คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : レインコート 16
レインコート
`raincoat
16
"นี่"
จีมินที่เพิ่งลงบันไดบ้านมาจากชั้นสองหันไปตามเสียงคุ้นหูของน้องชายตนเองที่ยืนสูบบุหรี่พิงประตูบ้านอยู่อย่างแปลกใจไม่น้อย
"ใครมาส่งน่ะ– จองกุกเหรอ"
"ใช่" จีมินตอบ "แล้วนายกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ตั้งนานแล้ว ก่อนพี่จะกลับอีก" ซอนบินยกบุหรี่ขึ้นจรดริมฝีปากก่อนจะสูดเอาควันของมันของปอดแล้วจึงพ่นออกมา
"แล้วก็กำลังจะออกไป"
ถ้าไม่บังเอิญได้ยินอะไรดี ๆ เสียก่อน
"นึกว่าไม่มีใครอยู่บ้านซะอีก" จีมินพึมพำ
เขาเพิ่งเอาของขึ้นไปเก็บบนห้องแล้วกะว่าจะลงมาทำอะไรกินเสียหน่อย
แต่ถ้าซอนบินยังอยู่แบบนี้เขาคงจะแค่ดื่มนมสักแก้วแล้วกลับขึ้นไปบนห้อง
"จะไปแล้วน่า"
ดูเหมือนซอนบินจะรู้ว่าจีมินอยากให้เขาออกไปเร็ว ๆ ถึงได้พูดไปขำไปอยู่อย่างนั้น
"แต่ถามหน่อยสิ ยุนกิกับแทฮยองน่ะ เป็นอะไรกัน"
"อะไร" จีมินขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ "ถามทำไมน่ะ"
"ก็นะ... ถ้าไอ้แทฮยองกับยุนกิมันคบกันจะได้ระวังเพิ่มมาอีกสองเท่าน่ะสิ"
ซอนบินเอ่ยกลั้วหัวเราะ
"ไม่ได้คบกันหรอก แต่แทฮยองมันก็คงไม่ยอมให้นายไปทำอะไรยุนกิง่าย
ๆ หรอกนะ"
"มันชอบเหรอ ไอ้บ้านั่นน่ะ"
"ฉันจะไปรู้เหรอ"
ถึงจีมินจะค่อนข้างมั่นใจว่าแทฮยองคิดยังไงกับยุนกิก็ตาม ตอนที่ยุนกิโทรศัพท์มาบอกว่าเกิดเรื่องแทฮยองก็แทบจะพุ่งไปหาในทันทีเลย
"แต่พี่ของยุนกิเป็นคนฝึกเคนโด้ให้แทฮยอง
นายก็ลองคิดดูแล้วกันว่าถ้านายเป็นแทฮยองจะยอมอยู่เฉย ๆ
หรือเปล่าถ้ามีคนมาทำร้ายยุนกิ"
"คงจะอย่างนั้น" ซอนบินพยักหน้าเบา ๆ
"แล้วแทฮยองชอบมากไหม เคนโด้น่ะ"
"ชอบมากแหละ – จะถามไปทำไมกัน"
จีมินถามกลับพลางเดินไปที่ตู้เย็น
"ไม่รู้สิ หมอนั่นน่าสนใจดีมั้ง"
ซอนบินตอบพร้อมกับทิ้งก้นบุหรี่ลงพื้น "ไปล่ะ – เก็บนี่ด้วยนะ"
แล้วซอนบินก็ออกไป
จีมินถอนหายใจออกมายาวยืดก่อนจะคว้าขวดน้ำติดมือมาราดลงบนก้นบุหรี่ที่ยังติดไฟอยู่
