มังกรซ่อนพยัคฆ์ ตอน ปฐมบทแห่งมังกร

ลำดับตอนที่ #11 : มังกรอันตราย

1.             มังกรอันตราย

สถานที่นัดพบในครั้งนี้คือ บ้านร้างกลางทุ่งแห่งหนึ่งแถบชานเมือง

เล้งกระชับกระเป๋าเงินในมือพร้อมกับสูดลมหายใจเรียกสมาธิ เมื่อถึงเวลาที่เค้าต้องเดินเข้าไปยังบ้านร้างหลังนั้นซึ่งอยู่ห่างออกไปเกือบครึ่งกิโลกลางทุ่งเพียงคนเดียวลำพัง 

ซึ่งขณะเดียวกันภายในบ้าน... พิมพาซึ่งถูกมัดไขว้หลังติดอยู่กับเก้าอี้พร้อมกับมีผ้าผูกปากไว้ไม่ให้ส่งเสียงพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากพันธนาการ 

เสียงขาเก้าอี้ที่กระแทกพื้นห้องทำให้พวกหลีหลงกับสมุนที่กำลังล้อมวงเขย่าไฮโลอยู่ห่างออกมาหันมอง

มันมองหญิงสาวอย่างไม่พอใจ

ทั้งๆที่ตกอยู่ในกำมือมัน แต่หญิงสาวที่ถูกจับตัวมาเรียกค่าไถ่จ้องตาตอบอย่างไม่กลัว 

เจ้าหล่อนเริ่มดิ้นต่ออีกครั้งเหมือนจงใจจะท้าทาย

นั่นเองที่ทำให้หลีหลงที่ทนฟังเสียงเจ้าหล่อนดิ้นอยู่นานหมดความอดทน

มันพรวดลุกขึ้นปรี่เข้าไปหาเจ้าหล่อนอย่างไม่พอใจ มือใหญ่ของมันตบหน้าเจ้าหล่อนฉาดใหญ่

หน้าสวยสะบัดตามแรง เลือดสีแดงไหลซิบที่ริมฝีปากบาง หากแต่มันไม่ได้ทำให้คนถูกตบกลัวเกรงแต่อย่างไร เจ้าหล่อนหันกลับมาจ้องตามัน

“ดิ้นอีกซิมึง” มันตะคอกใส่

หญิงสาวทำตามคำท้าอย่างไม่กลัว เมื่อนั้นเองมือใหญ่ของมันจึงตบเข้าที่ปากเจ้าหล่อนอีกฉาด  

คราวนี้เลือดแดงไหลกลบปากหญิงสาว ก่อนมือใหญ่ของมันจะจิกหัวเจ้าหล่อนให้เงยขึ้นกับมาสบตามัน

“อยากลองดีใช่มั้ยมึงเดี๋ยวให้ได้เงินค่าไถ่ก่อนเถอะ กูจะให้ลูกน้องกูเรียงคิวซะให้หายอยาก”

ขาดคำมันก็แลบลิ้นเลียหน้าหญิงสาว

มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไรมากกว่ากันระหว่าง “ความน่ารังเกียจ” กับ “ความขะยักแขยง”

เธอเคยเกลียดและกลัวกิ้งกือไส้เดือน แต่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นขณะนี้มันยิ่งกว่า

จากนั้นมันก็เปลี่ยนเป็นเอาปากประกบปากที่กลบไปด้วยเลือดของเจ้าหล่อน

นั่นเองที่เป็นโอกาสให้เจ้าหล่อนตอบโต้มัน

หลีหลงร้องขึ้นเสียงหลงเมื่อถูกปากที่มันกำลังจูบอยู่นั้นกัดเอา

มันดิ้นพล่านเมื่อฟันขาวเล็กจิกเข้าไปในเนื้อของมัน เพื่อให้หลุดพ้นจากความเจ็บปวดที่ได้รับ เท้าใหญ่ของมันยันยอดอกหญิงสาวจนหงายหลังทั้งเก้าอี้

