คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : レインコート 01
レインコート
`raincoat
01
ยุนกิเกลียดความคาดหวังของผู้อื่นพอๆ กับที่เกลียดความรู้สึกสิ้นหวังของตนเอง
ปั๊ก!!
"โอ๊ย!!"
เสียงดาบไม้ไผ่ฟาดลงกับเกราะส่วนหัวหรือที่เรียกกันว่าเม็งดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยเสียงร้องลั่น ร่างเล็กทิ้งกายล้มลงกับพื้น โยนดาบไม้ไผ่ที่เคยกำแน่นไว้อย่างไม่สนใจ มือขาวๆ ที่โผล่พ้นแขนเสื้อออกมากุมไปที่ตำแหน่งที่โดนชิไนฟาดเข้าเต็มๆ
"ยุนกิ!" เขามุ่ยหน้าเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อของตนเอง เลื่อนสายหน้าตาผ่านหน้ากากที่เป็นซี่ๆ จากคู่ฝึกของตนเองก็พบว่าซอกจินกำลังยืนกอดอกมองเขาอยู่ "ลุกขึ้น"
มินยุนกิเบะปากยิ่งกว่าเก่าเมื่อได้ยินน้ำเสียงดุๆ นั่น เขาเอื้อมมือไปหยิบชิไนไว้ก่อนจะใช้มันช่วยยันกายให้ลุกขึ้น เขากำด้ามดาบไว้หลวมๆ พลางหรี่ตามองอีกฝ่าย ยุนกิขยับกายไปข้างหน้าเล็กน้อยเพื่อเตรียมจู่โจม
"ย๊า!!" เขาออกแรงหวดชิไนออกไปเต็มแรงแต่อีกฝ่ายก็ยกชิไนขึ้นมากันไว้ได้ ยุนกิเผลองับริมฝีล่างของตนเองด้วยความหงุดหงิดใจแล้วจึงออกแรงกดที่ด้ามดาบเพื่อผลักกายตนเองให้ถอยหลังออกมา
อีกฝ่ายก้าวขากระโดดเป็นจังหวะเข้ามาใกล้ ยุนกิขบกรามของตนเองด้วยความหัวเสีย เขาลองขยับตัวเข้าไปใกล้เพื่อลองเชิงแต่ก็ไม่สามารถหาช่องว่างได้เลย
น่าโมโหที่สุด!!
เขากระแทกลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดพลางขมวดคิ้วแน่น ขณะที่กำลังคิดว่าควรจะถอยหลังไปเสียหน่อยดีไหมแต่อีกฝ่ายก็เข้ามาใกล้ในระยะดาบเสียแล้ว
"เฮ้ย"
แกร๊ก
เสียงชิไนกระทบกัน ยุนกิลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่เจ้าดาบไม้ไผ่โดนในตำแหน่งทำคะแนน เขาเหลือบสายตาไปมองคิมซอกจินที่ยืนกอดอกมองอยู่นอกพื้นที่ที่ใช้ในการประลอง
ปั๊ก!!
"เม็ง" เสียงทุ้มเอ่ยออกมาพร้อมกับจังหวะที่ชิไนกระทบเกราะส่วนหัว
โอเค... โดนเต็มๆ
"อูย... ไอ้บ้าเอ๊ย!" ยุนกิร้องออกไปพลางยกมือขึ้นกุมศีรษะอีกหน ช่วงจังหวะที่เขาเผลอไปเพียงเล็กน้อยอีกฝ่ายอาศัยช่วงนั้นลงดาบซ้ำมาอีกที
"สองในสาม – พี่ยุนกิแพ้อีกแล้ว" น้ำเสียงขี้เล่นของเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงพื้นของโรงฝึกดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะร่า ยุนกิย่อตัวลงพลางจ้องไปที่หน้ากากของอีกฝ่ายเขม็ง เขาถอยไปโค้งตัวให้อย่างไม่เต็มใจนักก่อนที่จะหมุนตัวกลับเดินไปหาซอกจินที่ยังยืนกอดอกอยู่ที่เดิม
ปั๊ก!!