เขาจัดการเอามันไปทิ้งแล้วจึงทำความสะอาดอีกเล็กน้อยก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นอีกหน่อยเพื่อเตรียมทำเมนูง่าย
ๆ
เรื่องเศร้าสำหรับพัคจีมินคือเขามีความสุขในการอยู่บ้าน –
ตอนที่ไม่มีใครอยู่
คิมแทฮยองกับมินยุนกิไม่มีทางสนุกไปกับวันหยุดได้เลย
ต่างคนต่างคิดเรื่องของอีกฝ่ายอยู่ในหัว แม้ว่าซอกจินจะพายุนกิไปทานที่คาเฟ่เล็ก ๆ
ที่กลิ่นกาแฟอ่อนคลุ้งไปทั่วร้าน
เขาก็ยังแทบไม่มีกระจิตกระใจจะสนใจกับเรื่องดื่มตรงหน้าอยู่ดี
"ยังไม่รู้สึกดีขึ้นเลยเหรอ" ซอกจินถามขี้นเมื่อเห็นยุนกิเอาแต่ใช้ปลายหลอดเขี่ยวิปปิ้งครีมที่ราดไปด้วยคาราเมลของโปรด
"ก็ไม่เชิงฮะ" ยุนกิตอบไปเบา ๆ
ซอกจินพยักหน้าให้โดยไม่ได้ว่าอะไร
"แล้วไปซ้อมไหวหรือเปล่าน่ะ"
"ไหวครับ..." แต่พอคิดถึงเรื่องซ้อมเคนโด้
หน้าของคิมแทฮยองก็ลอยมาจนยุนกิต้องรีบงับหลอดแล้วดูดเครื่องดื่มปั่นเย็น ๆ ลงคอเพื่อเรียกสติ
"ช่วงหลัง ๆ นี่ตั้งใจเล่นขึ้นมากเลยนะ" ซอกจินเอ่ยยิ้ม ๆ
เรียกให้ยุนกิเงยหน้าไปมองอีกคนอย่างแปลกใจไม่น้อย
"ไม่ใช่พูดปลอบผมเพราะเรื่องวันนั้นหรอกนะ"
ยุนกิหรี่ตามองอีกคน ซอกจินหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินเช่นนั้นจนยุนกิต้องยู่ปากใส่
"พี่ดูเป็นคนแบบนั้นเหรอ"
"ก็เปล่า..." ยุนกิจับหลอดมาเขี่ยวิปปิ้งครีมเล่นอีกครั้ง
"ก็พี่จิน...
ไม่ชมกิมานานแล้วนะ"
ซอกจินชะงักเมื่อได้ยินดังนั้น
เกิดความเงียบขึ้นระหว่างทั้งสองคน ยุนกิยิ้มออกมาเล็กน้อย พอนึกไปถึงสมัยเด็ก ๆ
ที่เขากับซอกจินเคยเล่นกันหรือที่ซอกจินตามใจเขามาตลอดก็อดยิ้มแบบนี้ออกมาไม่ได้
ใช่ว่ายุนกิจะไม่เข้าใจ
เขารู้ดีว่าจะให้ซอกจินมาอวยเขาตลอดไม่ได้หรอก เขาไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้น แต่–"ผมแค่รู้สึกว่าพี่พยายามห่างผมไปเรื่อย
ๆ เลย"
ยุนกิเอ่ยออกมาหลังจากเงียบไปนาน
"จริง ๆ นะ
เราสนิทกันไม่ได้แล้วเหรอ"
น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยต่อก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองซอกจิน
