คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เรื่องบังเอิญที่ไม่บังเอิญ ฉบับปรับปรุง
เรื่องบังเอิญที่ไม่บังเอิญ
แก้วตาที่นั่งเงียบอยู่นานทนไม่ไว้กับสถานนะการที่อึดอัดตรงหน้าเธอจึงของตัวเอามาล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำอย่างน้อยก็เพื่อหลีกหนีสายตาที่จ้องมายังเธอด้วยความเกลียดชังของทรายแก้ว แก้วตาจ้องมองตัวเองในกระจกเงาที่สะท้องรูปหญิงสาวที่สวยงามอ่อนหวานคนหนึ่งอยู่ในแซกชุดสีขาว ผมที่ถูกปล่อยยาวลงมาจนถึงสะโพกถูกประดับไว้ด้วนกิ๊บหนีบผมตัวเล็กๆเพียงตัวเดียวเอาไว้เท่านั้น หญิงสาวได้แต่ฝืนยิ้มให้เธอผู้อยู่ในกระจกที่สะท้อนใบหน้าที่งดงามราวเทพธิดา รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเศร้าหมอง ความทุกในใจเธอคงไม่สามารถจะบอกใครได้ ความรักของเธอกับอาทิตยะคงไม่มีวันที่จะสมหวัง ทำไมทรายแก้วถึงได้รังเกลียดเธอหนัก เธอทำอะไรผิดนักหนา ทรายแก้วถึงไม่ยอมและให้โอกาสเธอได้ดูแลคนที่เธอและทรายแก้วรัก หญิงสาวได้แต่คิดอยู่ภายในใจ น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมาตามความคิดแสนเศร้าไปด้วย แก้วตาเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาออกจากใบหน้าก่อนที่จะสำรวจตัวเองอีกครั้งแล้วเดินออกจากห้องน้ำไป
" จะรีบไปไหน " ทรายแก้วที่ยืนรออยู่หน้าประตูพูดขึ้นทันทีที่เห็นแก้วตาเดินออกมาจากห้องน้ำ
"คุณแซนด์ " แก้วตาถึงกลับหน้าถอดสี เมื่อหันไปมองแล้วพบว่าเป็นใคร
" ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ คงจะได้นะค่ะ" ทรายแก้วถามอย่างรองเชิง
"คุณแซนด์มีเรื่องอะไรจะคุยกับแก้วค่ะ" แก้วตาถามออกไปโดยไม่กล้าสบตากับทรายแก้ว
"เชิญทางนี้ดีกว่าค่ะ ตรงนี้คงไม่สะดวก" ทรายแก้วบอกก่อนจะเดินนำหน้าออกไป แก้วตาถึงจะกลัวและระแวงในตัวทรายแก้วอยู่บ้าง แต่ก็ยอมเดินตามออกไปโดยไม่ยอมปริปากพูดทักทวงอะไร
ภายในงานที่เต็มไปด้วยแขกที่มาร่วมงานมากมาย แต่ตอนนี้ อริสรากับอาทิตยะแทบจะนั่งไม่ติด เมื่อแก้วตากับทรายแก้วหายไปด้วยกัน ทั้งสองคนได้แต่มองหน้ากันเท่านั้น ความกังวลเริ่มมากขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปนาน แต่ไม่ใช่เพียงแค่อริสรากับอาทิตยะเท่านั้นที่เป็นกังวล ชายหนุ่มที่นั่งร่วมโต๊ะอีกคนก็เป็นกังวลไม่น้อย ท่าทางเขาเหมือนจะไม่ร้อนรนอะไร แต่ใครจะรู้ว่าตอนนี้ในใจเขาแทบจะระเบิดออกมา ได้แต่มองทางไปห้องน้ำเป็นระยะเท่านั้น
" เฮ้...กานต์" เสียงที่ดังมาก่อนที่เจ้าของเสียงจะปรากฏตัวนั้น ทำให้ทุกคนคนบนโต๊ะหันไปให้ความสนใจ
" นี่!...คุณ.."