"โอ๊ย!! อะไรอีกเล่า! แพ้แล้ว! เจ็บแล้ว! จะตีอีกทำไม" เสียงโวยวายตะโกนดังลั่นหลังจากที่โดนซอกจินยกเอาชิไนขึ้นฟาดตรงจุดจุดเดิมอีกครั้งโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ยุนกินึกอยากจะเอาชิไนในมือขึ้นตีใส่อีกคนบ้างแต่เขาก็ทำเพียงแค่ถอดเม็งออกจากศีรษะด้วยท่าทางฟึดฟัด รู้ๆ อยู่ว่าซอกจินเก่งแค่ไหน
"ไม่ตั้งใจ" ซอกจินเอ่ยพลางส่ายหน้าเป็นเชิงตำหนิไปให้ยุนกิ คนตัวขาวทำหน้าหงิกยิ่งกว่าเก่า "แล้วแบบนี้จะชนะเขาสักครั้งไหม"
"ก็มันช่วยไม่ได้นี่! ใครจะไปเก่งแบบไอ้บ้านั่นกัน" ยุนกิยังคงตะโกนโวยวายออกมา โดยไม่สนว่าไอ้บ้าคนนั้นจะได้ยินหรือไม่
"ก็ตั้งใจฝึกเข้าสิมินยุนกิ ทุกวันนี้กว่าจะลากตัวมาซ้อมได้" ซอกจินเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงติเตียน "ถ้าเป็นแบบนี้คุณลุงของนายต้องผิดหวังแน่ๆ"
"ช่างสิ" ยุนกิเถียงกลับออกไปในทันที ร่างเล็กขยับคอเสื้อสวมฝึกซ้อมที่เรียกว่ากีด้วยท่าทางหงุดหงิด มันจะอะไรนักหนา ชีวิตเขาไม่ได้มีแต่เคนโด้อย่างเดียวนะ แล้วเขาก็ไม่เคยคิดอยากจะฝึกมันด้วย!
"เฮ้อ... ว่าแล้วเชียว ความจริงฉันก็ไม่ได้คาดหวังอะไรในตัวนายนักหรอกนะ น่าสงสารคุณลุงจริงๆ"
"พี่ซอกจิน!" ใบหน้าขาวรีบหันขวับกลับมามองร่างสูง ยุนกิถลึงดวงตาคู่เล็กๆ ใส่อย่างรู้สึกเจ็บใจไม่น้อยแต่ซอกจินก็ยังคงแสดงสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม คนตัวเล็กกว่าสูดหายใจเข้าปอดช้าๆ ก่อนจะสะบัดหน้าหนีแล้วเดินไปทางห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
ใบหน้าหวานเบ้เล็กน้อยเมื่อเห็นเด็กหนุ่มร่างสูงที่เพิ่งประลองกับเขาเมื่อครู่ถอดเม็งออก เส้นผมสีดำปีกกาชื้นๆ ยาวลงมาปรกหน้าผากจนเกือบถึงดวงตาคู่คม ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววเรียบเฉยขณะที่เดินไปหาจองกุกที่ชูนิ้วโป้งให้อย่างชอบใจ
เหอะ! น่าหมั่นไส้
"ยุนกิ" เสียงของซอกจินเรียกเขาไว้ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง ยุนกิชะงักปลายเท้า เขาก้มลงมองถุงเท้าสีขาวของตนเองที่โผล่พ้นมาจากปลายขากางเกงฮากาม่า "คราวหน้าใส่โคเทะด้วย ถ้าไม่มีเกราะที่มือแล้วโดนเต็มๆ ฉันต้องโดนลุงนายว่าแน่"
"รู้แล้วน่า!" ยุนกิเอ่ยเสียงห้วนๆ ออกไปพลางกระชับกอดเกราะสวมศีรษะในอ้อมแขนตัวเองให้แน่นขึ้น พอเงยหน้าจากปลายเท้าก็พอว่าดวงตาคู่คมนั้นมองเขาอยู่
อีกฝ่ายหันหน้าไปอีกทางโดยที่ไม่เอ่ยอะไร แต่เพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆ อย่างจองกุกหัวเราะออกมาราวกับได้เป็นคนแกล้งยุนกิเอง
"ฝากไว้ก่อนเถอะคิมแทฮยอง!"
