คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1 : The reveal memory
T@lk
พอเข้ามา เห็น เม้น ขึ้นตั้ง 6 แถม viewer ตั้งเกือบ 100 แล้ว เลยเอามาต่อให้เลย ค่ะ ไป T@lk ต่อข้างล่างแล้วกันค่ะ
เอาล่ะ มาดู ความทรงจำที่หายไปของแจจุง กันดีกว่าค่ะ ไปกันเลย
Love you ,Only my Devil !!!!
Chapter 1 : The reveal memory
ร่างบางขยับตัวขึ้นช้าๆ อาการปวดหัวยังคงไม่หายไป มือขาวๆ จับผ้าสีขาวที่แปะ อยู่บนหัวออกอย่างงๆ ‘ใครมาแปะหัวให้เราเนี่ย เราอยู่คอนโดคนเดียวไม่ใช่เหรอ หรือว่าซุงอา’
แจจุงขยับตัวก่อนจะ ปรับสายตาให้พอดี สิ่งแรกที่ปรากฏแก่ สายตาทำเอาเขาแทบพูดไม่เป็นภาษา ห้องที่เขาอยู่ น่าจะเป็นคอนโดย่านกรุงโซล ที่ตกแต่งสไตล์นำสมัย แต่นี้มัน... ห้องนี้ใหญ่กว่า ห้องคอนโดของเขามาก แถมยังตกแต่ง สไตล์หลุยส์ ดูแล้วชวนให้คิดถึงปราสาทของเจ้าหญิงในนิทานสมัยเด็กๆ
“ฟื้นแล้ว เหรอ” เสียงทุ้มๆดังขึ้นจากข้างตัวทำเอา แจจุงสะดุ้งเฮือก เสียงนั้นดูเย็นชา ฟังแล้วเสียวไปถึงขั้วหัวใจ
แจจุง มองไปตามเสียงที่ดังขึ้นมา ร่างสูงๆกำลังเดินเข้ามาใกล้แจจุงร่างบางหลับตาปี๋ อย่างหวาดกลัว
“จะหลับตาทำไม” เสียงนั้นถาม ทำให้แจจุงรู้ว่า เสียงนั้นเข้ามาใกล้ตัวเองมากแค่ไหน แจจุง ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อน นัยน์ตาสีดำจะเบิกกว้างอย่างตกใจ
คน ไม่สิ สิ่งที่อยู่ตรงหน้า ทำเอาแจจุงอยากเป็นลมไปอีกรอบ ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตา คมเข้ม ในชุดทักซิโด้ที่ให้อิเมจเจ้าชายในเทพนิยาย แต่ว่า ปีกสีดำยาวสยาย ที่แผ่ออกมาจากกลางหลังของชายหนุ่ม ทำเอาแจจุงสะดุ้งเฮือก
‘นี้เราฝันไป รึเปล่า คนอะไรจะมีปีก’ แจจุงคิดในใจ ก่อนจะหยิกแก้ม ตัวเองแรงๆ เพื่อความแน่ใจ
“นายทำอะไร นั้นนะ”ร่างสูง ถาม เมื่อเห็นคนตรงหน้าหยิกแก้มตัวเองอย่างแรง
“ก็ นาย เป็น ตัวอะไรกัน ทำไมมีปีกด้วยล่ะ”แจจุงถามขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ เมื่อรู้แล้วว่าที่อยู่ตรงหน้าเขามันไม่ใช่ฝัน ก็หยิกแก้มตัวเองแล้วมันโคดเจ็บเลยนิน่า
“อ้อ นายตกใจ ปีกนี้นี่เอง” ร่างสูงพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อน ปีกสีดำสนิทที่อยู่กลางหลังจะ หายวับไป ราวกับ....มีเวทมนตร์
“เฮ้ย นายเล่นกลอะไรของนาย แล้ว...ที่นี้มันที่ไหน แล้ว ...ฉันมาอยู่ที่นี้ได้ไง”แจจุงยิงคำถามออกมาเป็นชุด เมื่อสรุปได้แล้วว่า คนตรงหน้าคงไม่อันตราย
“ใจเย็นๆ สิ ที่ฉันทำไม่ใช่กล อะไรทั้งนั้น มันเป็นพลังจิต แล้วที่นี้ก็ บ้านนาย ส่วนนายมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง ฉันก็ไม่รู้” ร่างสูง ตอบด้วยเสียงรำคาญ เขาไม่ชอบเท่าไรหรอก ที่ต้องมาตอบคำถามมากมายขนาดนี้
