fic KNM-The Little MERMAID[?ลี]

ข้อมูลเบื้องต้น

อิย๊า!!! มาลงเรื่องใหม่ค่า^^,,,,

โครงเรื่องจากเจ้าหญิงเงือกน้อย ฮาาาา

 

ตัวละครคร่าวๆ^^,,,

เงือกน้อย                 ลี(ติดพี่ชายใหญ่)

เพื่อน                      คิอาร่า(ชาบูเจ้าหญิงเจ้าชาย)

เจ้าชาย                   ไคซ์(หลงเงือกน้อย)

(แม่)พ่อมด                 โคลอส

คนเล่า                     แฮนซั่ม(คนเล่าจะเป็นตัวอักษรสีนี้นะคะ^^,,,)

รูปประกอบบบบ
เจ้าชายเงือกน้อยค่ะ!!



อีกรูปค่ะ!!


อา....ขอโทษด้วยนะคะ...ที่ภาพอาจไม่ชัด...ถ่ายรุปเอาอ่ะ...;3;

เนื้อเรื่อง

================================

Title ; The Little MERMAID

Series ; Kill no More 

Pairing ; [???x Liola]

Genre ; Yaoi

Rate ; ใสๆ เเหละ...!! นิทานเด็กจะหื่นได้ไงล่ะเนาะ =v=,,,,

Writer ; sureo

Warning ; คำผิดเยอะ ทำใจนะคะ เจอเเล้วบอกด้วย หนูจะกลับไปเเก้;w;...

พิมพ์ด้วยอาการมึนๆ...อาจมีหลุดคำสรรนามผิดบ้าง หรือสีตาสีผมผิด...เจอช่วยบอกหน่อยนะคะ จะกลับไปเเก้เด้อ!

================================

 

 

เปิดม่านเวทีแห่งราตรีกาล.....

 

ขอต้อนรับทุกคนเข้าสู่โรงละครแห่งความฝัน...

 

 

ตัวผมนั้นมีคนเรียกขาน...นาม แฮนซัม เป็นลูกชายของ จูซ..

 

 

 

 

และในค่ำคืนนี้จะมาร้อยเรื่องพรรณา นิทาน อันแสนเป็นอมตะให้ทุกคนได้เพลิดเพลิน

 

 

ขอเชิญทุกท่านก้าวเดินเข้ามา 

 

นั่งพักบนเก้าอี้สุดหรูที่เราได้จัดเตรียม 

 

ปล่อยตัวให้สบาย

 

 

 

....ม่านเวทีแห่งราตรีกาลได้รูดเปิด ณ เวลานี้แล้ว..

 

 

 

กาลครั้งหนึ่ง...นาน....แสนนานมาแล้ว

 

ลึก...ลึกลงไปใต้มหาสมุทร ลึกลงไปจนสุดพื้นบาดาล.....

 

สถานที่อันเงียบสงบที่เหมือนจะไม่มีสิ่งมีชีวิตอะไรอาศัยอยู่ตามความเชื่อของเหล่ามนุษย์

 

 

หากแต่....ความเชื่อก็เป็นแค่ความเชื่อ.......หาใช่ความจริง

 

ณ สถานที่แห่งนี้ถูกจับจองด้วยสิ่งมีชิวิตที่คล้ายคลึงกับมนุษย์ 

 

แตกต่างตรงที่...ตั้งแต่ส่วนล่างไปนั่นได้ปรับสภาพเป็นหางปลา เพื่อความสะดวกในการอาศัยอยู่ใต้น้ำ หรือก็คือ เงือก นั่นเอง

 

 

ใจกลางท้องมหาสมุทรเป็นที่ตั้งของปราสาทใต้ท้องทะเล 

 

ทุกคนอยู่กันอย่างสงบเงียบและมีความสุข มีราชาแห่งเงือกเป็นผู้ปกปักษ์....

 

....

 

...

 

 

..

 

 

 

“ลีโอลาจ๊า~~~~~~~~~ ลูกรักของป๊า~~~~”

 

เสียงโหยหวน...เอ้ย เสียงเรียกหวานหูของผู้เป็นพ่อซึ่งมีฐานะเป็นผู้ดูแลอาณาจักรเงือกก้องไปทั่วทางเดิน เหล่าทหารต่างเคยชินกับเหตุการณ์ที่องค์ราชา(แต่ในนามเพราะคนดูแลคือเจ้าชายองค์โต)ตามหาเจ้าชายองค์เล็ก 

 

ก็มันช่วยไม่ได้นี่น่า ใครใช้ให้เจ้าชายองค์สุดท้องของพวกเค้าน่ารักน่าชังเเละสุดแสนจะเลอโฉมไม่ว่าจะเป็นเส้นผมสีดำสนิทเงางามโดยเฉพาะดวงตากลมโตสีเงินดึงดูดใจซะจนเงือกผู้หญิงจริงๆยังอายขนาดนั้น จะให้ท่านราชาคอฟฟี่หลงลูกตัวเองขนาดนี้ก็ไม่ผิดหรอก...แม้แต่พวกเค้าที่เป็นแค่ทหารต๊อกต๋อยยังหลงเลย!...

