[FIC BTS จบแล้ว] レインコート `raincoat ❥ vga & kookmin .

ลำดับตอนที่ #25 : レインコート 25 END

レインコート

`raincoat

25

ทั้งสี่คนนั่งอยู่บนโต๊ะในโรงอาหารเป็นปกติ ยุนกิบ่นเรื่องที่บิบิมบับของตนเองใส่แตงกวาดองมากเกินไป

“เอามานี่” โฮซอกได้ยินยุนกิบ่นงึมงำ ๆ เลยแกล้งยื่นตะเกียบไปคีบแตงกวาดองในถ้วยของอีกคน

“อย่ามายุ่งนะ!!” เสียงต่ำ ๆ ของคนตัวเล็กโวยวายพร้อมกับปัดตะเกียบของเพื่อนออกทันที

“อ้าว ก็มันเยอะไปไม่ใช่เหรอ”

“ฉันกินได้!”

“พี่นี่โวยวายตลอดเลยนะครับ” จองกุกทักเสียงใสหลังจากที่เดินมาถึงโต๊ะของพวกเขา คนตัวเล็กตวัดสายตามองทันที

“ยุ่งจริง”

จองกุกเพียงแค่ยิ้มโดยไม่ได้เถียงอะไรต่อ

“นี่น้ำนะครับ” มือเรียววางขวดน้ำไว้ตรงข้าง ๆ จานอาหารของจีมิน คนตัวเล็กที่กำลังเคี้ยวตุ้ย ๆ หันมายิ้มแฉ่งให้เขาก่อนจะรีบกลืนข้าวลงคอ

“ขอบใจมาก”

“เอาอะไรอีกไหมครับ” จองกุกถาม จีมินส่ายหน้าเป็นคำตอบเพราะเขาตักอาหารอีกคำเข้าปากพอดี “งั้นผมไปนะ”

“บาย” จีมินเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับยกมือโบกให้คนที่ยืนอยู่ จองกุกค้อมศีรษะให้รุ่นพี่คนอื่นเล็กน้อยก่อนจะเดินผิวปากออกไปอารมณ์ดี

“น่าอิจฉาจังน้า” ฮยอนอูเอ่ยพลางยกนิ้วสะกิดจีมินเบา ๆ เป็นเชิงหยอก

“ไม่หรอกน่า” จีมินส่ายหน้าเบา ๆ จีมินไม่ได้เขินจนทำตัวไม่ถูกแล้วแหละ ก็จองกุกเล่นมาทุกวันแบบนี้ แล้วเวลาโดนถามหรือโดนแซวจีมินก็เริ่มจะชินแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ค่อยถูกกับการเป็นเป้าสายตาเท่าไหร่ โชคดีที่จองกุกก็ดูจะเข้าใจ

“แล้วนายล่ะเป็นยังไงบ้าง” ฮยอนอูหันไปถามทางยุนกิ

“ฉันเหรอ ก็ไม่รู้สึกระบมอะไรแล้ว” แกล้งทำไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวตอบไม่ตรงกับคำถามที่เพื่อนต้องการจริง ๆ ก่อนจะก้มหน้ากินบิบิมบับต่อ

“ใช่ที่ไหนเล่า!” ฮยอนอูโวย แต่ยุนกิก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจเสียอย่างนั้น

“ว่าแต่ไม่เป็นอะไรแน่แล้วเหรอ” โฮซอกเป็นคนถามขึ้น ยุนกิเคี้ยวข้าวจนหมดปากแล้วจึงเอ่ยตอบไป

“ใช่แล้ว พี่ซอกจินลากไปตรวจร่างกายมาอีกที ก็ไม่เป็นอะไร”

“แล้ว... ได้แข่งหรือเปล่า หมายถึงแข่งเดี่ยวน่ะ” จีมินถามอย่างเป็นห่วง

“คือตอนนี้มันเหลือเวลาสามอาทิตย์ก่อนแข่ง อาทิตย์หน้าต้องคอนเฟิร์มรายชื่อ ก็อีกไม่กี่วันนี้ฉันก็ต้องลองแข่งกับนักกีฬาในจังหวัดก่อน ถ้าทำได้ดีกว่าฮยอนดูก็คงได้แข่งแหละ”

