คำทักเป็นเหตุ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เมื่อเพื่อนเกลอชวนไปแฮงเอ๊า เพื่อลืมทุกข์จากการอกหัก แล้วใครจะไปคิดว่าสถานที่มันเลือกจะเป็น...บ้านผี!!

เนื้อเรื่อง

เรื่องอยากเล่นด้วย

           ฉันยังจำได้ดี ตอนนั้นเป็นช่วงที่ฉันเพิ่งเข้าปี 1 เพิ่งรู้จักเพื่อนใหม่  ในวันหนึ่งเพื่อนๆได้ชวนกันไปเที่ยวบ้านผีแถวรามคำแหงกัน มีไปกันเป็นระลอกๆ ซึ่งพวกฉันก็เป็นหนึ่งในพวกอยากลองของ        

           แต่หลังจากที่พวกฉัน และกลุ่มก่อนหน้านี้ได้สำรวจดู ยังไม่ปรากฏว่ามีสิ่งใดผิดปกติ จนฉันและเพื่อนต่างคิดว่าไม่มีอะไรที่บ้านหลังนั้น จวบจนเวลาผ่านไป จนฉันและเพื่อนๆกำลังจะขึ้นปี 2

           ทุกวันนี้ฉันยังจำได้ดี วันนั้นหลังจากพวกฉันและเพื่อนๆเลิกเรียน พวกเรายังอยู่นั่งเล่นและทายไพ่กันจนดึก โดยฉันนี่ล่ะที่เป็นคนดูดวงความรักให้เพื่อนชาย...ต้น ซึ่งผลออกมาคือไม่สมหวัง ....ทำให้หดหู่กันใหญ่

              วันนั้นกว่าพวกเราจะแยกย้ายกันกลับบ้านก็เกือบเที่ยงคืน ต้น เพื่อนชายที่มีรถและกลับบ้านทางเดียวกับฉัน มีอาการแย่ที่ดวงความรักไม่เป็นไปตามที่ต้องการ ข

                ณะขับรถกลับบ้านวันนั้นต้นขับรถกะบะ ไม่มีแค๊ปมา  ด้านหน้าคู่คนขับเป็นเพื่อนชายอีกคนคือเดี่ยว ส่วนตัวฉันนั่งอยู่หลังกะบะ ต้นเปรยขึ้นมาอย่างหดหู่ว่ารู้สึกแย่ จึงชวนไปบ้านผีตรงรามคำแหงกัน

                 ก่อนที่พวกฉันจะตอบอะไรไป ต้นก็ขับรถตรงเข้าไปตามทางที่บ้านผีหลังนั้น รถค่อยๆขับเข้ายิ่งลึกทางก็ยิ่งรกร้าง ขรุขระและมืด ระหว่างทางฉันและเดี่ยว ยังพูดสนุกสนานกันเหมือนจะไปปิ๊กนิ๊ก ต่างแซวต้นอย่างสนุกสนานว่าทำไมรู้สึกแย่แต่ไปบ้านผี และทันทีที่ถึงบ้านผีหลังนั้น

                 แน่นอนมันคือบ้านผีหลังเดียวกับที่ฉันและเพื่อนๆเคยมาสำรวจกัน และไม่พบอะไร หากแต่วันนี้มันต่างกันที่เวลาและจำนวนคน เพราะตอนนั้นที่พวกฉันและเพื่อนๆมาสำรวจกันมีกันมากกว่า 15 คน และเป็นเวลาประมาณ 2ทุ่มกว่าๆ

                 ...ไม่เหมือนตอนนี้ที่เกือบจะเป็นเวลาตีหนึ่ง เดี่ยวเริ่มหน้าเครียด และมองบรรยากาศรอบๆตัว ขณะที่ต้นดับเครื่องและกำลังจะลงจากรถ เดี่ยวก็เริ่มโวยวายไม่ต้องการจะลง ต้นหันมาถามฉันว่าฉันจะเอาอย่างไร

