คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter 2
Pledge’ rankle
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูจากภายนอกห้อง ปลุกให้ร่างบางที่นอนขุดคู้สลบไสลอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนาให้รู้สึกตัว
ขาเรียวแตะพื้นไม่ทันไร ก็เป็นอันต้องสะดุ้ง เนื่องจากความหนาวเย็นของสภาพภูมิอากาศ ไหนจะเครื่องปรับอากาศที่ทำหน้าที่ได้ดีเสียเหลือเกิน เมื่ออุณหภูมิในร่างกายปรับสภาพได้แล้ว ขาเรียวจึงเดินก้าวไปเปิดประตูให้คนที่อยู่ภายนอก
แกร้ก!
เสียงกลอนประตูที่ถูกปลดล๊อค ก่อนที่สาวใช้ภายนอกจะถือถ้วยกระเบื้องราคาแพง ที่ภายในบรรจุข้าวต้มเข้ามา
“ทานข้าวต้มก่อนนะคะคุณหนู คุณหนูพึ่งจะเดินทางกลับจากต่างประเทศเมื่อเย็น คงจะเพลีย” พุดพร้อมกับน้ำข้าวต้มกุ้งร้อนๆไปวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง
“ขอบคุณนะครับ” เอ่ยขอบคุณพร้อมกับรอบยิ้มจนตาหยีส่งไปให้ เมื่อมีอะไรสาวชึ้งขอตัวไปทำงานขอเธอต่อ
กลิ่นข้าวต้มที่โชยออกมาจากถ้วยบรรจุ พาให้น้ำกรดในกระเพาะทำงาน ร่างบาจึงไม่รอช้า คว้าช้อนตักข้าวต้มเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย เมื่ออิ่มหนำสำราญแล้วขาเรียวก็รีบพาตัวเองวิ่งเข้าน้ำไปทันที เพราะวันนี้มีนัดกับคนสำคัญ..
เสียงเบรกของรถ BMW กำลังจอดถลากับพื้นจนเกิดเสียงดังไปทั่งโรงจอดรถของห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ร่างบางในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวเดินลงจากรถอย่างเร่งรีบ พร้อมกับออกตัววิ่งสุดแรงโดยไม่สนสายตาของใครหลายคนที่กำลังให้ความสนกับใบหน้าเรียวสวยของตัวเองเลยสักนิด
“แฮ่กๆ” ปล่อยเสียงหอบมาจนตัวโยน พร้อมกับมือนิ่มที่ยกขึ้นมาปาดเม็ดเหงื่อที่ขมับ ก็อย่างที่บอกว่าวันนี้เขามีนัด แต่รถคันโปรดของเขาก็อยู่ดีๆมาเสียซะได้ เลยต้องเสียเวลามาพาเข้าอู่อีก
“อยู่ไหนนะ” พึมพำกับตัวเองได้ไม่นาน ก็ได้ยินเสียงหวานใสของ ‘ลู่หาน’ เพื่อนสนิทคนสำคัญ
“แบคฮยอนมาทางนี้” ร่างเล็กของลู่หานกระโดดหยองๆ พร้อมกับโบกมือไปมา แบคฮยอนเห็นเพื่อนสนิทไม่รอช้า รีบวิ่งไปสวมกอดทันที
กอดรัดฟัดกันไม่เท่าไหร่ ลู่หานก็รีบชวนเข้าร้านอาหาร เหตุเพราะเมื่อเช้าคงจะรีบจนไม่ได้ทานอะไรมาเป็นแน่
“นี่ลู่หานพอก่อนดีกว่ามั้ง ฉันเห็นนายจิ้มมาแล้วเมนูแล้วนะ” แบคอยอนพูดก็ลู่หานน่ะสิ หลังจากที่เลือกร้านอาหารกันได้ก็รีบหี่นั่งจนเขาแทบจะเดินตามแทบไม่ทัน ไหนจะมือเล็กๆที่จิ้มๆๆ เมนูจนเขากลัวว่าเจ้าตัวท้องจะแตกตายนั่นอีก
“ก็มันหิวนี่นา” พูดแย้ง แต่ก็ยอมสั่งอาหารเพียงแค่ 2-3 อย่างแล้วคืนเมนูให้พนักงาน
เมื่อพนักงานรับออเดอร์ไปแล้ว ลู่หานที่สังเกตเห็นความผิดปกติของเพื่อนหน้าสวยก็ไม่รอช้าที่เค้นถามด้วยความอยากรู้
“นี่แบคฮยอน นายเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมฉันรู้สึกว่า..นายมีปัญหาไม่สบายใจอยู่เลยล่ะ”
แบคฮยอนเมื่อถูกถามอย่างนั้นก็ถึงกับหลุดยิ้มบางออกมา ลู่หานนี่ก็ยังเป็นลู่หานอยู่วันยันค่ำสินะ เพราะไม่ว่าเขาจะคิดหรือมีปัญหาอะไร ลู่หานจะเป็นคนแรกที่ดูออกเสมอ คงจะเพราะสนิทกันตั้งแต่เรียน ม.ปลาย ทำให้ต่างคนต่างรู้ลักษณะนิสัยของกันและกัน เหตุนี้ไงล่ะที่เขาถึงได้เป็นคนนัดลู่หานมาคุยถึงที่นี่
“ลู่..” เรียกชื่ออีกคนด้วยนามที่เราชอบเรียกกันตั้งแต่ สมัยเรียน
“หืม?”