“ต้องแข่งกับแทฮยองไหม” จีมินถามต่อ

“แน่นอน จองกุกด้วย”

“ถ้าแพ้แทฮยองแกจะโวยน้องเขาอีกไหมเนี่ย” โฮซอกเอ่ยขำ ๆ

“พูดเรื่องนี้แล้วก็หมั่นไส้แทฮยองมันจริง ๆ” ยุนกิว่า เขายกน้ำดื่มอึกใหญ่แล้วกระแทกแก้วพลาสติกลงบนโต๊ะ “แกคิดว่าฉันจะชนะมันได้ไหมล่ะ”

“ไม่ได้” โฮซอกตอบทันที แต่เขาก็ไม่ได้คิดอย่างนั้นหรอก ถ้ายุนกิจริงจังมันก็ไม่แน่

“ได้สิ” ยุนกิแทบจะหันไปตะคอกใส่เพื่อน “แต่ก็ต้องเปลี่ยนสไตล์การเล่นใหม่หมดเลย”

“ยังไงเหรอ” จีมินถาม

“ปกติฉันเป็นฝ่ายโจมตีก่อน แทฮยองตั้งรับและหาช่องว่างน่ะ”

“แกวิเคราะห์ได้ขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย” โฮซอกเอ่ยแซว

“ได้ตั้งนานแล้วโว้ย แต่ไม่ได้ไล่ตีหัวมันก็ไม่สะใจน่ะสิ พยายามจะตั้งใจเล่นทีไร พอลงสนามแล้วเห็นหมอนั่นก็อารมณ์ขึ้นทุกที” ยุนกิบ่นออกมาก่อนจะถอนหายใจ เขาเองก็ยอมรับด้วยว่าเพราะตัวเขามันรั้นเองนี่แหละ

“อยากดูจังแหะ” โฮซอกพึมพำออกมา เขาชอบเคนโด้อยู่พอตัว เพราะมีนักกีฬาที่ต้องตามไปเชียร์ด้วยอยู่บ่อย ๆ อย่างยุนกิ และแน่นอนว่าเมื่อคนที่เชียร์เอาจริงเอาจังแบบนี้ มันก็น่าสนุกจะตายไป

เห็นขัดเพื่อนตลอดแบบนี้พอยุนกิแข่งจริง ๆ เขาก็เชียร์ขาดใจเลยนะ

“มาดูดิ แต่ก็ไม่รู้จะชนะไหมนะ จริง ๆ ต่อให้แพ้แทฮยองก็ไม่เป็นไรหรอก ที่น่ากังวลจริง ๆ คือภาพรวมมากกว่า”

“ก็จริง...” โฮซอกพยักหน้ารับ “แข่งวันไหนก็บอกด้วยแล้วกัน”

“โอเค”

“ฉันลืมเอาชีทครูชเวให้จองกุกมันแหะ” จีมินที่กำลังเปิดกระเป๋าเอาขวดน้ำใส่ลงไปเหลือบไปเห็นแฟ้มสีเขียวที่เขาเอามาให้จองกุก — เมื่อกี้ก็ลืมเสียสนิท

“เอาไปให้สิ เดี๋ยวฉันเก็บจานให้” ฮยอนอูว่า เขาเอื้อมมือไปเลื่อนจานตรงหน้าเพื่อนมา จีมินส่งยิ้มเกรงใจ ๆ ไปให้เพื่อนแต่ฮยอนอูก็เอ่ยออกมาเช่นเดิม “เอาไปให้เถอะน่า แล้วเจอกันที่ห้องแล้วกัน”

“งั้น... เดี๋ยวฉันมานะ” จีมินลุกขึ้นพร้อมกับกดโทรศัพท์ส่งข้อความหาจองกุก

พออีกคนตอบมาเรียบร้อยแล้วว่าจะไปเจอกันที่ไหน จีมินก็รีบตรงดิ่งไปทันที

“อ้าว พี่จีมินมาแล้ว” เป็นจุนฮเวที่นั่งเล่นเกมในโทรศัพท์มือถือทักขึ้น ยังไม่ทันที่จีมินจะได้แม้แต่ส่งยิ้มไปให้รุ่นน้องที่นั่งอยู่กับพื้น จุนฮเวก็ก้มหน้าก้มตาเล่นเกมต่อเสียแล้ว

