ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ถูกหลอกใช้
1. ถูกหลอกใช้
และหลังจากเหตุการณ์วันนั้น ความสัมพันธ์ของชิวกับเล้งก็ไม่เหมือนก่อน
ทั้งสองมีปากเสียงกันอย่างหนัก เพราะเรื่องที่เล้งพยายามห้ามชิวเล่นการพนัน
แต่ผีพนันที่สิงชิวมันเฮี้ยนจนเกินจะเยียวยา ชิวไม่เพียงมีปัญหากับเล้ง แต่กับทางบ้านด้วย เกือบเดือนแล้วที่ชิวไม่กลับบ้าน
และแน่นอนว่าที่เดียวที่จะหาเค้าได้คือ “บ่อน”
“ต่ำๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
เสียงเชียร์ที่กำลังดังลั่นโต๊ะไฮโลอยู่ในขณะนี้นั้น จะเป็นของใครไปไม่ได้นอนจากชิวนั่นเอง
“หนึ่ง สาม สาม เจ็ดแต้มต่ำ”
เจ้ามือบอกหลังเปิดถ้วยที่คว่ำครอบลูกเต๋าอยู่
ชิวเฮขึ้นเสียงดัง เพราะแทงถูกอย่างจัง
“จ่ายมาๆ ... “
วันนี้เค้าดวงดีเป็นพิเศษ แค่เพียงจะเที่ยงคืน เค้าก็ถอนทุนที่เสียไปทั้งอาทิตย์มาได้ แถมยังได้กำไรติดไม้ติดมือมาอีกเกือบแสน
หากพอชิวจะเอื้อมมือไปเก็บมันขึ้นจากโต๊ะ มือหนึ่งกับยื่นมาหยิบตัดหน้าไปเสียก่อน
“เฮ้ย...”
เมื่อหันมองก็เห็นว่าเป็นสมุนคนสนิทของเล่าต๋านั่นเอง
“เงินกูนะโว้ย ไอ้ว่าน”
“แล้วใครเถียงว่าไม่ใช่เงินมึง”
“แล้วมึงจะเอาไปไหน”
“ก็หักใช้หนี้ของเก่าไง”
“อะไรว่ะ”
ชิวเริ่มไม่พอใจ ออกอาการฮึดฮัดจะเอาเรื่อง สมุนของว่านที่คุมเชิงก็ปรี่เข้าประกบข้างชิวเอาไว้
ชิวทำท่าจะขัดขืน แต่พอชายฉกรรจ์เอาปากกระบอกปืนที่ถือซ่อนอยู่ใต้เสื้อคลุมกระทุ้งเอว ชิวจึงจำต้องหยุดอาการขัดขืนนั้น
“เฮ้ย... เบาๆ ซิโว้ย”
ชิวบอกอย่างไม่พอใจเมื่อถูกคุมตัวผ่านประตูหนึ่งเข้ามาในห้องหนึ่งซึ่งเป็นส่วนของสำนักงานของบ่อน
ที่นั่นเล่าต๋านั่งรออยู่โซฟากำลังจิบบรั่นดีรอท่าอยู่
ว่านที่เดินคุมมาเดินเอาเงินที่ชิวเล่นได้ไปส่งให้เล่าต๋า
“วันนี้เล่นได้เยอะนี่หว่า” เล่าต่าบอกหลังคะเนเงินในมือด้วยสายตา
“ก็นิดหน่อย”
“งั้นก้ขอหักไว้ใช้นี้เก่าแล้วกัน”
“เฮ้ยอะไรว่ะ เล่นได้แล้วเอาคืนหรือ” ชิวเสียงดังขึ้นอย่างไม่พอใจ
“ใช้หนี้โวย”
ว่านบอกพร้อมกับว่าอัดเข้าชายโครงชิวด้วยความหมั่นไส้
ชิวตัวงอเป็นกุ้งหันมองหน้าว่านตาเขม็ง แต่เพราะไอ้ปืนสองกระบอกที่จ่ออยู่ข้างเอวทำให้เค้าไม่อาจตอบโต้ได้