 

เสียงในใจของเหล่าบรรดาทหารคิดไปในทางเดียวกันแต่เก็ฐอาการไว้ไม่แสดงออก ก็ลองแสดงออกสิเดี๋ยวคอจะหลุดจากบ่าแบบไม่ทันตั้งตัว!...ก็คุณพ่อดันหวงลูกสาว(?)ซะขนาดนั้นนี่น่า!!

 

 

“ท่านพ่อ งานเสร็จแล้วเหรอครับเลยออกมาเดินเล่นแบบนี้”

 

เจ้าชายแหล่งเงือกองค์โต นาม มอคค่า ผู้เป็นผู้ดูแลอาณาจักรตัวจริง เอ่ยขัด เสียงโหยหวน...เอ้ย การตอมหาลูกชายตัวเอง ด้วยใบหน้าเหยียบเย็น

 

 

“มอคค่า...กะ ก็.....พ่อเป็นหวงลีลีน้อยนี่จ๊ะ.....หายไปไหนก็ไม่รู้ แอบขึ้นไปบนผิวน้ำโดนนมนุษย์จับได้ล่ะก็แย่เลย น่ารักขนาดนั้น โดนคนใจร้ายทำมิดีมิร้ายขึ้นมาทำยังไง!??!...อ่ะ ลีลีน้อย!! อยู่นี้เองเหรอลูก มามะ มาหาพ่อมา!!”

 

ดวงตาสีม่วงออกติ๊งต๊องเหลือบไปเห็นลูกรักที่ตัวเองตามหาหลบอยู่หลังมอคค่า แทยจะโผเข้าไปกอดแนบอกด้วยความรักแบบคนเป็นพ่อ แต่มอคค่ากันไว้ได้ทัน

 

 

“กลับไปทำงานด้วยครับ อย่างมัวแต่แกล้งน้องอยู่เลย...ถ้าผมเห็นท่านพ่อแกล้งน้องอีก คงรู้นะครับว่าจะโดนอะไร”

 

“พะ พ่อไม่ได้แกล้ง.....ไปทำงานก็ได้....บู้ววววว...ลีลีน้อยเดี๋ยวพ่อมาเล่นด้วยนะจ๊ะ”

 

คอฟฟี่อยากเถียง!!!! คอฟฟี่แค่รักลีลีน้อย คอฟฟี่ไม่ได้แกล้ง!!!....แต่...เถียงไม่ออกอ่ะ มอคค่าใจร้าย น่ากลัวที่สุด ฮือๆๆๆ แต่ไม่เป็นไร รีบทำงานให้เสร็จแล้วมาหาลีลีน้อยดีกว่า~~ ลีลีน้อย รอป๊าก่อนนะจ๊ะ!!

 

เมื่อสู้เจ้าชายมอคค่าไม่ได้ราชาคอฟฟี่ก็จำใจว่ายน้ำแบบหมดอาลัยตายอยากกลับไปห้องทำงาน มอคค่ามองสภาพพ่อตัวเองแล้วถอนหายใจ

 

 

“ท่านพ่อเนี่ยน้า....หืม? มีอะไรเหรอลีโอลา?”

 

ร่างสูงก้มมองน้องชายที่อยู่ด้านหลังตัวเอง เพราะรู้สึกได้ถึงแรงน้อยๆที่ดึงปลายเสื้อ ใบหน้ายิ้มอ่อนโยนแบบพี่ชายใหญ่

 

 

“.....ขอบคุณครับ...พี่ชายใหญ่”

 

เงยหน้า ขอบคุณพี่ชายใหญ่ที่ช่วย....ก็ท่านพ่อน่ะชอบไล่กอดนี่น่า เพราะท่านแม่เสียชีวิตไปตอนคลอดเค้ากับพี่สาวฝาแฝดท่านพ่อเลยพยายามมอบความรักให้เค้าอย่างเต็มที่กระมั้ง...แต่บางครั้งก็น่ากลัวไปนี่น่า...เวลาแบบนี้ลีโอลามั้งว่ายไปหาพี่ชายใหญ่เพื่อขอความช่วยเหลือเสมอ เพราะดูเหมือนท่านพ่อจะเกรงใจพี่ชายใหญ่แบบสุดๆ

พี่ชายใหญ่ใจดี เก่ง คอยช่วยเค้าเสมอๆ

 

 

“ผมรักพี่ชายใหญ่”

 

มอคค่าก็ยิ้มลูบหัวน้องชายตัวเองอย่างอ่อนโยน

 

 

“ฮะๆ พี่ก็รักน้องชายเหมือนกัน เอาล่ะที่นี้ท่านพ่อก็ไม่มาย่างกับเราซักพักแล้วล่ะ ออกไปเล่นกับเพื่อนเถอะนะ ระวัง....อย่างขึ้นไปบนผิวน้ำล่ะ มันอันตราย ถึงเราจะเก่งก็เถอะ....แต่ก็ต้องระวังตัวนะน้องชาย”

 

เจ้าชายเงือกน้อยพยักหน้ารับคำอย่างจริงจัง ก่อนว่ายออกไปหาเพื่อนสนิทของตัวเอง มอคค่ายืนสงน้องชายจนลับตา หมุนตัวว่ายกลับเข้าห้องตัวเอง

 

 

 

((นอกบท)

เปรี๊ยง!!!!!!!!!!!!!!!!

