เสน่ห์รัก แรงแค้น

ลำดับตอนที่ #7 : เหตุแห่งแค้น อัพแร้วจร๊ 20%

                                                        เหตุแห่งแค้น

                       ร่างสูงเดินกลับไปกลับมาหน้าห้องฉุกเฉินอย่างกระวนกระวาย ชายหนุ่มถึงกลับทำอะไรไม่ถูกได้แต่เฝ้ามองประตูห้องฉุกเฉินสลับกับชายหนุ่มอีกคนที่ตอนนี้นั่งมองประตูอย่างไม่ละสายตา เวลาผ่านไปนานถึง4ชั่วโมงแต่ก็ยังไม่มีใครออกมาสักคนเดียว ได้แต่ภาวนาให้คนที่อยู่ข้างในปลอดภัยไม่เป็นอะไรมาก งานเลี้ยงถูกยกเลิกกลางคันเพราะเจ้าของงานไม่มีกระจิตกระใจที่จะจัดงานรื่นรมย์ทั้งๆที่น้องสาวถูกหามส่งโรงพยาบาลในสภาพที่ไม่รู้จะรอดหรือไม่ ส่วนชายหนุ่มอีกคนที่นั่งรออย่างคนมีหวังภาวนาให้คนรักและลูกปลอดภัยจะให้เขาแรกกับอะไรก็ได้ทั้งนั้น แม้แต่ชีวิตของตน ขอแค่หญิงที่รักปลอดภัย เวลาผ่านไปสักพักหมอก็เดินออกมาด้วยสีหน้าที่เป็นกังวนอย่างมาก ชายหนุ่มทั้งสองรีบตรงดิ่งไปยังหมอวัยกลางคนที่เดินออกมาจากห้องทันทีที่ประตูเปิดออก

                "น้องสาวผมเป็นยังไงบ้างครับหมอ "

                "ภรรยากับลูกผมเป็นยังไงบ้างครับหมอ" สองเสียงที่ถามออกมาพร้องกันแต่ละประโยคนั้นทำให้นายแพทย์ชื่อดังมีสีหน้ากังกลหนักว่าเดิม ไม่รู้จะตอบคำถามญาติคนไข้ยังไง ที่จะไม่ทำให้ทั้งสองคนตกใจไปกว่านี้

                " ผมขอพบกับญาติของผู้ป่วยที่ห้องของผมละกันครับ มีหลายอย่างที่จะต้องอธิบายให้ญาติรับทราบ" นายแพทย์ชื่อดังบอกได้เพียงเท่านั้นก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง

                ชายหนุ่มสองคนสบตากันอย่างกังวน อาทิตยะโมโหตัวเองที่ไม่สามารถช่วยอะไรคนรักได้ ได้แต่ระบายอารมณ์ลงบนผนัง เขายอมเจ็บแทนเธอได้ขอแค่คนรักกลับมาเหมือนเดิม ส่วนคนเป็นพี่นั้นถึงกับเอามือลูบหน้าตัวเองอย่างคนคิดอะไรไม่ออก จิตตกกันทั้งคู่ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาดูแลน้องไม่ดีไม่ค่อยมีเวลาให้ ชายหนุ่มคิดอยากจะย้อนเวลากลับไป ถ้าย้อนเวลาได้เขาจะไม่ทางปล่อยให้น้องสาวต้องเจอะเจอกับสองพี่น้องนี้เป็นอันขาดโดยเฉพาะผู้หญิงคนนั้น ทรายแก้ว ชิราธรทราพงษ์ ชายหนุ่มจะไม่มีทางให้ผู้หญิงคนนั้นมารังแกน้องสาวเขาแน่ถ้าย้อยเวลากลับไปได้

                " ผมขอโทษแทนน้องผมด้วยนะครับคุณกานต์ กับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด ได้โปรดอย่าเอาเรื่องแซนด์เลยนะครับ" อาทิตยะเอ่อขึ้นหลังจากที่เงียบมานานตั้งแต่เกิดเรื่อง ถึงจะโกรธผู้เป็นน้องมากเพียงใด คนเป็นพี่อย่างเขาก็ไม่สามารถจะเกลียดน้องตัวเองได้ลงคอ ถึงชายหนุ่มตรงหน้าจะคิดว่าเขาขี้ขลาดก็ตาม