บรรยากาศอึดอัดแต่ยุนกิก็ไม่เสียดายที่ได้พูดออกไป มันค้างคาใจเขามานานจนเขาไม่สามารถปล่อยไปได้อีกแล้ว
ซอกจินอยากจะหลบตาของยุนกิไปเสียดื้อ
ๆ แต่เขาทำไม่ได้... แววตาของยุนกิที่มองมาทำให้เขารู้ว่าเขาต้องเผชิญหน้า
"สำหรับกิ – พี่เป็นอะไรเหรอ"
ซอกจินถามออกไปในที่สุด
น้ำเสียงของเขาหนักอึ้งราวกับต้องพยายามในการออกเสียงมันยากเกินไปสำหรับเขา
ยุนกิเลิกคิ้วอย่างแปลกใจไม่น้อยที่ซอกจินถามกลับมาแบบนี้
แต่เขาก็แทบจะตอบไปในทันที "พี่ชาย"
จริง ๆ คิมซอกจินก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว
"พี่ชายแท้ ๆ
เหมือนเรามีสายเลือดเดียวกันจริง ๆ เหมือนที่คุณลุงคิดว่าพี่เป็นลูกชายแท้ ๆ
ผมก็คิดแบบนั้นฮะ"ยุนกิเสริมต่อตามที่เขาคิด "พี่อย่าเอาแต่คิดว่าตัวเองเป็นแค่ลูกบุญธรรมของลุงสิ"
ซอกจินยิ้มออกมาก่อนจะพยักหน้าไปให้อีกคน
พอเห็นอีกคนยิ้มออกมาแบบนั้นยุนกิก็ฉีกยิ้มกว้างจนตาแทบปิดกลับไปด้วยความโล่งใจ
ที่ซอกจินพยายามห่างออกไปเขาก็มีเหตุผล
แต่ยิ่งเขารู้ว่าครอบครัวนี้รักเขามากแค่ไหนเขาก็ยิ่งต้องพยายามซ่อนมันไว้ให้ลึกสุดใจ
เขาจะเกิดมาเป็นพี่ชายของเจ้าของรอยยิ้มตรงหน้าคนคนนี้ก็ได้
ความจริงแล้วเขาอาจจะโชคดีที่สุดในโลกแล้วก็ได้
"ผมน้อยใจนะเวลาพี่เอาแต่ดุผมอ่ะ"
แล้วยุนกิก็กลับไปทำหน้ายุ่ง ๆ พลางบ่นเสียงอุบอิบ"อา... พี่เนี่ยนะ
เดี๋ยวนี้เอาแต่ชมคนอื่น ยิ่งเจ้าแทฮยอง..."
พอพูดชื่อนี้ออกมาเรื่องนั้นก็...
"เด็กขี้อิจฉา" ซอกจินว่าก่อนจะหัวเราะร่าออกมา
ยุนกิทำหน้ายุ่งกว่าเก่า ต้องพยายาม— พอคิดถึงคิมแทฮยองขึ้นเขาก็พาลจะทำหน้าไม่ถูก
"ก็พี่เอาแต่ดุ ๆ ผมอ่ะ!!"ยุนกิเริ่มโวยวายขึ้นมา แน่นอน...
ยุนกิก็ยังคงเป็นยุนกิ แทบไม่เปลี่ยนไปเลยกับตอนเด็ก ๆ เหมือนตอนที่โวยวายจะเอาลูกอมหรือพยายามจะหนีซ้อมเคนโด้
จะว่าไป...
ยุนกิก็เป็นผู้ใหญ่ขึ้นเหมือนกันแหะ
ตอนนี้ดูเหมือนยุนกิจะตั้งใจเล่นขึ้นมาก
แถมดูเหมือนจะชอบเคนโด้แล้วด้วย
"ก็ตั้งใจสิ
ถ้าทำดีพี่ก็จะชมเรานะ"
"คอยดูเถอะ! ผมจะแข่งเดี่ยวให้ดู"
ถ้าพูดแล้วก็ต้องทำให้ได้...