“เมื่อวานฉัน...เจอชานยอล” ลู่หานได้ยินเช่นนั้นถึงกับเบิกตากว้าง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าในอดีตแบคฮยอนและชานยอลเป็นอย่างไร ก็เพราะชานยอลไม่ใช่หรือไงที่เป็นสาเหตุให้เพื่อนรักของเขาย้ายไปอยู่สหรัฐถึง 4 ปี
“แล้วชานยอลได้คุยอะไรกับนายหรือเปล่า” คำถามของลู่หานนั้น ทั้งแทงใจดำและพาให้เขารู้สึกจุกจนหาเสียงตัวเองแทบไม่เจอ ก็ทั้งๆที่เขาและชานยอลรู้จักกันแท้ๆแต่ชานยอลกลับทำเหมือนกับว่าเราไม่เคยรู้จักกัน ไหนจะท่าทางเย็นชา และเมินเฉยเหมือนกับว่า เขาเป้นเพียงธาตุอากาศที่ไม่มีตัวตนนั่นอีก แบคอยอนจึงทำได้เพียงแค่มองแผ่นหลังของร่างสูงที่เขาคุ้นเคยค่อยๆพาตนขึ้นรถและไปส่งที่บ้านให้โดยไม่ได้พูดคุยกันแม้แต่..คำเดียว
ฝ่ายลู่หานเห็นเพื่อนตัวเองเงียบก็พอจะรู้คำตอบจึงเริ่มเปิดประเด็นใหม่ “แล้วไปเจอชานยอลได้ยังไง ฉันยักกะรู้ว่าหมอนั่นไปต่างประเทศกับคนอื่นเขาด้วย”
“เปล่าหรอก พอดีชานยอลเป็นพี่ชายของจงอินน่ะ”
“อ้อ? เด็กจงอินที่นายเคยเล่าให้ฉันฟังน่ะหรอ” ใช่แล้ว เขาเคยเล่าเรื่องจงอินให้ลู่หานฟัง ทั้งเรื่องที่หมอนั่นเป็นรุ่นน้องคนสนิทของเขา ครั้งแรกที่เราเจอกัน รวมถึงเรื่อง..ที่จงอินมีใจให้เขาด้วย
พูดคุยกันอยู่นาน แบคฮยอนที่เริ่มเมื่อยก็บิดขี้เกียจไปมา พลันดวงตาสวยก็เหลือบไปเห็นร้านไอศกรีมที่ฝั่งตรงข้ามพอดี หน้าร้านที่มีตุ๊กตามาสคลอสกำลังยืนโบกไม้โบกมือเรียกลูกค้าเข้าร้านคงจะไม่น่าสนเท่ากีบร่างสูงของคนที่อยู่ในหัวข้อสนทนาของตัวเองและเพื่อนสนิท
“ชานยอล..” เสียหวานพึมพำออกมาเบาหวิว เมื่อสังเกตได้ว่าร่างสูงนั้นไม่ได้มาคนเดียว แต่มากับ ‘ ซูโฮ ’ รุ่นพี่ตัวขาวที่เคยเป็นพี่รหัวของชานอลเมื่อตอนอยู่มหาลัย แต่นั่นก็ผ่านมาเกือบ 5 ปีแล้ว ทำไมสองคนนั้นยังติดต่อกันอยู่อีกนะ
ลู่หานที่เห็นเพื่อนสนิทนิ่งไป จึงเหลือบไปมองยังทิศทางที่แบคฮยอนกำลังให้ความสนใจอยู่ ก่อนที่จะขมวดคิ้วมุ่นพร้อมกับกับเอ่ยขึ้นดึงความสนใจ
“ทำไมสองคนนั้นมาด้วยกันอ่ะ” พูดพลางใช้มือชี้ไปยังทิศทางของร่างสูงแต่แล้วก็เป็นอันชะงักกันทั้งคู่ เมื่อภาพที่ปรากฏในร้านไอศกรีมคือ ภาพที่ร่างสูงค่อยๆป้อนไอศกรีมร่างบางตัวขาวจว๊ะอย่างเอาใจ ไหนมือหนาจะที่ค่อยๆใช้กระดาษเช็ดทิชชู่เช็ดมุมปากของรุ่นพี่ตัวเองอย่าง ถนุถนอมนั่นอีก
แบคฮยอนเสหน้าหันกลับมาทางเดิม พร้อมกับความสงสัยที่ค่อยๆผุดขึ้นในหัวจนไม่รู้จะหาคำตอบไหนก่อนดี แต่แล้วคำถามหนึ่งที่แล่นเข้ามาก็พลาลทำห้ความสงสัยต่างๆหายไป
…หรือว่าคนที่อยู่กับชานยอลในวันนั้น จะเป็น..พี่ซูโฮ…
TALK : มาแล้วกับตอนที่ 2 ถ้าชอบ ถ้าถูกใจ ก็ฝากโหวต ฝากแท็กกันด้วยนะแจ๊ะ >[]<
#ฟิคมัดจำแค้น
ความคิดเห็น