มังกรซ่อนพยัคฆ์ ตอน ปฐมบทแห่งมังกร

ลำดับตอนที่ #8 : มีคุณต้องทดแทน มีแค้นต้องชำระ

1)           มีคุณต้องทดแทน มีแค้นต้องชำระ

 

นานเท่านานที่เล้งหมดสติไป  กว่าเค้าจะรู้สึกตัวอีกครั้งพระเพลิงที่เผาผลาญบ้านและโรงสีดับมอดไปหมดแล้ว

น้ำเจื่องนองไปทั่วทั้งบริเวณโรงสี

ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าเป็นเพียงซากปรักหักพังและตอตะโก  ทุกอย่างที่เคยมีกลายเป็นภาพในความทรงจำไปหมดแล้ว

เล้งสะอื้อไห้มองสภาพศพของคนเป็นภรรยากับลูกชายที่อยู่ตรงหน้า

ภรรยาของเค้ายังกอดลูกชายเอาไว้แน่ในอ้อมแขนด้วยสัญชาติญาณของความเป็นแม่ 

หากพอได้สติก็รีบคลานเข้าไปหา พร้อมกับกอดศพขึ้นมาร้องไห้ด้วยความเสียใจ

“เจ้าหน้าที่เค้าบอกว่าเจอเหมยกับลูกหลบอยู่ในโอ่งน้ำ ไม่ได้ถูกไฟคลอก แต่สำลักควันไม่มีอากาศหายใจเลยตาย”

เล้งได้ฟังยิ่งเสียใจร้องไห้หนักกว่าเก่า  ถ้าหากเค้ามาเร็วกว่านี้ เรื่องเศร้านี้ก็คงไม่เกิดขึ้น

 

ศพถูกเคลื่อนไปที่วัดเพื่อจัดการตามประเพณี  

เล้งแต่งตัวให้ศพของคนเป็นภรรยาด้วยชุดที่เจ้าหล่อนชอบ เสื้อผ้าลูกไม้กับกระโปรงสีพื้น ก่อนจะหวีผมยาวสวยของเจ้าหล่อนให้เข้าที

“ไปสู่ที่ชอบที่ชอบนะ”

คนเป็นสามีบอกอย่างอาลัย ก่อนจะก้มลงจูบร่างไร้วิญญาณของคนเป็นภรรยากับลูกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะถูกนำใส่โล่ง

เล้งหยิบเงินจำนวนหนึ่งให้สัปเหร่อ

“ช่วยจัดการเรียบร้อยด้วยนะ”

“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะดูแลให้เป็นอย่างดี”

“ขอบใจ”

เล้งมองร่างของภรรยากับลูกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ฝาโรงจะถูกปิด 

ชิววิ่งไล่ตามเล้งที่หันเดินออกจากศาลา หลังศพถูกยกขึ้นตั้งบนศาลา  

“จะไปไหน”

“ไปคิดบัญชีกับไอ้คนที่ทำกับเมียกับลูกอั๊ว”

“เฮ้ยจะบ้าเหรอ  อยากหาเรื่องตายหรือไง” คนเป็นเพื่อนร่วมสาบานเตือน

“มันฆ่าลูกฆ่าเมียอั๊ว แล้วจะให้อั๊วอยู่เฉยๆ อย่างงั้นเหรอ” เล้งระเบิดอารมณ์ใส่

“เฮ้ย... เดี๋ยวซิ” ชิวพยายามห้าม  “คิดหน้า คิดหลังให้ดีๆ ก่อน”

แต่เล้งไม่สน  ดึงดันที่จะออกไปลุยท่าเดียว

“ลื้อไม่ต้องมาห้ามอั๊ว  อั๊วไม่มีอะไรเหลือแล้ว อั๊วจะไปแลกชีวิตกับพวกมัน”

เล้งที่กำลังหัวใจสลายประกาศกร้าว

“อั๊วไม่ได้ห้ามลื้อ” ชิวบอกเสียงต่ำในลำคอ  

“คนเดียวหัวหาย สองคนเพื่อนตาย อั๊วไปด้วย” ชิวตัดสินใจในที่สุด

เล้งมองเพื่อนร่วมสาบานอย่างซึ้งในน้ำใจ

 

ตะวันเพิ่งลับขอบฟ้าที่ทิศตะวันตก แต่ตะวันในใจของเล้งลับขอบฟ้าไปตั้งแต่เค้าพบศพภรรยาและลูกชายสำลักควันตายนั่นแล้ว