“แล้วที่เหลือเมื่อไรจะเอามาให้ นานแล้วนะ” เล่าต๋าถาม
“ยังไม่มีโว้ย” ชิวบอกเสียงสะบัด
“ไม่มีไม่เป็นไร ทำงานใช้ก็ได้เหมือนกัน” เล่าต๋าว่าพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก
“เรื่องอะไรกูต้องทำให้มึง”
“ได้... ไม่ทำก้ได้ แต่สวัสดิภาพทางบ้านเอ็งรับผิดชอบเอาเองแล้วกัน” เล่าต๋ายื่นคำขาด
“มึงกล้าหรือ”
“คราวที่แล้วถ้าไม่ติดไอ้เล้ง มึงได้กลายเป็นผีเฝ้าบ่อนไปแล้ว”
ชิวอึ้งไปชั่วขณะ เพราะสำเนียกในน้ำเสียงของเล่าต๋าว่า “เอาจริง”
“มึงจะให้กูทำอะไร”
“ก็งานง่ายๆ แค่ขนของไปส่งแค่นั้นเอง”
ที่โกดังซึ่งเป็นของกลุ่มมังกรทอง คนกลุ่มหนึ่งกำลังช่วยกันขนของอยู่อย่างวุ่นวายทั้งที่เลยเวลาทำงานไปนานแล้ว
ของที่ขนเป็นเป็นลังไม้ขนาดไม่ใหญ่นัก กำลังทยอยขนขึ้นรถบรรทุกคันเล็กที่จอดอยู่ในมุมมืด โดยมีชายฉกรรจ์หลายคนยืนคุมเชิงอยู่ด้วย
ทั้งหมดอยู่ภายใต้การควบคุมของชิว
คนงานคู่หนึ่งที่กำลังขนของพลั้งมือทำลังที่กำลังขนหลุดมือล่วงลงกับพื้น
แรกกระแทกกับพื้นทำให้ลังไม้แตกออก ของที่อยู่ข้างในหล่นออกมา
มันเป็น “มัดฝิ่น” ที่กำลังจะส่งไปขายต่อยังต่างประเทศ
“ระวังหน่อยซิโว้ย” ชิวที่คุมการขนถ่ายหันมาตวาด
คนงานรีบเก็บของเข้าลัง
และแทบจะในวินาทีเดียวกันนั้นเอง แสงไฟก็สว่างขึ้นรอบๆ บริเวณที่กำลังขนถ่ายของกัน
“นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ... ขอให้ทุกคนยอมให้จับแต่โดยดี”
สารวัตรทวีประกาศก้องผ่านโทรโข่ง
ขาดคำเสียงปืนก็กัมปนาทขึ้นจากบรรดาชายฉกรรจ์ที่คุมเชิงอยู่
การปะทะกันของตำรวจกับกลุ่มค้ายาจึงเกิดขึ้น
ชิวยิงพรางหนีพราง เพราะรู้ดีกว่ายอมให้จับตัวไม่ได้
เพราะคดียาเสพติด... หนักเอาการอยู่เหมือนกัน
เสียงเคาะประตูทำให้คนเป็นเจ้าบ้านกับภรรยาต้องตื่นขึ้นมา
เล้งลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูห้องที่กำลังถูกเคาะเรียก
“มีอะไร”
“ตำรวจมาเต็มบ้านเลยค่ะ...” คนรับใช้บอกตื่นๆ
คำบอกเล่าของคนใช้ทำให้เล้งงงๆ
มันเรื่องอะไรกัน ตำรวจมาบ้านเค้ากลางดึกทำไม
แต่อย่างหนึ่งที่แน่นอนว่ามันต้องไม่ใช่เรื่องดีเป็นแน่
สารวัตรทวีที่ยืนรออยู่ห้องรับแขกหันมองเมื่อเล้งเดินลงมาจากชั้นบน
