ชีวิตใหม่ที่โลกไม่รัก( ชั่วคราว )

อารัมภบท การพร่ำบ่นของวิณญาณ

         ว่ากันว่าวิณญาณที่ไม่ยอมไปสู่สุขตินั้นเป็นวิณญาณที่มีห่วง มีความกังวลละทิ้งทางโลกไม่ได้

แต่ข้ากลับคิดว่าตนเองนั้นไม่เห็นจะมีความห่วงหาอาลัยอะไรเลย ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกรักและผูกพันกับสถานที่นี้ ไหงต้องมาอยู่ที่นี้แถมยังไปไหนไม่ได้อีก 

        ข้าหน่ะคิดแล้วก็ปวดใจ จะไปเกิดก็ไปไม่เป็น ไปเที่ยวเล่นก็ไปไม่ได้ ช่างหน้าเศร้าจนต้องยกมือเช็ดน้ำตาที่ไหลพรากลงมาตามใบหน้า

         เอ๊ะ!! อะ อาว

         ข้าลืมไป ข้าไม่มีมือนี่น่า......แล้วก็ไม่มีน้ำตาด้วย นี่มันเป็นเพียงความเคยชิน แต่ไม่เป็นไรจินตนาการนั้นสำคัญกว่าความจริง 

         นี่คือสิ่งที่ข้าค้นพบหลังจากเป็นวิณญาณ

         ข้าได้แต่จินตนาการน้ำตาที่ไหลพรากตามในหน้า ซึ่งอันที่จริงหน้าตาข้าตอนร้องไห้นี้เป็นยังไงก็หลงลืมไปแล้ว ความหลังในวันวานในตอนที่ข้างยังมีชีวิตนั้นมันเลือนลางเกินไป 

          จำไม่ได้แฮะ 

         แต่ว่าจากที่พบเจอใครหลายๆคน ดูเหมือนว่าข้าจะเป็นชายหนุ่ม ที่ไม่ว่าหญิงหรือชายเมื่อเจอข้าก็ต่างกรี๊ด กร๊าด วี๊ด ว๊าย ไปตามๆกัน 

        ซึ่งนั่นมันทำให้ข้านั้นหนักใจและกลัดกลุ้มเหลือเกิน เพราะกว่าที่จะหาคนที่เห็นข้าและสือสารด้วยได้นั้นช่างน้อยนิด พอเจอที่กลับเอาแต่วิ่งหนีข้า 

       แม้ข้าพยายามจะพูดคุยด้วยดีๆ แต่กลับไม่เป็นผล เมื่อเจอก็กรี๊ดๆ ใส่หน้าข้า จนข้าก็ตกใจคิดอะไรไม่ทัน พอรู้ตัวอีกที่คนที่อยู่ตรงหน้าข้าก็หายไปแล้ว

       ข้าได้แต่คอตกแล้วก็นั่งรอให้วันเวลาผ่านไปเท่านั้น แต่ก็อย่างที่มีคนเคยกล่าวว่า อยู่คนเดียวนั้น มันจะทำให้คนเป็นบ้า ข้าจึงคิดหาอะไรทำเพื่อฆ่าเวลา

        และโชคดี ที่ข้าอยู่ตอนนี้นั้นเป็นโรงแรมเก่า มีผู้คนมากมายมาพักแวะเวียนเลื่อยๆ ข้าจึงมีโอกาศ สอดส่องมองดูแขกของโรงแรมมาพักคลายเหงา 

  

         วันแล้ววันเหล่า ปีแล้วปีเหล่า

        ข้าเฝ้าดูนานจนข้ารู้สึกชินและชา จากที่เคยตื่นเต้นกับเรื่องบนเต.....เออ 

         แอะแฮ่มๆ 

        จะอย่าไรก็แล้วแต่ว่าข้าหวังเหลือเกินว่าจะมีใครสักคนมาพูดหรือมาสือสารกับข้าคนนี้ ข้าจึงลองพยายามที่จะให้พวกเขาเห็นข้า ด้วยการลองโผล่ออกมาตอนเช้าบ้าง ตอนเย็นบ้าง บางครั้งก็โผล่เข้าไปในห้องน้ำ บางวันก็ไปในห้องนอน เพื่อให้พวกคนที่เห็นข้าแต่แกล้งไม่เห็น เผลยตัวออกมา แต่ส่วนน้อยนักที่จะเห็น แล้วถึงจะเห็นก็ไม่มีสิ่งใดนอกจากการกรี๊ด

        เฮ้อออ ข้าได้แต่ถอนหายใจ แต่ก็ไม่มีลมหายใจให้ถอน มันคงดีมากหากพวกเขาเหล่านั้นจะตอบสนองต่อข้าด้วยวาจา ไม่ว่าจะด้วยถ้อยคำแบบไหน ถึงแม้จะเป็นการตะโกนล่ะบอกข้าว่า 

        "นี่แก เข้ามาให้ห้องคนอื่นตามใจชอบได้ยังไงฮะ!! ไอ้โรคจิต!!! "

         หรือไม่ก็ 

        "ไอ้วิตถาร ออกไปจากห้องน้ำฉันนะ!!! "

          แบบนี้ข้าคงชื่นใจน่าดู

.......................................................................................................................................

สวัสดีครับ

แอบมาแปะนิยายไว้555 

จู้ๆก็เกิดคิดขึ้นมาได้ เนื่องจากต้องอยู่ห้องจนได้โอกาศคิดอะไรเลื่อยเปื่อย และเพราะช่วงนี้ก็ปิดเทอมยาวเลย เนื่องจากสถานะการ covid-19 จึงเกิดความคิดที่ว่า มาเขียนนิยายกันเถอะเรา ก่อนเปิดเทอมเอาให้ได้มากที่สุด 55555 ไม่รู้จะเป็นยังไงต่อเลยครับ  แต่ตอนนี้ซุ้มหาข้อมูลสุดๆเลย ติดตามรออ่านกันได้นะคราบบบ ปล.ขออนุญาตเจ้าของภาพครับ

https://sekigan.tumblr.com/post/105788891141/%E5%8F%AB%E6%88%91%E9%94%A4%E9%94%A4%E5%95%8A%E9%AD%82%E6%B7%A1%E7%9A%84%E7%85%A7%E7%89%87-%E5%BE%AE%E7%9B%B8%E5%86%8Cnox5%E9%87%87%E9%9B%86%E5%88%B05042%E5%9B%BE%E8%8A%B1%E7%93%A3%E4%BA%BA%E6%96%87%E8%89%BA%E6%9C%AF