“มันเป็นแบบนี้แหละครับ ถ้าเป็นพี่ยุนกินะ พี่แกโวยวายตาย” จองกุกว่าพลางเหล่ไปมองแทฮยอง คนผิวแทนส่ายหน้าเบา ๆ แต่ก็อย่างที่จองกุกบอกนั่นแหละ สองคนนี้เจอกันทีไร เขาปวดหัวทุกที

“งั้นเหรอ” จีมินพยักหน้ารับ เขาวางเป้บนโต๊ะทรงสี่เหลี่ยมของห้องเคมีที่ใช้สำหรับปฏิบัติแล้วจึงหยิบแฟ้มสีเขียวให้จองกุก

“มีแบตสำรองกันไหม” จุนฮเวเงยหน้าขึ้นมาถามเพื่อนหลังจากโทรศัพท์ของเขามันแจ้งเตือนว่าแบตเตอรี่ต่ำ

“ไม่นะ ลองไปถามนัมจุนมันดูดิ” จองกุกตอบออกไปขณะที่เปิดแฟ้มมาดูชีทที่จีมินให้

“โอเค ๆ” แล้วจุนฮเวก็ลุกออกไปจากห้องเคมี พวกเขาไม่ได้เรียนกันที่ห้องนี้ แต่แค่มาหาที่เงียบ ๆ ไม่วุ่นวายเหมือนห้องเรียนรอเวลาก็เท่านั้น

“เอ่อ... แทฮยองอาขอถามอะไรหน่อยได้หรือเปล่า” จีมินถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจนัก แทฮยองถอดหูฟังออกพร้อมกับพยักหน้าเบา ๆ

“เรื่องอะไรเหรอครับ” แต่คนที่ถามขึ้นดันเป็นจองกุก

“คือ... ฉันแค่สงสัยน่ะ เรื่องใบโคลเวอร์”

“ครับ?” แทฮยองเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ เขาจำได้แน่นอนว่าเขาให้ใบโคลเวอร์สี่กลีบกับยุนกิไป ที่เขาแปลกใจคือทำไมจีมินถึงถามถึง

“นายรู้ความหมายมันหรือเปล่า”

“ก็...โชคดีไงครับ” แทฮยองตอบออกไป

“ไม่ ๆ อีกความหมาย”

แทฮยองหันไปมองหน้าจองกุกที่มองเขากับจีมินสลับกัน จองกุกยักไหล่เป็นการตอบกลับมาเพราะเขาเองก็ไม่รู้ เขาไม่ค่อยจะรู้นักหรอกว่าดอกไม้นี้สื่อถึงอะไร ใบนี้แปลว่าอย่างนี้นะ จำนวนเท่านี้คืออย่างนี้ แล้วอย่างแทฮยอง... แค่รู้ว่าใบโคลเวอร์สี่กลีบหมายถึงโชคดี ก็นับว่าเก่งแล้วแหละ

“มันมีอีกความหมายน่ะ” จีมินยกมือมาปิดปากหัวเราะเล็กน้อยเมื่อเห็นรุ่นน้องทั้งสองคนมองมาอย่างสงสัย “...เป็นของฉันนะ”

“โหยยยยย ใช่เล่นนะคนเรา” จองกุกยกมือขึ้นตบที่ไหล่ของแทฮยองจนคนที่กำลังนั่งอึ้งอยู่แทบล้มลงมาจากโต๊ะ

“ละ แล้วพี่ยุนกิรู้ไหมครับ”

“รู้สิ เหมือนดูในหนังหรืออ่านเจอที่ไหนสักที่ด้วยกันนี่แหละ” จีมินตอบออกไป แทฮยองหน้าเหวอยิ่งกว่าเก่า — นี่เขาให้ไปทั้ง ๆ ที่ไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวอะไรเลยเนี่ยนะ

“แต่ยุนกิคิดว่านายคงไม่รู้แหละ” จีมินเอ่ยยิ้ม ๆ เขารูดซิปปิดกระเป๋าเป้ของตนเองแล้วยกขึ้นสะพายไหล่ “แต่ตอนนี้รู้แล้วนะ”

