คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Dead land : Intro
“แฮ่กๆ!”เสียงฝีเท้าที่วิ่งฝ่าสายฝนที่ตกหนัก เจ้าของร่างสูงอ้วนกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่างที่...
...ไร้ตัวตน...
“คริๆ...”เสียงหวานของสาวน้อยดังขึ้นทุกทิศทุกทางของหมู่ป่าใหญ่แห่งเกาะเกาะหนึ่ง
“อย่า!! อย่าเข้ามานะ!!”ชายร่างอ้วนท้วมพยายามวิ่งหนีสุดชีวิตเพียงเพราะกลัว...กลัวบางสิ่งที่กำลังไล่ตามเขา แต่เขากลับ...
...มองไม่เห็น...
“เลิกวิ่งไล่จับกันเสียที...”หลังจากเสียงนั้นปรากฎเงาของร่างงามในชุดสมัยกลางราคาแพงยืนขวางทางของชายร่างยักษ์นั้น
“วะ ไว้ชีวิตข้าเดี๋ยว...”ชายคนนั้นทรุดลงไปกับพื้น สายฝนที่ตกหนักเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆเหมือนมันจะไม่ยอมหยุดลงเสียที...
“เอาของ’สิ่งนั้น’มาให้ข้า....แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า...”หญิงงามผุดรอยยิ้มเบาบางแล้วแบมือ
“ระ รอก่อน! นะ นายท่านบอกว่า หะ ห้ามให้สิ่งนั้นกับใคร...”เขาพูดแบบอ้อนวอน เพราะตอนนี้เขานั้นไม่มีหนทางหนีแล้ว
“ถ้าเจ้าเอามันมาให้ข้า...ข้าจะยอมไว้ชีวิตเจ้า..แต่ถ้าไม่...”เธอค่อยๆชี้ปลายนิ้วไปยังหน้าของชายสูง
“ข้าคงต้องแย่งมันมาสินะ...”เธอแสยะยิ้ม
“เดี๋ยวก่อน!! ขะ ข้ายอมแล้ว”เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทาอย่างหวาดกลัว ตอนนี้เขาไม่มีทางหนีไปไหนได้แล้ว
ชายร่างสูงล้วงเอากล่องอะไรบางอย่างแล้วยื่นไปให้ร่างงามที่เปิดกล่องพร้อมแสยะยิ้มแล้วลูบสิ่งของนั้นมันคือ’แหวน’7วงที่มีสีแตกต่างกัน
“เห๋~ทำออกมาได้ดีหนิ...”เธอผุดยิ้มพร้อมกับมองไปยังร่างสูงที่กำลังขบอาการหวาดกลัวในใจ
“ปะ ปล่อยขะ ข้าไปเถอะ”เขาพูดพร้อมกับมองรอยยิ้มงามนั้นแต่อีกฝ่ายเพียงแค่มองด้วยแววตาสมเพช
“ถือว่าข้าใจดีแล้วกัน เจ้ามนุษย์ผู้โง่เขลา...”เธอยิ้มออกมาแล้วปิดฝากล่องนั้นพร้อมกับยกยิ้มมุมปากสวย
“จะทำให้...ตายอย่างสบายๆแล้วกัน!”
“ไม่!!”
ปัง!!
เสียงดังลั่นของอะไรบางอย่างที่พุ่งเข้าไปปักกลางหน้าผากของชายร่างสูงนั้น เลือดสีแดงไหลออกมาจากบาดแผลไม่หยุดนั้นถูกล้างไปกับสายฝนที่สาดลงมาโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
“น่าสมเพช พวกมนุษย์”เธอยิ้มแสยะแล้วค่อยๆเดินหันหลังพร้อมเงยหน้ามองไปยังท้องฟ้าที่มีหยาดพิรุณโปรยปรายลงมาไม่หยุด
“เพราะเช่นนั้นไง...ข้าถึงต้องการ’สิ่งนั้น’”เธอยิ้มหวานแล้วค่อยๆเปิดฝากล่องที่เธอได้มาพร้อมมองสิ่งที่อยู่ในนั้น
แหวนทั้ง7ที่มีสีม่วง เขียว แดง คราม ทอง ส้ม และ ชมพู ถูกเรียงรายตามลำดับ แหวนนั้นกำลังส่องแสงเหมือนกำลังเรียกร้องเจ้าของที่จะมาครอบครองมัน...ไม่สิ...ต้องบอกว่าให้มันครอบครองมากกว่า...ร่างงามค่อยๆมองแหวนทั้ง7พร้อมเดินไปยังปราสาทสีทองพร้อมเปิดประตูห้องห้องหนึ่งเข้าไป...
“ตื่นได้แล้ว...เหล่าลูกๆของข้า...ตื่นมาเพื่อมาเป็น’ของรับใช้’ของข้า”เธอผุดยิ้มที่มุมปากแหวนทั้ง7วงส่องแสงสว่างพร้อมลอยไปหาผู้เป็นเจ้าของ
“จงลืมทุกสิ่ง...จงอย่าจำสิ่งในอดีต...”เธอค่อยๆยิ้มแล้วโยนกล่องไม้งามนั้นทิ้งพร้อมมองไปยังสาวน้อยทั้ง7ที่ค่อยๆลืมตาตื่น
“แล้วจงรับใช้ข้า...จากนี้..และ...ตลอดไป...”
__________________________________________________________
ความคิดเห็น