มันยกมือขึ้นกุมปากที่กำลังเลือดไหล... เลือดสีแดงเร่งทวีความโกรธที่กำลังลุกโชนอยู่ในใจมัน มันปรี่ตามเข้าไปเล่นงานหญิงสาวที่กองอยู่กับพื้น มือใหญ่ของมันตบหน้าเจ้าหล่อนอย่างไม่ยัง

แต่ก่อนที่หญิงสาวจะแหลกคามือมัน ลูกน้องของมันคนหนึ่งก็ปรี่เข้ามากระซิบข้างหูมัน เรื่องที่คนเป็นลูกน้องรายงานทำให้มันหยุดมือแล้วรีบลุกตามขึ้นไป

 

จากหน้าต่างภาพที่หลีหลงเห็นอยู่ตรงหน้าในขณะนี้คือ ภาพของชายคนหนึ่งกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่

แน่นอนว่ามันจำเจ้าคนที่ถือกระเป๋านั่นได้เป็นอย่างดี

มันแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียม...

ความแค้นกำลังจะได้ชำระ

 

เล้งชะงักเมื่อลูกสมุนสองคนโผ่ลออกมาจากพุ่มไม้ข้างทาง เมื่อเค้ากำลังใกล้จะถึงตัวบ้าน

ทั้งสองตรงเข้าค้นตัวเค้าในทันที

ปืนสั้นในมือทั้งสองทำให้เล้งจำต้องทำตามอย่างไม่มีเงื่อนไข

พวกมันไม่พบอะไรในตัวเล้ง นอกจากระเป๋าเงินที่เค้าถือมาให้พวกมัน

หนึ่งในสองหันไปผิวปากส่งสัญญาณให้พวกที่อยู่ด้านในเมื่อเห็นว่าทุกอย่างปลอดภัย

ประตูบ้านค่อยๆ เปิดออกพร้อมกับ การปรากฏตัวของหลีหลงที่ออกมายืนจังก้าอยู่หน้าประตู

สายตาที่มันมองเค้า... ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

แต่มันไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มกลัว

เล้งก้าวผ่านประตูเข้าสู่ด้านในของตัวบ้าน แล้วต้องตกใจอย่างที่สุดเมื่อเห็นสภาพของพิมพา

หญิงสาวยิ้มดีใจเมื่อเห็นหน้าเล้ง  

เค้าปรี่เข้าไปพยุงเจ้าหล่อนลุกขึ้นจากพื้น แต่ถูกหลีหลงขวางเอาไว้

“พวกมึงซ้อมคุณหนูทำไม”

เล้งตวาดใส่หลีหลงอย่างไม่พอใจ

“ก็มันไม่อยากอยู่นิ่งๆ เองนี่หว่า” เสียงบอกกวนๆ

นั่นยิ่งทำให้พายุในใจเล้งโหมลุกขึ้นอีกเป็นเท่าทวีคูณ

แต่ตอนนี้เค้าไม่อาจระบายความโกรธนั่นออกมาได้...

“เงินล่ะ”

“อยู่นี่”

พร้อมกับว่าเล้งยกกระเป๋าที่ถือมาด้วย

หลีหลงเอื้อมมือจะคว้ากระเป๋าจากมือเล้ง แต่เล้งเหวี่ยงมันหลบไม่ให้หลีหลงแย่งเอาไว้

“มึงจะทำอะไร”

“ปล่อยคุณหนูไปก่อนแล้วกูจะให้มึง” เล้งยืนคำขาด

“นี่มึงกล้าต่อรองกับกูเหรอ”

“หรือพวกมึงไม่อยากได้เงิน” 

พร้อมกับว่าเล้งหันจะเดินออก ก็ถูกลูกน้องคนหนึ่งของหลงที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เต๊ะเข้าที่ขาพับ    

เล้งแค่เสียหลักนิดๆ แต่ไม่พับล้มลงอย่างที่มันตั้งใจ คนเต๊ะตกใจมองด้วยอาการตะลึงอย่างคิดไม่ถึง

เล้งหันมองหน้ามันอย่างเอาเรื่อง  

เมื่อนั่นเองที่ หลงเอาด้านปืนสั้นในมือกระแทกเข้าที่กกหูเล้งอย่างแรงจนเล้งผงะเซลงไปคุกเข่ากองอยู่กับพื้น

“เก่งนักหรือมึง” มันตะคอกใส่อย่างสะใจ 

พิมพามองภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้าด้วยความตกใจ...