- - - - -
"ฮึ่ย!! มานี่ จองโฮซอก! ย๊าๆๆๆ เม็งๆๆๆๆ" เสียงตะโกนด้วยน้ำเสียงติดแหบดังลั่นไปทั่วโรงยิมของโรงเรียน ตามมาด้วยเสียงชิไนฟาดลงกับเม็งของโฮซอกรัวๆ เพื่อนคนอื่นที่กำลังเล่นกีฬาของตนเองอยู่ถึงกับต้องชะงักมือแล้วหันไปมองที่ทั้งคู่ จนตอนนี้โฮซอกทรุดลงไปนั่งกับพื้นแล้วยุนกิก็ยังตีชิไนลงไปเสียงดังปั๊กๆ ไม่ยอมหยุด
"หยุดนะเว้ย! เป็นบ้าอะไรมา! แค่นี้ก็โง่จะแย่อยู่แล้วยังจะตีอยู่ได้" โฮซอกร้องออกมาเสียงดังลั่นพอๆ กับที่ยุนกิโวยวายออกมาว่าเม็งๆๆ อยู่อย่างนั้นเหมือนกับตอนที่แข่งเคนโด้แล้วฟาดลงที่ตำแหน่งศีรษะได้ ผู้ฟาดมักจะตะโกนคำว่าเม็งออก แม้ยุนกิจะไม่ได้ออกแรงตีมาเต็มที่แต่เล่นแบบนี้มันก็มึนไม่ใช่น้อย
"แก – หัวเราะฉัน" ยุนกิยกเอาปลายชิไนชี้ไปที่หน้าของคนที่นั่งอยู่ โฮซอกถอดเอาเกราะสวมศีรษะที่เรียกว่าเม็งออกแล้วมองหน้าเพื่อนสนิทตัวเองที่ยังดูมีน้ำโหอยู่
"แค่เนี้ย?"
"เออ ก็จะขำทำไมล่ะวะ" ยุนกิถอดเม็งออกบ้างแล้วทิ้งกายลงนั่ง มือขาวจับเอาคอเสื้อพละขึ้นมาซับเหงื่อตรงบริเวณใต้ริมฝีปากล่าง พอเข้าคาบพละมายุนกิก็โยนเอาเม็งกับดาบชิไนให้โฮซอกแล้วไล่ฟาดอยู่เป็นพัก จนกระทั่งเจ้าตัวดูท่าจะเหนื่อยแล้วถึงได้ยอมนั่งลงแบบนี้
"ก็มันตลกนี่หว่า เล่นแพ้น้องเขาตลอดแบบนี้ นายจับดาบไม้ไผ่มาตั้งแต่หกขวบนะ เด็กนั่นฝึกมายังไม่ถึงปีก็ชนะนายได้ซะแล้ว" โฮซอกเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงปนหอบ "ไม่สิ ไม่ใช่แค่ชนะนะ แต่ไม่เคยแพ้เลยต่างหาก"
"จะหุบปากได้ยัง" ยุนกิเงื้อชิไนขึ้นเล็กน้อย โฮซอกกระเถิบหนีไปก่อนจะเม้มปากแน่น
"เอาหน่า ก็นายไม่ได้คิดจะแข่งจริงจังเสียหน่อย" เป็นพัคจีมินที่รีบเข้ามาปราม เขาเห็นอารมณ์กรุ่นๆ ของเพื่อนมาตั้งแต่เช้าเลยเลือกที่หนีไปเล่นบาสเกตบอลตั้งแต่ต้นคาบก่อนที่จะตกเป็นเหยื่อแบบโฮซอก
"ใช่!! ฉันไม่ชอบเคนโด้แต่ฉันก็ไม่ชอบที่จะต้องแพ้ตลอดแบบนี้!" น้ำเสียงของยุนกิเต็มไปด้วยความหงุดหงิด เขาวางชิไนลงข้างกายก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกรอบ "ฉันอยากเรียนอะไรที่ไม่ต้องใช่อุปกรณ์มากกว่า อย่างคาราเต้หรือเทควันโด้น่ะ ถ้าไอ้บ้าพวกนั้นมาอีกฉันจะได้อัดมันให้เละไปเลย"
พูดจบก็ทำท่าชกหมัดอยู่กลางอากาศ โฮซอกกับจีมินหันไปมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนที่โฮซอกจะเป็นฝ่ายพูดขึ้น
"นายน่ะสิที่เละ"
"ย๊า – อยากโดนอีกหรือไง" ยุนกิหันมาตวาดลั่น โฮซอกรีบคว้าชิไนจากข้างตัวยุนกิออกมาให้ห่างมือขาวทันที
"อย่ามีเรื่องนักเลยน่า ถ้าจะเรียนไปเพื่อแบบนี้ลุงนายไม่ยอมก็ไม่แปลกหรอก" จีมินเอ่ยขึ้นพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ โฮซอกที่กอดดาบไม้ไผ่ทั้งสองอันไว้อ้อมแขนแน่นเพื่อกันไม่ให้ยุนกิพุ่งเข้ามาคว้าไปทุบหัวเขาแตก