รุ่นพี่ตัวเล็กยกมือโบกให้เขาทั้งคู่ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง จองกุกหัวเราะเสียงดังออกมาทันที มันก็ไม่ได้มีอะไรตลกนักหรอก แต่สีหน้าเหวอ ๆ ของแทฮยองตอนนี้มันฮาใช้ได้เลยน่ะสิ

“ว่าแต่ไหน ๆ แล้วก็ใช้ใบโคลเวอร์ให้เป็นประโยชน์หน่อยสิ กำลังจะขอพี่เขาเป็นแฟนอยู่ไม่ใช่หรือไง”

“รู้ได้ไง” แทฮยองหันไปถามเพื่อนของตนเอง

“ก็มันควรจะขอได้แล้วน่ะสิ อย่าให้ฉันตัดหน้าน้า” พูดจบร่างสมส่วนก็กระโดดลงจากโต๊ะที่นั่งอยู่แล้วเดินออกจากห้องไป แทฮยองยกนาฬิกาข้อมือดูก็พบว่าถึงเวลาเรียนแล้ว เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะระบายยิ้มแล้วลุกเดินไปเข้าห้องเรียนบ้าง

レインコート

วันนี้เป็นวันสำคัญอีกวันหนึ่งของมินยุนกิ ใช่แล้ว...

วันนี้เป็นวันทดสอบว่าเขาจะได้แข่งเดี่ยวหรือไม่ และคู่แข่งตรงหน้าเขาคือคิมแทฮยอง

ร่างเล็กสูดลมหายใจลึก ๆ เขาดูสงบนิ่งกว่าทุกครั้งที่แข่งกับแทฮยองอย่างไม่น่าเชื่อ ซอกจินที่ยืนกอดอกดูอยู่ข้างสนามระบายยิ้มออกมาเมื่อเห็นเช่นนั้น ความคาดหวังที่ยุนกิแบกอยู่อย่างไม่เต็มใจในตอนแรก — ยุนกิเอามันอยู่แล้ว

แค่ความมุ่งมั่นในตอนนี้นี่แหละ ที่จะต่อยอดในอนาคต

ไม่จำเป็นต้องชนะเสมอไปหรอก

“โด” เป็นแทฮยองที่เป็นฝ่ายวิ่งเข้ามาก่อนพร้อมกับหวดชิไนบมาที่ข้างลำตัว ยุนกิเม้มปากแน่นก่อนจะยกชิไนปัด แรงของเขาน้อยกว่าแทฮยอง ดังนั้นร่างเล็กจึงรีบกระโดดหลบแล้วฟาดชิไนไป

“โคเทะ!!”

หวืด...

“ชิท” ยุนกิสบถออกมา แต่ถึงอย่างนั้นบนใบหน้าก็ยังมีรอยยิ้มนึกสนุกอยู่ ตอนนี้มันเปลี่ยนจากความหงุดหงิดเป็นความท้าทายไปแล้วแหละ...

แทฮยองฟาดชิไนมาอีกครั้งแต่ยุนกิก็ยังยั้งไว้ได้ ร่างเล็กออกแรงเบี่ยงชิไนไปอีกทางแล้วจึงยกมากันหน้าอีก

เกมเริ่มมาสักพักแล้วก็ยังไม่มีใครได้แต้ม

คราวนี้ยุนกิระวังตัวมากกว่าทุกครั้ง ไม่ได้จ้องแต่จะระบายอารมณ์อีกแล้ว

เสียงชิไนกระทบกันดังเป็นระยะ สลับกับเสียงตะโกนบอกตำแหน่ง แต่ก็ยังไม่มีใครได้แต้ม

จนกระทั่งจบเกม

“เคารพ” ผู้ตัดสินเอ่ยขึ้น แทฮยองกับยุนกิแยกออกไปคนละฝั่งแล้วโค้งให้กัน

“คิมแทฮยองมินยุนกิ เสมอ” ผู้ตัดสินอีกคนเอ่ยขึ้น พอออกจากเขตสนามแข่งยุนกิก็จัดแจงถอดเม็งออกด้วยใบหน้าเหมือนเด็กงอแง

“ให้ตายสิ”

“ทำดีแล้วน่า” ซอกจินเอ่ยขึ้น ยุนกิรีบหันไปทำตาโตใส่คนเป็นพี่

“พี่ชมผม!!”