ลูกน้องคนหนึ่งของหลงกระชากกระเป๋าไปจากเล้งแล้วเปิดมันออกดู ทันทีที่กระเป๋าเปิดออกควันกลุ่มหนึ่งก็ฟุ้งออกมาจากกระเป๋า ทำเอาพวกกันพากันปิดจมูก

มันเป็นควันของแก๊สน้ำตาที่ถูกติดตั้งอยู่ในกระเป๋านั่นเอง 

มันเป็นสิ่งที่เล้งเสนอกับพี่ใหญ่แห่งธงขาว หากจะให้เค้าเป็นคนถือกระเป๋าเงินไปไถ่ตัวพิมพา

ที่เล้งทำเช่นนี้ก็เพราะเชื่อว่า... หากถือเงินไปให้พวกมันเค้าคงไม่มีโอกาสรอดกลับมาแน่ พวกมันคงหมกเค้ากับพิมพาไว้ที่บ้านร้างนั่น         

ฤทธิ์ของแก็สที่พุ่งออกมาทำให้พวกมันแสบตาในทันที

เล้งก็เช่นกัน แต่มันไม่ใช่เวลาที่เค้าจะมาห่วงเรื่องของตัวเอง

สิ่งที่เค้าต้องทำคือ หาอาวุธเพื่อป้องกันตัวเองและคุณหนูอันเป็นที่รักของเค้า

เล้งรีบฉวยโอกาสตรงเข้าแย่งปืนจากมือหลง แต่มันไม่ง่ายอย่างที่เค้าคิด หลีหลงไม่ยอมปล่อยให้ปืนหลุดจากมืดโดยง่าย

ทั้งสองปล้ำกอดรัดกันเพื่อแย่งปืน

แว๊บหนึ่งปากกระบอกปืนถูกชี้มาที่เล้ง หลีหลงพยายามเอานิ้วเข้าโก่งไกเมื่อยิง แต่เล้งรีบขวางเอาไว้ แต่สุดท้ายหลีหลงก็ทำสำเร็จ มันระเบิดกระสุนใส่หน้าเล้ง มันเฉียดข้างหูเล้งไปเส้นยาแดงผ่าแปด

โชคดีที่เล้งหลบมันทัน ไม่งั้นเค้าคงไปเฝ้ายมบาลแล้ว แต่ถึงกระนั้นเสียงปืนที่กัปนาทขึ้นห่างหูเค้าไม่ถึงคืบ ก็ทำให้หูของเล็งดับไปเหมือนกัน

“ยิงมันซิโว้ย”

เสียงหลีหลงตะโกนสั่งลูกน้องที่กำลังยืนเก้ๆกังๆ คุมเชิงอยู่

หากแต่คนเป็นลูกน้องกลับไม่กล้าทำอย่างที่สั่ง เพราะกลัวจะพลาดไปถูกลูกพี่ของพวกมัน

“กูบอกให้ยิงมัน หูแตกหรือไง”

หลีหลงตะโกนสั่งเป็นครั้งที่สอง

นั่นเองที่ทำให้คนเป็นลูกน้องยอมทำตาม มันระเบิดกระสุนใส่คนที่กำลังปล้ำแย่งปืนกัน

หากแต่กระสุนนั่นกลับเฉียดหลังหลีหลงไปอย่างหวุดหวิด

“ไอ้ฉิบหาย กูให้มึงยิงมัน”

หลีหลงตวาดใส่เจ้าคนยิงเสียงเขียว

และนั่นเองที่เปิดโอกาสให้หลงแย่งปืนจากมือมันมาได้ แต่กระสุนนับสิบก็ปลิวเข้าหาเล้งในทันที