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมโฮซอกต้องมาหาวจนน้ำตาไหลอยู่ที่โรงยิมของโรงเรียน
ฮยอนอูเอาแต่กดโทรศัพท์มือถือเล่นเกมเหมือนกับจีมินในขณะที่ยุนกิกำลังซ้อมเคนโด้
"เอาจริงเอาจังแล้วสินะ"ฮยอนอูเอ่ยขึ้นหลังจากกดดับหน้าจอ
หลังเลิกเรียนวันจันทร์ไม่ค่อยมีคน ยุนกิยังคงซ้อมเคนโด้ต่อจากคาบสุดท้ายที่ว่าง
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพวกเขาจะแห่ตามมาดูคนคนเดียวซ้อมเคนโด้ทำไม
จริง
ๆ แล้วก็ใช่ว่าจะว่างกันนะ แต่การมาเฝ้าจนไม่มีอะไรทำกันแบบนี้การบ้านของพวกเขาก็เสร็จกันหมดแล้วแหละ
ถ้าเป็นปกติ กว่าจะเริ่มทำก็คงดึก ๆ
"อีกสักพักก็พอได้แล้วมั้งมินยุนกิ"
โฮซอกตะโกนออกไปให้คนที่ยืนเหวี่ยงชิไนอยู่ได้ยิน "คนจะไม่มีแล้วเนี่ย"
"ก็ได้ ๆ"ยุนกิว่าก่อนจะยอมวิ่งไปมาหาพวกเขา
"เดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อก่อน"
"ถามจริง ทำไมจู่ ๆ
เอาจริงเอาจังขึ้นมา ไม่ใช่เพราะจะเอาชนะเจ้าแทฮยองมันหรอกนะ"
โฮซอกหรี่ตามองอีกคน ยุนกิทำหน้างอทันทีที่ได้ยินแบบนั้น
แต่จะว่าไป
วันนี้ก็ยังไม่เจอแทฮยองมันเลยแหะ
ก็เป็นที่เขาพยายามหลบไปในที่ที่ไม่คิดว่าแทฮยองจะอยู่ด้วย
เขายังไม่พร้อมสู้หน้าหมอนั่นจริง ๆ
"ฉันแค่... เห็นความสำคัญน่ะ..."ยุนกิตอบออกไปอย่างไม่แน่ใจ
พอต้องมองไปถึงอนาคต เขาก็คิดได้ว่าควรจะตั้งใจได้แล้ว
ยุนกิเอาแต่ต่อต้านมาตลอด ยากจะยอมรับแต่ก็ด้วยความหัวดื้อของเขาและไม่ยอมเปิดใจนี่แหละ
แต่ตอนนี้ถ้าเขาไม่ตั้งใจ เขาอาจจะต้องเสียเคนโด้ไปก็ได้
"ก็ดี ๆ"
โฮซอกว่าก่อนจะโบกมือไล่ยุนกิให้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า คนผิวซีดทำหน้างออย่างที่เจ้าตัวชอบทำแล้วจึงวิ่งไปเปลี่ยนชุด
เขาไปที่ล็อกเกอร์ เปิดมันออกทั้ง ๆ
ที่ไม่ได้ไขกุญแจ ของไม่เคยหายเลยสักครั้งจนทำให้เขาเลิกล็อก–
แทบไม่มีใครล็อกทั้งนั้นแหละ ยุนกิหยิบเสื้อผ้าออกไปเปลี่ยน
พอเปลี่ยนเรียบร้อยเขาก็เอามันใส่กระเป๋าแล้วเดินออกมา
ต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน
จีมินเดินอย่างไม่รีบร้อนนัก เขาไม่อยากกลับบ้านนักหรอก ต่างจากยุนกิ
รายนั้นรีบหอบกระเป๋าแยกไปคนแรกเลย
ก็ดีเหมือนกันที่สุดท้ายยุนกิรู้ว่าตัวเองควรทำอย่างไรกับอนาคตของตนเอง
เขานี่สิ คงต้องนั่งอ่านหนังสืออีกเป็นกอง ทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้ตัวแน่ชัดว่าอยากเรียนอะไรกันแน่
มันค่อนข้างแย่
ที่ไม่ได้แย่ทั้งหมดก็คงเป็นเพราะเขาไม่ได้ตกที่นั่งลำบากเรื่องนี้อยู่คนเดียว
หลาย ๆ คนมีปัญหานี้กันทั้งนั้น
ตอนนี้เขาแค่เรียนให้หนักไว้ก่อน
ตั้งใจทำคะแนนให้สูง ๆ อยากเลือกอะไรจะได้เลือกได้
เขาเดินคิดอะไรไปเรื่อย พอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เจอจองกุกกำลังวิ่งมาทางนี้พอดี
