คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ลำดับตอนที่ 7
ผมชะโงกหัวมองระเบียงทางเดินจากประตูห้องเรียน ทางโปร่งโล่งไร้ผู้คน ผมรีบคว้ากระเป๋าวิ่งไปทางบันไดฝั่งซ้าย แต่สายเกินไป…
“เฮ้! นายคอยเลอร์ หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” อาจารย์ใหญ่วิ่งขึ้นมาจากบันไดฝั่งขวาพอดี ผมใส่เกียร์หมาวิ่งลงชั้นหก… ชั้นห้า… ชั้นสี่… แต่ถ้าลงต่ำกว่านี้ ผมได้วิ่งทะลุเข้าห้องฝ่ายปกครองแน่ๆ
และแล้วผมก็หยุดตรงทางเดินลาดยาวชั้นสี่ ฝั่งด้านซ้ายและขวาเป็นประตูห้องเรียนหลายๆห้อง ผมหันซ้ายหันขวาแล้ววิ่งตรงไปยังห้องเรียนที่อยู่ไกลที่สุดที่ผมจะถึงได้ ผมวิ่งเข้าไปในห้องเรียน มันคือห้องเรียนวิทยาศาสตร์ มันเป็นโต๊ะแล็บหลายๆโต๊ะ ผมเปิดประตูตู้เก็บของ ยัดตัวเองเบียดกับหุ่นจำลองที่มีอายุยาวนานพอๆกับอายุของโรงเรียน
“ลิงจริงๆเลยเด็กคนนี้” เสียงสบถของอาจารย์ใหญ่มาจากทางระเบียงหน้าห้อง หวุดหวิดไปแล้วจริงๆ โชคดีที่ผมวิ่งเร็ว ถ้าเป็นคนอื่นคงจะโดนลากคอไปแล้วแหละ โชคดีที่อาจารย์ถอดใจเดินออกจากชั้นสี่ไป ทันทีที่พ้นสายตา ผมรีบออกมาจากตู้เก็บของทันที ถ้าขืนผมอยู่นานกว่านี้มีหวังผมได้แห้งตายในนั้นแน่ ร้อนเกินไปไหม อากาศเมืองไทย
ผมชะโงกหัวออกมาดูทางเดิน ตอนนี้อาจารย์ใหญ่ไม่อยู่แล้ว ผมรีบเดินออกจากห้องทันที
ตึง!
“อะไรของเอ็งวะ! พูดจาไม่รู้เรื่องหรอ!”
ผมหยุดเดินทันทีเมื่อได้ยินเสียง มันดังมาจากห้องวิทยาศาสตร์อีกห้องหนึ่งที่อยู่ติดกัน ผมค่อยๆเดินไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น ผมแอบดูอยู่ตรงประตูหน้าห้อง ในห้องไม่ได้เปิดไฟแต่ไม่มืดพอที่จะทำให้ผมมองไม่เห็นอะไร ผมเห็นเด็กหนุ่มสองคนกำลังทะเลาะกันอยู่ในห้องเรียน
ไม่สิ… ไม่ใช่ทะเลาะกัน…
“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่มีแล้ว” คนที่ตัวเล็กกว่าพูดเสียงจ๋อย
“เอ็งไม่ต้องมาโกหกข้า นี่พึ่งต้นเดือนเองนะเว้ย มีหรอแม่เอ็งจะไม่ส่งเงินมาให้ ข้าขอแค่ร้อยสองร้อย แค่นี้ให้ไม่ได้หรอวะ!” เด็กหนุ่มที่ตัวใหญ่กว่าตะคอกแล้วกระชากคอเสื้อของเด็กหนุ่มที่ตัวเล็กกว่าเกือบเท่า เห็นได้ชัดว่าไอ้คนที่ตัวใหญ่กว่ากำลังจะไถเงินจากเด็กอีกคน
ความคิดเห็น