เล้งกลิ้งตัวหลบเข้าหาที่กำลัง ก่อนจะยิงสวนสู้ออกไปหนึ่งนัด กระสุนถูกเจ้าคนที่ยืนจังก้ายิงใส่เค้าทางขวาอย่างจัง มันล้มทั้งยืน

หลีหลงที่เสียท่าเล้ง ปรี่เข้าไปคว้าแย่งปืนจากคนเป็นลูกน้องมากระหน่ำยิงใส่เล้งที่หลบอยู่หลังเก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งอย่างไม่ยั้ง

กระสุนทั้งหกนัดในลูกโม่ยิงถูกเก้าอี้แต่ไม่ทะลุ

โอกาสของเล้งจึงมาถึง... เค้ายิงสวนสู้ออกมาอีกนัด แต่มันได้แค่เฉียดหลีหลงไป

เล้งรีบผละออกจากหลังเก้าอี้ตัวนั้น เพราะมันกำลังกลายเป็นเป้า

แต่ไม่มีที่ให้เล้งหลบอีกต่อไป เล้งจึงจำเป็นต้องส่งกระสุนออกไปเพื่อสกัดพวกของหลีหลงที่กำลังรุมกินโต๊ะเค้า แต่เล้งก็ทำได้แค่นัดเดียวเท่านั้น แล้วเค้าก็ตกเป็นเป้าอีกครั้ง

หากแต่คราวนี้เค้าไม่มีที่หลบอีกแล้ว

แต่ก่อนที่พวกมันจะทันระเบิดกระสุนปืนใส่เค้า เสียงปืนก็กัมปนาทขึ้นกึกก้องจากด้านนอกบ้าน 

เสียงปืนที่ดังขึ้นมาจากชิวกับลูกน้องอีกหลายคนที่แอบย่องเงียบตามหลังเล้งเข้ามา

มันทันเวลาพอดี

พวกของหลีหลงที่กำลังรุมกินโต๊ะ จำต้องหันไปยิงสู้กับพวกของชิว

เสียงปืนกัมปนาทขึ้นกึกก้องอยู่อึดใจ ก่อนจะเงียบเสียงลง

 

ขณะเดียวกันอีกด้านหนึ่ง... ที่ปลายถนนสุดทางห่างออกไปจากบ้านร้างอันเป็นที่ซ่อนตัวประกัน

เสียงปืนที่ดังขึ้นกึกก้อง ทำให้คนที่รอฟังข่าวต่างพากันตกใจ

และยิ่งเมื่อเสียงปืนเงียบไป คนที่รอฟังข่าวยิ่งใจไม่ดี

“ผมว่าเราบุกเข้าไปเลยดีกว่า” สารวัตรทวีเอ่ยขึ้นอย่างร้อนใจ 

“ยัง” พี่ใหญ่แห่งธงขาวบอก

“แต่มันยิงกันขนาดนี้ ผมว่าเราอย่ารออีกเลยดีกว่า”

พร้อมกับว่า คนเป็นสารวัตรทำท่าจะขยับตัวสั่งลูกน้องให้เคลื่อนตัวเข้าไป แต่เฮียเฮง คว้ามือห้ามเอาไว้

“รออีกแปล็บหนึ่งสารวัตร”

“แต่.. “

”คนที่ถูกจับเป็นตัวประกันอยู่ในนั้นคือลูกสาวผม ผมรู้ว่าควรทำยังไง” เฮียเฮงสวนขึ้นก่อนทีคนเป็นสารวัตรจะได้ทันพูดอะไรออกมา

แล้วในอึดใจนั่นเอง... ภาพที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าก็ทำให้เฮียเฮงยิ้มออกด้วยความดีใจ

เพราะภาพที่ปรากฏอยู่ในสายตาของพี่ใหญ่แห่งธงขาวในขณะนี้คือ ภาพของลูกสาวกำลังถูกคนเป็นลูกน้องของเค้าอุ้มออกมาจากบ้านร้าง