ใช้มือเปล่าต่อยผนังห้องร้าว....ทหารที่เฝ้าตรงหระตูสะดุ้งโหย่ง

“นะ น่ารักเกินไปแล้ว....น้องชาย....”

เมื่อกี้เกือบเก็บอาการไม่อยู่ โชคดีนะเนี่ยที่คุมตัวเองทัน...ดาเมจน้องชายนี่มันรุนแรงจริงๆ!!! ไม่ได้ๆ...เดี๋ยวไก่ตื่น...ต้องเป็ฯพี่ชายใหญ่ผู้ใจดีสิเรา...)

 

...

 

..

 

.

 

ทุกชีวิตใต้ท้องทะเลลึกอยู่กันด้วยความสงบสุข(?)

 

ราชาเงือกก็ยังคงไล่ตามเพื่อมอบความรักแด่เจ้าชายองค์สุดท้อง ส่วนเจ้าชายก็ว่ายหนีไปหาพี่ชายใหญ่สุดที่รัก...

 

 

แต่ไม่ว่าอย่างไร ลีโอลาก็ไม่เคยคิดอยากจะขึ้นไปบนผิวน้ำเลย เพราะพี่ชายใหญ่สั่งห้ามเอาไว้

 

 

 

จนกระทั้งเมื่อลีโอลาอายุครบ 15 ปี....

 

ย้อนความไปตั้งแต่เจ้าชายมอคค่าได้ถือกำเนิด 

 

ราชาคอฟฟี่ได้ลั่นคำเอาไว้ว่า

 

เมื่อเจ้าหญิงเจ้าชายมีอายุครบ15ปี จะได้รับสิทธิ์พิเศษให้สามารถขึ้นไปสู่เบื้องบนซึ่งก็คือคือ ผิวมหาสมุทรได้อย่างอิสระ 

 

 

และในปีนี้ก็ถึงคราวของ เจ้าหญิงแลนสกี้ และ เจ้าชายลีโอลา ซึ่งเป็นเจ้าหญิงเจ้าชายฝาแฝด

 

แม้ราชาคอฟฟีจะไม่ต้องการให้ลูกรักทั้งสองขึ้นไปบนผิวน้ำด้วยเหตุผลว่าเป็นห่วงลีลีน้อย

 

...แต่ก็ไม่สามารถขัดกับคำพูดของตัวเองที่ให้ไว้เมื่อครั้งอดีต เลยต้องจำยอม...

 

 

....

 

..

 

.

 

 

 

เมื่อถึงเวลา...เจ้าหญิงกับเจ้าชายก็พากันว่ายขึ้นสู่ผิวน้ำพร้อมกับเพื่อนคนสนิทอันได้แก่บิสลีและคิอาร่า

 

ด้วยความตื่นเต้นของเจ้าหญิงซึ่งว่ายชมโน้นชมนี้และความไม่รู้ประสาของเจ้าชายที่เป้าหมายคือผิวน้ำว่ายดุ่มๆขึ้นไปไมได้สนใจใคร ทำให้ทั้งลองพลัดหลงกัน

 

 

แต่กว่าที่ลีโอลาจะรู้ตัว....พี่สาวฝาแฝดของตัวเองก็หายไปจากสายตาพร้อมองครักษ์ประจำตัวเสียแล้ว...

 

 

“พะ พี่ลีโอลาคะ เจ้าหญิงหายไปแล้วค่ะ!”

 

คิอาร่าซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของลีโอลาทักขึ้นอย่างตกใจ เมื่อหันหลังกลับไปไม่พบเจ้าหญิงและบิสลี น้ำเสียงสั่นๆเหมือนจะร้องไห้ทำให้ลีโอลาหยุดชะงัก มองยังไงก็ไม่เห็นพี่สาวตัวเองจริงๆด้วย 

 

 

“ทำ...ยังไงดี...”

 

ด้วยความที่ว่าแลนสกี้เองก็ถือว่าเก่งในระดับหนึ่งบวกกับอยู่กับองครักษ์บิสลีเลยไม่น่าเป็นห่วงอะไร 

 

และเจ้าชายใหญ่ก็ญ่ก็กำชับสั่งนักหนาว่าให้ช่วยพาเจ้าชายองค์เล็กรีบขึ้นแล้วรีบกลับลงไป เมื่อคิดเทียบอะไรต่างๆนาๆ ในที่สุดคิอาร่าเลยตัดสินใจแนะนำให้ลีโอลารับว่ายขึ้นไปต่อ ซึ่งเจ้าชายก็เห็นด้วย

 

ในที่สุด...ไม่นานทั้งสองก็ขึ้นมาสู่เบื้องบน

 

 

“ว้าววว โลกบนผิวน้ำนี่สวยจริงๆเลยนะคะพี่ลีโอลา!!!! ว้ายๆๆ นั่นเรือนี่น่า!หรูมาก!ต้องเป็นเรื่งอเจ้าชายแน่ๆเลยค่ะ เหมือนจะมีงานกันด้วยนะคะ ดูสิๆ มีพรุจุดด้วยสวยจัง!!!เพลงก็เพราะ!!”