"อ้าว" จีมินร้องทักขึ้น
ตอนแรกจองกุกยังไม่เห็นจีมิน แต่พอได้ยินน้ำเสียงเหมือนเด็ก ๆ ชะลอฝีเท้าลง "รีบไปไหนน่ะ"
"ไป... หาแทฮยอง"
เขาตอบออกมาด้วยน้ำเสียงปนหอบ
"เกิดอะไรขึ้นเหรอ"
จีมินถามอย่างตกใจ เพราะจองกุกรีบร้อนแบบนี้อาจจะเกิดเรื่องใหญ่ก็เป็นได้
"ไม่แน่ใจครับ
แต่พี่ไม่ต้องห่วงหรอก" จองกุกว่า จีมินทำหน้างงอย่างปิดไม่มิด
จองกุกยิ้มแห้งออกมาก่อนจะเอ่ยต่อ "ผมต้องรีบไป ถ้ายังไงจะรีบบอกนะครับ"
"อ่า เข้าใจแล้ว"
จีมินพยักหน้าแล้วจองกุกก็ออกวิ่งต่อ
มันเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย –
ใหญ่ระดับทำโลกทั้งใบของคิมแทฮยองสั่นคลอน
เขาถอนหายใจออกมา
พ่อออกไปจากห้องแล้วหลังจากที่นั่งคุยด้วยกันด้วยบรรยากาศอึดอัดที่สุดเท่าแทฮยองเคยคุยกับพ่อมา
ตอนนี้ทุกว่างเปล่าจนแทฮยองอยากจะร้องไห้ออกมาเหมือนเด็ก ๆ
เขารู้อยู่แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง
วันที่พ่อของเขารู้ความจริง –
รู้เรื่องที่เขาปิดบังไว้ทั้งหมด
พอเอาเขาจริงแค่ความรู้สึกผิดที่กัดกินเข้ามาตลอดก็ทำเขารู้สึกแย่มาได้มากพอแล้ว
ยิ่งพอเจอแววตาผิดหวังของผู้เป็นพ่อ ไหนจะความกลัวที่ไม่ได้เล่นเคนโด้แล้ว
ไหนจะความรู้สึกที่ยากจะอธิบายนี่อีก
ทำไมเจ้าของเบอร์ที่ส่งข้อความมาบอกพ่อเขาต้องเป็นเบอร์ของมินยุนกิด้วย
ทำไมล่ะ...
พ่อขับรถออกไปแล้ว
มันแย่เสียจนเขายากจะลบทุกอย่างทิ้งให้หมด – เขาโกรธ ผิดหวัง
หรืออะไรต่อมิอะไรมากมาย ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าโดนยุนกิหลบหน้า แต่เขาก็ไม่คิดว่ายุนกิจะลบเขาออกไปด้วยวิธีนี้
จองกุกมาที่บ้าน
พูดอะไรบ้างแทฮยองก็ไม่ได้ตั้งใจฟัง แต่พอเขาบอกไปว่าพ่อรู้ได้อย่างไร จากใคร
จองกุกเองก็ตกใจไม่น้อย
แล้วจองกุกก็คิดว่าเขายังไม่บอกจีมินดีกว่า...
"แล้วพ่อนาย..."
จองกุกถามขึ้นหลังจากเงียบไปนาน เกินกว่าที่จะบอกว่าเขารู้ว่าแทฮยองรู้สึกแย่แค่ไหน
สีหน้าของแทฮยองไม่สู้ดีเลย
"คงโกรธ เลยออกไปข้างนอก"แทฮยองถอนหายใจออกมา
แต่ที่แน่ ๆ
แทฮยองคงกลัวว่าตัวเองไม่ได้กลับไปเล่นเคนโด้ต่อแล้ว
"มันต้องมีทางออกสิวะ
ไม่ใช่ว่าเราจะไม่เคยคิดนะว่าสักวันพ่อนายก็ต้องรู้เรื่องนี้"
จองกุกคิดว่าทางที่ดีที่สุดคือหาทางออก ใช่... ต้องมีสักทางสิ
"ใช่ สักวันพ่อก็ต้องรู้
แต่ทำไมพี่ยุนกิต้องเป็นคนบอกด้วย พี่เขาเกลียดฉันเหรอถึงต้องทำขนาดนี้"
จองกุกเงียบไป
แทฮยองคิดยังไงกับมินยุนกิเขารู้ เพราะแบบนี้แทฮยองถึงได้เป็นแบบนี้
ถ้าเป็นคนที่เขาเกลียด
เขาก็คงจะยิ่งเกลียดคนคนนั้นเพิ่ม อาจจะทนไม่ไหวจนไปชกหน้าคนคนนั้นให้หายโกรธ
แต่คนคนนี้เป็นมินยุนกินะ จะให้เขาเดินไปชกได้อย่างไรกัน
แก้มที่เขาไม่อยากจะให้มีรอยแผลอีกแล้วนั้นน่ะ
แล้วจะให้เขาเกลียดมินยุนกิเหรอ...