 “ก็แน่สิ คนทำดีก็ต้องชม” ซอกจินตอบกลั้วหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าของยุนกิ

“ผมต้องหูฝาดแน่ ๆ” ยุนกิพึมพำ เขาหันไปเห็นจีมินโบกมือมาให้พอดีเลยขอตัวไปหาเพื่อน ๆ ก่อน

“ไม่ชนะแต่ก็ทำได้ดีเลยนี่” โฮซอกเอ่ยขึ้น ยุนกิยักคิ้วใส่เพื่อนเล็กน้อยก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งด้วยความเหนื่อย

“แต่ก็ได้แข่งเดี่ยวแล้วแหละครับ เพราะชนะพี่ฮยอนดู ส่วนผมที่เสมอพี่ก็ชนะพี่ฮยอนดูเหมือนกัน” แทฮยองเอ่ยพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ยุนกิ

“ชนะผมด้วยเถอะ” จองกุกที่นั่งอยู่ก่อนเอ่ยยานคาง ให้ตาย... นี่เขาแพ้ทั้งแทฮยองและยุนกิต่อหน้าจีมินเลยนะ

“ทำดีแล้วน่า” จีมินชูนิ้วโป้งให้อีกคน แน่นอนว่ามันทำให้จองกุกหัวใจพองโตได้ไม่ยาก “ฉันไปซื้อน้ำเย็น ๆ ให้ดีกว่า”

“ผมไปด้วย” จองกุกรีบลุกขึ้นทันทีด้วยท่าทีกระตือรือร้น

“เหนื่อย ๆ อยู่นะ นั่งรอก็ได้” จีมินว่าแต่จองกุกส่ายหน้ารัว ๆ พร้อมกับเดินไปยืนข้าง ๆ จีมิน

“นั่งพักเมื่อกี้แล้วครับ”

“งั้นก็ตามใจ” จีมินพยักหน้าพร้อมกับเดินออกไปนอกตัวโรงฝึก

พวกเขาเดินออกไปด้วยกัน ไม่ไกลจากตรงนี้มีมินิมาร์ทตั้งอยู่ จีมินเดินอย่างสบาย ๆ ไม่ต้องรีบร้อนอะไรนัก แต่จองกุกดูจะทุลักทุเลเล็กน้อยเพราะต้องคอยห่วงว่าชายฮากาม่าจะเปื้อนฝุ่นบนถนนหรือเปล่า

“นายนี่น้า” จีมินส่ายหน้าอย่างอดเอือมไม่ได้ จองกุกหันมาส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้

“ก็ผมอยากอยู่ข้าง ๆ พี่นี่นา”

พอจองกุกพูดออกมาแบบนั้นจีมินก็รีบก้มหน้างุด ร่างสูงยิ้มออกมาทันทีที่เห็นท่าทีของอีกคน

“ไปอยู่กับป้าแล้วโอเคใช่ไหมครับ”

“อื้ม ก็เหมือนเดิมนั่นแหละ ถามทุกวันเลยนะนายเนี่ย” จีมินตอบออกไปทั้งที่ยังก้มหน้ามองปลายเท้าของตนเอง

“รำคาญหรือเปล่าครับ”

“ไม่หรอก ใครจะไปรำคาญได้กัน” จีมินเอ่ยออกมาเบา ๆ สำหรับเขาแล้ว คำถามด้วยความเป็นห่วงเป็นสิ่งล้ำค่าสำหรับเขา...

เขาเรียกร้องอะไรไม่ได้มาก แต่เขาเชื่อว่าแม่ของเขาก็รักเขาไม่น้อยไปกว่าซอนบิน แทนที่จะเลือกเรียกร้อง จีมินเลือกที่จะรับเท่าที่ได้และอยู่กับมันให้ได้มากกว่า

สิ่งที่เขาได้รับ มันดีมากพออยู่แล้ว

“พี่จีมินครับ” จองกุกเอ่ยขึ้นมา เขาลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยออกไป “เรื่องของเรา... มันเริ่มแล้วใช่ไหมครับ”

“เริ่มแล้วแหละ...” จีมินตอบ จองกุกยังรู้สึกได้ถึงความไม่แน่ใจในน้ำเสียงนั้น ร่างสูงยิ้มออกมา แต่สำหรับตอนนี้ มันหมายความว่าจีมินเปิดใจให้เขาอย่างแน่นอนแล้ว

“พี่ยังไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ใช่ไหมครับ”

“มะ ไม่ใช่นะ” จีมินรีบเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน ให้ตายสิพัคจีมิน...

