คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Dead land : Chapter 4
Chapter 4…
‘กึก กึก’
‘ตึก ตึก’
‘ฝึ่บ’
เสียงอะไรแปลกๆดังขึ้นมาเกือบจะตลอดเวลาเหมือนกับว่าบรรยากาศภายนอกห้องนั้นไม่ได้เงียบสงบอย่างที่ควรจะเป็น ..เด็กหนุ่มคนหนึ่งนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาด้วยความหวาดกลัว พร้อมกับพยายามเอามือปิดหูและข่มตาให้หลับ เพื่อที่จะไม่ต้องมาระแวงเสียงปริศนาที่ดูจะไม่เป็นมงคลนั้นมารบกวนการนอนของตน…
‘เพล้ง!’
จู่ๆเสียงปริศนาก็ดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้เด็กหนุ่มที่ขดตัวในผ้าห่มถึงกับสะดุ้งลุกขึ้นมานั่งแทนอย่างตื่นตกใจ เขาไม่ใช่คนชอบลองของอะไรนัก… แต่เสียงนั่นก็ดันทำให้ไม่อยากจะนอนจนถึงกับต้องลุกขึ้นจากเตียง หยิบไฟฉายแล้วออกมาข้างนอก เดินตรงไปยังป่าลึกเบื้องหลังคฤหาสน์ที่เป็นต้นเสียง…
น่ากลัวชะมัดเลย…
สึนะคิดอย่างกล้าๆกลัวๆในขณะที่เดินไปตามป่ามืดๆที่เต็มไปด้วยต้นไม้ต้นหญ้าหลายชนิด… แต่ที่แย่กว่านั้นคือ..รูปร่างของพวกมันบิดเบี้ยวราวกับปีศาจที่กำลังแสยะยิ้มมัจจุราศให้แก่เด็กหนุ่มผู้มาเยือน…. บรรยากาศภายนอกมืดมน มีเพียงแสงจันทร์บนท้องนภาและแสงจากไฟฉายที่คอยส่องนำทางให้เท่านั้น….
“พวกแก! ไม่ได้ดั่งใจฉันเลยสักคน!!!” และเด็กหนุ่มก็ต้องสะดุ้งเฮือกอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเกรี้ยวกราดของเด็กสาวปริศนาดังลั่นป่า เสียงนกกาที่ซ่อนอยู่ตามต้นไม้รีบบินหนีกันกระจัดกระจายซึ่งนั่นทำให้เด็กหนุ่ม(ผู้โชคร้าย)ตกใจอีกรอบ
“อ..อภัยให้พวกเราด้วยเถอะครับท่านโซร่า!!” เสียงหวาดกลัวจากชายหนุ่มหลายคนที่ฟังแล้วดูจะมีอายุกว่าเด็กสาวเจ้าของเสียงก่อนหน้านี้ด้วยซ้ำ… แต่ทำไม…ถึงต้องกลัวคนอายุน้อยกว่าด้วยล่ะ?
“..ไอ้พวกขยะ…” สิ้นประโยคเยือกเย็นนั้น เปลวเพลิงก็ลุกโหมกระหน่ำในที่ๆบริเวณหนึ่งในป่า พร้อมกับเสียงครวญครางขอชีวิตอย่างน่าเวทนาของชายหนุ่มกลุ่มเดิม… สึนะจึงรีบวิ่งไปทางนั้น…เขากลัว..แต่ก็อยากรู้ว่ามันคืออะไรกันแน่….
ทุกประโยคที่ได้ยิน…ดังลั่นป่าราวกับกำลังเปิดเครื่องเสียง…
สึนะวิ่งไปเรื่อยๆทั้งๆที่เหงื่อแตกพลั่ก กำไฟฉายในมือไว้แน่นทั้งๆที่ยังไม่ได้ปิดไฟ แสงจึงส่ายไปมาอย่างน่าเวียนหัว แต่เด็กหนุ่มกลับไม่สนใจ.. เขาวิ่งเร็วขึ้นจนกระทั่งเห็นภาพเด็กสาวร่างบางคนหนึ่ง… เธอมีเรือนผมสีชมพูอ่อน ผิวขาวซีดราวกับหิมะบริสุทธิ์ อยู่ในชุดนอนสีแดงลายตุ๊กตาหมีเหมือนที่เด็กๆใส่กัน… ในมือเรียวสวยข้างหนึ่งถือเลื่อยยนต์ที่บัดนี้ยังคงทำงานอยู่ทั้งๆที่เจ้าของถือทิ้งไว้นิ่งๆ ที่น่าตกใจกว่านั้นก็คือ…เลื่อยในมือของเด็กสาวนั้น ถูกชโลมไปด้วยไฟโลกันตร์ที่ลุกโชนอยู่เรื่อยๆอย่างไม่มีวันหมด… เนื่องจากเธอยืนหันหลังจากมุมมองของเด็กหนุ่ม เขาจึงไม่เห็นใบหน้าของอีกฝ่าย… แต่เห็นว่าเบื้องหน้าของร่างบางนั้นคือซากศพที่ไหม้เกรียมเป็นสีดำ อวัยวะต่างๆถูกเผาเป็นสีดำจนบางส่วนถึงกับหายไปเหลือแต่กระดูก… ใบหน้าของเหยื่อผู้โชคร้ายฉายแววความหวาดกลัว..นัยน์ตาสีขาวโพลนเบิกโตนั้นลึกโบ๋จนน่าสมเพช