เค้าบอกไม่ถูกว่าตอนนี้เดี๋ยวนี้ตัวเองรู้สึกเช่นไร

แต่ที่แน่ๆ มันเหมือนหัวใจเค้ากำลังแตกสลาย

หากแต่ที่มันยังคงดำรง หรือคงอยู่ได้ ก็เพราะเพลิงแค้นที่กำลังลุกโชนอยู่ในใจของเค้า

ทางเดียวที่จะดับไฟแค้นนี้ลงได้ คือ เลือดต้องล้างด้วยเลือด

ให้ไอ้สารเลวที่มันทำกับลูกเมียของเค้าต้องใช้กรรมที่มันก่อ

“ได้เรื่องหรือเปล่า”

เล้งถามขึ้นเมื่อชิวเพื่อนร่วมสาบานเดินกลับมาหาเค้าอีกครั้งหลังออกไปหาข่าว

ชิวพยักหน้าแทนคำตอบก่อนจะลากเล้งออกไปในที่ปลอดคน

“เป็นฝีมือของไอ้ฮันกับลูกน้องมันจริงๆ”

ตาของเล้งเหมือนมีไฟลุกโชนอยู่ภายใน เมื่อเค้าได้ยินชื่อไอ้ฆาตกรรมที่มันฆ่าเมียของเค้ากับลูกด้วยการจุดไฟเผาทั้งเป็น

“แล้วจะไปหาตัวมันได้ที่ไหน”

“พวกมันชอบไปเที่ยวที่บาร์แถวถนนราชดำเนินตอนกลางคืน”

 

ในยุคต้นพุทธศักราชสองพันห้าร้อย ย่านราชดำเนินเป็นเหมือนแหล่งสวรรค์ของบรรดาหนุ่มสาวนักท่องราตรี เพราะตลอดแถวสองข้างทางจะเป็นบาร์และร้านอาหารที่เปิดให้บริการ

มันก็เหมือนกับผับกับเธคในสมัยปัจจุบันที่วัยรุ่นนิยมออกไปเต้นรำ  หากแต่ในสมัยนั้นเค้าไม่ได้เต้นรำอย่างที่เราเต้นกันในปัจจุบัน แต่เป็นการเต้นลีลาศที่ได้รับอิทธิพลมาจากพวกฝรั่งตาน้ำข้าวนั่นเอง

เล้งกับชิวหลบซุ้มเพื่อดักรออยู่หน้าบาร์ที่ระบุว่าเป็นที่เที่ยวของฮันกับลูกน้อง

ตาทั้งคู่ของเล้งนิ่งจ้องมองอยู่ที่ประตูทางเข้าออกของบาร์อย่างไม่ยอมกระพริบตา ในขณะที่ชิวต้องขยับตัวไปมาเพราะอาการที่เริ่มเย็นขึ้นเป็นลำดับ

“ลื้อแน่ใจแล้วเหรอที่จะร่วมหัวจมท้ายกับอั๊ว”

เล้งถามขึ้นโดยสายตาไม่ยอมละจากสิ่งที่กำลังจ้อง

ที่เค้าต้องถามเช่นนี้ก็เพราะ สิ่งที่กำลังจะลงมือทำต่อไปนี้นั้น มันอาจทำให้ชีวิตทั้งชีวิตเปลี่ยนไป หรืออาจไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปเลยก็ได้

การประกาศตัวเป็นศัตรูกับแกงค์เสือขาว ก็เท่ากับเป็นการฆ่าตัวตายทางอ้อม 

“พูดแบบนี้มันดูถูกน้ำใจกันนี่หว่า”

คนเป็นเพื่อนบอก

เล้งหันมาอมยิ้มให้อย่างซึ้งในน้ำใจเพื่อน 

และหลังการรอคอยอันยาวนาน ฮันกับลูกน้องก็โผล่หัวออกมาจากบาร์ในสภาพเมาเหล้า

เล้งกระชับมีดสั้นขนาดหนึ่งฟุตในมือแน่น ก่อนจะปรี่เข้าไปหาฮันกับพวกโดยมีชิว ตามไปติดๆ

เล้งฟันเจ้าคนที่ขวางทางเค้าเข้าสะพายแลงที่หน้าอก  ก่อนปรีเข้าหาฮัน แต่ไอ้ระยำนั้นเห็นเค้าก่อน สัญชาติญาณเอาตัวรอดทำให้มันผลักลูกน้องอีกคนที่อยู่ใกล้ใส่เล้ง

มีดที่จ้วงจะแทงมันจึงปลักเข้าใส่พุงของเจ้าคนที่ถูกผลัก

ในขณะที่ชิวเข้าเล่างานลูกน้องคนอื่นเพื่อเปิดทางให้เล้ง

ฮันที่สำเนียกถึงความตายรีบวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต

 