“แล้วทำไม....” แจจุงที่กำลังจะอ้าปากถามต่อ ต้องหยุดลง เมื่อมีร่างของชายอีกสองคนเดินเข้ามา
“โบแจ !!! ฟื้นแล้วเหรอ” เสียงชายคนหนึ่ง อายุประมาณ 30 ปีเห็นจะได้ เดินตรงเข้ามาหาแจจุง ด้วยใบหน้าที่ปกปิดความดีใจไว้ไม่อยู่
‘โบแจ ไม่ค่อยมีใครเรียกชื่อเล่นเขานอกจาก พ่อกับแม่นิน่า’ แจจุงคิด ก่อนจะมองหน้า ชายที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ ใบหน้านั้นดูคุ้นเคยเหลือเกิน แม้ผ่านไปนานแสนนาน แต่มันก็ยังคงฉายชัดอยู่ในความทรงจำอันเรือนราง
“คุณพ่อ..”ริมฝีปากบางขยับช้า เสียงถูกเปร่งออกมาอย่างยากลำบาก
“แจจุง ลูกจำพ่อได้ ใช่มั้ย แจจุง” ชายที่ถูกเรียกว่า พ่อ ดึงแจจุงมากอดไว้แน่นราวกับกลัวร่างบางจะหายไปไหน
“อื้ม แจจำคุณพ่อได้ฮะ” แจจุงตอบ พลางพละออกจากอ้อมกอดของพ่อ ใบหน้าหวานยิ้มอย่างดีใจ ที่ได้เจอคุณพ่อที่ไม่เคยเห็นหน้ามาเกือบ 10 ปี
“ว่าแต่ ที่นี้ ที่ไหนกันแน่ฮะ แล้ว แจกับพ่อมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง” แจจุงเริ่มต้นยิงคำถามที่คาใจอยู่ทันที
ผู้เป็นพ่อ นั่งลงที่ข้างเตียง ก่อนจะเอามือ ลูบหัวแจจุงเบาๆอย่างรักใคร่ ก่อนจะตอบคำถามของลูกชาย
“ที่นี้ คือ บ้านของพ่อเอง ที่แจมาอยู่กับพ่อได้ เพราะ คำสัญญาที่แม่บอกว่า จะส่งลูกมาหาพ่อ ตอนที่แจอายุครบ 17 ปี”
“บ้านของพ่อ ?? แล้วที่นี้ไม่ใช่เกาหลีเหรอฮะ แล้วทำไมคนคนนั้นถึงมีปีก” แจจุงถามต่อ พลางชี้มือ ที่ยัง ร่างสูงที่ยืนหลบมุมอยู่กับชายวัยรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อเขา อีกคนหนึ่ง
“อ้อ นั้น เพื่อนพ่อ กับลูกชายเขานะ”ผู้เป็นพ่อพูด ก่อนจะหันไปพูดกับชายวัยกลางคน “ มาแนะนำตัวให้ลูกชายฉันรู้จักเพื่อนรักของฉันหน่อยสิ เทฮุน”
“สวัสดีฮะ คิมแจจุงฮะ” แจจุงก้มหัวน้อยๆ เมื่อเห็น ชายวัยกลางคนเดินเข้ามาใกล้ ใบหน้าของชายคนนั้นดูภูมิฐาน แต่ก็แฝงไปด้วยความเย็นชา ดุดัน น่ากลัวเหมือนลูกชายไม่ผิดเพี้ยน
“อื้ม ฉันชื่อ ชองเทฮุน ส่วนนี้ลูกชาย ชองยุนโฮ”เทฮุน พูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆ ก่อน แจจุงจะพยักหน้าให้น้อยๆเป็นเชิงรับรู้
“เอาล่ะ แจจุง คราวนี้ลูกตั้งใจฟังพ่อดีๆนะ อย่าขัดขึ้นมาก่อนล่ะ” ผู้เป็นพ่อ พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังใบหน้าดูตรึงเครียดขึ้นเล็กน้อย แจจุง พยักหน้า ก่อนเรื่องราวที่หายไปจะถูกถ่ายทอดออกมา
“ที่นี้ คือโลกปีศาจ มอนสเตอร์ เวิร์ด ส่วนที่ลูกอยู่ คือ เกาหลีนั้นแหละ แต่เป็นเกาหลีที่อยู่ในโลกปีศาจที่ขนานกับโลกของมนุษย์ ที่นี้ทุกคนต่างก็เป็นปีศาจกันหมด นั้นแหละ ทั้งพ่อ เทฮุน ยุนโฮ แล้วก็ลูกด้วย...”
