คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ลำดับตอนที่ 5
“เฮ้ย เร็วสิวะไอ้คอยล์! อาจารย์ใหญ่กำลังมาแล้วนะ” ไมล์เร่ง มันไม่ทันแล้วสำหรับการวิ่งออกทางประตู และทางหน้าต่างมันคงเสี่ยงเกินไป ผมรีบวิ่งมุดเข้าใต้โต๊ะ เอาวะ!
ผมมุดลงใต้โต๊ะอาจารย์ประจำชั้นทันที โชคดีที่โต๊ะอาจารย์ประจำชั้นกว้างพอที่จะยัดตัวผมไปแอบข้างใต้ได้ทั้งตัว ตอนนี้ผมมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากไม้อัดที่ตีกรอบซ้าย ขวา ข้างหลัง และเหนือหัวกบาลของผม และตรงหน้าก็คือเก้าอี้นวมที่ยัดเข้ามาใต้โต๊ะปิดบังตัวของผมได้มิดสนิทพอดี หลังจากนี้ก็ขึ้นอยู่กับบุญและกรรมที่ผมได้ทำมาล้วนๆ และแล้ว เสียงจอกแจกจอแจในห้องเรียนก็สงบลง เป็นสัญญาณให้ผมได้จินตนาการภาพได้ว่า อาจารย์ใหญ่ได้มาถึงประตูหน้าห้องเรียนของเราแล้ว เขามักจะมาพร้อมกับชุดสูทสีกรมท่า ที่เขามักจะใส่อยู่ทุกวัน หนวดหนาเข้มกับสีหน้าที่คร่งขรึมพร้อมที่จะกินหัวนักเรียนทุกคนที่ทำให้ชื่อเสียงของโรงเรียนแปดเปื้อน
เสียงรองเท้าหนังกระทบกับพื้นกระเบื้องทำให้ผมรู้ว่าเขาอยู่กระชั้นชิดกับตำแหน่งที่ผมหลบอยู่มากแค่ไหน และเสียงเอี้ยดอ้าดที่ผมได้ยินก็คือ มือท้วมหน้าของอาจารย์ใหญ่ที่เท้าบนโต๊ะ(ก็คือเหนือหัวของผม)และทิ้งน้ำหนักลงมาโดยไม่กลัวว่าโต๊ะจะแอ่นแต่อย่างใด
“สวัสดีค่ะ/ครับ อาจารย์ใหญ่” เสียงทุกคนพร้อมเพรียงเหมือนนัดกันมา
“สวัสดีนักเรียน” เขาตอบเสียงเข้ม “ครูมีธุระกับนายคอยเลอร์ มอร์แดนแกรนด์ มีใครรู้บ้างว่าเขาไปไหน” ผมลืมไปสนิทว่านอกจากไมล์แล้วยังมีคนอื่นอยู่ในห้อง ผมคิดว่าพวกเขาจะฟ้องแต่เปล่าเลย ผมได้ยินเพียงเสียงเงียบจากพวกเขา คงไม่มีใครกล้าฟ้องครูใหญ่หรอกนะ โชคดีที่ไอ้เมฆขี้ฟ้องมันไม่อยู่ ถ้าหากว่าไอ้หมอนั่นมันอยู่นะ ต่อให้ผมปีนหน้าต่างหนีมันก็ต้องให้อาจารย์ใหญ่ปีนตามมาแน่ๆ
“นายรบชนะ” ผมชะงักเมื่อได้ยินอาจารย์ใหญ่เรียกชื่อของไมล์ “เธอพอจะรู้ไหมว่าเขาหายไปไหน”
“ผมไม่ทราบครับ” ไมล์ตอบเสียงแผ่ว “ผมได้ยินว่าเขาปวดท้องเลยขอกลับบ้านไปก่อนน่ะครับ” ไมล์โกหกให้ผม อาจารย์ใหญ่เงียบไปชั่วครู่ ผมไม่รู้ว่าอาจารย์ใหญ่จะเชื่อคำให้การของไมล์มั้ย แต่ที่แน่ๆไมล์เป็นนักเรียนที่มีผลการเรียนอันดับต้นๆของสายชั้น และเป็นที่ชื่นชมของบรรดาอาจารย์คนอื่นๆระดับหนึ่ง
“ครูขอเตือนพวกเธอเลยนะว่า โรงเรียนของเรา เป็นโรงเรียนที่มีเกียรติ มีชื่อเสียง! เราจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องการทะเลาะวิวาท!” คำประกาศของอาจารย์ทำผมนิ่งไปชั่วครู่ “หากมีนักเรียนคนใด มีเรื่องต่อยตี ใช้กำลัง! ไม่ว่าจะกับนักเรียนโรงเรียนเดียวกัน หรือนักเรียนต่างสถาบัน ครูไม่ปล่อยไว้แน่!” อาจารย์ใหญ่ประกาศศักดาก่อนที่จะเดินออกจากห้องเรียนไปโดยไม่รอฟังเสียงทำความเคารพของนักเรียน
“เขาไปแล้วล่ะ” เมื่อไมล์เห็นว่าทางโล่ง เขารีบมาบอกผม แต่แทนที่ผมจะรู้สึกโล่งอก ผมกลับรู้สึกหนักใจยิ่งกว่าเดิม ผมดูสีหน้าของไมล์ออกว่าไม่ค่อยรู้สึกดีนัก ผมก็เช่นกัน
“นี่นายน่ะ” เสียงเรียกของเกรซทำให้สิ่งที่ผมกำลังจะบอกไมล์ชะงัก “เลิกหาเรื่องให้กับห้องเราซะทีเถอะ” เด็กสาวที่กอดอกวางมาดคนนี้ก็คือ เกรซ หัวหน้าห้องหญิงของห้องเรา เธอมองผมด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจนัก “นายรู้ตัวบ้างไหมว่าการกระทำของนายมันทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อนกันไปหมด”
“พอได้แล้ว เกรซ” ไมล์ห้าม “คอยล์ไม่ได้ตั้งใจทำให้ใครเดือดร้อนหรอก” ไมล์แก้ตัวให้ผม เกรซมองไมล์อย่างไม่พอใจนัก เธอจะปริปากพูดแต่ก็เปลี่ยนใจ ผมไม่รู้ว่าเธอกำลังจะพูดอะไร แล้วเธอก็เดินกลับไปนั่งที่กลุ่มของตัวเอง ผมก็มีเรื่องอยากจะคุยกับไมล์เช่นกัน แต่ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นตรงไหน
“เอ็งอย่าไปสนใจเลยนะคอยล์ เกรซก็เป็นแบบนี้แหละ” ไมล์กอดคอผม ผมพยักหน้าแต่ไม่สบตาไมล์ “ให้ข้าไปส่งหน้าประตูโรงเรียนไหม? ดูลู่ทางด้วย เดี๋ยวอาจารย์ใหญ่มาเจอเอ็งจะซวย”
ความคิดเห็น