"เหอะ... แล้วนี่ฉันหัดเคนโด้มาแต่เด็กแต่พอโดนรุมก็เอามาใช้ไม่ได้ แม่งน่าหงุดหงิด" ยุนกิสบถออกมาพลางแตะไปที่มุมปาก แผลจากการโดนต่อยยังปรากฏอยู่จางๆ
"เอ้า ทำไมอ่ะ" โฮซอกถามขึ้นอย่างสงสัย ถึงยุนกิจะไม่ได้เก่งอะไรมากแต่ก็คุ้นเคยกับกีฬาชนิดนี้มาตั้งแต่เด็กก็น่าจะเอามาใช้ได้บ้าง
อย่างน้อยก็ไล่ต้อนคนที่พอเล่นเป็นนิดๆ หน่อยๆ อย่างเขาให้จนมุมได้เลยนะ
"ถ้าเอาไปใช้ก็โดนลงโทษน่ะสิ คุณลุงบอกว่าถ้าเอาไปใช้กับเรื่องชกต่อยละก็..." ยุนกิยกนิ้วชี้ขึ้นมาทำท่าปาดคอก่อนจะแลบลิ้นออกมา "โดนแน่ๆ"
จำได้ว่าตอนเด็กๆ ยุนกิเคยทะเลาะกับเพื่อนผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่าจนถึงขั้นลงไม้ลงมือ เขาเห็นไม้กวาดตกอยู่ใกล้ๆ จึงคว้ามาไว้ในมือและตีลงไปที่อีกคนจนเด็กคนนั้นหัวแตก หลังจากนั้นยุนกิก็น่องแตก...
เขาลูบที่น่องของตัวเองเมื่อถึงตอนที่ยืนน้ำตาไหลให้ผู้เป็นลุงหวดหวายลงมา ตอนนั้นทั้งเจ็บทั้งแสบ เข็ดจนแทบไม่กล้าเอาไปใช้ในชีวิตจริง
แทบน่ะ... บางทีมันก็มีบ้าง
"ก็เขาไม่ได้ฝึกไว้ให้นายเอาไปรังแกใครนี่" จีมินเอ่ยขึ้นก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อโดนคนตัวขาวตวัดสายตามามอง
"รังแกหรอ... ฉันเอาไว้ปกป้องตัวเองต่างหาก" ยุนกิยู่ปาก ถึงเขาจะรู้ก็เถอะไอ้นิสัยแบบนี้มันอ้อนมืออ้อนเท้าชาวบ้านมาจนมีเรื่องไปหลายครั้งหลายหน
"ให้มันจริงเถอะ"
"ไม่ขัดสักเรื่องได้ไหมจองโฮซอก มา! ส่งชิไนมา ขออีกสักตั้งเถอะแบบนี้" ยุนกิเด้งกายลุกขึ้นยืน เขายื่นมือออกไปเหมือนเป็นการขอให้โฮซอกส่งดาบไม้ไผ่ที่เบิกมาจากห้องพละให้
"ไม่ โดนทุบอีกทีฉันต้องจำทางกลับบ้านไม่ได้แน่ๆ" โฮซอกกอดชิไนแน่นพร้อมกับส่ายหน้าหวืด ยุนกิทำท่าเมื่อจะโผไปคว้าแต่เขาก็หลบไปอีกทางทัน
"จะได้เข้าใจฉันที่โดนเจ้าเด็กนั้นฟาดเอาๆ พี่ซอกจินก็อีกคน... คุณลุงบอกให้เขามาดูแลฉันด้วยซ้ำ แล้วดูพี่เขาทำกับฉันสิ" เอ่ยน้ำเสียงติดจะน้อยใจเมื่อนึกถึงแรงที่ถูกซอกจินเอาชิไนฟาดมา มือขาวยกขึ้นลูบที่ตำแหน่งนั้นเบาๆ
"น้อยใจพี่เขาล่ะสิ แหมๆๆ"
"ส่งชิไนมา!" ยุนกิละมือลงก่อนจะตะคอกใส่คนที่กำลังนั่งทำตาหยอกล้อมองมาที่เขา
"เอ้ย ขอโทษ ไม่เอาแล้วเว้ย" โฮซอกส่ายหน้าพร้อมกับถอยหลังหนีอีกคนที่ทำหน้าเหมือนโดนเอาน้ำซักผ้าขี้ริ้วสาด โธ่... แซวนิดแซวหน่อยไม่ได้เลยหรือไง
"พอๆๆ จะหมดคาบแล้ว ถ้าไม่อยากต่อแถวเปลี่ยนชุดนานรีบไปกันเถอะ" เป็นอีกครั้งที่จีมินต้องเข้ามาปรามก่อนที่โฮซอกจะได้โดนทุบเป็นหุ่นฟางอีกหน เด็กหนุ่มลอบถอนหายใจออกมา ถึงยุนกิจะไม่ได้เอาจริงแต่บางครั้งเจ้านั่นก็กะแรงไม่ค่อยถูกหรอก...