สึนะรีบแอบอยู่หลังพุ่มไม้ใกล้ๆ เห็นภาพน่ากลัวตรงหน้าแล้วก็แทบจะร้องออกมา.. แต่โชคดีที่ปิดปากตัวเองเอาไว้ทัน…เด็กหนุ่มจึงค่อยๆถอยหลังออกมาเพื่อที่จะกลับคฤหาสน์ ทว่า…
“โอ๊ย!” ด้วยความที่ไม่ทันระวังและยังจดจ่อกับภาพนั้น สึนะก็สะดุดกิ่งไม้แล้วล้มลงกับพื้นทันที
“ใครน่ะ?” เด็กสาวนิรนามปิดเลื่อยยนต์ในมือให้หยุดทำงานก่อนจะเดินเข้ามาทางต้นเสียงอย่างช้าๆแบบไม่รีบร้อนมากนัก
“ข..ขอโทษครับ! ผมไม่ได้ตั้งใจจะมาแอบดู ไว้ชีวิตผมด้วยเถอะครับ!!!” แต่เด็กหนุ่มรีบลุกพรวดขึ้นมาก่อนที่อีกฝ่ายจะหาตนเจอแล้วโค้งขอโทษหลายๆรอบด้วยความกลัวสุดขีด
“นาย..?” เจ้าของเรือนผมสีชมพูอ่อนขมวดคิ้วเล็กน้อย ทอดมองเด็กหนุ่มวัยไล่เลี่ยกันกับตนที่ดูๆแล้ว…อ่อนแอยิ่งกว่าอะไรดี “เป็นแขกของคฤหาสน์ Seven Sins สินะ…”
“อ่ะ…ค..ครับ…อย่าทำอะไรผมเลยนะครับ!!” เด็กหนุ่มตรงหน้ายังคงอ้อนวอนขอชีวิตไม่หยุดหย่อน
“ถ้ายังไม่เลิกโวยวาย ฉันจะเผานายตามคำขอเดี๋ยวนี้ล่ะ!!!” เด็กสาวขึ้นเสียงตะโกนแข่งกับเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยความรำคาญอย่างถึงที่สุด และนั่นทำให้สึนะเลิกโวยวายลงทันที ก่อนที่จะยืนมองเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าตรงๆ… ดวงตาสีแดงเลือดนกคู่สวยที่ฉายแววความหงุดหงิดนั้นรับกับเรือนผมสีชมพูอ่อนได้อย่างสมบูรณ์แบบ ผิวขาวเนียนราวกับหิมะที่ไร้ตำหนิใดๆ มือเรียวสวยที่ยังคงถือเลื่อยยนต์อยู่แต่กลับไม่มีไฟลุกและไม่ได้เปิดทำงานแล้ว ทำให้เธอคนนี้ดูเหมือนเจ้าหญิงเอาแต่ใจ…นับว่าน่ารักทีเดียว
“เอ่อ…” เมื่อเห็นอีกฝ่ายตรงๆสึนะก็เกิดอาการพูดไม่ออก ตัวแข็งอยู่อย่างนั้น ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นเพราะกลัว…หรือว่า..อึ้งในความน่ารักของอีกฝ่ายกันแน่
“นายมันเหมือนลูกสัตว์เชื่องๆดีนะ” และภวังค์ความคิดของสึนะก็ถูกฉีกออกมาอย่างไม่มีชิ้นดีด้วยประโยคที่ถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากบางของเด็กสาวตรงหน้า
หา..? อะไรนะ? ลูกสัตว์?? เชื่องๆ…?
“ค่อยมีอะไรทำหน่อย…” ใบหน้าน่ารักผุดยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์และไม่น่าไว้ใจอย่างถึงที่สุดสำหรับเด็กหนุ่ม ก่อนที่เธอจะเดินผ่านเขาไปเพื่อตรงกลับไปยังคฤหาสน์
“ไม่ต้องเป็นห่วง…ไว้เจอกันคราวหน้า ฉันจะทรมานนายให้ตายทั้งเป็น” เธอพูดจบก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยชนิดที่ว่าใครๆเห็นแล้วคงจะคิดว่า ‘น่ารัก’ แต่นั่นกลับทำให้สึนะรู้สึกไม่ดีเลยสักนิด
ก่อนที่เด็กสาวปริศนาจะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย…
“อะ..เอ๋…ไม่ตายวันนี้…แต่ก็ตายวันหน้างั้นหรอเนี่ย!? ม่ายยยยยยยย”
--------------------------------------------------------------------------
Khaw : อัพแบ้วๆๆ เฮฮฮ~ (??) ขอโทษที่หายไปนาน(อีกแล้ว)ค่ะ! ก็มาอัพในส่วนของโซร่ากับสึนะ ตอนหน้าเป็นตอนของมาคุระจังกับจีแล้วนะคะ แต่ก็คงรออีกหน่อยเน้อ... ไรท์ยมมันอู้ไปดูแคสเกม =A=... แย่มากๆ //โดนเตะตาย #มีความรู้สึกว่าตัวเองแต่งสึนะรั่วมาก...
Creme brulee
ความคิดเห็น