 

 

“อืม...“

 

คิอาร่าตื่นเต้นสุดๆชี้นู้นชี้นี้ไปทั่ว ต่างกับเจ้าชายเงือกน้อยที่เมื่อว่ายขึ้นมาถึงก็คิดว่าเสร็จภารกิจและเตรียมว่ายกลับไปหาพี่ชายใหญ่...

 

แต่พลัน...ดวงตากลมโตสีเงินก็เหลือบไปเห็นใครบางคนที่บืนเหม่ออยู่ตรงขอบเรือ...

 

 

“พี่ลีโอลา มองอะไรอยู่เหรอคะ?”

 

 

“.....”

 

ไร้เสียงตอบกลับจากเลขหมายที่ท่านเรียก...

 

 

....

 

..

 

.

และนี่....ก็เป็นจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง....

 

 

การพบกับครั้งแรกของเจ้าชายเงือกน้อยและเจ้าชายมนุษย์

 

 

ฉับพลัน!ท้องทะเลอันแสนเงียบสงบเมื่อครูก็เกิดความเปลี่ยนแปลงขึ้น!

 

ม้วนคลื่นบิดเกรียว สายฟ้าร้องคำราม!

 

พายุขนาดยักษ์พัดโหมกระหน่ำ ท้องฟ้าพลันมืดมิดด้วยเมฆสีดำน่ากลัว! 

 

และด้วยแรงของลมพายุที่พัดอย่างบ้าคลั่งทำให้เรืองอันหรูหราของเจ้าชายไหวโอนเอนไปมาและล่มลมไปในที่สุด!!!

 

 

....

 

..

 

.

 

 

คิอาร่างหวีดร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นพายุพัดเรือล่ม พยายามดึงเจ้าชายเงือกน้องของตนกลังลงไปยังใต้ท้องสมุทรเพื่อป้องกันอันตราย แต่ไม่ทันเล้ว

ทันทีที่เรือล่มลง ลีโอลาก็รีบว่ายเข้าไปที่ตำแหน่งเรือล่มด้วยความรวดเร็ว ด้วยความสามารถของลีโอลา ความเร็วในการว่ายน้ำเป็นที่หนึ่งไม่เป็ยรองเงือกตนใด คิอาร่าได้แต่ร้องไห้ภาวนาให้เจ้าชายเงือกน้อยของตนไม่เข้าไปพัวพันกับเรื่องอะไรก็ตาม 

 

เพราะไม่อย่างนั้น....ทั้งราชาคอฟฟี่ทั้งเจ้าชายองค์อื่นๆได้โมโหจนมหาสมุทรร้อนเป็นไฟแน่ๆ!!!

 

 

ลีโอลาลาว่ายทวนกระแสคลื่นเข้ามา หลบเศษซากเรือที่หักอย่างไม่ยากรำบากอะไรนัก 

 

และในที่สุด....สิ่งที่เป็นเป้าหมายก็ปรากฎบนดวงตาสีเงินงดงาม

 

เด็กหนุ่มอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน เจ้าของเรือนผมสีเขียวยุ่งๆ ทีตนเห็นเมื่อครู่....

 

 

ร่างไร้สตินั้นกำลังจมน้ำ...แม้จะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมนุษย์มากนักแต่เท่าที่เคยได้ยินจากแอนเซลหมอประจำราชวงศ์คือ มนุษย์อยู่ในน้ำนานๆไม่ได้!

 

 

“อย่า....พึ่งตายนะ...”

ร่างบางรีบว่ายเข้าไปหาร่างสูงที่ไรสติ กอดร่างนั้นเอาไว้แน่นด้วยใบหน้าซีดเผือก ว่ายพาขึ้นมาบนชายฝั่ง

มือเรียววางร่างของเจ้าชายจากเมืองมนุษย์บนชายหาดอย่างเบามือ

 

 

“ตื่น...ปลอดภัยแล้ว ตื่นเถอะ”

 

 

เสียงหวานสั่นเครือ....ไม่อยากเห็นคนตายต่อหน้าตัวเอง!

 

หากแต่...คนหัวเขียวก็ไม่มีท่าทีจะกระดุกกระดิกแม้แต่นิด นั่นยิ่งทำให้เจ้าชายน้อยผู้ไม่ประสาตื่นกลัว สมองพยายามคิดถึงเรื่องที่แอนเซลพยายามสั่งสอน แต่คำบรรยายเหล่านั้นกลับไม่ผุดขึ้นมาเลยแม้แต่ประโยคเดียว

 

 

“ทำยังไงดี....จริงสิ!...เหมือน.....คุ้นๆ ให้กดท้องคนจมน้ำเอาน้ำออก...รึเปล่า??”

 

ความทรงจำเรือ่งการเรียนไม่ประติดประต่อ แต่ตอนนี้ไม่มีเวลามาลังเล ลีโอลาเลยใส่แรงทั้งหมดฟาดตรงหน้าท้องบุรุษปริศนาเต็มแรง!!!!