"เพราะหิวหรอกนะ!" พูดเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินดิ่งไปทางล็อกเกอร์เก็บของทิ้งให้โฮซอกกับจีมินมองตามหลังไปตาปริบๆ
"สรุปเมื่อกี้ยุนกิมันโมโหอะไรบ้างว่ะ" โฮซอกพึมพำออก "น่ากลัวเป็นบ้า"
ยุนกิเดินไปเปิดล็อกเกอร์ของตนเองเพื่อหยิบถุงผ้าที่เขาใส่ชุดนักเรียนไว้แล้วเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเอาชุดพละออก
ยุนกิล็อกกลอนประตูแล้วเริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาไม่ได้รีบร้อนอะไรมากเพราะอย่างไรเสียตอนนี้คนอื่นๆ ก็คงยังไม่มาต่อคิว
"เอาไงล่ะแทฮยอง" มือขาวที่กำลังติดกระดุมเสื้อชะงักไปเล็กน้อยที่ได้ยินเสียงของจองกุกที่หน้าประตูห้องน้ำ ยุนกิเม้มปากลงอย่างครุ่นคิด แทฮยอง – เจ้าเด็กนั่น...
"วันนี้ฉันจะบอกไปว่ามีนัดทำรายงานถึงเย็นแล้วกัน" เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก "ช่วยไม่ได้ที่วันนี้โดดซ้อมไม่ได้"
หื้ม... หมายถึงเรื่องซ้อมเคนโด้วันนี้น่ะหรอ
อย่างคิมแทฮยองที่คนชมนักชมหนาว่าขยันและมีความตั้งใจคิดเรื่องโดดซ้อมด้วยหรอเนี่ย
"เอาดีๆ ล่ะ ถ้าเกิดพ่อนายจับได้ขึ้นมามีหวังจบเห่แน่" เหมือนกับว่าจองกุกค่อยๆ เฉลยทุกอย่างมาให้ยุนกิที่อยู่ในห้องน้ำฟัง
ซ้อมเคนโด้..?
พ่อจับได้..?
อ๋อ...
ยุนกิคิดตามแล้วยกยิ้มออกมา ความรู้สึกตอนนี้เหมือนได้ถือไพ่เหนือกว่าคิมแทฮยองจากที่ปกติเขาไม่เคยชนะแทฮยองได้สักครั้ง เขายกยิ้มขึ้นอย่างดีอกดีใจ – พลาดแล้ว แทฮยองพลาดแล้วแหละ
"ต้องเก็บเป็นความลับแบบนี้ก็แย่เนอะ" จองกุกเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเห็นใจในขณะที่ยุนกิยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะไม่มีเสียง เจ้าเด็กนั่นจะรู้ไหมเนี่ยว่ากำลังทำให้ยุนกิมั่นใจมากขึ้น
แทฮยองไม่ใช่คนแรกหรอกที่ยุนกิเคยได้ยินว่าที่บ้านไม่อยากให้มาเล่นเคนโด้จนเป็นเรื่องเป็นราวเพราะมันเป็นกีฬาที่ค่อนข้างอันตราย คนในโรงฝึกจะไม่ยอมฝึกให้เด็กที่ผู้ปกครองห้ามเด็ดขาดเพราะหากเกิดอันตรายขึ้นมามีหวังเดือดร้อนกันหมด แถมยังต้องฝึกหนักจึงอาจจะทำให้เสียเวลาเรียนด้วย เท่าที่เขารู้มาดูเหมือนแทฮยองจะเป็นเด็กเรียนดีคนหนึ่ง...