ผู้เป็นพ่อ เว้นวรรค พลางมองหน้าแจจุงที่หน้าตาบ่งบอกถึงความตกใจและสับสนอย่างปิดไม่ได้
“ลูกคง สงสัย ว่า ทำไมลูกถึงอยู่ในโลกมนุษย์มาตั้ง 17 ปีใช่มั้ย” เป็นอีกครั้งที่แจจุงได้แต่ พยักหน้าน้อยๆ
“ความจริง ลูกนะไม่ใช่ มอนสเตอร์ที่แท้จริง หรอก แม่ของลูก เป็นนางฟ้านะแจจุง....แต่ว่าพ่อนะ เป็นปีศาจ เราสองคนรักกัน จนให้กำเนิด ลูกออกมา แม่ของลูก โดนสาปให้ไปเป็นมนุษย์ เพราะ โลกของนางฟ้านะ ไม่ยอมรับคนที่ไปรักปีศาจหรอก ส่วนพ่อ ก็รอดจากการถูกโลกปีศาจ นรเทศมาได้อย่างหวุดหวิด ... แม่ของลูกอยากให้ลูกมีจิตใจที่ดีงาม จึงขอลูกไปเลี้ยงบนโลกมนุษย์ ....แต่ว่า ที่พ่อพาลูกกลับมาที่โลกนี้ก็เพราะว่า เรื่อง อายุ ของลูก..”
“อายุ..???” เครื่องหมายคำถามตัวโตปรากฏอยู่บนหน้าแจจุง ถ้าเรื่องแบบนี้ไม่ได้ออกมาจากปากพ่อของตัวเอง ให้ตายเขาก็ไม่มีทางเชื่อ เรื่องมันออกจะแฟนตาซีหลุดโลกซะขนาดนี้
“ใช่ อย่าลืมสิ แจจุง ลูกเกิดจากนางฟ้ากับมอนสเตอร์ นะ ลูกจะมีอายุ แบบคนปกติได้ไง อย่างน้อย ก็ต้องสัก 10000 ปีเป็นอย่างต่ำแล้ว แล้วลูกจะอยู่บนโลกนู้นได้ถึง หมื่นปีเหรอ”
“10000 ปี !!!” แจจุงตาลุกวาว
“ใช่ ถึง การนับอายุของที่โลกนู้นกับโลกปีศาจจะไม่เหมือนกัน ก็เถอะ แต่ลูกนะมีอายุมากกว่า คนทั่วไป ไม่รู้กี่ 10 เท่า”ผู้เป็นพ่อตอบ
แจจุง พยักหน้า รับน้อยๆ พอจะเข้าใจอะไรได้ขึ้นมาหน่อยแล้ว
“สรุป ก็คือ พ่อจะบอกว่า นอกจากโลกมนุษย์แล้ว ยังมีโลกขนานอีก 2 โลก คือ โลกของมอนสเตอร์ที่นี้ กับโลกของนางฟ้า ที่แม่อยู่ ส่วนแจต้อง อยู่ในโลกของมอนสเตอร์ เพราะ แจมีอายุมากกว่าคนทั่วไป ใช่มั้ยฮะ”
“ใช่ ก็ประมาณนั้นแหละ แต่ปัญหาคือ พ่อไม่รู้ว่าลูกอยู่ในสังกัดมอนสเตอร์อะไร”
“สังกัด มอนสเตอร์ มันคืออะไรอีกเหรอฮะ” โลกใหม่นี้ มีเรื่องที่แจจุง ไม่รู้มากจริงๆ
“มอนสเตอร์แต่ล่ะ คน (หรือ ตัว ??) จะมีสังกัด เช่น อย่าง ยุนโฮ เมื่อกี้ ที่ลูกเห็นปีกเขา ก็เพราะว่า เขาเป็น พวก กาดำ อยู่ในสังกัด ความมืด ส่วน พ่อ เป็น พวก หมาป่าสีเงิน อยู่ในสังกัด ลม สังกัดธาตุนะ มีผลต่อการเป็นอยู่ของมอนสเตอร์นะ พวกเราจะไม่สามารถสัมผัสถูกมอนสเตอร์ที่มีสังกัดธาตุตรงข้ามกันได้ เช่น พ่อจะไม่สามารถสัมผัสร่างกายของ พวกสังกัดธาตุไฟ ที่ตรงข้ามกับพ่อได้.....เออ....แจจุง เข้าใจมั้ยลูก” ผู้เป็นพ่อ หยุด พูดเมื่อเห็น หน้างงแต๊ก ของแจจุง
