รักนาย เจ้าชายหมอ

ลำดับตอนที่ #1 : การเดินทาง

สถานีขนส่งผู้โดยสารหมอชิด2 เวลา16.45ผู้คนคราคร่ำเต็มไปหมดต่างคนต่างรีบร้อนที่จะเดินทางไปต่างจังหวัด นี่ขนาดเป็นวันอังคารไม่ใช่วันหยุดสุดสัปดาห์หรือวันหยุดนักขัตฤกษ์แต่อย่างใด
แต่ว่าแต่ผู้คนก็มาใช้บริการรถโดยสารกันมากมาย พวกเขามีธุระไปไหนกันนักกันหนาได้ทุกวี่ทุกวัน ผมถามตังเองในใจ ยิ่งช่วงสองทุ่มถึงสามทุ่มจะเป็นช่วงเวลาที่ผู้คนเยอะมากที่สุด คงจะเบียดเสียดวุ่นวายกว่านี้แน่
รถโดยสารจอดรอคิวรับผู้โดยสารเต็มไปหมดผู้โดยสารเองต่างก็ออกมานั่งรอขึ้นรถตามที่นั่ง บางคนหาที่นั่งไม่ได้ต่างก็ยืนรอ เก้าอี้ที่นั่งก็ไม่น้อยเลยแต่ว่ามันไม่เพียงพอต่อจำนวนผู้โดยสารที่มีมากมายขนาดนี้ ผมเองก็เป็นหนึ่งผู้โดยสารที่กำลังยืนรอขึ้นรถเพื่อที่จะเดินทาง
ไปทำงานต่างจังหวัดเพราะว่าไม่มีที่นั่ง แต่ไม่เป็นไรเพราะว่าใกล้ถึงเวลาที่รถจะมาจอดเทียบชานชลาแล้วหล่ะ นี่ขนาดใกล้จะห้าโมงเย็นแล้วนะแต่อากาศข้างนอกอาคารมันยังร้อนอบอ้าวอยู่เลย
" ดีมลูก แม่บอกให้นั่งเครื่องไปก็ไม่เชื่อ ดูที่นี่ซิ บรรยากาศไม่เห็นจะดีเลย ร้อนก็ร้อน "
ดารุณีบ่นให้กับลูกชายสุดที่รัก ขณะกำลังยืนรอรถอยู่ที่ชานชลา ดีมได้แต่ยิ้มให้ไม่พูดอะไรตอบ
" นั่นซิลูก เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ ไปนั่งเครื่องดีกว่าไหม " สุรชัย เองก็ช่วยพูดเสริมทับภรรยา
" ไม่เป็นไรครับพ่อ นั่งรถโดยสารนี่แหละ ดีเหมือนกันจะได้มีประสบการณ์นั่งรถไกลๆดูบ้าง "
" มันเหนื่อยนะลูก นั่งรถตั้งนานหลายชั่วโมงกว่าจะถึง "
" ก็ดีเหมือนกันครับ จะได้มีเวลาคิดทบทวนอะไรบางอย่างด้วย " ดีมมีสีหน้าแววตาเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัดแววตาเลื่อนลอยแต่ก็ยังฝืนยิ้มกลบเกลื่อน
" เรื่องอะไรเหรอลูก " ดารุณีถามอย่างเป็นห่วง
" ปะ.....ปล่าว ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมพูดไปอย่างนั้นเอง "
" แต่แม่ว่า..." ดารุณียังไม่ทันที่จะพูดจบ สุรชัยก็จับแขนห้ามไว้ก่อน
" ช่างลูกเถอะคุณ ให้เขาตัดสินเอง เขาก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้วเขารู้ว้่ากำลังทำอะไรอยู่  " ดีมยิ้มให้ก่อนที่จะหันมองไปรอบๆ
" มองหาใครเหรอลูก " ดารุณีถาม