                " คุณพูดได้แค่นี้สินะ คนที่กำลังอยู่ในห้องนั้นคือลูกคือเมียของคุณนะ พวกเขาเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้ คุณยังจะขอโทษแทนผู้หญิงคนนั้นอีกเหรอ ทั้งๆที่เขาพยายามจะพรากคุณออกจากลูกจากเมีย คุณยังคิดว่าน้องสาวคุณไม่ผิดอีกเหรอ ต้องให้น้องผมเป็นมากกว่านี้ใช่ไหมคุณถึงจะยอมรับความจริงว่าน้องสาวคุณนะร้ายแค่ไหน" หัวใจผู้ชายคนนี้ทำด้วยอะไร คนรักของตัวเองนอนหายใจรวยรินอยู่ในห้องไอซียูอาการเป็นตายเท่ากัน แต่ผู้ชายคนี้กับเลือกที่จะปกป้องคนผิด

                " ผมรู้ว่าแซนด์ผิด แค่นี้น้องสาวผมเธอก็คงรู้สึกผิดมากพอแล้ว ผมไม่อยากให้แซนด์กับแก้วต้องเกี่ยวข้องกันอีก" อาทิตยะบอกความรู้สึกที่มีต่อเรื่องที่เกิดขึ้น ถ้าพวกเขาจะเอาเรื่องน้องสาวเขาจริงๆชายหนุ่มเองก็คงจะห้ามอะไรไม่ได้ ถ้ามันเป็นคดียังไงแก้วตากับทรายแก้วก็ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก ถึงความคิดของชายหนุ่มจะเห็นแก่ตัวไปบ้างแต่ถ้าพอจะช่วยน้องได้บ้างเขาก็จะทำ

                " คุณมันคนเห็นแก่ตัว..." ปราการถึงกับความคุมสติไม่ได้ ชกหน้าผู้ชายที่น้องสาวตนรักนักรักอย่างสุดแรง จนทำให้ร่างของอาทิตยะล้มลงบนพื้น  โดยที่เจ้าตัวไม่คิดจะขัดขื่นหรือเอาคืน เขามันสมควรโดนอย่างนี้แล้ว "ผมขอโทษแก้ว"
 

          อีกด้าน แม้เวลาจะผ่านไปนานแต่ร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงก็ยังไม่ได้สติ หลังจากที่เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เพื่อนเสร็จหญิงสาวร่างระหงในชุดลำลอง เสื้อยืด กางเกงขาสั้นก็เดินออกมาจากห้องหลังอาบน้ำเสร็จ หญิงสาวมองไปยังร่างหนาของใครบ้างคนที่ยืนหันหลังให้เธออยู่ริมระเบียง เธอเดินตรงไปยังร่างของชายหนุ่มที่แหงหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ไร้หมู่ดาว ร่างเล็กยืนกอดอกพิงประตูมองแผ่นหลังของชายหนุ่มตรงหน้า

                " ไม่คิดจะกลับบ้านกับช่องตัวเองหรือไง " คนตัวเล็กกว่าอดที่จะแหวะไม่ได้ ก็มันจริงนิ ผ่านมาทั้งนานยังไม่กลับสักที แค่มาส่งก็พอ แต่เขากลับให้เหตุผลว่าเป็นห่วงทรายแก้ว จะรอจนกว่าเธอฟื้นเขาถึงจะกลับไม่งั้นคงนอนไม่หลับแน่

                " คุณไล่ผมกี่ครั้งแล้ว " ชายหนุ่มหันนกลับมาถาม

                " ก็ หลายครั้งแล้ว " เธอรีบตอบทันทีเลย ใครจะจำได้ว่าไล่ไปกี่ครั้ง ไล่ให้กลับตั้งแต่มาถึงก็ไม่ยอมกลับ

                " ก็นั้นไง ไล่แล้วผมกลับไหม " ชายหนุ่มย้อนถามต่อ

                " ไม่ " คนตัวเล็กอย่างไม่คิดอะไร

                " ก็เลิกไล่ซะที ผมหิวทำไรให้กินหน่อย" พูดจบก็เดินไปทิ้งตัวนอนบนโซฟา ยังกับตัวเองเป็นเจ้าของห้องร่างเล็กได้แต่งมองตามอย่างมึนงง "ตกลงมันห้องใครกันแน่"

#####################################################################################

ช่วงนี้คิดอะไรไม่ค่อยออก...
ต้องขอโทษท่านผู้อ่านทุกท่านมานะที่นี้ด้วย
ที่บางครั้งอาจะอัพไปน้อยนิด อัพช้า
เพราะช่วงนี้คนเขียนไม่ค่อยมีกำลังใจรือแรงบันดาลใจเลย
แต่จะพยายามอัพให้ทุกวันนะค่ะ.....