“ไม่เป็นไรเสียหน่อยครับ พี่ไม่ต้องรีบหรอก” จองกุกเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ผมรอพี่ได้อยู่แล้ว ค่อย ๆ รู้สึกไปเถอะครับ”

จีมินนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามอีกคนต่อ “นาย... โอเคกับแบบนี้จริง ๆ เหรอ”

“ใช่ครับ” จองกุกตอบออกมาในทันที “ผมชอบเลยแหละ”

“จองกุกอา...”

“ผมชอบพี่มาก — มากจริง ๆ นะครับ ไม่ใช่แค่ว่าอยากจะได้พี่มาเป็นแฟนเสียหน่อย ไม่รู้สิ... ผมชอบนะ เรื่องพวกนั้นก็ค่อย ๆ ให้มันเป็นไปดีกว่า”

“ฉะ ฉันก็ชอบนายนะ” จีมินเอ่ยขึ้นมาเบา ๆ จองกุกมองใบหน้าอีกคน จีมินไม่ได้หน้าแดงด้วยความเขิน แต่มีรอยยิ้มจาง ๆ ที่แสดงออกว่าเจ้าตัวกำลังมีความสุขมาก ๆ

“งั้นก็แปลว่า...เรื่องของเราเริ่มแล้วนะครับ”

จีมินไม่ได้เอ่ยตอบอะไรไปนอกจากพยักหน้าเบา ๆ

นี่สินะความรัก... มันทำให้หัวใจพองโตได้ขนาดนี้เลยเหรอ... พ่อกับแม่ก็เคยรู้สึกต่อกันแบบนี้ใช่ไหมนะ แม่ถึงได้คอยพูดเสมอว่าไม่ว่าอย่างไรก็ตาม จีมินเป็นลูกของพวกท่าน เกิดจากความรักของพวกท่าน แม้ว่าพ่อจะจากไปแล้ว แต่ความรักของพ่อก็ยังคงจะล่องลอยอยู่รอบตัวเขาแน่ ๆ เขาถึงได้มีความรักเต็มเปี่ยม รอแค่ว่าเขาจะได้ให้ใครสักคน

ความรู้สึกที่เขาพยายามละทิ้งมาตลอด

แล้วจองกุกก็ข้ามผ่านจักรวาล ท่ามกลางดวงดาวมากมาย — จีมินก็ได้ให้มันกับใครสักคน

ความรักของเขา

レインコート

ฝนตกลงมาอีกแล้ว — ยุนกิควานกระเป๋าเพื่อหาร่มอยู่ใต้ถุนอาคารก่อนจะต้องถอนหายใจออกมาเมื่อไม่พบสิ่งที่ต้องการ เขานึกขึ้นได้พอดีว่าเมื่อวานกางตากให้แห้งไว้หลังจากที่กลับมาจากโรงฝึก ตอนเช้าเขารีบ ๆ เลยลืมไว้น่ะสิ

มือขาวหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดส่งข้อความไปหาแทฮยอง ถึงจะไม่มีเรื่องให้ต่อรองแทฮยองเองก็ดูจะยอมเด็กเอาแต่ใจคนนี้อยู่แล้ว หลังจากส่งข้อความไปไม่นานเขาก็เห็นร่างสูงเดินมาในเสื้อกันฝนสีน้ำเงินเข้ม

“อยู่ตรงนี้ก็โดนละอองฝนสิครับ” แทฮยองเอ่ยทักเขาที่ยืนอยู่ริมใต้อาคารพอดี ทำให้ละอองฝนกระเด็นมาถึงคนตัวเล็ก

“ก็เย็นดี” ยุนกิตอบอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“ต้องไปซ้อมต่อ เดี๋ยวก็ป่วยหรอกครับ” แทฮยองส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ แต่ถ้ายุนกิจะทำแบบนั้นใครจะห้ามได้กันล่ะ

“ต่อให้กางร่ม ยังไงก็ต้องโดนละอองฝนอยู่ดีอ่ะ”