เล้งจำได้ในทันทีที่เห็นว่านั่นเป็นสารวัตรกองปราบที่ไม่กินเส้นกับเค้านั่นเอง ไอ้หมอนี่พยายามเบ่งกินฟรีในร้านอาหารแห่งหนึ่งของเค้า แต่เล้งไม่ยอม ทำให้มันเสียหน้า และตั้งแต่นั้นมามันก็พยายามจับเค้าตั้งแต่นั่นมา
“นี่มันเรื่องอะไรกันสารวัตร”
“เราสงสัยว่าคุณมีส่วนพัวพันธ์ในคดีค้ายาเสพติด อยากเชิญคุณไปให้ปากคำที่โรงพัก”
คนว่าแสยะยิ้มบอกพร้อมกับว่ายื่นหมายศาลส่งให้
เล้งหันกลับไปสบตากับพิมพาที่เดินตามหลังมาด้วยความตกใจ
“คุณสารภาพมาซะดีๆ ดีกว่า จะได้ไม่เสียเวลา”
คนเป็นสารวัตรพยายามคาดคั้นให้เล้งรับสารภาพ
“ก็ผมไม่ทำ จะให้ผมสารภาพได้ยังไงล่ะครับคุณตำรวจ”
“แต่หลักฐานมันเห็นๆกันอยู่”
คนเป็นสารวัตรวางรูปถ่าในมือลงตรงหน้าเล้ง
มันเป็นรูปถ่ายการจับกุมที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อกลางดึกที่ผ่านมา
แต่เล้งกลับไม่แสดงท่าทีสนใจมันสักนิด...
“นึกว่าเป็นนักเลงแล้วจะมาทำใหญ่บนโรงพักได้หรือไง” คนเป็นสารวัตรบอกอย่างไม่พอใจกับท่าทีที่เล้งแสดงออก
เล้งหันมองสบตาคนว่า
ตาของเค้ายามดีดูเหี้ยมเกรียมอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน มันซ่อนความกระหายเลือดเอาไว้บนใบหน้าได้รูปนั่นอย่างประหลาด จนคนถูกจ้องรู้สึกเสียววาบที่ท้อง ก่อนต้องรีบหลบตา
นี่แหละมั้งที่เค้าเรียก “ตบะ” ที่แก่กล้าผิดกัน
“อะไรนะ.. ไม่ให้ประกันตัว” พิมพาทวนคำอย่างไม่เชื่อหู
“ครับ... ตำรวจเค้าบอกว่าเป็นคดีอุฉกรรจ์”
“ใส่ความกันนี้อีแบบนี้” พิมพาบอกอย่างไม่พอใจ “แล้วเฮียจะเอายังไง”
เล้งอึ้งคิดอยู่อึดใจก่อนถามขึ้น
“มันไม่มีวิธีอื่นแล้วเหรอคุณทนาย”
“มันก็ไม่เชิงครับ” คนเป็นทนายว่า “มันก็มีอยู่วิธีหนึ่งที่พอจะประกันตัวคุณเล้งออกมาได้ แต่มันออกจากยากอยู่สักหน่อย”
“แล้วทำไมไม่รีบบอกตั้งแต่แรก” พิมพาเสียงเขียวไม่พอใจ
“ใจเย็นๆ ซิพิม ก็คุณทนายเค้ากำลังจะบอกอยู่นี่ไง”
แต่พิมพาก็ยังออกอาการขัดใจตามประสาคนเคยถูกตามใจ
เล้งได้แต่ส่ายหัวในความเอาแต่ใจของภรรยา ก่อนหันกลับมาหาทนายอีกครั้ง
“วิธีอะไรหรือคุณทนาย”
“คือถ้าเราหาคหบดีที่มีชื่อเสียงใสวงสังคมมาร่วมลงชื่อเพื่อค้ำประกันว่าคุณเล้งจะไม่หนีประกันได้ เราก็ประกันตัวได้”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น