“ก็ ...พอเข้าใจฮะ.....แล้วแจยู่สังกัดอะไรล่ะฮะ”
*~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~*
ร่างบาง นั่งนิ่งอยู่บนเตียง พยายาม ขึ้นทบทวนเรื่องราวทั้งหมดที่เพิ่งได้รู้จากปากของผู้เป็นพ่อ
“อืม พ่อก็ไม่รู้หรอกว่า แจจุงอยู่สังกัดอะไร เพราะฉะนั้น พ่อเลยต้องส่งแจจุงไปโรงเรียนไง”
คำว่า โรงเรียนที่ดังออกมาจากปากพ่อ ยังคงไหลวนอยู่ในความคิดของร่างบาง ชาตินี้เกิดมา ไม่เคยเกลียดอะไรมากไปกว่าการต้องไปโรงเรียนเลย
“โรงเรียน อะไรล่ะฮะพ่อ จำเป็นด้วยเหรอฮะ” แจจุงเบ้หน้า ขณะที่คนเป็นพ่อได้แต่หัวเราะน้อยๆ
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า แจจุง โรงเรียนที่นี้ สนุกกว่าที่โลกนู้นเยอะ พ่อจะให้ลูกอยู่ โรงเรียนSM School Monster สาขาหลักของเกาหลีเลย โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนกินนอนด้วยนะ แถมยุนโฮก็อยู่โรงเรียนนี้ด้วยไม่ต้องห่วงหรอกน่า”
เฮ้ย ไม่ว่ายังไง โรงเรียนก็ไม่มีทางสนุกหรอก แจจุง คิดในใจ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ผ่านไปไม่ถึงวัน เขาก็ต้องมาอยู่ในโลกปีศาจ พร้อมมีประวัติความเป็นมาที่ดูเป็นแฟนตาซีสุดๆแบบนี้ ‘เมื่อวาน ยังเป็น นักเรียน ไฮสคูล ที่เป็นมนุษย์อยู่เลย’
“นี้ นายจะนั่งเม่อ อีกนานมั้ย” เสียงทุ้มๆ ดังขึ้น เรียกสติแจจุงกลับเข้ามาสู่ความเป็นจริง
“ฮะ...อะไรนะ”แจจุง พูด เขาลืมไปเลยจริงๆ ว่าหลังคุยกันจบ พ่อกับคนที่เทฮุนอะไรนั้น ก็บอกว่าขอตัว ไปทำงานต่อ แต่ก็ไม่ลืมที่จะบอกให้ยุนโฮ พาเขาไป เดินดูเปิดหูเปิดตาข้างนอก ก็คนข้างเงียบสนิท จนคิดว่าอยู่คนเดียวนะสิ
“นายอยาก ออกไปเดินดูอะไรข้างนอก มั้ย” ยุนโฮ ยังถามด้วยเสียงเย็นๆ จนแจจุงผวาเหมือนเดิม
“อื้ม อยากสิ” แจจุงตอบ พลางขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว ไหนๆ ก็รู้ตัวว่าตัวเองเป็นปีศาจ แล้ว ขอดูสักหน่อยสิว่า โลกปีศาจเขาเป็นแบบในนิทานจริงๆรึเปล่า
ดวงตา คมเข้ม มอง แจจุงอย่างประหลาดใจ ดวงตาคมจ้องแจจุงตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะพูดอะไรบ้างอย่างออกมา
“ทำไม นายแต่งตัวแบบนี้”