"ฮ้าว!...คุณ" สองเสียงที่ร้องประสานเสียงกันทำให้ทุกคนมองดูอย่างสงสัย
" รู้จักคุณดลด้วยเหรอค่ะน้องเดียร์..." อาทิตยะถามขึ้นด้วยความสังสัย
" นั้นสิดล นายรู้จักคุณเดียร์ด้วยเหรอ..." ปราการเองก็อดสงสัยไม่ได้ ภัทรดลเป็นเสือผู้หญิงอาจเป็นเรื่องธรรมดาที่ทั้งสองคนรู้จักกัน
" ไม่รู้จักค่ะ..." "รู้จักครับ" สองเสียงที่ตอบพร้อมกันยิ่งทำให้คนฟังงงหนักกว่าเดิมเพราะทั้งสองตอบไปคนละทางไม่รู้จะเชื่อใครดี
" คือว่า เดียร์เจอเขาที่หน้างานนะค่ะ " อริสรายอมรับ เธอไม่เคยโกหกอาทิตยะได้เลยสักครั้ง อีกอย่างเธอไม่คิดว่าจะเจอผู้ชายคนนี้อีก สงสัยโลกมันจะโลกจริงๆ
" ช่างบังเอิญจริงๆเลยนะครับ..." ปราการพูดอย่างรู้ทันนิสัยของเพื่อนรักเพื่อนชี้ ที่รู้ไส้รู้พุงกันหมด แค่เขามองตาเพื่อนรักอย่างภัทรดลก็รู้แล้วว่าภัทรดลคิดอะไร คงจะจ้องมองไว้ตั้งแต่เธอเดินเข้างานมา หน้าตาอย่างนี้แหละสเป็กมันเลย หุ่นนางแบบสาวสวยหมวยอึ้ม อกเป็นอก สะโพกเป็นสะโพก ทำเอาคนมองต้องหลงใหลจนไม่กล้าละสายตาจากไปได้ต้องหันมองตามเป็นแถว ภัทรดลที่รู้ว่าเพื่อนรู้ทันก็ทำเป็นกลบเกลื่อนด้วยการหันไปทักทายถามสารทุกข์สุขดิบอาทิตยะ
" เป็นไงมั้งครับคุณซัน ไม่เจอกันนานสบายดีนะครับ " ภัทรดลเอ่ยถามก่อนที่จะถือวิสาสะนั่งร่วมโต๊ะอย่างหน้าตาเฉย จนอริสราอดที่จะตำนิชายหนุ่มในใจไม่ได้ "ชั่งเป็นคนที่ไร้มารยาทจริงๆเลย จะขออนุญาตสักหน่อยก็ไม่มี" อริสราคิดในใจอย่างคนมีอคติ
" พี่ซันค่ะ เดียร์ว่าเดียร์ไปดูยัยแซดน์ดีกว่า รู้สึกเป็นห่วงยังไงไม่รู้ ขอตัวก่อนนะค่ะคุณกานต์ " อริสราเอ่ยขออนุญาตก่อนจะเดินออกไป
" มาคนเดียวเหรอว่ะดล..." ปราการสงสัยว่าทำไมวันข้างกายของภัทรดลถึงไร้เงาสาวๆสวยๆ ปกติเห็นมักจะหนีบมาด้วยเสมอ
" เปล่า....มากับริชซี่ ตอนนี้อยู่กับเพื่อนเขา ฉันรำคาญก็เลยบอกว่าจะมาหานาย" ภัทรดลบอกไปส่งๆ อย่างไม่สนใจคนฟันหรือว่ากลัวเธอจะมาได้ยินเลย เพราะยังไงซะ ภัทรดลก็คือภัทรดลอยู่วันยังค่ำ ไม่มีทางที่ใครจะจับหรือผูกเขาเอาไว้ได้ ปลาไหลก็คือปลาไหล คงอยากที่ใครจะจับได้ง่ายๆ
" เบื่อแล้วหรือไงถึงได้รำคาญ " ปราการพูดประชด ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนอย่าง ภัทรดล นิธิธารากุล เป็นคนยังไง
" จะแกล้งทำเป็นไม่รู้ดีสักอย่างก็ได้น่ะไอ้เพื่อนยาก " ภัทรดลอดประชดเพื่อนรักไม่ได้ ก็มันช่วยไม่ได้นี่น่า เขามันเป็นพวก เบื่อง่าย โดยเฉพาะของที่มันได้มาง่ายๆ มันจะดีแค่ไหนกันคงจะสึกหรอมาพอสมควรไม่งั้นก็คงไม่ได้มาง่ายขนาดนี้ ชายหนุ่มคิดอย่างดูถูกคู่ขาคนล่าสุดของตน
ความคิดเห็น