 

 

“อ๊อค!!! แค่กๆ!!!! ใครทำร้ายฉันวะ ตับไตไส้พุงพังหมดแล้ว!!!!!!! จ่ายค่าทำขวัญเจ้าชายไคซ์มาซะดีดๆ!!??!”

 

ได้ผลเกินคาด! บุรุษปริศนาที่เรียกตัวเองว่าไคซ์ ลุกพรวดขึ้นมาร้องเรียกเงินค่าทำขวัญ และด้วยความเร็ว ลีโอลารีบหลบซ่อนตัวหลังโขดหินไม่ไกลไม่ไกล โผล่แค่หน้ามามองไคซ์ที่อาระวาดอย่างโล่งอก

 

 

“หายเล้ว...ดีจัง”

 

เสียงพูดเบาๆดึงความสนใจของไคซ์ให้หันมามอง

 

 

“เธอนี่เองใช่มัย จ่ายค่าทำขวัญที่ทุบท้องฉันมาซะ!!!ให้ตายสิ..ผู้หญิงอะไรแรงควายเป็นบ้า ดีนะฉันคือท่านไคซ์เป็นคนอื่นตายโหงตายห่าไปแล้ว แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ ฉันไคซ์”

 

พูดบ่นพลางเดินเข้าไปหาคนที่ซ่อนตัวโผล่แค่ใบหน้าสวยๆ หวังจะเอาเงิน...เอ้ย หวังจะทำความรู้จัก แต่ทันทีทีเดินไปถึง หลังโขดหินนั้นก็กลับไม่มีใครอยู่...

 

 

“หายไปไหน!??! เงินฉันล่ะ ยัยบ้า!!! ฝากไว้ก่อนนะ!!!!!!”

 

 

...

 

..

 

.

 

ในที่สุดกงล้อแห่งชะตากรรมก็เริ่มหมุน....

 

 

การพูดคุยกันครั้งแรกของทั้งสองคน 

 

แม้คนที่ถูกช่วยเหลือจะปากไวและปากหมา...อะแฮ่มๆ

 

 

แม้คนที่ถูกช่วยเหลือจะพูดมากไปบ้าง แต่ในความเป็นจริงก็รู้สึกถูกใจหญิงสาวปริศนาหลังโขดหินอยู่ไม่น้อย

 

 

ในทางกลับกันเจ้าชายเงือกน้อยที่ถูกตัดสินว่าเป็นผู้หญิงตั้งแต่พบหน้าหลังจากว่ายกลับคืนสู่ใต้ท้องทะเลก็ไม่เคยลืมคำพูดแปลกที่ตัวเองไม่เข้าใจ 

 

เลยเอาคำพูดเหล่านั้นไปถามเพื่อนสนิทตัวเอง แต่...กลับกลายเป็นงงมากกว่าเดิม

 

 

สุดท้ายเลยต้องว่ายไปขอความช่วยเหลือจากหมอยาแอนเซลจนรู้ความหมายเหล่านั้น

 

 

 

เมื่อถูกเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิง 

 

เจ้าชายเงือกน้อยเลยตัดสินใจว่ายน้ำขึ้นไปยังชายหาดที่ช่วยเหลือเจ้าชายมนุษย์เพื่อบอกความจริงว่าตนนั้นไม่ใช่ผู้หญิง

 

 

เหมือนพรหมลิขิต....

 

.เจ้าชายมนุษย์เอง...

 

ตั้งแต่เรื่องเมื่อคราวนั้นก็มารอคอยหญงิสาวปริศนาเช่นกัน!

 

 

ทั้งสองได้พบหน้ากันอีกครั้ง 

 

เงือกน้อยได้บอกเล่าเรื่องความจริงเพื่อแก้ข้อเข้าใจผิดของตัวเองจนทั้งสองเข้าใจกันได้

 

 ทั้งสองได้นัดเจอกันที่เดิมและพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวกันอย่างถูกคอ(แม้ความจริงจะเป็นเหมือนการพูดคุยของไคซ์ฝ่ายเดียวก็เถอะ)

 

 

หากแต่.....มีอยู่เพียงเรือ่งเดียวที่เงือกน้อยไม่เคยบอก...

 

 

นั่นคือเรือ่งนี้ตัวเองเป็นนายเงือกอาศัยอยู่ใตท้องทะเล

 

 

 และทุกครั้งที่พูดคุย เจ้าชายเงือกน้อยจะหลับอยู่หลังโขดหินโผล่ออกมาเพียงร่างกายส่วนบนเท่านั้น

 

และหากเจ้าชายมนุษย์พยายามจะข้ามมาพูดคุยด้วยหลังโขดหิน เงือกน้อยก็หายตัวไปทุกครั้ง....

 

...

 

..

 

.

 

 

 

“นี่ต้องเป็นความรักแน่ๆเลยค่ะ!!!!!!!!!!!!!”

 

คิอาร่าตะโกนใส่หน้าพี่ลีโอลาของตัวเองในขณะที่ลีโอลากำลังเตรียมตัวขึ้นไปคุยกับไคซ์เหมือนทุกๆครั้ง เด็กหนุ่มมองหน้าเพื่อนสนิทอย่างไม่เข้าใจความหมาย

 

 

“ความรักต้องห้ามระหว่างเจ้าหญิงเงือกน้อยกับกับเจ้าชาย...อ๊ายยย โรแมนติก!!!”