“ก็ ...ไม่แต่งแบบนี้แล้ว...” แจจุงกลืนคำพูดลงในลำคอ ก่อนจะสังเกตว่าตัวเองอยู่ใน ชุด เสื้อยืด กางเกางยีนส์ ผิดกับ ยุนโฮที่อยู่ในชุดทักซิโด้สีดำสนิท ว่าแต่จะคิดๆไป ทั้ง ลุงเทฮุน กับ พ่อ ก็แต่งตัวประมาณผู้ดีอังกฤษ กันทั้งนั้น
“ง่ะ นายมีชุดนายให้ฉันยืมใส่ก่อนรึเปล่า” แจจุง พูดพลางก้มหน้างุด ผิดกับยุนโฮที่ยิ้มน้อยๆ ด้วยความเอ็นดูคนตรงหน้า
“นี้บ้านนายนะ จะมีชุดฉันได้ไง ไปซื้อกันเถอะ” ยุนโฮพูด ก่อนจาก ดึงข้อมือ ขาวของแจจุง ออกจากห้อง
“โอ้ย นายจะบ้าเหรอ ไงออกเป็นทั้งชุดแบบนี้ก็มีคนหัวเราะตายสิ ไปหาชุดมาให้ฉันเปลี่ยนก่อนไม่ได้เหรอไง” แจจุงโวยวาย ทันทีที่โดนร่างสูงลากออกไป
“ไม่ต้องอายหรอกน่า”
“ไม่เอา งั้นนายเปลี่ยนชุดกับฉันสิ ถ้านายไม่อาย”แจจุงพยายามยื้อตัวสุดชีวิต แต่ไม่สามารถสู้แรงหมีๆของคนตรงหน้าได้เลย
ปากหยักยิ้มน้อยๆ ก่อนจะพูดชัดคำ“ไม่ เอา”
“โอ้ย ไอ้คนแรงหมี หมีโรคจิต ปล่อยก่อนอย่าแกล้งคนที่เพิ่งเจอหน้ากันสิ”ดูเหมือนจะได้ผล ร่างสูงปล่อยมือ จากมือของแจจุง ‘ไรเนี่ย แค่ด่าว่าหมีมันสะเทือนใจขนาดนั้นเลยเหรอ’
“แจจุง นาย....” ร่างสูงพูดเบาๆ น้ำเสียงไม่มีความเย็นชาเหมือนก่อนหน้านี้ มันฟังดูเศร้ามากกว่า
ปฏิกริยาของร่างสูงทำเอาแจจุง ตกใจเป็นการใหญ่ ‘ปีศาจ จิตใจอ่อนไหวขนาดนี้เลยเหรอ หรือว่า คำว่าหมีเป็นคำต้องห้าม’
“ง่ะ ขอโทษนะยุนโฮ แจลืมไปว่า ยุนโฮเป็นกาดำ ไม่ใช่เป็นหมี ขอโทษนะ ความจริงยุนโฮไม่เหมือนหมีสักหน่อย”แจจุง รีบขอโทษเป็นการใหญ่ แต่ร่างสูงยังคงก้มหน้านิ่ง
“นี้อย่างอน สิยุนโฮ ไปเที่ยวกันดีกว่า” แจจุง เดินไปใกล้ยุนโฮ พลางยิ้มหวาน “ไปกันเถอะนะ ยุนโฮ”
ยุนโฮ ยิ้มน้อยๆ อย่างชั่วร้ายเมื่อแจจุง เดินเข้ามาใกล้ ร่างสูงไม่รอช้า อุ้มร่างบางไว้ในอ้อมกอด ก็จะกางปีกสีดำสนิทออก พลางบิน ขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ยยยยยยยยยยย ยุนโฮ ฉันกลัวความสูงนะ นี้เป็นแผนนายเหรอเนี่ย”แจจุงร้องโวยวาย พลางพยายามดิ้นสุดชีวิต
“อย่าดิ้นสิ เดี๋ยวก็ร่วงกันพอดี แล้วถ้านายพูดมากฉันก็ไม่มีสมาธิจะบินหรอกนะ” ยุนโฮ พูด ทำเอาแจจุงสงบลงอย่างรวดเร็ว แถมกลายเป็นกอดร่างสูงเสียแน่น
ยุนโฮ ยิ้มอ่อนๆ ให้กับร่างเล็กๆที่ทำตัวเหมือนเด็ก ดวงตาคมเข้มทอประกายแววเจ็บปวดก่อนมันจะหายไปอย่ารวดเร็ว ใครจะรู้เล่าว่า เพราะคำพูดบางคำของคนตรงหน้า ทำเอาเขารู้สึกเจ็บปวดจนยากจะบรรยาย
.......... แจจุง นายจำไม่ได้จริงๆเหรอ.........