                    ฉันตอบว่าอย่างไรก็ได้ในเพราะในเมื่อฉันเคยมี่นี่และไม่เจออะไรนี่ แต่ฉันไม่ได้บอกเดี่ยวไปหรอก ว่าฉันไม่ได้เจออะไรในกอไผ่เหมือนที่นายเดี่ยวนึกกลัว ระหว่างที่เดี่ยวยังเถียงกับต้น

                   ฉันมองผ่านกระจกไปที่ตัวตึกร้าง ที่ยังคงมีคนมือบอนเขียนพ่นสี เต็มไปหมด และคำว่า “บ้านนี้ผีดุ”ยังคงอยู่เหมือนในความทรงจำที่ฉันมาครั้งแรก ที่ด้านบนสุดของตึกเหมือนเป็นหน้าจั่วบ้าน มองไล่ไประหว่างรอเดี่ยวกับต้น เถียงจะลงไม่ลงจากรถ

                      จนเมื่อฉันมองถึงด้านบนสุด ฉันก็รู้สึกถึงอาการที่เรียกว่า มือเย็นเท้าเย็น และไม่รู้อุปทานไปหรือเปล่าที่บรรยากาศเริ่มเย็นไปด้วย เพราะมีเงาผู้หญิงเหมือนใส่ชุดสีขาวผมยาวกำลังนั่งที่หน้าจั่วบ้านและก้มมองมาที่ฉัน

                      ทันทีที่ฉันหาเสียงเจอ ฉันรีบบอกเดี่ยวและต้นทันทีว่า “เฮ้ย..ไปกันเถอะ”  เท่านั้นทั้งสองหยุดเถียงกันทันที และหันมามองหน้าฉัน เพราะทั้งคู่ต่างรู้ดีว่า ฉันมีนสัมผัสที่หก แม้จะไม่แรงแต่ถ้าฉันเงียบหรือแสดงอาการผิดปกติอะไรทุกคนก็จะรู้ว่า

                        ฉันกำลังเจอแล้ว ต้นไม่รอช้าทันทีที่ตั้งสติได้ก็สตาร์ทรถและออกตัวทันที ทางด้านเดี่ยวมีอาการเกร็งอย่างเห็นได้ชัด ฉันรวบรวมความกล้ามองไปยังหน้าจั่วบ้านนั้นอีกครั้ง ไม่มีอะไร ฉันได้แต่แอบถอนหายใจ แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงัก เพราะทันทีที่ตาฉันเหลือบไปมองที่กะบะหลัง

                        เธอนั่งอยู่บนของด้านหลังกะบะที่มุมซ้ายมือสุด ฉันและเธอห่างกันแค่ไม่ถึงเมตร ฉันรีบหันกลับมาและไม่กล้าหันกลับไปมองอีก หลังจากนั้นฉันรวบรวมความกล้าบอกต้นว่า ให้ส่งฉันแค่หน้าปากซอยก็พอ เดี๋ยวฉันเดินกลับเอง และเมื่อถึงหน้าปากซอยคอนโด

                            ฉันก็ลงจากรถและมองเธอซึ่งยังคงนั่งอยู่หลังกะบะนั่งตามรถต้นไป ฉันไม่รู้ว่า เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นหรือเปล่า แต่ฉันก็ได้บอกเล่าเรื่องนี้ในตอนเช้าทันทีที่เจอต้นในห้อง เรียน และหลังจากนั้น เราก็นัดไปทำบุญให้กับเธอ จวบจนปัจุบันนี้ฉันยังไม่รู้ว่าเธอผู้นั้นยังคงอยู่ที่บ้านของต้นอยู่หรือเปล่า


                   **************************************************

แต่งเมื่อ 18 ส.ค 48 (เรื่องจริงไม่ได้อิงนิยายเมื่อ 7 ปีก่อนนี้ เหอ เหอ เหอ)