 

ชียังคงเพ้อแบบกู่ไม่กลับ ดวงตาสีเงินมองเพื่อนตัวเองที่หมุนไปหมุนมาทำหน้าเขินอายแบบงงๆ

 

 

“แบบนี้ต้องไปหาพ่อมดเพื่อทำให้หางกลายเป็นขานะคะพี่ลีโอลา!!! แม้เจ้าชายนั้นจะหัวกอหญ้าไปหน่อยแต่คิอาร่าสนับสนุนความรักนะคะ!!!!”

 

“ความรัก?”

 

ยิ่งฟังที่คิอาร่าพูดลีโอลายิ่งไม่เข้าใจแบบสุดๆเลยเอ่ยถามออกไปแบบเอ๋อ

 

 

“พี่ลีโอลาน่ารัก>w<!!! ใช่ค่ะ ระหว่างพี่กับอีตาเจ้าชายนั้นคือความรักแน่ๆ! เอาล่ะๆ ไปเอาขากันค่ะ!!!”

 

“เออ....”

 

ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะเข้าใจอะไรอย่างชัดเจน...(ซึ่งเค้าก็ไม่ค่อยเข้าใจเพื่อนคนนี้ของเค้าเท่าไรอยู่แล้ว) ก็ถูกลากให้ไปหาพ่อมดเพื่อไปขอเปลี่ยนหางเป็นขา

 

ความจริงลีโอลาไม่ได้ต้องการให้หางตัวเองเป็นขาเท่าไรนักนอกจากนี้ยังไม่เข้าใจว่าความรักคืออะไร แต่เมื่อคิอาร่าบอกว่าเค้าต้องได้ขามาเพื่อไปให้คนรักซึ่งก็คือไคซ์

 

 

...สรุปความไคซ์คือคนรักของเค้าเหรอ? แล้วคนรักคืออะไร? ต่างกับพี่ชายใหญ่ตรงไหน??

 

ร่างบางไม่รู้อะไรซักอย่าง แต่เมื่อโดนลากมาถึงปากทางทางไปบ้านของพ่อมดก็เลยยอมทำตามแบบเลยตามเลย...

 

 

....

 

..

 

.

ในที่สุด...เงือกน้อยก็ตดสินใจเดินทางไปพบกับพ่อมดผู้เก่งกล้าที่สุด หนทางนั้นช่างมืดมิดและน่ากลัว....

ระหว่างทางมีอุปสรรคจากลุกสมุนของพ่อมดมากมาย หากแต่ด้วยความสามารถอันแสนเก่งกาจของเงือกน้อยก็สามารถฝ่าฟันมันมาได้

 

จนในที่สุด....ก็ได้พบกับพ่อมดผู้ยิ่งใหญ่....โคลอส

 

โคลอสที่น่ากลัว....เงือกน้อยรู้สึกตื่นกลัว หากแต่ก็ได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง(99%เล่าแบบที่คิอาร่าบอกมา)

 

...

 

..

 

.

 

 

“สรุปคือเจ้าอยากเป็นมนุษย์ว่างั้น? ฮ่าๆๆๆ เรื่องจิ๊บๆพรรณนี้ง่ายเหมือนปลอกกล้วยเข้าปากสำหรับราชาปีศาจโคลอสผู้นี้!!!”

 

โคลอสนั่งอยู่บนบัลลังค์เยี่ยงราชา เหยียดตาลงมองเจ้าเด็กน้อยที่สั่นกลัวตัวเองอย่างเพลินใจ ลีโอลาเมื่อได้ยินคำกล่าวก็ส่ายหัวนิดๆ พร้อมแก้ความเข้าใจผิดให้ถูกต้อง...

 

 

“เปล่า...ไม่ได้มาปลอกกล้วย ยังไม่หิว มาทำหางให้เป็นขา....”

 

พรืดดดดดดดดดด...ราชาปีศาจลื่นตกเก้าอี้ หน้าหงิกเมื่อโดนเด็กคราวหลานเกรียนใส่แบบซื่อๆ

 

 

“ลีเดี๋ยวนี้เจ้า...รู้จักกวนตีนเหรอ........แล้วนั่นทำอะไร??”

 

โคลอสมองอดีตลูกศิษย์ตัวเองว่ายเข้ามาอย่างกล้าๆกลัวๆ

 

...ใช่แล้วเจ้าเงือกเอ๋อๆนี่แต่ก่อนเคยเป็นลูกศิษย์เค้า ตั้งแต่ตอนเจ้าเด็กนี้รู้ความเจ้าราชางี่เง่าคอฟฟี่ซึ่งเป็นเพื่อนกันก็มาขอให้เค้าซึ่งเป็นพ่อมดผู้ยิ่งใหญ่ไปสอนเวทย์ให้ลูกชายคนสุดท้อง...แต่อนิจจา...ความสามารถในการเรียนรู้เรือ่งเวทย์มนต์ของเจ้าลียิ่งกว่าติดลบซะอีก เลยหงุดหงิดเลยสอนพลังยุทแทน กลับกลายเป็นเจ้าลีเอาดีด้านนี้ขนาดไม่มีใครเทียบซะงั้น! ศิษย์ของโครอสทั้งทีไม่ได้ขนาดนี้ก็แปลกแล้ว อ.มันแก่งนี่หว่า ฮ่าๆๆๆๆ...