Spoil !!!
“แจจุง ลองเสื้อเสร็จแล้ว ก็รีบๆออกมาสิ”
“ไม่ เอา”เสียงหวานตอบอย่างไม่ต้องคิดซ้ำ
“จะอายอะไรล่ะค่ะ คุณลูกค้าออกจะดูดี” พนักกงานสาวพูดอย่าเอาใจช่วย
“จะไม่ให้อายได้ไงเหล่า ก็บอกแล้วไงว่า.............”
////////////////////////////////
“นี้แจจุง เรียก ยุนโฮ ว่ายุนเฉยๆ ได้รึเปล่า”
“เอ้...ทำไมล่ะ เราเพิ่งรู้จักกันนะ”แจจุงทำหน้างงๆ คนตรงหน้าเปลี่ยนอารมณ์เร็วจนตามไม่ทันเมื่อกี้ยังโกรธเขาอยู่เลย ทำไมอยู่ๆมาพูดอะไรแบบนี้
“ก็....นาย...........................”
T@lk ...
ง่ะ ๆๆ จบไปแล้วบทแรก ไม่อยากจะบอก เลยว่า บทแรกเป็นบทที่ไม่อยากแต่งที่สุดเลย เพราะ อะไรนะเหรอกค่ะ ก็ เพราะ มี ยุนแจ นิดส์หนึ่ง แถมยังเป็นบรรยายโลกปีศาจทั้งหมดด้วย เป็นอะไรที่แต่งยากมากๆ แต่ถึงไม่อยาก บรรยายก็ไม่ได้ค่ะ เป็นแนวแฟนตาซี ต้องทำใจแหละค่ะ ว่าต้องเขียนอะไรแบบนี้ก่อน ไม่งั้น เพื่อนๆก็จะไม่เข้าใจโลกแฟนซี นี้นะสิค่ะ ยังไงก็ทนๆ อ่านบทแรก ไปหน่อยนะค่ะ
บท หน้า ตามสปอย์ค่ะ รับรอง หวานแน่ๆ หมีมีอะไรจะบอกล่ะค่ะ อยากแต่งมานานแล้ว ส่วน บทหน้า ถ้าเป็นไปได้ จะมาอัพให้ วันศุกร์ นะค่ะ ไม่ก็วันจันทร์ค่ะ เพราะ เสาร์ อาทิตย์ ไปเที่ยวกับครอบครัวค่ะ
วิวเวอร์ ก็เยอะใช้ได้แล้ว เอาบทแรกมาลงให้แล้ว เม้น มาทักทายกันหน่อยเป็นไงค่ะ ฝากเม้น กันด้วยเยอะๆนะค่ะ เม้นฝากฟิคไว้ก็ได้ค่ะ จะไปอ่าน
ไปก่อนค่ะ พรุ่งนี้มีสอบ วันนี้อุตส่าห์มาอัพนะค่ะเนี่ย
หนังสือไม่ได้แตะเลยค่ะ คงต้องใช้วิชา ยุนแจเข้าช่วยสถานเดียวแล้วแหละค่ะ
Sus*
P and S รู้สึกว่าตอนนี้ ตกแต่งนิยายได้แย่มากๆค่ะ อิเมจตัวละครก็ยังไม่เจอที่โดนๆสักที เอาไว้ หลังสอบ ไม่ก็ไปเที่ยว สัญญาว่าจะกลับมาปรับปรุงค่ะ ช่วยบอกด้วยนะค่ะ ถ้าฟอนต์สีกลืนกับบีจี เอาบีจีแจจ๋ามาแก้ขัดไปก่อน Photoshop ที่บ้านหมดอายุ + ไม่มีเวลาทำ ไว้จะกลับมาแก้นะค่ะ
ความคิดเห็น