“แต่ผมไม่มีร่มหรอกนะ พี่จะให้ผมไปเอาที่บ้านพี่ก่อนไหมล่ะครับ” แทฮยองเสนอ วันนี้พวกเขาไม่มีเรียนคาบพิเศษเลยออกมาได้ก่อนเวลา

“เอาแบบนั้นเหรอ...” ยุนกิพึมพำ “นี่... คราวหน้าพกร่มเผื่อไว้หน่อยสิ”

“ร่มมันหนักกระเป๋านะครับ”

“แค่นี้เองนะ!” ยุนกิโวยวายขึ้นมาด้วยใบหน้ามุ่ย ๆ แต่แทฮยองก็ดูไม่ได้เดือดร้อนอะไร ถ้าแทฮยองขึ้นลง ๆ ตามยุนกิมีหวังได้เหนื่อยใจตายพอดี แล้วเขาก็เป็นคนแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว 

เขากับยุนกิแทบจะไม่ต้องปรับตัวอะไรด้วยซ้ำ

“ก็เคยบอกไปแล้วนี่ครับว่าร่มมันหนัก” แทฮยองเอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติ ต่างกับยุนกิที่รู้สึกมีน้ำโหขึ้นมา

แค่นี้ก็เอาอกเอาใจกันหน่อยไม่ได้หรือไง!!

“แต่ถ้าเสื้อกันฝนสองตัวคงไม่มีปัญหา” คำพูดต่อมาของแทฮยองทำให้ยุนกิชะงัก ถึงจะเป็นคำพูดที่ไม่มีอะไรมากแต่กลับทำให้คนตัวเล็กต้องแอบกลั้นยิ้มเอาไว้ได้ไม่ยาก “แต่วันนี้มีตัวเดียวอ่ะครับ”

แทฮยองว่าพลางเดินเข้าใต้อาหารแล้วถอดเสื้อกันฝนออก

“เฮ้ยยย นายใส่ไปเหอะ” ยุนกิร้องบอกพลางโบกมือเป็นเชิงปฏิเสธ แต่แทฮยองกลับเดินมาแล้วยกเสื้อกันฝนคลุมศีรษะของเขาและเจ้าตัวไว้

ใจเต้นแรงอีกแล้ว

เฮ้อ... แทฮยองนี่เก่งจริง ๆ เลย

“ไปแบบนี้โอเคหรือเปล่าครับ” แทฮยองเอ่ยยิ้ม ๆ และนั่นทำให้ยุนกิกลั้นรอยยิ้มไว้ไม่อยู่

เม็ดฝนตกกระทบกับเสื้อกันฝนที่ใช้คลุมทั้งคู่ขณะก้าวเดินออกไปด้วยกัน ละอองน้ำที่ทำให้รู้สึกเย็นแต่ก็ไม่ได้ถึงกับทำให้เปียกโชกสร้างความสดชื่นได้อย่างน่าประหลาด เสียงกระทบของหยดน้ำอยู่ใกล้ใบหูจนได้ยินชัดไปหมด กลิ่นไออันเป็นเอกลักษณ์โชยคลุ้งไปทั่ว

“พี่ยุนกิ...” แทฮยองเอ่ยขึ้นมาเบา ๆ คนที่เดินอยู่ข้าง ๆ เงยหน้าขึ้นมามองเล็กน้อย รอยยิ้มน่ารักยังคงประดับอยู่บนใบหน้าขาว แทฮยองรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาในทันที เขาสูดหายใจลึก ๆ เขาคิดว่าตอนนี้นี่แหละที่เหมาะจะพูด...

ก็เขาชอบไปหมดทุกอย่างเลย สายฝน กลิ่นไอ อากาศเย็น ๆ แบบนี้ แล้วก็คนที่เขารักใต้เสื้อกันฝนที่เขาชอบ

สำหรับเขาแล้วการที่ชอบฝนตกนั่นไม่ได้หมายความว่าจะต้องไม่พยายามกันตนเองจากสายฝนอย่างเดินตากฝนเสียหน่อย — แต่เป็นการจะอยู่กับสายฝนอย่างไรให้มีความสุขที่สุดต่างหาก

ยุนกิเป็นสายฝน บางครั้งบางคราวก็ตกลงเพราะความแปรปวน ดังนั้นแล้วเขาจะเป็นเสื้อกันฝน