 

 

“แผล....”

 

มือเรียววางลงบนท่อนแขนที่มีเลือดออกนิดหน่อยอย่างเบามือ ซึ่งน่าจะเป็ฯลอยถลอกซึ่งได้จากการลื่นตกเก้าอีแล้วไปเกียวกับอะไรซักอย่างเมื่อครู่ โคลอสมองแบบไม่ค่อยสนใจเท่าไร กำลังจะอ้าปากพูดข้อแลกเปลี่ยนแต่ก็ชะงักกึ๋ก

 

อยู่ๆเจ้าเด็กน้อยก็ก้มลงมาตรงแผล ลิ้นสีชมพูแลบเลียเลือดจนหมด ความนิ่มยุ่นอุ่นร้อนที่ลากผ่านรอยแผลทำให้สิแทบหลุด

 

 

“เรียบร้อย...นายเหนือหัว?”

 

ลีโอลาเงยหน้าจ้องมองโคลอสที่นิ่งเงียบไป

 

 

“ใครเป็นคนสอนให้เจ้าทำแบบนี้ลี..."

 

“พี่ชายใหญ่ชอบให้ทำแบบนี้”

 

 

คนถูกถามเอียงคอมอง เอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ เหมือนทุกครั้งเมื่อตัวเองพูดถึงพี่ชายใหญ่ 

 

 

ร่างสูงได้ยินคำตอบก็นิ่งเงียบไปซักพักใหญ่จนลีโอลาใจหาย ร่างกายสั่นน้อยๆอย่างห้ามไม่อยู่...หรือทำอะไรให้โกรธอีกนะ เวลาอดีตอ.ของเค้าโมโหทีไรต้องมีแต่เรือ่งร้ายๆทุกทีเลย....

 

มือแกร่งเชยคาให้หน้าหวานเชิดขึ้น มองสบดวงตาสีเงินยั่วยวน...

 

 

“เข้าใจแล้ว”

 

เหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ทำเอาคนมองหนาววาบ...

 

 

“ความต้องการของเจ้า...หากมีสิ่งแลกเปลี่ยน ข้าจะลองเอาไปคิดดูก้ได้”

 

ใบหน้าแกร่งโมลงมาใกล้จนริมฝีปากแทกแนบชิด อีกมือโอบเอวบางกระชับให้เข้ามาแนวชิด...

 

 

“เออ.....แลกเปลี่ยน?”

 

หน้าหวานแดงระเรื่อเมื่อพวงแก้มของตนถูกร่างสูงคลอเคลีย

 

 

“พรหมจรรย์ของเจ้าไง....เงือกน้อย”

 

ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นอะไรแลกเปลี่ยนลีโอลาก็รีบพยักหน้ายอมรับ เพราะรู้สึกไม่อยากอยู่ในสถานการณ์แบบนี้เท่าไรนัก หัวใจเหมือนทำงานหนักจนจะหลุดออกมา ใบหน้าก็ร้อนไปหมด เป็นสิ่งที่ลีโอลาไม่เข้าใจว่าเป็นอะไรแต่ไม่ชอบเอาซะเลย! 

 

โดย....ไม่เข้าใจไอ้คำแปลกๆนั้นแม้แต่นิดว่าคืออะไร

 

 

 

 

แล้วโคลอสก็ยิ้มกริ่ม....

 

 

....

 

..

 

.

และแล้วเงือกน้อยก็ยอมรับข้อตกลงจากพ่อมด ด้วยการเปลี่ยนหางเป็นขาโดนแลกกับ พรหมจรรย์....แค่กๆๆๆ!?!? 

 

 

เดี๋ยวๆๆๆ หยู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด 

 

หยุดก่อนขอรับท่านราชาปีศาจโคลอส!!!!

 

 

ตามบทท่านต้องแลกเปลี่ยนกับเสียงนะคร๊าบบบบบ!!!

 

เสียง!!!! เข้าใจคำว่าเสียง สะกดคำว่าตามบทเป็นมัยคร๊าบบบบบบบบบบบบ!?!?!?

 

 

 

 

ว๊ากกกกกกกกกกกก อย่าพึ่งอุ้มตัวเอกเข้าห้อง ว๊ากกกกกกกกกก!?!??!?

 

...

 

..

 

.

 

 

“เฮ้ย!! ไอ้คุณทวด!! ผิดบทนี่หว่า!!!! เรื่องนี้เจ้าชายเป็นพระเอก อย่ามั่วเด้! เเก่ก็อยู่ส่วนเเก่ไป อย่ามากินเด็ก!!!!”

 

 

...

 

..

 

.

ไคซ์!?!? มาได้ไง...

เจ้าชายไม่ได้อยู่ใต้ทะเลนะ

 

เจ้าชายยังไม่มีบทตอนนี้...กลับไปบนบกก๊อนนนนน

 

...

