะเล่าย้อนสมัยก่อนที่คยูจะเจอมินค่ะ
แล้วทำไม คุณแม่คยูถึงตัดสินใจให้มินมาช่วย เรื่องเป็นมายังไงเดี๋ยวกลับมาเล่าแน่นอนค่ะ
และก็ใครที่เมนคยูอาจจะโกรธคยูได้ 5555+ เพราะจะเล่าถึงความรู้สึกของมินตอนที่ตามคยูช่วงแรกๆค่ะ
ซึ่งตอนนั้นคือ มินรักคยู ไปแล้ว
คอมเม้นต์ ติ ชม เป็นกำลังใจ ได้นะคะ
ขอบคุณมากๆ ค่ะ
ความคิดเห็น