ท่ามกลางความมืด... ฮันวิ่งสะเปะสะปะอย่างไร้ทิศทาง

เบื้องหลังของเค้าคมมีดมันวาบวับในมือของเล้งยังตามเค้ามาไม่ยอมหยุด 

เหงื่อกาฬของฮันแตกพล่าน... เมื่อความมันวาบนั่นใกล้เข้ามา

ฮันจำต้องชะลอฝีเท้าลงเมื่อพบว่าเบื้องหน้าเป็นกำแพงใหญ่

ความมันวาวของมือในมือเล้งชะลอความเร็วลง

ฮันหันมาประชัญหน้าเล้งที่กำลังเดินเข้าไปหาเค้าอย่างรู้ชะตากรรม  แววตาของเล้งที่เปล่งประกายในความมืดนั้น มันเป็นแววตาของพญามัจจุราชที่กำลังจะพรากชีวิตเค้านั้นเอง  

“มึงจะเอายังไงกับกู”

ฮันตวาดใส่เสียงลั่นอย่างสติแตก 

“ก็เอาชีวิตมึงชดใช้ชีวิตลูกเมียกูไง”

เล้งประกาศก้อง

ฮันมองเล้งอย่างเข็ดเขี้ยวเคี้ยวฟัน   ก่อนจะตะโกนเสียงดังลั่นแล้วปรี่เข้าหาเล้ง

มันเป็นทางออกสุดท้ายที่จะรอดชีวิต... ฮันบอกตัวเองเช่นนั้น

มันไม่อาจทำอันตรายเล้งได้ หมัดที่เหวี่ยงออกไปไม่อาจระครายผิวเล้งเลยสักนิด

เล้งฟันมีดสั้นในมือเข้าที่ชายโครงฮันเป็นแผลแรก... ก่อนมันจะเซแถออกไป

เลือดสีแดงไล่เป็นลิ่มออกมาจากแผลนั่น มันเจ็บตนฮันต้องร้องอย่างด้วยความเจ็บปวด

โดยไม่รอช้า... เล้งปรี่เข้าแทงซ้ำที่ท้องน้อยของฮันอีกแผล

“นี่สำหรับเมียกู”

พร้อมกับว่าเค้ากระชากมีดที่ปลักอยู่ในร่างฮันออกทางสีข้าง มันลากเอาอวัยวะที่ขาดอยู่ภายในช่องท้องจึงไหลตามออกมาด้วย

นั่นทำให้ฮันทรุดตัวลงกับพื้น แต่นั่นยังไม่ทำให้มันขาดใจ

เล้งแทงมีดในมือเข้าที่คอหอยของมัน

“และนี่สำหรับลูกกู”

ฮันสำลักเลือดที่ตกเข้าหลอดลมอยู่สองสามครั้งก่อนจะขาดใจ

 

ข่าวการตายของฮันกลายเป็นข่าวใหญ่ ที่ดังไปทั้งย่านเยาวราช

หลีหลงแห่งแก็งค์เสือขาวพล่านเป็นเสือติดจั่น

นั่นก็เพราะฮันไม่เพียงเป็นลูกน้องเค้า แต่เป็นน้องชายแท้ๆ ที่คลานตามกันออกมา

และไม่มีครั้งไหนที่หลีหลงเสียหน้าเท่าครั้งนี้มาก่อน

และแกงค์เสือขาวออกตามหาเล้งกับชิวแบบพลิกแผ่นดิน

แต่ที่อันตรายที่สุด จะเป็นที่ซึ่งปลอดภัยที่สุด โบราณว่าไว้อย่างนั้น

และมันก็เป็นจริงเพราะเล้งกับชิวไม่ได้หนีไปไหนไกล ทั้งสองหลบซ่อนตัวอยู่ในโรงแรมแถวย่ายเยาวราชนั่นเอง

ใต้จมูกของพวกเสือขาว

 

เล้งที่กำลังนอนหลับอยู่ตกใจตื่น  เมื่อมือหนึ่งสะกิดให้เค้ารู้สึกตัว  มีดที่อยู่ใต้หมอนสะบัดขึ้นใส่คนสะกิดโดยอันโนมัติเพราะสัญชาติญาณระวังภัย

“โฮ้... ใจเย็นโว้ย อั๊วเอง”

เล้งถอนใจโล่งอก

“เอ้าข้าว...” คนเป็นเพื่อนร่วมสาบานส่งข้าวห่อให้  

เล้งรับมันมาแล้ววางเอาไว้โดยไม่คิดจะกิน

“หนีแบบนี้ไม่ดีแน่ว่ะ”  เล้งบอกขึ้นลอยๆ

“ไม่หนีแล้วจะทำยังไงว่ะ”