ยุนกิไม่ได้รู้จักครอบครัวของแทฮยองแต่ฟังจากที่จองกุกพูดก็พอจะเดาได้แล้ว
หึ...
"ก็จะให้บอกได้ยังไงล่ะ" น้ำเสียงของแทฮยองไม่สู้ดีนัก ยุนกิลองจินตนาการหากว่าตอนนี้เขาเปิดประตูออกไป – แทฮยองจะตกใจแค่ไหนนะ
หมั่นไส้มานานแล้ว! เอาแต่เก๊กหน้านิ่งอยู่นั่นแหละ
"เขาเอาแต่กลัวว่าฉันจะไม่ยอมทำคลินิกต่อเขาอยู่นั่นแหละ"
บิงโก!!
"งั้นให้ฉันบอกให้ไหมล่ะ" ยุนกิพูดเสียงดังฟังชัดพร้อมกับเปิดประตูห้องน้ำออกไป เป็นไปตามคาด สีหน้าของรุ่นน้องทั้งสองคนที่หันมาดูตกใจไม่ต่างจากที่คาดไว้เลยสักนิด
"พี่...ยุนกิ" แทฮยองเรียกชื่อเขาเบาๆ ยุนกิหันไปยิ้มแป้นให้อีกคน
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ไม่สมกับเป็นแทฮยองคนที่ทำให้ฉันต้องโดนพี่ซอกจินฟาดหัวเมื่อวานเลยนะ" ยกแขนขึ้นกอดอกพลางส่ายหน้าน้อยๆ แทฮยองกับจองกุกหันไปมองหน้ากัน จองกุกส่ายหน้าเบาๆ เหงื่อผุดขึ้นมาตามใบหน้าด้วยความกังวล มินยุนกิไม่ปล่อยไว้เฉยๆ แน่...
"พี่... ผมขอ" แทฮยองเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง ยุนกิแสร้งทำเป็นตกใจเกินจริงมาให้
"โอ๊ะ! คิมแทฮยองคนเก่งกำลังขอร้องฉันแหละ"
"พี่!! อย่ามาแกล้งกันแบบนี้สิ" เป็นจองกุกที่ตะโกนออกมา เขาหันไปมองหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล เขารู้ดีว่าแทฮยองตอนนี้กำลังเครียดมากแค่ไหน เพื่อนของเขาชอบกีฬาชนิดนี้มากแค่ไหน แถมแทฮยองเองก็มีพรสรรค์และกำลังจะได้ลงแข่งสนามใหญ่ๆ แล้วด้วย
ถ้าพ่อของแทฮยอง เด็กหนุ่มคงต้องเลิกเล่นและคงได้ทะเลาะกับที่บ้านอีกครั้งใหญ่ที่แอบมาซ้อมเคนโด้เป็นปีแบบนี้
"อย่ามาตวาดฉันนะ ไม่ใช่พวกนายเองหรือไงที่ทำผิดน่ะ" ยุนกิพรูลมหายใจออกมาอย่างไม่พอใจนักที่ต้องมาโดนรุ่นน้องตวาดใส่แบบนี้ ตนเองอยู่ในสถานะอะไรยังไม่รู้ตัวอีกหรือไง
ก็แค่ลูกไก่ในกำมือ
"งั้นเอาแบบนี้ไหมล่ะ..?"
TBC
Thx @bchi97 ช่วยไว้หลายอย่างมากเลยนะน้องสาวของพรี่xD
ทอล์ก : ตอนแรกกะว่าจะแต่งให้จบแล้วค่อยทยอยลง แง่มมม แต่บนถ้าบังทันได้ที่หนึ่งจะเอามาอัพง่า ได้นิดเดียวเอง5555555 เอาเป็นว่าจะสู้ไปด้วยกันกับคนอ่านเนอะะ มาคุยกันได้ค่ะ กระตุ้นๆโหน้ยยยยยย ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ด้วยน้าา สกรีม(?)ฟิคติดแท็ก #ฟิคเรนโค้ท น้าาาา จะดีมากเลยถ้าคอมเมนต์ ฮาาาา แบบเค้าก็ขอนิดนึง ไม่งั้นมันเคว้งง่ะ55555
รักนะเคิ้บบบบบ
ความคิดเห็น