เขาต้องคุยกับมินยุนกิ... อาจจะเพราะว่าวันนี้พ่อไม่ยอมพูดกับเขาสักคำในตอนเช้า
อึดอัด... เขาทานอาหารเช้าเงียบ ๆ พ่อไม่แม้จะดื่มกาแฟในห้องเดียวกับเขา
แทฮยองรู้ดีว่าพ่อผิดหวัง...
เขาไปโรงเรียนแต่เช้า
ความว่างเปล่าที่อธิบายไม่ได้ล่องลอยอยู่รอบตัวเขา แค่ยิ้มทักทายยังยากไปหมด
เขาเลือกที่จะยืนรอยุนกิอยู่ที่หน้าประตู
เขามาเช้าจนมั่นใจว่าอย่างไรเสียก็ต้องดักยุนกิที่หน้าประตูให้ได้
"พี่ยุนกิ"
แล้วก็เป็นตามที่คิด ร่างเล็กเดินเข้ามาในประตูโรงเรียน
เป็นครั้งแรกที่เขามองยุนกิแล้วรู้หนึบ ๆ ที่ใจแบบนี้
เขารู้ใจตัวเองดีว่าเขาชอบยุนกิ – ชอบมากด้วย
ทำไมต้องเป็นพี่ ทำไมพี่ต้องบอก
ยุนกิหันมามองแทฮยองด้วยความตกใจ
ก่อนจะรีบเดินหนีแต่แทฮยองรีบเดินมาคว้ามืออีกคนแล้วดึงพาไปที่อื่นทั้ง ๆ
ที่อีกคนยังตกใจไม่น้อย
"เฮ้ย... อะไรเนี่ย
เจ้าบ้าคิมแทฮยอง เป็นบ้าเหรอ" ยุนกิถามขึ้นเมื่อพวกเขาเดินมาตรงบริเวณที่ไม่มีนักเรียนคนอื่นแล้ว
"ใช่!! ผมจะบ้าแล้วพี่"
แทฮยองตวาดออกไปจนยุนกิสะดุ้งโหยงก่อนจะมองมาด้วยความไม่เข้าใจ
"เป็นอะไร"ยุนกิถามออกไป
พลางบิดข้อมือออกจากการเกาะกุม
แทฮยองก็ไม่พยายามบีบไว้ยุนกิจึงเอาข้อมือของตนเองออกไปได้อย่างง่ายได้แล้วก้าวถอยหลังไปเล็กน้อย
เขาไม่ชอบให้ใครมาขึ้นเสียงใส่
ไม่ว่าใครในโลกก็คงไม่ชอบทั้งนั้น
"พี่บอกพ่อผมทำไม"แทฮยองลดระดับเสียง
มันเจ็บปวด... "เกลียดหน้าผมขนาดนั้นเลยเหรอ"
ยุนกิพยายามประมวลผล... ให้ตายสิ
เรื่องอะไรกัน เขาบอกอะไรพ่อของแทฮยอง
แต่มันก็มีอยู่เรื่องเดียวที่ยุนกิใช้ขู่อีกคนมาตลอด
ความลับของคิมแทฮยองกับกีฬาที่เขารักมาก
"ผมต้องมาทะเลาะกับพ่อที่รู้เรื่องนี้
สมใจพี่หรือเปล่าที่ผมอาจจะไม่ได้กลับไปเล่นเคนโด้ สมใจไหมที่ทำให้พ่อผิดหวังกับผม
รู้ไหมว่าตอนที่โดนคนในครอบครัวคนเดียวเงียบใส่มันรู้สึกแย่แค่ไหน!!" แทฮยองเผลอขึ้นเสียงด้วยอารมณ์
แล้วอีกคนคือมินยุนกิ
คนอย่างเขายอมแพ้ไม่เป็น แถมยังโกรธง่ายยิ่งกว่าอะไรไหนจะคำพูดของแทฮยอง
ใช่
–ยุนกิเกลียดเวลาที่คนอื่นผิดหวังในตัวเขา แทฮยองเองก็คงรู้ดี
เพราะยุนกิน้อยใจซอกจินเรื่องนี้มาตลอด แทฮยองรู้ดี
มันถึงได้น่าเจ็บใจที่สุด
"แล้วมันไม่ใช่ความผิดนายหรือไง!"ยุนกิขึ้นเสียงใส่อีกคนบ้าง
เขาโกรธแล้ว พอโกรธแล้วคนส่วนใหญ่ก็มักจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้ค่อยจะได้ อย่างยุนกิ –
ไม่มีทางคุมได้ "ที่พ่อนายผิดหวังมันก็เพราะว่านายโกหกเองไม่ใช่เหรอ!!"