“สู้ลุกขึ้นไปสู้มันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยดีกว่าหเหรอ”  เล้งบอก

“ทำแบบนี้มีแต่ตาย  ลื้อไม่คิดถึงครอบครัวลื้อบ้างเหรอ ถ้าลื้อตายไป แม่ลื้อจะทำยังไง”

“แบบนั้นก็ไม่ได้ แบบนี้ก็ไม่ได้ แล้วจะให้ทำยังไง”

เพื่อนร่วมสาบานนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องหาคนช่วย”

“ใครมันจะยอม ฆ่าคนตายนะโว้ย” เล้งบอกอย่างจนปัญญา 

“มันก็ขึ้นอยู่กับใครเป็นคนพูด” ชิวบอกยิ้มๆ  

 

 เล้งมันมองรอบๆ ตัวอย่างแปลกตา เมื่อถูกชายฉกรรจ์ในชุดสูทสีดำเดินนำเค้ากับชิวผ่านส่วนหนึ่งของตัวบ้านเข้าไปยังห้องใหญ่ที่ใช้เป็นที่รับแขก

ที่นั่นชายแก่คนหนึ่งในชุดเสื้อคอจีนกำลังเอนหลังนั่งให้คนนวดฝ่าเท้าอยู่บนเก้าอี้ยาว

จากที่เห็นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเค้าต้องเป็น “เฮียเฮง” ลูกพี่ใหญ่แห่งพรรคธงขาว หนึ่งในสามพรรคใหญ่ของไตรภาดีที่เค้ากับชิวจะมาขอพึ่งใบบุญนั่นเอง

เฮียเฮงหันมองเมื่อเค้ากับชิวถูกนำเข้าไป

“สวัสดีครับเฮีย”

ชิวทักทายอย่างนอบน้อม ก่อนเล้งจะยกมือไหว้ตามชิว

เฮียเฮงมองเล้งอย่างสนใจ

“คนนี้เหรอที่ลื้อว่าล้มไอ้ฮันกับลูกน้อง”

“ครับ”

“หน่วยก้านไม่เลว” เฮียเฮงบอกยิ้มๆ

“ถ้าเฮียยอมช่วยผมคราวนี้ได้  ผมยินดีเป็นข้ารับใช้เฮียไปชั่วชีวิต”

“นี่เองกลัวมันเหรอ”

“เปล่าครับ...” เล้งบอก “ลำพังผม ผมไม่ได้กลัว แต่ผมกลัวพวกมันจะทำร้ายคนในครอบครัวผมคนอื่นๆ อีก”

เฮียเฮงอมยิ้มอย่างพอใจในคำตอบ ก่อนจะถามขึ้น

“แล้วถ้าพวกมันไม่ยอมล่ะ”

“ผมจะแลกกับพวกมันด้วยชีวิต” เล้งบอกอย่างไม่ลังเล

พี่ใหญ่แห่งพรรคธงขาวหัวเราะชอบใจเสียงดัง

“ดี... ใจเด็ดดี อั๊วชอบ” เฮียเฮงบอก

“แต่ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้ อั๊วเสียดายหน่วยก้านอย่างลื้อ อั๊วว่า...อนาคตยังอีกไกล  อย่าเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ เสียเปล่าๆ อั๊วไม่ชอบพวกเสือขาวอยู่แล้ว ถ้าได้ขัดแข้งขัดขามัน ยังไงอั๊วก็ช่วย”

คนบอกหัวเราะสะใจ

เล้งกับชิวหันมองหน้ากันด้วยความดีใจ เค้ารอดแล้วคราวนี้  

 

เทียบเชิญจากเฮียเฮงถูกส่งไปยังหลีหลงแห่งแก็งค์เสือขาวเพื่อนัดหมายขอเจรจาไกล่เกลี่ย 

โดยสถานที่ซึ่งใช้ในการเจรจาเป็นร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งเป็นกิจการของพรรคธงขาว

เฮียเฮงนำเล้งและชิวกลับลูกน้องกลุ่มหนึ่งไปนั่งรอหลงอยู่ก่อนหน้า พอได้เวลาพี่ใหญ่แห่งแกงค์เสือขาวก็มาถึง

แม้นเล้งไม่เคยเห็นหลีหลงมาก่อน แต่ชายหนุ่มที่สักหัวเสืออยู่กลางหน้าอกที่ยืนอยู่ตรงหน้าเค้าในขณะนี้ต้องเป็นหลีหลงอย่างแน่นอน ท่าทางทีดุดัน แววตาที่เต็มไปด้วยแรงอาฆาตมองเค้าอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