คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 1
Pledge ’ rankle
@ลาสเวกัส สหรัฐอเมริกา
เกล็ดน้ำแข็งที่โปรยปรายลงมาจากฟากฟ้า พร้อมกับสายลมหนาวที่พัดผ่านเข้ามาทางริมหน้าต่างอย่างไม่ขาดสาย ร่างบางที่นั่งรับลมอยู่ริมหน้าตาด้วยสายตาเหม่อลอย ค่อยๆโอบกอดตัวเองเพื่อให้ไออุ่นแกร่างกาย
พรุ่งนี้แล้วที่เขาจะต้องเดินทางกลับเกาหลีบ้านเกิดของเขา หลังจากที่ย้ายมาอยู่ที่นี่ 4 ปี
“เฮ้อออ~ ” ร่างบางถอนหายใจ พร้อมกับมือเรียวที่ยกขึ้นมากุมศราะตัวเอง พลางนวดขมับคลายเครียด แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเพราะเสียงรบกวนอันดังของรุ่นน้องคนสนิท
“หนีมาอยู่นี่เองหรอ ผมหาพี่ตั้งนานแหน่ะ!” คิม จงอิน หนุ่มรุ่นน้องคนสนิท ผู้มีใบหน้าคมเข้มเหมือนสีผิว แต่หากมีเสน่ห์เหลือร้าย ที่ทำให้ใครก็ตามที่พบเห็น ต่างเทใจมาให้กันอย่างไม่หวัดไม่ไหว ทั้งสาวน้อย สาวใหญ่ ซึ่งอาจจะรวมถึงหนุ่มน้อยอีกหลายคนเลยก็ได้
“เฮ้ ! พี่แบคคิดอะไรอยู่น่ะ เหม่อเชียว” ร่างสูงของคิมจงอินยกมือหนาขึ้นโบกไปมา ทำให้ร่างบางของ แบคฮยอน หลุดออกากภวังค์
“ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย” พูดพร้อมหันหน้ากลับไปทางหน้าต่างแบบเดิม เขาก็แค่ไม่อยากจะกลับไปที่นั่น ที่ๆมีอดีตมากมายระหว่างเขากับ..
“โฮ่!! พี่อย่าทำหน้าแบบนี้ดิ อุตส่าห์ได้กลับไปบ้านเกิดตัวเองทั้งที” ร่างของจงอินทุดตัวตัวนั่งบนเก้าอี้ตัวขาวๆ พลางใช้ไหหนากระแซะไหล่บางของแบคฮยอนเบาๆ
“ฉันก็แค่กลัว แล้วก็เกลียด....การเปลี่ยนแปลง”
“….”
“แล้วก็ไม่อยากจะเจอ คนที่ทำให้ชีวิตของฉันเปลี่ยนไป” คำพูดของที่เบาหวิวราวกับเสียงกระซิบ ไหนะหางตาที่มีน้ำสีใสเอ่อคลอ ล้วพร้อมจะไหลออกมาจากดวงตาเรียวสวยของรุ่นพี่ตัวเล็กแบบนั้น ทำไมจงอินจะไม่รู้ว่าร่างบางกำลังจะร้องไห้เพราะเรื่องราวเดิมๆ ผู้ชายคนนั้น...ที่จงอินก็ไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเป็นใครเพราะอะไรจึงทำให้รุ่นพี่ของเขาเจ็บปวดได้ขนาดนี้
สัมผัสที่อบอุ่นที่ค่อยๆแผ่ว่านออกมาจากฝ่ามือหนาที่กำลังค่อยๆกอบกุมมือบางทำให้แบคฮยอนที่กำลังจมอยู่อดีตค่อยๆเงยหน้าสบกับสายตาคมเข้มของรุ่นน้องผิวสีทน สายตาคมที่สะท้อนภาพตัวเขาคนเดียวมาโดยตลอดตั้งแต่วันที่รู้จักกัน ใช่! แบคฮยอนดูออกว่าคิดยังไงกับเขา แต่เขาแค่ยังไม่พร้อมที่จะเปิดใจ กลัว..เขาแค่กลัวประวัติมันจะซ้ำรอย แล้วก็กลัวที่จะเริ่มต้นใหม่ สุดท้ายคนอย่างเขามันก็แค่คนขี้ขลาดคนหนึ่ง
มือหนาที่บีบกระชับ ทำให้ร่างบางที่เหม่อลอยได้สติขึ้นมาอีกครั้ง
“พี่ฟังผมนะ” มือหนาที่ค่อยๆคลายมือจากมือบาง แต่เปลี่ยนมาเป็นกอบกุมแก้มใสทำให้ร่างบางที่ถูกกระทำ ตัวแข็งทื่อ พร้อมกับจังหวะหัวใจที่เต้นถี่กระชัน
“ผมไม่รู้หรอก ว่าคนที่ทำให้พี่เป็นแบบนี้คือใคร หรือมีความหวังอะไรกับพี่มากน้อยแค่ไหน แต่สิ่งที่ผมรู้ และอยากจะให้พี่รับรู้ไว้ก็คือ..”
