คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ลำดับตอนที่ 11
ในที่สุด หลังจากที่ผมเหม่อลอยครุ่นคิดสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่นานระหว่างอยู่บนรถประจำทาง ในที่สุดผมก็มาถึงปากทางเข้าหมู่บ้านอย่างปลอดภัย บ้านของผมอยู่ประมาณกลางซอยของหมู่บ้าน ผมไม่อยากถึงบ้านเร็วนักจึงเลือกที่จะเดินกลับบ้านมากกว่านั่งวินมอเตอร์ไซต์ เพราะว่ามันไม่ไกลอะไรมากมาย หมู่บ้านนี้เป็นถนนลาดยาว ซ้ายขวาเป็นบ้านเดี่ยวหลายๆหลัง ลึกยาวไปจนทะลุถนนหลวงอีกฝั่ง
ผมมองนาฬิกาแสดงเวลาเกือบหนึ่งทุ่ม มันค่อนข้างมืดแต่ยังมีแสงไฟจากไฟข้างถนน เวลาแบบนี้ไม่ค่อยมีคนในหมู่บ้านมาเดินเล่นกันนัก ดีสำหรับผมที่ไม่ต้องทักทายใคร เพราะผมกำลังคิดถึงเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้นที่โรงเรียน ถึงอย่างไรมันก็ไม่กวนใจผมเท่าเรื่องที่บ้าน แค่ผมจินตนาการว่าที่บ้านกำลังทำอะไร ความรู้สึกอยากจะเดินให้ถึงบ้านให้ช้าที่สุดมันก็ลอยขึ้นมาในใจ
ขณะที่ผมเดินครุ่นคิดอยู่นั้น ผมก็ต้องหยุดทุกอย่าง ทั้งความคิดและการกระทำ เมื่อมีเด็กหนุ่มสองคนมายืนขวางทางผม ผมจำคนที่ยืนอยู่ข้างซ้ายได้ เพราะมันคือ ไอ้วิน คนที่ผมเคยมีเรื่องด้วยครั้งล่าสุด และเป็นเหตุที่ทำให้ผมเกือบโดนอาจารย์ใหญ่ลากเข้าห้องปกครอง
“ไง ไอ้คอยล์” ไอ้วินยิ้มเยาะ มันเดินเบียดเข้ามาทำให้ผมต้องก้าวถอยหลัง มันทำให้ผมรู้ว่านอกจากเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆมันแล้ว ยังมีพวกมันอีกสองคนที่ยืนดักอยู่ข้างหลัง “เจอพวกข้าที พูดไม่ออกเลยหรือไงวะ” มันพูดปนหัวเราะ “หวังว่าเอ็งยังไม่ลืมข้าหรอกใช่มั้ย”
“ข้าจะไปลืมเอ็งได้ยังไงพวก ว่าแต่เอ็งเป็นใครวะ” ผมตอบกวน
“ไอ้คอยล์! เอ็งอย่ามาล้อเล่นนะเว้ย!” คำกวนของผมทำให้ไอ้วินโมโห มันกระชากคอเสื้อผม “ข้ารู้ว่าเอ็งจำข้าได้ จำความแค้นของข้าได้ จำแผลของข้าได้!” มันชี้นิ้วไปยังขมับซ้ายของตัวเอง มีรอยแผลเป็นเล็กๆที่ผมประทับไว้ตอนที่มีเรื่องกันครั้งก่อน
“เอ็งก็เลยมาเอาคืนแบบหมาหมู่ว่างั้น” คำถามของผมยิ่งทำให้ไอ้วินกัดฟันกรอด
“ปากอย่างนี้เล่นมันเลยดีกว่าว่ะ ไอ้วิน” เสียงเชียร์มาจากเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังผม
“ห่วย! ไม่ว่าเมื่อไหร่เอ็งก็อ่อนหัด! รังแกคนที่อ่อนแอกว่ายังไม่พอ ยังยกพวกมารุมกันแบบหมาหมู่ เอ็งน่ะ! ไม่เหลือความเป็นลูกผู้ชายแล้วรู้ไหมไอ้กระจอกเอ้ย!”
“หุบปาก!” กำปั้นของไอ้วินอัดเข้าเต็มโหนกแก้มของผม ผมมึนไปชั่วขณะแต่ไม่ล้ม ผมยังคงตั้งสติได้
ความคิดเห็น