“อีกความหมายของใบโคลเวอร์” แทฮยองเอ่ยออกมาเบา ๆ ยุนกิยิ้มกว้างมากกว่าเก่าทันทีที่ได้ยินแบบนั้น

“รู้ด้วยหรือไง”

“ครับ” แทฮยองตอบออกไป แต่ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรต่อยุนกิก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“จะขอคบหรือไง”

“คงงั้นแหละครับ” แทฮยองตอบออกไป แก้มขาวของยุนกิขึ้นสีเล็กน้อยที่เขาตอบออกไปอย่างมั่นใจแบบนั้น

“จะไม่คบก็คงไม่ได้แล้วแหละเนอะ เฮ้อ... ดันรักไปแล้วนี่นา” ยุนกิแสร้งทำเป็นเหนื่อยใจทั้ง ๆ ที่ยังมีรอยยิ้มที่กลั้นไม่อยู่ฉายชัด แทฮยองหัวเราะออกมา พวกเขาหยุดเดินลงที่ข้างทางเดิน เพราะฝนตกแบบนี้เลยแทบไม่มีผู้คนเลยด้วยซ้ำ

“นั่นแหละครับ งั้นพี่ก็เป็นแฟนผมนะ”

“อื้ม” ยุนกิตอบออกมาเบา ๆ

มันดูธรรมดา ๆ ใช่ไหมล่ะ...

แต่ก็อย่างที่แทฮยองบอก เขาชอบทุกอย่างในตอนนี้ รวมไปถึงหลงรักในความธรรมดาเหล่านี้ไปเสียแล้ว

และวันนี้ก็จะเป็นวันที่เขาชอบที่สุด

ร่างสูงก้มหน้าลง ปลายจมูกของทั้งคู่เฉียดกันอยู่สักพักก่อนที่ยุนกิจะหลับตาลง แทฮยองระบายยิ้มอ่อนโยนก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ ลมหายใจของกันและกันเป็นที่อบอุ่นที่สุดในวันฝนพรำ

แล้วสัมผัสแผ่วเบาที่ริมฝีปากของยุนกิก็ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกล่องลอย เรื่องราวที่ผ่านมาไหลทะลักเข้ามา อ้อมกอดของแทฮยองในตอนนั้น จูบของแทฮยองในตอนนั้น แทบไม่ต่างกันเลย...

ถึงใครจะบอกว่าพวกเขาต่างกันยังไงก็ตาม แต่เรื่องที่ผ่านมาทำให้ยุนกิมีข้อแก้ต่างเป็นล้าน ๆ ให้ความต่างทางนิสัย — ถึงจะต่างกันแต่พวกเขาก็เข้ากันได้...

แทฮยองจูบยุนกิอยู่อย่างนั้นสักพัก สายฝนยังคงโปรยปราย

ใต้เสื้อกันฝน

คิมแทฮยองกับมินยุนกิใต้เสื้อกันฝน

END

เราจะต้องคิดถึงฟิคเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆแน่ๆค่ะ

ขอบคุณที่อยู่กันมาจนถึงตอนนี้นะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ ไม่รู้จะขอบคุณยังไงดีเลย เพราะมีคนอ่าน สารถึงมีผู้รับ ขอบคุณที่รับฟังจินตนาการธรรมดาๆของนักเขียนฝึกหัดคนนี้มาจนถึงตอนจบนะคะ

เรื่องราวของพวกเขาคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆแหละเนอะฮับ เราเอามาเล่าให้ฟังแค่ตรงนี้ค่ะ55555555  คิดๆไว้ว่าอยากทำภาคต่อเป็นมินซูน เป็นรุ่นลูกศิษย์งับ เพราะยังคงรู้สึกมากมายกับสายฝนและเคนโด้อยู่ แค่คิดไว้เล่นๆนะงับบ

หากใครอยากได้เล่มเรนโค้ทไปเก็บไว้ยังสามารถสั่งได้ถึง31ก.ค.นะงับบ มีตอนพิเศษเล็กน้อยๆที่มีเฉพาะในเล่มอยู่น้าาาา ใครสนใจก็ จิ้มๆ เลยงับบบ

สุดท้ายนี้ก็ต้องขอบคุณอีกครั้งนะคะ รักเสมออออ

เจอกันเรื่องหน้าค่ะ : )