“….”
“ผจะอยู่ข้างๆพี่เสมอ ไม่ว่าพี่จะเจอกับเรื่องอะไรที่เลวร้ายมากมายขนาดไหน แต่แค่พี่หันมามอง พี่ก็จะเห็นผมที่คอยยืนอยู่ข้างๆพี่เสมอ ไม่ว่าพี่จะผิดหรือถูก”
คำพูดที่มาพร้อมกับสายตาที่มีความหมายและจริงใจของเด็กหนุ่ม ทำให้แก้มบางแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดจนร่างสูงสังเกตได้
“อะ..เอ่อ แหมมม! พูดอย่างกับนายจะตามฉันไปที่เกาหลีอย่างงั้นแหละ” พูดตะกุกตะกัก พลางแกะมือหนาออกจากแก้มตัวเองก่อนที่คนตรงหน้าจะทำให้เขาใจเต้นแรงกว่านี้
“ผมเปล่าตามพี่สักหน่อย ก็แค่อยากกลับไปเยี่ยมเยียนภูมิลำเนาของตัวเองบ้างก็แค่นั้น” ยักไหล่อย่างไม่หยี่ระ
“อ้าววว นี่นายเป็นคนเกาหลีหรอกหรอ?” แกล้งเอ่ยออกมาเสียงสูง
“ทำไม!”
“นึกว่าคนแอฟริกาแอบลักลอบเข้าลาสเวกัสซะอีก 555” และแล้วก็เกิดสงครามขนาดย่อมระหว่างบุคคลต่างอายุ ก่อนที่ความเหนื่อยล้าจะถาโถมเข้าหา แล้วได้ยินเพียงแค่เสียงลมหายใจที่ดังขึ้นอย่าสม่ำเสมอของคนทั้งสอง
“นี่จงอิน!!! นายรีบๆเดินหน่อยได้ไหมเล่า” ช่วงเช้าที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายของคนทั้งสองที่กำลังเดินออกากเกทเฮาส์เพื่อนั่งรถโดยสารไปที่สนามบิน
“ โห พี่ก็พูดได้หนิ ก็กระเป๋าเสื้อผ้ามันอยู่ที่ผมไม่ได้อยู่ที่พี่นี่” ร้องท้วงพลางเบะปากแต่ดูเหมือนร่างบางจะไม่สนใจ เพราะแบคฮยอนรีบกระชากมือหนาลากขึ้นรถทันที
5 ชม. ผ่านไป..
ร่างของคน 2 คนที่ช่วยกันถือกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมาจากเกทหลังจากที่นั่งอยู่ในนั้นเป็นหลายชั่วโมง
“แล้วพี่จะไปไหนต่อครับ?” ชายหนุ่มผิวสีแทนเอ่ยถามรุ่นพี่ตัวเล็ก พร้อมกับฉวยกระเป๋าใบใหญ่นั้นมาถือเอง โดยที่ร่างบางก็ไม่ได้ว่ากล่าวอะไร เพราะเริ่มจะชินกับนิสัยของรุ่นน้องตัวเองแล้ว
“ก็คงจะรอคนขับรถมารับแหละ” ตอบพลางควักโทรศัพท์ออกมาเพื่อต่อสายหาคนขับรถประจำตัว
“เห้ย พี่ไม่ต้องหรอก ไปพร้อมผมก็ได้ เดี่ยวให้พี่ชายผมไปส่งพอดีวันนี้พี่ผมจะมารับ ฮ่าๆ เห่อน้องจริงๆเลย” หลุดขำกับความเห่อน้องของพี่ชายเกินเหตุ
“อืมม เอางั้นก็ได้ แล้วพี่ชายนายจะมารับตอนไหนล่ะ”
“ไม่ต้องรอล่ะคร้าบบบ มานู้นแล้ว!” พูดพลางชี้ไปที่ร่างสูงของพี่ชายที่กำลังเดินมาทางนี้
แบคฮยอนที่มองไปตามที่เด็กหนุ่มชี้ ได้แต่ภาวนาในใจเอได้เห็นหน้าตาของคนตรงหน้าชัดๆ แค่ขอให้สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเป็นแค่ภาพลวงตา ขอให้ดวงตาของเขาแค่พร่าเลือน แต่แล้วความฝันนั้นก็ถูกทำลาย เมื่อจงอินเอ่ยชื่อของพี่ชายตนเอง
“ชานยอล...”
#ฟิคมัดจำแค้น
ความคิดเห็น