คนเรามักสรรหาคำพูดให้อีกคนเจ็บแสบได้อย่างง่ายดายเสมอเวลาขาดสติ
ในทางตรงกันข้าม เราพยายามหาคำพูดดี ๆ ออกไปยากเหลือเกิน
เราทำให้พังได้ง่ายกว่าการสร้างอยู่แล้ว
แทฮยองนิ่งไป
– เขาโกหกจริง ๆ มันก็จริงอย่างที่ยุนกิว่า
"สมใจพี่เลยสินะ"
แทฮยองเอ่ยออกไปแผ่วเบา ยุนกิกำหมัดแน่นก่อนจะหมุนตัวเดินหนีออกไป ยุนกิรู้ดีว่าตัวเองตอนโกรธขาดสติแค่ไหน
แล้วก็หงุดหงิดเกินกว่าจะเผชิญหน้ากับแทฮยองได้
ปัญญาอ่อน มันคิดยังไงว่าเขาจะบอก
เขาไม่ได้เกลียดแทฮยองเสียหน่อย...
ถึงตอนนี้ยังไม่พร้อมจะเจอ ยิ่งตอนนี้ยิ่งไม่พร้อมเข้าไปใหญ่
ก่อนหน้านี้แทฮยองจูบเขา มันไม่ใช่เรื่องเล็กหรอก อยู่ดี ๆ
คนเราคงไม่คว้าใครมาจูบไปเรื่อย
ยุนกิใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้
วันนี้แทฮยองมาขึ้นเสียงใส่เขา หาว่าเขาเอาเรื่องเจ้าตัวปิดปังไว้เองแท้ ๆ
ไปบอกพ่อ
อาจจะเพราะแทฮยองไม่ได้บอกว่าข้อความที่พ่อของเขาได้รับมาจากเบอร์ของยุนกิก็เลยคิดว่าโดนแทฮยองหาเรื่อง
แทฮยองมองแผ่นหลังเล็กที่เดินกลับเข้าไปกับนักเรียนคนอื่น
ๆ อยากจะคว้ามากอดไว้เหลือเกิน แต่เพราะอะไรกัน...
อาจจะเพราะแทฮยองอยากได้ยินยุนกิบอกว่ายุนกิไม่ได้ทำ–
แต่ยุนกิก็ไม่ได้พูด
T B C
ตู้มมมม วางระเบิดดดดดดด เขียนไปจะร้องไห้เยยยย
ไม่อยากให้ทะเลาะกันง่า อะไรเราเนี่ยยยยยย5555555
มอเปิดมาจะเข้าอาทิตย์ที่สี่แล้วค่ะ ฮรึก อัพช้าอย่าน้อยใจไปน้า
แล้วกิจกรรมอีกโบ้มๆ พังงงงงงง แง้
เง้อ ส่วนเนื้อเรื่องก็...
อย่าว่าเรานะ55555 จริงๆก็ว่าได้งับ เมนต์เยยแท็กก็ได้ค่ะ #ฟิคเรนโค้ท นะฮับบบ
ทีมเสื้อกันฝนจู้ๆ
ความคิดเห็น