 

..

 

.

 

 

“บทเบิทบ้าอ่ะเด้!!! เอาลีโอลาของฉันคืนมานะไอ้คุณทวด!!!! แล้วไอ้ฉากเลิฟซีนเมือ่กี้อ่ะไรกัน!!!”

 

เจ้าชายผู้แหกบทลงมาอยู่ใต้น้ำโวยวายใส่ทวดตัวเองอย่างหัวเสียที่โดนขโมยชิ้นปลามันไปกิน

 

 

“หึ ไอ้หลานไร้น้ำยา มีบทด้วยกันตั้งเยอะยังทำให้ลีเป็นของตัวเองไม่ได้ เจ้านี้ฉันเลี้ยงมาแต่เด็กของฉันต่างหาก ฮ่าๆๆ”

 

...

 

..

 

.

เออ....คุณทวดกับคุณหลานที่เคารพ....กรุณาเล่นตามบทด้วยครับ....แฮนซัมขอร้อง....รู้สึกอยากร้องไห้ยังไงไม่รู้ ฮือๆๆ

 

...

 

..

 

.

 

“ป๊ะป๊าเป็นของเบ๊บต่างหาก!!!!!!!!!!!! เบ๊บโตขึ้นจะแต่งกับป๊ะป๊า! เอามือออกจาป๊าของเบ็บเดียวนี้!!”

 

มังกรไรบทโผล่ออกมากจากไหนไม่รู้เข้าไปตะลุมบอนแย่งชิงเงือกน้อยซึ่งยืนมองแบบไร้อารมณ์สุดๆ...

 

 

“บลูเม้าเทนเป็นลูกของฉัน!!! ฉันไม่ให้ใครน๊า!!!!!!!!!!!”

 

แล้วราชามังกร...ซึ่งตอนนี้เป็นราชาเงือกก็โผล่เข้ามาให้เรือ่งมันวุ่นอีกคน 

 

 

“ฉันก็ไม่ยอกน้อยชายให้ใครเหมือนกันเนาะ มาอยู่กับพี่นะน้องชาย”

 

มอคค่าเข้าไปยิ้มล่อลวงลีโอลา ซึ่งได้ผล ลีโอลากำลังจะยื่นมือเข้าไปจับ...ทว่า..

 

 

 

หมับ!!!!!!!!!!!!!!

 

“ลี/ลีโอลา/บลูเม้าเทน/ป๊ะป๊า เป็นของฉันเฟ้ย!!!”

 

 

 

 

 

...

 

..

 

.

อา.........เอาเป็นว่า และแล้วเงือกน้อยก็ตอบตกลงข้อแลกเปลี่ยนกับพ่อมด แล้วอยู่กินกันอย่างมีความสุข

 

จบบริบูรณ์ 

 

 

แค่นี้แหละ ปิดม่าน!!! ปิดม่านแล้ว!!!!!

 

 

ว๊ากๆๆๆๆๆ เดี๋ยวๆ ไคซ์ ฉันพูดตามเนื้อผ้า ก็บทมันเละแล้วดันจบตอนนี้!!!

 

 

จ๊ากกกกกกกกกกก เบ๊บ อย่ากัดผมสลวยของฉ๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

 

 

 

 

 

ท่านคอฟฟี่อย่างข่วนหน้าโผ๊มมมม ท่านมอคค่าปล่อยผมไปเถอะ!!!

 

 

ไม่เอาแล้ว!!?!? 

 

 

 

ฉันไม่มาบรรยายอะไรให้กับพวกนายแล้ว!!!

 

 

บทมั่วไปหมด โอ้ยๆๆๆๆๆ จ๊ากกกก ว๊ากกกกกกก

 

 

 

อ๊าคคคคคคคคคคค

 

คคคคคค

 

 

คคค

 

ค

 

 

 

ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

...

 

..

 

.

 

 

==จบเตอะ อาเมน...แด่แฮนซัม...==

อา....จบเเล้วค่า!!!
ตอนเเรกกะจะเเบ่งเป็นตอน....เเต่ในบอร์ดเอนเทอร์เเปะหมดเลย เลยเปะหมดเลยดีกว่า เเฮะ^^,,,

 

คิดเห็นยังไงเม้นกันเข้ามาได้นะคะ ชอบไม่ชอบ ติชม!
อา....เเต่ถ้ามาร้องขอลีเมะเเล้วว่าลีเคะอย่างนู้นอย่างนี้...ขอร้องนะคะ อย่าพิมพ์เลย...มันเจ็บปวดค่ะ; v ;
เราไม่ได้เกลียดลีเมะนะ....อ่านลีเมะก็อ่านได้ เเต่...เราชอบลีเคะมากกว่าอ่ะค่ะ''''''OTZ
เเล้วเเต่ความชอบเนาะ เราอยู่ด้วยกันได้นะ!!!

ขอเสียงคอชอบลีเคะหน่อยค่าาาา>w<,,,,
ปล.เเต่สำหรับตอนนี้....เราเชียรลอสนะ ฮาาาา ชอบเมะเกรียนๆค่ะ!