" เปล่าครับ ผม เอ่อ..มองหารถอยู่นะครับ เอ..ทำไมมันยังไม่มาซะที นี่มันก็จะถึงเวลาแล้วด้วย  " 
ดีมทำเป็นดูนาฬิกาที่ข้อมือแล้วเฉไฉไปเรื่อย พอมองไปอีกครั้งพอดีเห็นรถโดยสารปรับอากาศ vip สาย กรุงเทพ - เชียงราย มาพอดี
" รถมาแล้วครับ ผมคงต้องไปก่อนนะครับแม่  " ดีมเข้าสวมกอดแม่ อย่างสุดซึ้งน้ำตาคลอเบ้าเล็กน้อย ดารุณีอวยพรขอให้โชคดีเดินทางโดยปลอดภัย
แล้วก็หันไปสวมกอดสุรชัยผู้เป็นพ่อ สุรชัยก็อวยพรให้โชคดี ตั้งใจทำงาน อย่าลืมหน้าที่ของตัวเอง รถโดยสารจอดเทียบชานชลาผู้โดยสารต่างก็ต่อคิวขึ้นรถกัน
" ผมไปก่อนนะครับ " ดีมไหวลาพ่อกับแม่อีกครั้งก่อนเดินไปขึ้นรถ กำลังจะก้าวขึ้นบันไดดีมก็หันกลับมามองไปรอบๆอีกครั้ง เขาหวังว่าจะเจอใครสักคนหนึ่ง
แต่ก็ต้องผิดหวัง ไม่มีแม้วี่แวว ดีมลดสายตาลงหันมาฝืนยิ้มให้พ่อกับแม่อีกครั้ง พร้อมโบกมือลา แล้วขึ้นรถไปดารุณีทนอัดอั้นความเศร้าเสียใจไม่ไหว ปล่อยโฮออกมา สุรชัยได้แต่กอดปลอบใจ 
ดีมเดินหาเลขที่นั่งเจอแล้วก็ปลดเป้ลงจากหลังเสียบเข้าไปเก็บไว้ในช่องเก็บกระเป๋าด้านบนของที่นั่ง เป้ของดีมใบไม่ใหญ่มากจึงสามารถที่เก็บไว้ได้  แล้วเวลาแห่งความเศร้าเสียใจก็มาถึงเมื่อ
รถโดยสารค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากชานชลาอย่างช้าๆ ดีมหันมองดูพ่อแม่ทางกระจกอีกครั้ง
เห็นทั้งสองเสียใจก็รู้สึกเสียใจเช่นกัน ที่ต้องห่างพ่อกับแม่ไปไกล
ดารุณีกับสุรชัยยังคงยืนมองรถโดยสารที่เคลื่อนตัวออกไปอย่างเศร้าใจ ในใจทั้งอาลัยและเป็นห่วงลูกรัก จะไม่ให้เป็นห่วงได้อย่างไรในเมื่อดีมเป็นลูกชายคนเดียวของพ่อแม่ แถมฐานะทางบ้านก็ร่ำรวยจริงๆแล้วจะทำงานอยู่ในกรุงเทพก็ได้หรือไม่ทำงานก็ไม่อดตาย ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปลำบากตรากตรำในที่ไกลๆอย่างนี้ แต่ดีมเองอยากจะหลบเรื่องราวที่เกิดขึ้นบางอย่างไปทำใจที่ไกลๆสักพัก และจะได้ใช้ความรู้ที่ร่ำเรียนมาช่วยเหลือคนยากคนจนที่ได้รับความเดือดร้อนด้วย
ถึงแม้พ่อแม่จะทัดทานเท่าไรดีมก็ยังคงที่จะมุ่งมั่นไม่อยากจะอยู่ที่นี่เพื่อเห็นบรรญากาศเก่าๆ และไม่อยากทำให้พ่อกับแม่ต้องเป็นห่วงโดยสัญญาว่าจะไปแค่สองปีแล้วจะย้ายกลับมา
รถโดยสารวิ่งลับหายไปแล้วดารุณีกับสุรชัยจึงค่อยกลับไปพร้อมกับความเศร้าใจ